Weblog

Na een zachte periode met 18 graden en een zonnetje, is ook in Italie de winter opnieuw uitgebroken. Met een pak sneeuw van zo’n 20 centimeter en 7 graden vorst in de nacht mag je van een winter spreken. In combinatie met wat lichte dooi overdag hebben we iedere ochtend een serieuze ijsbaan op onze toegangsweg. Mensen die de hellingshoek van onze weg kennen begrijpen dat “onbegaanbaar” zwak is uitgedrukt. Michel zit dus op z’n berg met uitzicht over de vallei afgesloten van de buitenwereld, met een boek voor de openhaard. Knus én eenzaam.

Klussen zijn z’n grote afleiding, naast de dagelijkse gesprekken met onze drie katten. Maar de buitenwerkzaamheden zijn tijdelijk stil gelegd. De veranda (door Hagenezen ook wel phugóla genoemd) van studio Ieri is bijna af. Toch moeten de laatste latjes van het dak nog even wachten, de beits mag je niet toepassen onder de 10 graden en dat is het nu nadrukkelijk het geval. Ook moeten er nog coppi’s op (Italiaanse dakpannen) maar daarvoor worden eind februari de hulptroepen ingevlogen. De bouw van de nieuwe keuken in Oggie is afgrond, op wat kitnaadjes na, ook hiervoor geldt echter een minimum temperatuur. En zal dus moeten wachten.

Het halen van nieuw materiaal behoort ook even niet tot de mogelijkheden, waardoor het starten van iets nieuws is uitgesloten. Maar er is nog wel meer in huis te doen. Het gereedschaphok, die eigenlijk qua formaat een werkplaats hoort te zijn, is voor het laatst in 2008 prachtig geordend door een tweetal managers, ex-collega’s van Mieke.  Helaas hebben allerlei projecten onder behoorlijke tijdsdruk én de wat chaotische manier van opbergen, dit geheel teniet gedaan. Michel verlangt nog vaak naar die ordening terug.  Dus heeft hij het plan opgevat om z’n werkplaats te her-veroveren en dan is dit wel een mooie moment.

Mieke is opnieuw als gastarbeider in Nederland aan de slag. En dat is inburgeren wat de klok slaat: geen goed Italiaans gesprek, geen boerenluchten, geen vergezichten, maar wel veel drukte, gezelligheid met vrienden, familie en de ontmoetingen met de Kunsten! Sinds ze kennis heeft gemaakt met de Dichter des Vaderlands met zijn voordracht “Ik wou dat ik 2 burgers was (dan kon ik samenleven).” is ze helemaal geraakt en mompeld ze zachtjes “nasr” in d’r slaap. Maar da’s dus echt de grens, dat gezwijmel is mooi afgelopen, als ze weer terug is bij haar echte liefde.

Wil je zelf het vaderland even ontvluchten? Op 6 en 7 maart vindt “Italia al Dente” plaats in Amsterdam met authentieke Italiaanse lekkernijen, wijnen, non-foodproducten, kunst en nog veel meer Italiaans. Je kunt je nu al inschrijven voor de proeverijen en workshops . Of proef het zoete leven in Italië zelf, hier op Faranghe! .

Continue reading

Terwijl Mieke op tijdelijke basis managed in Nederland houdt Michel het huishouden in Italië draaiende. Heeft die jongen wel wat te doen behalve uitkijken naar 16 december het moment dat z’n vriendinnetje alias echtgenote terugkeert op het nest? Dat gaat nog al, op zo’n landgoed met kasteel is altijd wat te doen. De weg naar het tweede parkeerterrein moet worden verhard, want die is vooral in het voorjaar toch te zompig. De ingebouwde keuken in de tweepersoonsstudio Ieri is beduidend makkelijker schoon te maken dan de keuken met losse elementen in ons vierpersoonsappartement. Dus aan de slag met een nieuwe keuken voor Oggi. Er moeten meer stroompunten komen op de camping want naar stroom is meer vraag naar dan verwacht. Dus hup een geul voor elektriciteit graven naar de andere zijde van de camping. Ook hebben we een met dakpannen overdekt terras bedacht voor Ieri, want dat betekent geen geluidscontact meer met de bovenliggende fienile en meer schaduw. Dat soort voortschrijdend-inzicht-dingetjes houdt Michel bezig en het is de vraag of het allemaal lukt deze winter.

Zoals u uit eerdere web-berichten al begrepen heeft, is het jachtseizoen in Italië in volle gang. Als we de gelegenheid hadden, hebben we ons negatief over de jacht uitgelaten en soms kregen we daar commentaar op in de trant van “je moet niet zeuren als je zelf ook dode dieren eet”. Nou koken we graag vegetarisch maar vinden een smakelijk klaargemaakt wildzwijntje ook om te genieten. Met een groot geweer over je schouder, in een semi-militaire outfit, je hond opjagen achter een haas aan te rennen, we vinden het niet echt een sportieve daad. En vooral de houding van overal doorheen stampen, je hulzen nonchalant van je afgooien en je groeperen met andere mannen in een drijfjacht, roept bij ons enige irritatie op. Dat voor de jacht ook een sportieve en schonere variant bestaat, bleek uit het verjaardagscadeau voor Michel.

