De steigerpijpen zijn inderdaad gebracht (op maandag nog wel!), maar de bijbehorende bouwvakkers zijn nog niet geleverd. Helaas. Wij zouden het leuk vinden u daarover binnenkort – liefst uitvoerig – te kunnen berichten.
Deze keer willen we het me u hebben over de lessen van het platteland, Michel vindt zichzelf als ex-padvinder tamelijk streetwise. Hij kan tenslotte met een zakmes aanmaakhoutjes kloven. We praten hier echter niet over de street, maar over de via bianca. Da’s toch net even anders. Een weekje Ardennen geeft dan toch onvoldoende inzicht. Het leven op het platteland draait om het kort te zeggen, om drie begrippen: Pericoloso, securita, stupido. (respectievelijk gevaarlijk, voor de zekerheid, en uitgesproken dom) Met dit verschil dat het laatste nooit hardop wordt uitgesproken, maar altijd schuilgaat achter een bedekt: Perche? (vrijvertaald: waarom in godsnaam?). Enkele voorbeelden volgen.
Als je aan je buurman vraagt of de schorpioenen en slangen die je gezien hebt pericoloso zijn, is dat een beetje stupido. Er zou tenslotte geen mens hier meer in leven zijn als dat het geval was. Zolang de slangen niet zwart zijn, is er niks aan de hand. In het veld zagen we een grote hond die nogal vreemd liep, met sprongen als een hert. Dit bleek een echte lupo uit het hierbijgelegen natuurpark te zijn. Deze manier van lopen is het kenmerkende onderscheid (hebben wij van onze buurman geleerd) tussen een wolf en een hond. Gelukkig was ook dit dier niet pericoloso maar wel tamelijk groot. Het verwijderen van wespennesten met de hand is in het geheel niet “pericoloso”. Het is een feit dat Michel’s onderarm er al een dag of drie pimpelpaars uit ziet van een wespensteek, maar die onderarm is een straniero en die weet van pericoloso niks af.
Anderszins: bij dreigende regen moet de auto direct op het asfalt geparkeerd worden, voor de securita. Liefst ook de caravan op het asfalt, maar dat advies hebben wij met een Perche? afgedaan. De hoofdkraan van het water moet ’s nachts afgesloten worden. De post laten bezorgen op een adres waar je pas drie weken woont. Ja, dat zijn zaken die echt pericoloso zijn.
De buurman nam ons mee op een rondje over ons land en gaf allerhande tips. Hij was tevreden over de eigen kweek van Mieke totdat ie de zak met potaarde zag. Hij vroeg of we deze gekocht hadden. Op ons ja natuurlijk, werd gereageerd met een Perche? “Omdat ze het niet gratis meegeven” probeerden we nog. Toen volgde de les: het landschap hier bestaat uit begaanbare stukken land, hier en daar een handje geholpen met vlak worden, afgewisseld met delen die steil en volkomen onbegaanbaar zijn voor tractor en mens. Hier staan bomen waaronder vanalles groeit, afsterft en het volgend jaar opnieuw groeit. Kortom: daar ligt een heleboel compost. Hiervan hebben we een stukje, wat goed is voor circa 500 kub terra nera. Dat is genoeg om onze moestuin in wording een meter op te hogen. Wat niet pericoloso is, maar wel stupido want de aarde hier is al vruchtbaar genoeg.
Als de electriciteitsdraden gaan zingen, is er een sprake van een wisseling van drukgebieden en dus een omslag van het weer. Bij mooi weer kondigt het dus regen aan en bij regen het mooie weer. Dat blijkt te kloppen als een bus; op het zingen van de electriciteitsdraden zetten we de tuinstoelen binnen dan wel buiten. Dit is overigens een regel die alleen op het platteland geldt. Als je een kilometer verderop in het stadje Matelica komt, wordt er bij het verschijnen van de eerste wolk aan de heldere hemel, ook al is het 32 graden, de jas te voorschijn gehaald. Het weer kan tenslotte zó omslaan. Doorlopen in je t-shirt met het risico dat de temperatuur zakt naar 25 graden is natuurlijk enorm stupido. Dus jas aan al was het maar per securita.
Nog een tip. Wat doe je met overjarig hooi, als je ook last hebt van wildgroei van braamstruiken? Je verspreidt het hooi over de braamstruiken en fuoco! Dat dit gebeurt tussen pasgemaaide weides is niet pericoloso. Het bij de hand hebben van een waterslang per securita is volstrekt overdreven. En de bramen bestrijden met een bosmaaier volkomen stupido.
Tot slot: onlangs waren bij de marcelleria, die bistecchies verkoopt van uitzonderlijk goede kwaliteit . Al snel kregen we wat nieuwsgierige vragen te verwerken van de slagerin en haar klanten. Waar we logeerden bijvoorbeeld. “Wonen? Op Marciano?” Dat kon niet, daar was helemaal geen agriturismo. (nee, nog niet). Een van de klanten, een heel kleine, oude vrouw, begon tegen Michel onmiddelijk het platteland aan te prijzen. “wel veel werk, maar zooo mooi!” ZIj had onmiddelijk een discussie met de slagerin, die wat misprijzend reageerde met “dat hangt er van af”. De slagerin legde uit aan een andere klant dat we het niet begrepen omdat we Tedesco (duitsers) waren. Wat we nog net recht konden zetten. Waarop onmiddelijk Amsterdam en het Van Gogh Museum werden aangeprezen (bij een jongere generatie wordt meestal de koffieshop als attractie van Amsterdam genoemd). Op ons verzoek sneed de slagerin twee dikke plakken biefstuk, maar we waren vergeten dat de omtrek van het homp vlees zo’n 40 cm was. Per securita vroeg de slagerin of wij echt een kg biefstuk wilden. Terug laten leggen vonden we niet pericoloso, maar wel wat ongemakkelijk. We eten nu 4 dagen biefstuk, een beetje stupido is dat wel.
Volgende week vrijdag gaan we met de trein naar Rome, voor de transactie van onze hypotheek bij de notaris. Maar daarover de volgende keer.
Michel en Mieke
