Vanaf deze week zijn wij officeel inwoner van het altijd mooie Esanatolgia. We zijn niet langer toeristen, maar residenza! Dit heeft buiten de gezelligheid voornamelijk belasting voordelen over het onroerendgoed, de overdracht en hypotheek aktes. Heb je normaal gesproken 18 maanden de tijd (en zijn er vaak 3 nodig) om de fiscus te overtuigen; de bank verlangt van ons dat we ons in laten schrijven als residenza vóór het passeren van de hypotheekakte als we tenminste gebruik willen maken van het prima casa tarief. Dat wilden wij wel. Dus van start met de procedure in deze mooie zomermaanden.
Hier voor dient men eerst te beschikken over een “carte di soggiorno”, een soort verblijfsvergunning die voor EU ingezetenen zo niet mag heten. Dit moet allereerst in de provincie hoofdstad Macerata geregeld worden. Omdat hier geldt “hoe groter de afstand tot de ambtenaar, des te verder ga je het bos in” is de eerste fase het grootste gevecht. Trots vertelde een lotgenoot in de supermarkt dat hij, door het hebben van werk in Italie en de vrindjes van zijn italiaanse vriendin, het in slechts 30 dagen gepiept had. Nou hebben wij hier bepaald geen baan en best wel vrienden maar niet op de juiste plek. Toch vol vertrouwen togen wij richting Macerata. Het Ufficio d´ Immigrazione staat goed aan gegeven dus dat was snel gevonden. Hier werden de voorspellingen over burocratische ellende bevestigd. Een wachtruimte met een stuk of 100 wachtenden en een temperatuur van zo´n 40 graden. Slechts twee loketten zijn open met daarvoor drukdoende, zwetende klanten. Een beetje wandeltocht zou onder deze condities zijn afgelast, nee hier geen brandweer, die water uitdeelt of de menigte nat houdt. Ons was verzeked dat er een aparte afdeling bestond voor EU burgers waar je snel werd geholpen.Dan kon dit het niet zijn. Onze wieg stond tenslotte aan de goede kant van die grens (effe geen principes dan maar),Gelukkig konden we hier weg en verder op zoek naar het juiste loket. Dit bleek een geheel lege wachtruimte (goed nieuws) met slechts 1 loket ook geheel verlaten (minder goed nieuws). Op het raam van het loket in het engels en italiaans een mededeling dat er per 11 April 2007 een nieuwe wet van kracht is en die de carte di sogiorno heeft afgeschaft en Europeanen zich rechtstreeks bij het gemeentehuis konden inschrijven. Dat leek zonde van de rit (uurtje heen en nog een terug) maar na nog een korte blik op de “sauna” klaagt een mens niet en reden wij blij huiswaarts.
Wij namen ons voor om na de pranzo meteen door te pakken. Het is met nieuwe wetgeving vaak zo dat de communicatie naar benenden wel eens vertraging op loopt. Kortom wist de ambtenaar op het gemeentehuis hier ook van? Dat bleek het geval, althans dat die wet er was, niet wat hij inhield en gezien het feit dat wij de eerste waren die hier een beroep op deden moest er wel wat worden uit gezocht. Het is sowieso een happening in een dorp van 2500 inwoners als er weer 2 bij komen. Na het noemen van ons adres werden we direct door de dame van de gemeente herkent. Ah meneer Bo-es (elke letter word apart uitgesproken, went snel) en mevrouw Wielhelmsum (vaak ook iets van mvrvwrom, went ook). Alles stond al klaar in de computer. We hadden geen stapel documenten of bewijzen meer nodig, wel nee, codice fiscale heb ik hier ook al staan, ook de geboorteplaats is bekend (consequent Olanda, zelfs bij de notaris). Nee aleen een huurcontract of de koopakte en we zijn rond. Morgen althans, want nu is het ministerie dicht. Wel konden we door naar het volgende loket voor de inschrijving als resident. Met enig onbegrip keken we de dame aan. We blijken op de afdeling gemeentebelastingen te zijn beland en deze hadden een vrij hoog `kip-ik-heb-je`gehalte, ze zaten al 4 maanden op ons te wachten. Afspraak voor morgen gemaakt en hup afgeleverd aan het volgende loket. Ook deze dame beschikt over dezelfde data base, alle gegevens stonden klaar met naam en al (een Rooms Katholiek land dus met alle doopnamen voluit). Alleen nog een afschrift van de bank graag (met minimaal 10 mile er op, zodat we niet op staatstkosten ziek kunnen worden) en appeltje eitje. Daar verscheen het zo gewenste formulier al. Het zou toch niet zo zijn dat we binnen een halfuur de boel geregeld hebben?!? Neen, vooral tot de verbazing van Michel verdween dit formulier niet in een printer maar werd met de hand ingevuld. Met alle doopnamen en een onschrijfbare achternaam van Mieke ging daar toch even tijd in zitten. Op elke pagina moest de codice fiscalle (2x 12 karakters) met de hand ingevuld. Voor de naam van de ambtenaar, het dorp en de datum waren haar gelukkig stempels ter beschikking gesteld. Op elke bladzijde nog een bijzondere stempel om het document te bekrachtigingen en een uurtje later staan we buiten met onze residenza met het volgnummer 1 op zak. Een wereldrecord volgens ons.