Michel’s fascinatie voor roofvogels en het terugkerend gespreksonderwerp op Faranghe! over de kwestie of die grote vogel boven ons land een steenarend, buizerd dan wel een wespendief is, was de aanleiding voor het cadeau. Je kunt deze dieren van serieus dichtbij aanschouwen als falconeria, de middeleeuwse valkenier. Deze jaagt niet alleen met valken maar ook met buizerds, uilen en zelfs met een arend. Wat leert een valkenier in een weekend opleiding? Natuurlijk theorie, bijvoorbeeld dat het bekende hoofdkapje om de vogels rustig te houden een Nederlandse uitvinding is. En dat de beste leren hoofdkapjes nog steeds bij u vandaan komen. U moet misschien zuchten, maar voor ons is dit nieuw. Ook een weetje is dat je de leeftijd van een valk kan inschatten door de kleur van zijn klauwen. Heel jonge dieren hebben blauwe klauwen en als ze ouder worden verkleuren die via wit naar geel. Goeie tip als je de aanschaf overweegt, ze hebben tenslotte niet het eeuwige leven. Zeer verheugd was Michel te horen dat er een eenvoudige manier is om onderscheid te maken tussen een buizerd en een arend, het twistpunt op Faranghe!. Het onderscheid is simpel: Buizerds jagen altijd in een groep van minstens twee en een Arend vliegt altijd solo. Michel heeft goed opgelet tijdens de geheel Italiaans gesproken cursus, dus nog één wetenswaardigheidje: de grootste uitvoering roofvogel is altijd het vrouwtje. Genoeg theorie, de praktijk graag!

Hoe hou je zo’n valk in bedwang? Als hulpmiddel heb je een dikke leren handschoen en zijn klauwen in de juiste greep. Je moet je niet zenuwachtig maken door een beetje gefladder en de vogel dichtbij je houden. Je nadrukkelijke aanwezigheid moet zijn vrijheidsdrang indammen. De vogel weg laten vliegen is vervolgens redelijk simpel: je versterkt zijn natuurlijke neiging tot vliegen door hem tegen de wind in te houden. Het dier blijft in conditie met een kunstprooi, want als elke vlucht resultaat had, zou het dier zich tonnetje rond eten. Het echte werk is je vogel terugkrijgen, want bij de aanschafwaarde van een valk (zo’n 1000 eurietjes) is “laat maar vliegen” geen optie. Hiervoor dient men een aantal gebaren te maken met passende geluiden. Dat werkt een beetje op de lachspieren totdat daar ineens een wild dier op je hand staat in volle glorie. U begrijpt dat een kleine snack in de handschoen wel een beetje helpt.

Het spelen met een arend behoort tot de cursus voor gevorderden. We mochten alleen kijken naar de meester en daar bleken goede redenen voor: Het beest weegt 25 kilo, is een meter lang en heeft een spanwijdte van 2 meter. Een gemiddelde voordeur, zeg maar. Ook heeft een arend een maat snavel die bij onoplettendheid zeer ernstige schade kan veroorzaken aan het menselijke lichaam. Deze vogel heeft als gewoonte om cirkelend op grote hoogte (300-400 meter) op zoek te gaan naar zijn prooi. Heeft ie dat gespot dan stort ie zich naar beneden met half ingeklapte vleugels in een duikvlucht om vlak boven de grond zijn vleugels te spreiden en zijn prooi te grijpen. En dat vrijwel geruisloos. Ter vergelijking: iemand gooit een schaap omlaag vanaf een flat met 100 etages, het schaap steekt haar poten naar voren waarmee ze makkelijk haar eigen nageslacht in de greep kan nemen en bij de zevende verdieping opent zij haar paraschut. Michel houdt nogal van beeldspraak, misschien begrijpt u deze wonderlijke voorstelling.

De cursus was een intensief ervaring met lange dagen. Er wordt een zwaar beroep gedaan op je kennis van het Italiaans, maar is een echte aanrader. De leraar is voor Italiaanse begrippen redelijk hip en heeft een impressie op YouTube gezet: http://www.youtube.com/watch?v=M6JA6fBMtYA

Inmiddels is Mieke op Faranghe! teruggekeerd voor de kerstmis. We zijn ingesneeuwd met een gevulde koelkast, lekker wijntjes en een elektrisch verwarmd bedje. We zitten in de keuken die door een knetterend haardvuur wordt verwarmd en kijken door het raam naar het sneeuwwitte, zonnige heuvellandschap van de Alte Valle d’Esino. Als we niet meer lui zijn, gaan we wellicht op snowboots een wandeltocht maken of tuigen we de Espace op met sneeuwkettingen en gaan we de dalen van Sibbilini op ski’s verkennen. Laat de feestdagen maar komen!

Continue reading

en andere verhalen
Onze laatste kampeerders zijn half oktober vertrokken. Ook de najaarscursus Poëzie is gepasseerd. Er is gedicht dat het een lieve lust is en dit jaar met een sportieve ondertoon. Er stonden stoere mountainbikes van Proloco klaar en daarmee werd ondermeer de San Vicino (1485 meter) bedwongen. Er werd hard gelopen ter voorbereiding op de kwart marathon in Amsterdam. En in de ochtend werd er gezwommen in het frisse zwemwater. Van het dichten krijg je honger en met deze inspanningen raak je heel wat de pastacalorieën kwijt.

Sinds het vertrek van onze gasten zijn wij de boel winterklaar aan het maken. En da’s nog best een klus. Er moeten flink wat tuinsetjes naar binnen, het veld moet ligbed vrij en het zwembad in de winterstand. We hebben geprobeerd om het laatste restje water – zo’n  7000 liter – met emmertjes uit het zwembad te scheppen. Les 1:  een elektrische pomp biedt toch meer soelaas. Dat leverde ook het moment voor een Italiaanse les: Dompelpompen zijn niet te koop in de ferramente oftewel de ijzerhandel waar wel boor- en schuurmachines te vinden zijn,. Een pomp is geen gereedschap en dus alleen bij de loodgieter verkrijgbaar. Dat u het weet voor het geval.

