We zijn ons aan het voorbereiden om de caravan te verlaten, onze trouwe vriend.. Hoewel hij prima diensten heeft geleverd, begint na bijna 4 maanden het gebrek aan ruimte ons te benauwen. Het ruimtegebrek is het meest te merken aan Corniglio die bij de minste beweging een spurt maakt naar buiten door het raam. Als Michel koffie wil, moet Mieke gaan zitten. Warm water voor de afwas dient eerst gekookt te worden. Zo zijn we genoodzaakt de algengroei in het kraanwater te lijf te gaan, en komt vervolgens de chloordamp je tegemoet. Toilet moet tijdig worden leeggegooid. Dat noemt zich porti potti – een kinderlijke naam voor een stinkende pot die niks draagbaar is maar ongelooflijk zwaar. Maar niet teveel ten nadele van het caravannetje, door haar (hem?) zijn we niet dakloos en slapen we droog.
Tijdens onze caravanperiode hebben we vaak verlangend gekeken naar het grote koele huis. We doen er alles aan om het snel bewoonbaar te maken. Een slaapkamer is bij gebrek aan bedden nog even niet aan de orde. We zijn hard aan de slag om iets van een keuken te maken waarin je wel kan bewegen. Hier voor heeft Mieke een groot gasfornuis uitgezocht. Een model waarin je twee kippen tegelijk kan grillen en met vijf gaspitten, waarvan een dubbel uitgevoerd. Nou hebben wij samen maar vier handen dus het is goed dat we binnenkort geliefde familie op bezoek krijgen. Kan ze helpen met thee zetten. Teleurstellend was wel dat dit gasfornuis nog custom build moet worden en dat combineert slecht met de maand augustus. Voor half september hoeven we het fornuis niet te verwachten. Met het idee om nog anderhalve maand te moeten koken op de vierkante meter verlieten we de zaak. Nu blijkt het ook in Italie de gewoonte om de oude apparatuur af te voeren bij aankoop van een nieuwe. Op de verzamelplaats van de Euronics stond een prima gasfornuis voor de schoothoop. Michel vertaalde per direkt lease fornuis in nollegio forno en babbelde op deze wijze een fornuis los als een ware tweedehandsautohandelaar. De verkoper was zo onder de indruk dat hij aanbood om het apparaat in de auto te helpen tillen.
Zo was aan één voorwaarde voor een tijdelijke keuken voldaan. Stromend water was er al. Zoals u misschien nog weet, aanvankelijk langs de muren, maar inmiddels warm en koud uit de kraan. Boven de leidingen moest alleen nog een kraan en een gootsteentje worden gehangen. Wat doet een Jan Kaas (Hollander) in zo’n geval? Op naar de Ikea. Voor de geïntereseerden in vergelijkend warenonderzoek, kunnen wij u vertellen dat het zeer vertrouwd is. Druk bij de kassa, zweedse gehaktballetjes in het restaurant en hotdogs bij de uitgang. Alleen de hotdogs liggen op een picollo broodje waar de toch al kleine worst claustrofobie van krijgt. Voor de liefhebbers onder u goed nieuws: als drankje bij de hotdog is er buiten cola (light) ook de keuze voor een biertje mogelijk. Wel 80 eurocentissimi bijbetalen. Slechts eentje want als je besloten hebt om van de openingstijden volledig gebruik te maken, moet je wel in het donker terug. Donker is hier nogal donker en Michel is nachtblind, en dat is een vervelende combinatie. Ten eerste is er geen straat verlichting, ook niet langs de snelweg. Ten tweede heeft de italiaan (alleen de echte) de hinderlijke gewoonte om altijd groot licht te voeren en niet te dimmen als er een tegenligger aankomt. Zo duurde bij ons de terugweg tweemaal zolang en vraagt het de opperste concentratie.
Op zondag stonden voor ons twee nieuwe gasten, Josje (excollega) en vriend Herman. De routebeschrijving op deze website negerend, waren ze op de bonnefooi naar Esanatoglia gereden. Daar navraag gedaan naar die Hollanders en vervolgens (Josje is een trouwe lezer van deze weblog) gevraagd naar Roberto. Door Roberto netjes op ons adres afgeleverd! Voor al onze toekomstige gasten: Roberto doet dit vast maar één keer, dus neem nota van ons adres en de route
En hier dan de beloofde beschouwing van het Pagliano buurtfeest. Met onze gasten zijn we de boel gaan verkennen. Pagliano is een een buurtschap van vier families en in dat licht gezien was het een spektakel. Ze hadden geen valse zanger maar wel een acoustische band met rommelpot (in het Huissens foekepot) een soort staafmixer in een trommel. Bijzonder folkloristisch en het klonk zeer behoorlijk. Ook het enthousiasme van de spelers was een piu dus rete gezellig. We hebben kennis gemaakt met wat buren waarvan éen een tabacchoria uitbaat. Gelijk gevraagd of ze “Javaanse Jongens” konden regelen maar hun nader onderzoek gaf nul op het rekest. Michel heeft het nu officieel opgegeven: tabac technisch word het inburgeren of stoppen. We mogen niet onvermeld laten dat op het feest de wijn gratis was. Toen Herman de volgende dag het affiche nog eens bekeek, was hij er van overtuigd dat hij het wijnpersen met ontbloot bovenlijf had gemist. In de middeleeuwen schijnt dat normaal te zijn geweest, ook het verven van leer en kleding werd door naakte mannen gedaan (aldus Herman). Volgend jaar gaan we weer naar het Pagliano festival, om dit ja dan nee te kunnen bevestigen.
Tot slot de vogel. Eindelijk is er een plaatje van, het moest er eens van komen. Wij denken dat nu definitief de Steenarend als winnaar uit de bus is gekomen. we wachten nog even op de mening van een erkend vogelaar.
