slechts uitwonen
De lente is hier in alle kleuren aan het uitbarsten en na zonneschijn volgt zonneschijn lijkt het aangepaste gezegde te moeten worden. We hebben een todolijst met hoofdletters, want april nadert en dan moeten we spik-en-span zijn om onze gasten te ontvangen. Het klussen wisselen we af met uitstapjes want de boog kan niet altijd gespannen zijn; Wij zijn meer van half half gespannen, als het even kan.
Dus hop, naar Rome. Michel had een nieuw paspoort nodig en daarvoor kun je naar de Nederlandse ambassade in Rome of Milaan. Hij was er nog nooit toe gekomen om iets van de oudheden in Rome te bekijken Is dat net zo raar als een Hagenees die nooit in Madurodam is geweest? Met de trein naar Rome en met moeite wennend aan het stadsgewoel zijn we door het rustige park van Villa Borghese naar het consulaat gewandeld. Michel zijn vingerafdrukken zijn nu ook in de Nederlandse database opgenomen. Dat moet jullie een veilig gevoel geven!
Het werd tijd voor een beetje cultuur. Via het Vaticaan (nog zonder “die blumen”) naar het Pantheon gewandeld. Even de Trevifontein annex zwembad meegepikt en dan naar het Colloseum. Vanaf dat moment was er officieel sprake van platvoeten en met de trein naar huis. Over 3 jaar is Mieke aan een nieuw paspoort toe en dan moet er ook nog wat te bezichtigen zijn tenslotte.
Rob onze grote voorjaarshulp was inmiddels gearriveerd en die mag ook wel eens iets van de omgeving zien. We hebben een bezoek aan Ikea gecombineerd met: Uitstap twee, een bezoek aan de oude binnenstad van Ancona. Door de oude stadspoort van Pia, via een rondgang door het oude lazaret een achthoekig gebouw ligt in het water, doorgelopen naar het hoogste punt van de stad. de basiliek met (!!!) een restaurantje met terras en uitzicht over de oude stad en op de triomfboog van Trajanus bij de haven. Met een koud biertje in de hand is het goed napraten over de warme tocht naar boven. Mieke wilde nog naar de middeleeuwse begraafplaats Ibrei, want Ancona kende nog tot in de 18e eeuw een joods getto. Maar de heren waren ff klaar met de bezienswaardigheden van Ancona.
Nee, dan uitstap 3 een bezoek aan San Marino. Deze stadstaat ligt tenslotte op de grens van Le Marche en is een uitstapje die we alleen daarom al moeten kennen. San Marino staat volgens ons niet voor niks op de werelderfgoed lijst. Deze huisvesting zijn ze in de 10e eeuw gaan bouwen en staat op een steile rotspartij met uitkijktorens die je kan beklimmen. Je kijkt zover over het land tot aan de zee. Dit verklaart waarom de Marinesi zich vrij hebben weten te houden van indringers. Een bezoek kunnen we je aan raden hoewel we niet zeker weten of je er in augustus ook nog kunt bewegen. Het ligt tenslotte niet ver van Rimini. Op de terugweg hebben we uno borgho piu belli mee gepakt, Gradara. Een schitterend gelegen dorpje, waar Lucrezia Borgia in haar jonge jaren heeft gewoond. Nu met angstvallig veel parkeerplaatsen voor touringcars, gelukkig allemaal leeg maar… Gradara heeft een zeer goed geconserveerde burcht, die altijd open is behalve op maandagmiddag. Je begrijpt het al, wij kennen alleen de buitenkant van dit schijnbaar mooie castello.
En nu geen tijd meer voor vakantietrips, want we moeten de eindsprint halen naar de opening van het seizoen. Gebruikelijk komt onze voorjaarshulp in februari en dat is uitwonen en koulijden. Rob kwam dit keer een maandje later en werd beloond voor zijn inzet met een prachtig voorjaarsweertje. Dus hebben we hem alleen nog maar uit kunnen wonen: Eerst het terrein ontdaan van de neerslagbomen (zie vorige weblog), het traditiegetrouw toegangsweg-schoonvegen en daarna kwam Mieke’s wens aan de beurt: het uitroeien van de massaal aanwezige klimop in de bomen rond de camping. Die klimop was nogal uitzicht belemmerend bezig. Het had een jaar of 50 zijn gang kunnen gaan en dan kom je niet weg met een snoeischaar maar moet er een serieuse kettingzaag aan te pas komen. Daarbovenop hielp het hellingspercentage erg mee aan de ontwikkeling van spierpijn. Nu de klimop nog laten verdorren en verdwijnen. Het lijkt dat we heel veel uitzicht hebben teruggewonnen.
En toen liepen we de Oasi binnen en zagen daar onze langnaargezochte terrasstoelen staan. Juiste model, want zit lekker, zijn stapelbaar, rustieke uitstraling en met armleuningen. En nog betaalbaar bovendien, want we hebben er wel 30 nodig. Konden we eindelijk afstand doen van onze tijdelijke oplossing van wit plastiek (kost bijna niks, zit redelijk, heeft armleuningen en ziet er niet uit). Helaas stonden er slechts 8 stoelen met 50% opruimingskorting. Dat wordt slecht nieuws, dachten we nog. Het geluk was met ons, want deze stoelen waren bij te bestellen en bij een afname van 30 stuks kon er nog wel een scontootje af. Dus aangeschaft en met dank aan de Ape de boel verplaatst. Op Faranghe! zit je in stijl dit jaar.
