Wat is dat nu voor een titel? Dat moet toch zijn:”wat een mooie keuken” of iets van gelijke strekking?! We hadden het u verleden week beloofd, we weten het, maar het is niet gelukt. Het is daarom goed dat we dit verslag doen vanuit Italië en niet vanuit Japan, anders had hier een in tranen zijnde directeur u om vergiffenis moeten vragen, alle schuld van dit zakelijk falen op zich moeten nemen, zijn medewerkers complimenterend. Nou is een huilende Michel geen fraai gezicht dus dat blijft u mooi bespaard. De keuken is wel bijna af hoor, bijna alle muren zijn gestuukt en de laatste laag zit op het plafond, de balken zijn bijna schoon en de kasten bijna geschilderd. Alleen de keuring van de elektriciteit laat op zich wachten. Daarna kunnen de montagedozen dicht en de laatste muren gestuukt en geschilderd. En om nou te voorkomen dat die keurmeester met z’n modderpoten over onze nieuwe vloer loopt, ligt die er dus ook nog even niet. Eigenlijk is het dus allemaal de schuld van de Italiaanse electrisista. Zó, dat is ook weer opgehelderd 😉
Het was hier ook een koude Pasen, De traditionele picknick op 2e paasdag is in de sneeuw gevallen en forza naar de Ikea, dat is hier nog niet ingeburgerd. Nu is de vorst weer uit de grond. Overal bloemetjes in de bomen, we denken de kersenbomen, maar ook de pruim staat in bloei. In de moestuin van Mieke groeit alles als kool, of moeten we zeggen als onkruid, want dat is er ook in overvloed. We wachten nog even met wieden tot na moestuinles 2, anders trekken we de aardappelplantjes er weer uit. Want je weet hoe het met stadskinderen is, ze hebben geen benul. De fazanten schreeuwen rond het huis en nee die hebben niet perse het jachtseizoen overleeft. Al na twee weken jacht behoort de fazant tot een uitstervend ras, maar een Italiaanse jager kan er dan de rest van het seizoen een sport(?) van maken om ook die laatste uit te roeien. In maart zijn er verse fazanten uitgezet uiteraard met de bedoeling dat 1 + 1 een stuk of 5 wordt. Dat zijn dan eigenlijk scharrel fazanten. De mannetjes fazant heeft een luidruchtige lokroep en wij proberen hem uit te leggen dat hij det wel snel moet afleren, anders haalt hij de viering van sint Gregorio van zondag 4 september niet.
Tenslotte nog goed nieuws voor de leden van “stichting das en dier”: het wemelt hier van de dieren en sinds kort hebben we ook een das. Daniel dacht vorige zomer nog een miereneter in het dier te herkennen, maar sinds we hem gespot hebben ’s avonds in de koplampen van de auot en in de vroege ochtend van dinsdag, 25 maart, weten we het zeker, het is een das. Of onze katten erg te spreken zijn over deze concurrent van de muizenjacht is nog niet helemaal duidelijk.
Hoe zit het met de vergunningen? Laten we er dit over zeggen: u kunt dit jaar in ieder geval bij de boer kamperen en volgende week verwachten we permesso om het zwembad en sanitairblok te laten bouwen. Zo houden we het nog even spannend (ook voor ons).