Een behoorlijke houtvoorraad: iedereen in onze buurt is de hele zomer bezig met zagen, hakken en kloven. Aldus de fabel zijn zij de ijverige mieren en dreigden wij de krekels te worden. Maarrr… alhoewel een late start heeft Michel inmiddels zoveel houtvoorraad gemaakt dat we de kachel warm kunnen houden tot aan de kerst. De boomstammen zijn ons ter beschikking gesteld door bewust-openhaard-vrije buren. Op de rol staat verder nog het snoeien van de olijfbomen. Maar dat moet wachten tot na de olijfoogst op een mooie winter- of voorjaarsdag.

Op meer terreinen bereiden wij ons voor op het volgende jaar. Ten eerste zijn we eindelijk voorzien van een opvolger van de vaatwasser. Een profi apparaat dat 360 borden in een uur kan wassen. Mits je iemand kan vinden die hem net zo snel kan uitpakken is dat een enorme productie. Gelukkig wast hij ook pannen en glazen en zal hiermee het middennachtelijk afwassen tot het verleden behoren.

Buurman Roberto heeft zich voor ons uitgesloofd. Hij heeft een nieuw plateau aangelegd voor het zwembad: volgend jaar zwem je bij ons met uitzicht over de vallei. Tenminste als de hele kluit niet in een aardverschuiving onderaan de berg komt te liggen. Verder is er met de Italiaanse slag afval geruimd: het vuur laaide hoog op, een spektakel waar we natuurlijk bij wilden zijn.

We houden in deze periode een soort vakantie, waarbij we uiteraard onze tijd niet verdoen. Geïnteresseerd in mooie, interessante of lekkere bestemmingen reizen we de provincie af om goede tips voor volgend jaar te hebben. We hebben ondertussen een producent van biologische wijn toegevoegd aan de op Faranghe! beroemde “Mappen van Mieke”. We hebben moeten constateren dat je heerlijk everzwijn kunt eten in Montefalco maar dat we de Sagrantino echt niet willen afrekenen. Als je van een dessertwijn houdt dan is de Passito van deze gedroogde druif goddelijk maar bijzonder kostbaar. Verder hebben we nieuwe recepten getest. Er blijkt namelijk dat je van de toch al heerlijke radicchio risotto de andere dag smakelijke kroketjes kunt maken. In de Nationale-citroenijs-test moeten we die van Loreto hoog op de ranglijst zetten. Het is proeven, proeven en nog eens proeven. Geen zorgen, we offeren ons wel op.

Al deze verrukkelijke calorieën worden omgezet in energie dus hebben we ons ook verdiept in wandelroutes. Door schaalvergroting, door bewerking van het land met de tractor en door de auto zijn veel voetpaden in onbruik geraakt en daarom niet meer onderhouden of zelfs omgeploegd. We zijn in gesprek met de wethouder van Toerisme en buurman Roberto om een aantal paden weer te herstellen. Naar het dorp Esanatoglia hebben we een nieuwe karakteristieke route over een via bianca uitgestippeld. Deze en andere routes gaan we voor jullie markeren.

Maar eerst nog even vakantie.

Continue reading

.. nee niet Faranghe!
Hebben de verhalen op onze weblog je lekker gemaakt en wil je ook een ommezwaai in je leven maken en je vestigen in dit prachtige land? Of is een vakantie in deze mooie streek zo bevallen dat je er zelf een vakantiehuis wilt hebben?? Misschien is dit jouw kans.

Buren in Pagliano – je weet wel dat schattige gehucht met 10 families en een heus buurtfeest – hebben ons gevraagd hun azienda te koop aan te bieden op internet. Opa en oma zijn inmiddels overleden en de kleinkinderen willen geen boerderij runnen, dus nu is zoonlief (van 60) de knoop aan het doorhakken en biedt hij hun hele landgoed aan. Voor het luttele bedrag van 600.000 euro, waarbij hij zegt dat over de prijs te onderhandelen valt. Dat weet je dan alvast.

Wat is het?

Ten eerste ligt het prachtig op het hoogste punt van Pagliano en heb je daarmee uitzicht naar alle kanten, naar Collamato, naar Esanatoglia en naar Matelica.

Ten tweede bestaat de azienda uit 3 gebouwen waarvan 1 appartement bewoonbaar is. Alle daken van de drie gebouwen zien er goed uit. De ramen, deuren en kozijnen aan de buitenkant lijken allemaal van hardhout. Er is centrale verwarming in gebouw 1, maar de CVketel is uit het jaar 0.

Ten derde is het een landgoed met 13 hectare met grotendeels landbouwgrond, waarvan een halve hectare truffelbos is omheind omdat de boer er ook hazen fokt. Er is een grote moestuin met watervoorziening en er is een grote boomgaard.

Ten vierde heeft het een eigen geasfalteerde toegangsweg en ligt het een kwartiertje van Esanatoglia en Matelica vandaan voor je boodschappen, de restaurants, ziekenhuis en andere voorzieningen.

Is het wat?

Dat ligt aan je plannen. Je kunt er met gemak 4 grote appartementen in verbouwen met veel privacy met de al bestaande eigen voordeuren. Er is een grote keuken voor activiteiten in het grote huis gebouw 1. Een deel van de 13 hectare grond kun je verkopen of verhuren aan actieve boeren in de buurt. Je kunt er een prachtige residence van maken voor vakanties van jezelf en andere gasten.