Ook de volgende dag bij de belastingen werd de gehele database met de hand overgeschreven. Ons eigendom bestaat uit drie percelen gekocht en overgedragen bij de zelfde notaris maar de beste man moest toch drie keer worden genoteerd. Nou heeft die notaris vijf namen dus u begrijpt dat deze dame voor de rest van de dag afgeserveerd was na ons formulier te hebben ingevuld. Hierna volgde de berekening wat we moesten betalen over het eerste half jaar. Dat was molto complicare want we waren vier maanden geen en zouden twee maanden wel residenza zijn. Het werd voor ons geduldig op schrift voorgerekend zodat wij het zouden begrijpen. Over de laatste 2 maanden betaal je minder en krijg je wat onduidelijke kortingen. Zij beschikte over een rekenmachine die volhield dat 2 x 17 een uitkomst van 37 geeft en als je dat dan weer door 2 deelt (ieder de helft) je weer bij 17 uitkomt. Gezien het eindbedrag van 48 euro per persoon vonden we het wel goed zo. Dan kwam er nog een beetje verontreinigingsheffing bij waarop wij natuurlijk korting krijgen, want op het platteland maak je minder afval(?). Het is niet duidelijk geworden of we een korting krijgen tot 75% of van 75% maar dat zien we wel op de rekening. Na een vrolijk “tot december” namen wij afscheid, want dan wordt het volgende halfjaar voor ons uitgerekend en persoonlijk contact is hiervoor gewenst. We kijken er nu al naar uit. Als we nog vragen hebben of iets nodig dan kunnen we zo langs komen bij onze nieuwe vriendin op het stadhuis. Nou we hadden nog wel een vraagje: wie (wij of de commune) moet de weg naar ons huis schoonhouden. Nou dat was een vraagje voor de technische afdeling waar we prompt bij afgeleverd werden. Ja ze kenden ons ” Bo-es die het huis Faranghe had gekocht van Roberto wat vroeger van de Totsies geweest is”. Inderdaad de weg is een zaak van de gemeente. Ons werd toegezegd dat een man persoonlijk pools hoogte zal komen nemen van de staat van het onderhoud. U begrijpt we zetten de koffie klaar. Met het schrikbeeld van Macerata nog in het achterhoofd was dit een leuk dagje uit.
Naast deze ambtelijke verkenning moest er natuurlijk ook nog wat verbouwingswerk gebeuren. De sloop van het foeilelijke aanbouwtje bijvoorbeeld. Eerst het dak, met waardevolle oude dakpannen en terracotta tegels. Hier zou een handel in antieke bouwmaterialen in Scheveningen Vrolijk van worden. Dit dient voorzichtig te gebeuren, niet alleen om de boel heel te houden maar ook vanwege de wespennesten die je tegenkomt. Op zich geen punt volgens Michel zijn “die beesten zijn banger voor jou als jij voor hen”. Dat geldt dan schijbaar niet voor slangen, want dat bracht hem toch bleekwit op 50 meter afstand. Gelukkig heeft Mieke daar dan weer minder bezwaar tegen “want die kruipen niet in je oor” en zo vullen we elkaar weer eens lekker aan.
Tot ons grote genoegen is Roberto met hooien begonnen en bood hij aan met zijn maaier ook ons huis een beetje vrij te maken. Omdat elke 10 minuten met zijn tractor gelijk staat aan een dag met de bosmaaier begon Michel direct alle waterslangen en stroomsnoeren tussen het huis en de caravan te verwijderen. Dit om de tractor zoveel mogelijk ruim baan te geven. iMichel heeft ook nog geprobeerd met het verwijderen van de waslijn hem toegang te geven tot de rest van 1,3 hectare grond. Maar Roberto niet dom, reageerde met dat is niet nodig, want “non pericoloso”. Het huis is nu vanaf alle kanten goed begaanbaar en het heeft ons zeker zo’n dag of vier werk bespaard.
Als het goed is komt er volgende week iemand die begint met het steiger werk voor het dak. Maandag? Neen, volgende week duurt een hele week. Tranquillo!
We houden u op de hoogte
Michel en Mieke