En nee, we zijn geen makelaardij begonnen. Als je interesse hebt, kunnen we je in contact brengen met de eigenaar en een makelaar/jurist die de onderhandelingen en overdrachtskwesties met je kan doen.

1

Uitzicht vanaf Braccano

de kruizen op de kadastrale tekening betekent landbouwgrond behorend bij de azienda

Gebouw 1: Benedenhuis met eigen voordeur te verbouwen tot appartement

Gebouw 2: te verbouwen tot woonhuis eigen voordeur en terras is er al

Gebouw 3. te verbouwen tot woonhuis met uitzicht richting Matelica en richting Collamato

De moestuin

De eigen toegangsweg naar het huis geasfalateerd

Foto links: het uitzicht richting Collamato met rechts het truffelbos. Foto rechts: Het omheinde boomgaard met truffelsporen geënt.

Andere boomgaard bij gebouw 2

Olijven op bijbehorende weiland met uitzicht richting Esanatoglia

Rondom het huis rijden op een smalle verharde weg.

oude cv ketel functioneert nog, maar is uit het jaar 0

Daken zijn vernieuwd

Hardhouten luiken, oude maar nette kozijnen.

De picknick bbq plaats.

Extra electriciteitskast bij truffelbos achter gebouw 3.

Uitzicht naar Matelica vraagt wat snoeiwerk.

================================= ================================

toegangsdeur gebouw 1

Halletje met ingang naar de cantina

Ingang naar de keuken

Grote keuken met oude details

toegang tot het bewoonbare appartement

slaapkamer en suite

open keuken

badkamer

Vanuit de hal kan je naar de bijkeuken.

Continue reading

en andere berichten
Het is vast opgevallen dat we enige tijd deze weblog hebben verzaakt. Onze oprechte excuus voor het ongemak, maar het kon niet anders. Je zult hier een goed teken in herkennen en dat is terecht. We hebben ons bijna 3 maanden – met veel genoegen overigens – een slag in de rondte gewerkt. Faranghe! heeft boven verwachting vol gestaan en met gasten die we niet licht zullen vergeten. Misschien is het handig als campingeigenaar om niet steeds ietwat emotioneel te worden als iemand vertrekt, maar ach, het heeft ook zo zijn charme. Dus alles gaat goed en verder niks bijzonders te melden? Nou, een paar kleine dingetjes dan: we beginnen met het slechte nieuws.

Slecht nieuws 1: De vaatwasser is stuk. Eigenlijk nog niet zo erg, want zo’n consumenten ding maakt toch geen indruk op 20 couverts. Tegen de tijd dat de vaat klaar is, is de volgende maaltijd alweer begonnen. We konden een dagje samen weg van Faranghe! en een uitstapje maken naar de specialist in Ancona om zo’n profie te halen met een wascyclus van een minuut of drie met een aansluiting op 220 volt. Op internet volop beschikbaar maar in de winkel niente, niet te vinden. We moesten vaak tot over middernacht met de hand afwassen. Onbedoeld wekten we medelijden op bij onze gasten en boorden we ongevraagd hulp aan. Samen afwassen, eigenlijk best rustiek.

Slecht nieuws 2: Het rustieke gidsje. Vol trots vertelden we vorige keer dat we vermeld staan in de gids Rustiek kamperen in Noord en Midden Italië. Dat bleek ook een keerzijde te hebben. Ons telefoonnummer in de gids klopt niet. Sterker, het is het nummer van een mega camping in de Piemonte. We doen even het waargebeurde scenario: De gasten die niet gereserveerd hebben en op de bonnefooi onze mooie streek bezoeken, menen dat het voor aankomst verstandig is om de kleine camping (ons) nog even te bellen of er wel plaats is. Ze krijgen dan als antwoord (van Piemonte) geen punt, plek zat, weliswaar in het half Frans half Italiaans maar toch, dat zei die. Zo komen ze goed voorbereid hier aan op Faranghe!. Maarrr, wij waren dit hoogseizoen helemaal bezet en nee we wisten van geen belletje. Dan kan je gasten die netjes hebben gebeld moeilijk wegsturen naar Piemonte, 700 kilometer verderop. Dankzij de medewerking van onze buurman is het gelukt om iedereen goed onderdak te bieden. Hoelang gaat zo’n gidsje eigenlijk mee??

Maar er was meer goed nieuws.

Achmed is terug: Harry annex Achmed, Guiseppe of wie hij maar wil zijn, kwam net ter hoogte van onze vaatwascrisis met het karakteristieke geplof van zijn BMW de berg af tuffen. De man heeft een hekel aan relaxvakanties en heeft 14 dagen zich kapot lopen slofen op Faranghe!. Helaas (moet eigenlijk bij het slechte nieuws) vertrok hij weer om een beetje bij te komen in een Praagse zomer. Dat waren 14 belangrijke en gezellige dagen, Harry bedankt.

Gezinsuitbreiding: Bij de aanschaf van 30 eieren kwam Micio. Hij/zij (dat is nog niet vast te stellen) was 8 weken oud. Mieke was vertederd door de kleine met een zelfde tekening als Murphy en Corniglio en door de overtuigingskracht van Maria de kippenbuurvrouw: “zal ik er een doosje om doen?”. Wie kan dan nog nee zeggen?! Er zijn trouwens nog een paar schatjes en de moeder loopt al weer schommelend over het erf, mocht u interesse hebben.

De vervoersuitbreiding. Bep met d’r klep is handig voor het grove werk, maar mag de openbare weg niet op. De Kawasaki, eventueel uit te breiden met aanhanger, is heerlijk om mee te toeren maar heeft het niet zo op grootverpakkingen. De Renault Espace is een ruime personenauto, maar dat is weer een slechte combinatie met vuilnisvervoer. U wilt sterkere argumenten? Okay: 38 graden, vuilniszakken met volle luiers en rottende etensresten. Vandaar onze nieuwste aanwinst een Ape, (de bij), met open laadbak om de vuile boel weg te brengen. Het betreft hier een typisch Italiaans vervoermiddel op basis van een brommermotor. Kost weinig in aanschaf, rijdt bijna voor niks en doet zijn klusje zelfs tegen een steile helling. Ook buitengewoon geschikt om kinderen mee naar het zwembad te brengen. Zo’n Ape is hier in Italië helemaal hip onder 16 jarige jongens. Dan wordt ie gepimpt met  rolbeugels en opgevoerd tot hoge snelheden. Michel heeft de Ape van zo’n jongen gekocht, dus is onze Ape een echte snelheidsduivel en Michel rijdt dan ook opa (duidelijk te herkennen aan een hoed op z’n hoofd en niet te verwarren met Michel) met piepende banden voorbij. Nou schijnen we nog op zoek te zijn naar rolbeugels en een bullbar.

Faranghe! va internazionale! “Jullie hadden toch al Vlaamse gasten?” horen we je zeggen. Klopt en ook dit jaar opnieuw aardige mensen wiens brave kinderen je met u aanspreken. En vervolgens stonden de eerste Italiaanse gasten voor onze neus. En dat zonder camper maar gewoon met een tent, nee,  eigenlijk meer een tentje. Nee niks aan de overvolle kust, maar op onze rustige camping en zonder schreeuwende TV. Helemaal tegen al onze vooroordelen in. Ze hebben het ook nog leuk gehad, we kregen dikke zoenen bij vertrek. Over 1 week komen de eerste Duitse gasten een tijdje in Oggi wonen. Het wachten is dan nog op wat Engelsen en Japanners. We hebben uit goed ingelichte bronnen begrepen dat we niet echt op Russen zitten te wachten.

Asielzoekers: Dat is natuurlijk te veel gezegd maar zo hebben we hen genoemd (of hebben zij zichzelf zo benoemd?). Ex-gasten van ons werden van hun nieuwe camping(kje) gestuurd omdat er iets mis was met het drinkwater. Welkom terug. Daarna belden hun campinggenoten dat hen hetzelfde probleem trof. De familie vierden samen de 85^ste verjaardag van hun (schoon)vader en de terugvlucht naar huis van hun ouders was pas de volgende zaterdag. Er was in de wijde omgeving geen campingplaats te vinden, want het was hooghoogseizoen. Ja, dan moet je een oplossing bedenken: Met dank aan de gasten die wat wilden inschikken en aan Roberto die er niet mee zat dat we de voortuin van zijn oude huis inpikte, is de opvang gelukt. We noemen nooit namen en omstandigheden van onze gasten en doen dat ook nu niet, maar dit bezoek zal een bijzondere plek blijven innemen.

De wijnboer in de buurt benaderde ons of “gli olandesi” misschien zin hadden om zijn wijn te proeven. Met een lekkere kaas erbij en een stuk salami anders smaakt het niet optimaal. Deze uitstapjes bleken een doorslaand succes. Mario maakt veel werk van de proeverij met een prachtige tafel vol met heerlijkheden uit de streek, stralend verteld hij over de productie van zijn wijnen en de samenwerking met andere boeren uit de streek. Onze gasten waren blij, dus wij blij. En Mario ook blij, want hij lacht een brede lach telkens als we hem weer tegen komen.

We gaan nu de nazomer tegemoet met nog een paar gasten. Misschien ff Piemonte bellen dat we weer plaats hebben. Ci vediamo a Faranghe!

Continue reading

Na de tweede wereldoorlog koos de verdeelde Italiaanse bevolking in een referendum voor een republiek omdat het koningshuis Savoye met Victor Emanuel III het fascistische regime had gesteund en vervolgens – toen het hem wat warm aan de voeten werd nadat de Amerikanen op Sicilië landden – Mussolini liet opsluiten. Dat is de reden waarom we (wij, Italianen ;-)) vandaag de Dag van de Republiek vieren. (lees meer over de bijzondere geschiedenis van Italie op wikepedia ) Terwijl u geniet van het ingezette voorjaar zijn wij hier aan het opdrogen. Zaten we midden in onze eerste hitte golf van het jaar om na een dag of 5 te gaan grappen over “een buitje tegen het stof” of “regen is goed voor het gras”. Puffend stemden onze gasten daarmee in, het kon best een tandje minder. Dát is de goden verzoeken. Het heeft vervolgens 60 uur non-stop geregend en dat is een record sinds 1903, Esanatoglia heeft de bijnaam Giethoorn aan de Esino gekregen. Zo, dat hebben we weer gehad voor deze zomer.

“Wat is er toch met die ramen?” vroegen webloglezers ons. Op de foto’s van de vorige keer ziet u het proces hoe wij de ramen hebben voorzien van een tweede ruit. Ergens op de valreep besloot een ambtenaar dat nieuwe woonvertrekken dubbel glas moesten hebben. De tot appartementen omgebouwde stallen vielen in de categorie “noodzakelijke maatregelen tegen geluidsoverlast”. Iedereen die hier al eens op Faranghe! is geweest, weet dat er geen sprake is van een A12 in de buurt, en ook onze gasten zijn niet bijzonder luidruchtig. Maar wat doe je tegen verordeningen, voorschriften en bepalingen? Gewoon praktisch handelen en hup een tweede ruitje en de licentie is in onze handen!

Nou heeft de overheid – eerlijk is eerlijk – toch gelijk gekregen met die geluidswerende maatregelen: Het is mei en zoals iedereen weet leggen dan alle vogels een ei. Dat leggen geeft niet zoveel herrie maar de lokroep die daaraan vooraf gaat is meer dan een normaal gekwetter. Dit jaar heeft zich bovendien een Koekoek in onze voortuin gevestigd. Nou mag de lokroep van de Koekoek bekent geacht worden maar deze wenst dat dermate overdreven te articuleren (KOEK-KOEK) dat wij vermoeden dat we met een Gooise variant van doen hebben. Ook is de vogel volstrekt zijn klok kwijt en in de angst een voluur te missen zet hij een gesloten sessie van een uur in (KOEK_KOEK_KOEK_KOEK etcetera) Dan ben je toch wel blij met je dubbelglas.

Ook het mysterie van de kuilengraver heeft zich opgelost. Overal in het veld kregen we gaten, soms wel van een kniehoogte diep. Het handelt hier om een stekelvarken die zich voedt met wortels en knollen. Het is een nachtdier. Om hem dus te overtuigen ergens anders te gaan graven moet je wel de wekker zetten.

Zijn er wat vraagtekens over het stoppen met roken van Michel? We kunnen jullie verzekeren dat hij dapper volhoudt maar het nog dagelijks mist. Michel’s oud-collega’s hadden dermate sterke twijfels dat ze een afvaardiging hebben gestuurd ter controle. De gedachte dat zijn ex-manager waarschijnlijk een dure fles wijn heeft verloren, helpt hem zeker de zomer door.

Faranghe! wordt steeds serieuser: we zijn door de gemeente erkend en door de keuringsdienst goed bevonden. We blijken opgenomen in het boekje Rustiek Kamperen in Italie van Kosmos, voor ons een complete verrassing: wie zou ons getipt hebben? Dus werd het tijd om ook De Dames te installeren in ons binnenhuis kapelletje. Het moet niet gekker worden…

Continue reading

Komende maanden verwachten we veel gasten. Daarom hebben we een flinke poetsbeurt uitgevoerd en klussen afgerond. Zo is Ieri (dat betekent gisteren, en komt van Ieri, Oggi e Domani met Loren en Mastroianni in de hoofdrollen) ingericht en het is een plaatje!. Van de oude stal is niets meer terug te herkennen, behalve dan misschien door de ringen aan de muur om de koeien aan vast te zetten. We hebben ze laten zitten voor het authentieke gehalte.  Alle Bruidsparen, Lat-ters, Hok-kers, Ho’s en He’s kunnen hier komen overnachten, want dit is echt vakantie vieren.

Oggi heeft een kleine metamorfose gehad. Na verloop van tijd kom je tot nieuwe inzichten waar het praktisch gebruik maken van ruimte betreft. Zo hebben we de bedbank eruit gegooid en vervangen voor een tweepersoonsbed (gesponsord door Ikea). Ook is er een zithoek en een eetbar gemaakt. Oggi (= vandaag) is herboren. Voorlopig zal appartement Domani (= morgen) toch echt moeten wachten. We hadden gedacht van de twee kamers boven elkaar een klein appartement te maken. Op dit moment kun je van de benedenruimte alleen in gebukte toestand gebruik maken. Deze kamer ligt op de fundering namelijk een rots. Even uitgraven is dus geen optie. Domani wordt dus maòana.

Hebben we jullie al laten kennismaken met onze buuv, de kruidenvrouw?. Ze scharrelt hier langs ons pad en over de camping op zoek naar eetbare natuur. Mieke is al eens met haar meegelopen en wat ze vooral vindt is cichoria. Cichoria smaakt naar bittere spinazie, niet echt ons ding. Maar eind april en begin mei wordt het wel interessant dan is er de wilde asperge. Eigenlijk hou je de vindplek angstvallig geheim, zodat je jaar in jaar uit over voorraad kan beschikken. Maar ze heeft Mieke ingewijd. Het komt er in het kort op neer dat je op zoek moet naar een onooglijke plant op onbegaanbare plaatsen, verscholen tussen wilde braam met nare doorns en langs glibberige steile paadjes. Daar, bijna onzichtbaar in de schaduw van andere planten, kán een wilde asperge groeien. Hebben we de buuv vorig jaar nog de asperges alleen op laten eten, dit jaar zijn we zelf op zoektocht gegaan en het resultaat hebben we verwerkt in een frittata. Frittate con asperagi selvatici is veeuuul lekkerder dan gewone asperges. Of is het vooral het avontuur dat je proeft.

Het is lekker spannend zo’n nieuw seizoen, welke mensen zullen we ontmoeten. zal het ze hier bevallen en wat gaan we met hen beleven? Vorig jaar leken het allemaal vrienden, misschien is het dit jaar weer zo’n ontspannen sfeertje. Morgen is de aftrap: een familieweek met drie adulti en vier bambini erbij op Faranghe! Ach, plek zat.

Continue reading

Flauwe titel maar als je hem af maakt heb je gelijk Rachel Hazes aan je been met een miljoenen claim. Het is eigenlijk ook niet waar; Het is hier flink koud geweest en inmiddels gaan we al weer over de 10 graden celcius heen. En terecht, want een Elfstedentocht is in dit landschap kansloos dus da’s toch maar zinloos-gevriest.

Wat zijn we aan het doen op Faranghe!? Nou WE niks, want Mieke is aan het kostwinnen in Nederland en Michel bouwt hier aan het tweede appartement. Gezellig is anders, maar het werkt wel. In twee uur hop je van Ancona (uurtje met de trein vanaf Faranghe!) naar vliegveld Weeze bij Nijmegen, voor een kleine 100 eurietjes inclusief tax en ander ongerief. Dat verliep trouwens sneller dan de treinreis van Arnhem naar Den Haag, omdat een belangrijk deel van de rit voortging met 10 km per uur. Dus met de fiets en een beetje uithoudingsvermogen had ze het bij kunnen houden. Mieke heeft hierdoor de Nederlandse traditie om te mopperen op het openbaar vervoer ongelooflijk snel weten op te pakken. En mag haar her-inburgering nu al geslaagd noemen. Hier in Italië staat het leven in het teken van afkicken: 3 maanden lang een groene weduwnaar en stoppen met roken. Michel is nu al 3 weken nicotine vrij. Of dat bevalt? Vraag het hem volgende maand nog eens.

Op ons campingterrein hebben we last van iets dat graaft. Dat kan een paar dingen betekenen: Of er is een varken dat buiten ons medeweten truffels oogst of er is een konijnenplaag of…. (voel je ook een prijsvraag aankomen?). Het veld is geperforeerd met van die holen, sommige zelfs tot kniehoogte diep. Mocht het een konijnenplaag zijn dan blijkt daaruit dat de jagers echt niks voorstellen. Michel kwam vandaag bovendien onze mannetjes fazant tegen in het beschermd gebied. Eerdere aanmerkingen, dat de fazant dom zou zijn, zijn bij deze ingetrokken. Dit weekend zijn de Wodanboys opnieuw uitgedaagd, ze hebben nog slechts 2 weken en dan kunnen we de fazant officieel tot winnaar verklaren.

De winter is hier een echte donkere, koude periode zonder CV en met beperkte straatverlichting. Rond de kachel kruipen om wat warmte op te nemen of onder de wol met een goed boek zijn manieren om de periode door te komen. Nu het weer mooier wordt, lokt de zon je naar buiten en is het voorjaar al bijna te ruiken. Hier voel je tot in je botten hoe het is om te leven met de seizoenen.

In februari en maart verwachten we onze snoeigasten op Faranghe! Wordt het buffelen of wordt het zonnebaden met een biertje in de hand? Volgende maand weten ook jullie meer.

Continue reading

Terra bagnata, dat is de Italiaanse variant voor verzopen land. De kans op overstromingen neemt toe, niet alleen die van de Tiber, maar ook hier op 450 meter hoogte. Het regent al dagen, hard en het is daarbij stormachtig.  We lopen ook het risico van een frana, een aardverschuiving. We zitten hier dus middenin de natuur. De boeren hebben op deze regenperiode gerekend en in de akkers geulen getrokken om het water af te voeren naar de beek beneden. Je zou geluid bij de beelden moeten hebben, al dat stromende en stortende water maakt lawaai als een waterval. (wie zijn tentje ooit dicht bij zo’n idyllische waterval heeft gezet, weet wat we bedoelen).

Alhoewel deze regenperiode eeuwig lijkt te duren was het november nog schitterend en droog. November is de oogstmaand voor de olijven en we hebben onze eerste oogst binnen. Wat groene (de rauwe) olijven zijn opgepot en de zwarte (de rijpe) worden nog ontbitterd in het zoute water. Mooie opbrengst, te weinig om er olie van te laten persen, maar genoeg als antipasti. We zijn vol verwachting naar de smaak. Mieke’s zus, Karine, wilde persé de aardappels rooien die ze tijdens haar bezoek in februari met moeders van 81 jaar had gepoot. De verklaring dat die aardappels al lang verdroogd waren in de hete zomer en er maanden na de oogsttijd (augustus) echt niks meer te rooien valt, werd niet gepikt.  Die eigenwijze zus (zou die karaktertrek in genen zitten?) was niet te stuiten: hooivork in de grond en jáhoor: een kist vol met aardappelen om de winter door te komen en ook nog pootaardappelen voor het nieuwe jaar. Zus, bedankt!

Ook begin december hadden we nog zonnige weer en hebben we met Aart en Hetty Gubbio bezocht, een lekkere cappu(ccino) op het terras genomen en op ons gemak door het stadje geslenterd. Leuke winkels met stoffen, delicatessen en kunst, prachtige middeleeuwse architectuur en een wonderschoon uitzicht vanaf de basiliek over de stad. Een attractie is de funivia, dat is een open lift die je staand zo’n 200 meter de hoogte inneemt naar de top van de berg. De lift was gesloten wegens onderhoud, dus je kunt veilig mee komende zomer. Aart en Hetty zijn vrienden die met regelmaat Faranghe! bezoeken. Gewoonlijk komen ze het landgoed niet af, omdat we ze bezig weten te houden met klussen, sloven in de keuken en ander hard werk. Maar met die traditie hebben we wel twee keer gebroken met ook een bezoek aan Assisi. Het is elke keer weer fantastisch om de verhalen te ontdekken in de fresco’s op de gewelven, de middeleeuwse stripverhalen. Op de dagen dat het niet zo mooi was, konden we ze verleiden om te klussen onder dak. In de loggia zat op de muren een stuklaag van kalkcement uit het jaar prik. Die hebben ze verwijderd met pikhouweel, het schone handwerk. Nu is de oude natuursteen zichtbaar geworden en – verrassing – een gemetseld boogje boven de deur. Met deze klus hebben we hen een gezonde spierpijn kunnen bezorgen. Nee, geen dank.

Dit voorjaar gaan we de boszoom aanpakken. Flink snoeien om doorkijkjes te maken vanaf de kampeerplaatsen en een pad naar een plaats voor hangmatten tussen de bomen. Een hoop werk, maar gelukkig hebben we een paar stoere handlangers gevonden. En als het meezit zal dat met een voorjaarszonnetje zijn, zodat je niet tot je enkels in de modder met takken hoeft te slepen. Zo’n snoeiweekje Faranghe! is een goeie sosta voor managers, adviseurs, projectleiders, ambtenaren, dienders en ander volk die wel weer eens met de handen willen werken. Dus als je het voorjaar opgeruimd wilt beginnen, mail Faranghe!

Inmiddels heeft de kredietcrisis ook ons bereikt. Ondanks alle mooie verwachtingen die de brief opriep dat we tot de geselecteerden behoorden voor een EUsubsdie,  maar purtroppo het geld even op was. En ondanks de waardevermeerdering door van een ruïneuze boerderij een mooie woonplek te maken, is Banca della Marche niet erg toeschietelijk gebleken. Dus Mieke gaat een paar maandjes aan de slag in Den Haag en Rotterdam om al die waardevolle en dure vergunningen te kunnen betalen. Michel blijft hier op de veestapel passen en de voorbereiding treffen voor ons tweede seizoen Faranghe!

Zijn jullie al met de voorbereiding gestart van het kerstdiner? Als je jouw gasten niet bloot wilt stellen aan Crema Dolce (?!?) van Appie Heijn, vind je qui een recept voor een echt Italiaanse panna cotta met vanille en peer.

Smakelijk eten, hele leuke feestdagen en tot in 2009.

Continue reading

De Week van de Poëzie op Faranghe! is buitengewoon goed verlopen. Ten eerste hadden we – ook voor Italiaanse begrippen – prachtig weer. Volgens Trees zelfs zwembadweer. Ten tweede hebben we prachtige resultaten gehoord, we zijn een paar mooie gedichten rijker en gaan daar “iets” mee doen in huis. Ook zoeken we nog een passende vorm om ze op de website te publiceren zodat iedereen er kennis van kan nemen. Het was een gezellige en intensieve week. Na het vertrek van onze schrijvende gasten begon onze vakantietijd. Er wordt ons wel eens gevraagd of we niet eenzaam worden, zo zonder gasten in de winter. Tot nog toe valt het reuze mee met de eenzaamheid. De dag na het vertrek van de cursisten kwamen Harry en Corinne. Zij combineerden een verkenning van Rome met een bezoek aan Faranghe!. Corinne, omdat ze door Harries verhalen van deze zomer nieuwsgierig was gemaakt en Harry om het landgoed eens te bezien zonder zwabber en dweil in zijn handen. Als echte toeristen hebben we de streek verkent ondermeer met een tocht naar de hoogvlakte van Castellucio. Het blijft een aparte gewaarwording zo’n biljart-laken-vlakte tussen hoge bergtoppen. Dankzij Harry’s studie aardrijkskunde hebben we een echt waterdichte verklaring voor dit verschijnsel kunnen ophoesten, iets met opgedroogde zee uit het Paleistoceen of zoiets.

Deze luitjes werden afgewisseld door de familie Boes/Peerenboom. Michel’s vader en zijn vrouw Jos hadden voor hun respectievelijke 70tigste en 60tigste verjaardag een reisje aangeboden gekregen naar Italië. Deze feestvierders werden vergezeld door zus Pauline, zwager Karsten en de nichten Lara en Nina van 2 jaar en van 7 maanden. Na wat trein-technische-ronddwalingen vanaf Firenze hebben zij het station van Fabriano weten te vinden. Ietsiepietsie later dan bedoeld, waardoor de grote bezichtiging van Faranghe! tot daglicht moest wachten. Lara was hier al eerder geweest, toch was er niet direct een blik van herkenning. Mamma had haar weken van te voren uitgelegd dat ze naar Michel en Mieke zouden gaan. Maar wie was nou wie. Geen punt je noemt ze gewoon allebei Michemieke, zit je altijd goed. Wat ze wel herkende was Bep, dat lawaaiding op 4 wielen die trouwens door haar is omgedoopt tot micheauto. Wat een geinig klimrek is dat. Haar voorkeur om de motor uit te laten staan is ook gebleven. Alleen op schoot van pappa wilde ze nog wel een stukje meerijden. Later op de rommelmarkt kreeg ze van de aardige verkoper een miniatuur micheauto cadeau en daarmee was haar feest compleet. Zus Nina bezag alles met een brede glimlach, getild door wie maar wilde of vanuit haar comfortabele kinderwagen. Af en toe een kreetje als het tijd was voor de catering of een schone luier. Nina wordt later cabaretier want ze is bijzonder goed in het moppentappen. Niet dat iemand ze kan volgen maar ze zijn duidelijk grappig. Als ze is uitgebrabbeld schiet ze vreselijk in de lach. Dus zij snapt de clou in ieder geval. Het was heerlijk om iedereen weer te zien, toch kwam ook aan dit feest een eind en zitten zij ondertussen weer bij de centrale verwarming. Tot onze verbazing ontvingen wij gisteren de volgende ansichtkaart uit Pisa:

Continue reading