Weblog

Een oplettende lezer had hem verleden week al in de smiezen, onze onaangekondigde gast. De caravan bleek gekraakt, maar de toezegging dat hij eind december weer bezemschoon zou worden opgeleverd was voldoende om ons er niet druk om te maken. Wel is het verhaal over het hert van verleden week in een iets ander daglicht komen te staan.

Hoe is het nu met de sneeuw? Het lijkt erop dat het de kerst wel haalt. De weg naar ons huis is inmiddels weer begaanbaar. Roberto onze buurman heeft met zijn tractor de laatste resten sneeuw verwijderd. Het is inmiddels ook traditie dat als Roberto iets voor ons doet, wij wijn krijgen en deze traditie went goed. Met een buone natale kregen we een doosje van zijn wijn aangereikt. Het is weer een heerlijke rode wijn. Voor de kenners: het betreft hier een vino rosso gemaakt van Sangiovese en Pinot nero. En is vervaardigd door cantina prima di Esanatoglia. Michel is voornemens om een cantina ultimo di esanatogla te ontwikikelen. Ultimo betekent naast de beste ook het laatste. Waarschijnlijk kunnen de meesten zich beter aan de eerste houden. Voorlopig hebben we wijn noch druif.

Roberto is trouwens blij met de sneeuw. In combinatie met de lage temperaturen smelt deze langzaam en zo heeft het water de tijd om goed in de grond te dringen. Da´s erg goed voor de moestuin, ook op grote schaal. Wij leven natuurlijk nu helemaal mee met de boeren. Maar niet alleen voor hen. Het blijkt ook goed voor de waterzuiveringsinstallaties, die zo de tijd krijgen om de bassins aan te vullen. Anders lopen we het risico om in de zomer te worden drooggelegd. Dus om ons te steunen: kan iemand bij het glazenhuis ” Bring me some water” van Melissa Etheridge aanvragen?

Dan nu de vorderingen in Faranghe! We zijn begonnen met de nieuwe elektriciteitsleidingen aan te leggen. Deze moeten in de muur gefreesd worden. De vooruitzichten in Faranghe! voor mensen met een stofallergie is zeer ongunstig de komende weken. Ook voor anderen trouwens. Grotendeels gebeurt dat infrezen in niet-dragende muren. In NL zouden dat gipsmuurtjes zijn, maar hier placht men daar holle teracotta bakstenen voor te gebruiken van een centimeter of 6 dik. Dat hakt lekker makkelijk een geul, alhoewel er vaak ruimte onstaat waar je het niet had bedoeld. De muren zijn werkelijk een ravage en het is niet te hopen dat we een seismische schok gaan beleven deze jaarwisseling.

Nog even terug naar de verdwenen postpakketjes. Er is iets vreemds aan de hand met ons adres. Briefpost en kleine pakketten worden blijkbaar in een zak gedumpt en bij de plaatselijke postbode afgeleverd. Deze kent (en verder alle andere dorpelingen) de weg naar ons huis en bezorgt alles trouw (zelfs op waziano 79 eswanatowlia). Maar.. als het pakket groter wordt, gaat het per koerier en dan is er een flip in een nikkebokker die eerst in zijn “DomDom” navigatie systeem kijkt. Daar komt ons adres niet in voor. Dus verlaat het pakket, ons pakket, het distributiecentrum van Rome niet. Alle wegen leiden naar Rome en vice versa. Dus gaat het pakket retou afzender. Snik. Nou is er wel iets ingewikkelds aan de straatbenaming. Onze straat heet eigenlijk Faranghe, behalve het laatste stukje. Masciano ligt eigenlijk in Matelica, maar ons stukje net niet. Hier stuiten we op een middeleeuwse vete tussen Matelica en Esanatoglia die tot op heden ten dage niet is opgelost. Waarbij kinderen als Roberto vanaf de rivier stenen naar elkaar gooien, om duidelijk te maken dat ze niet tot dezelfde stam behoren. En wij buitenlanders zitten daar precies tussenin.

Tot slot wensen we iedereen de beste wensen met het bijbehorende wenskaartje. Het is onze eerste sinds 20 jaar dus geniet er van. Hier zijn geen bomen voor geveld en de “airtime” was toch al in gebruik. Of de eenzame cowboy aan vuurwerk denkt, leest u volgende week.

Zijn die twee niet een beetje laat met hun Sinterklaas-journaal en de titel “het mysterie van de verdwenen pakjes”? Nee, Sinterklaas kon er niks aan doen, meer de PostaItaliana. Het was deze week wachten op de pakjes die voor Michel gepost waren, maar de juffrouw van de post kwam in het geheel niet op dagen. Wat bleek, er is al een week een massale vervoerstaking en dat trof de pakketpost, dreigde met een voedselschaarste én een tekort aan brandstof. Onze brandstoffen waren absoluut aan vernieuwing toe. Het gas voor koken en verwarming liep op zijn laatste benen. De auto had nog een paar druppels benzine. Brigit die voor ons brandhout moet zorgen was toe aan nieuwe mengsmering. Beppie vroeg om diesel. Kortom, hop naar beneden en inslaan van alle fourage. Bij het benzine station leerde we een nieuw woord esaurito wat simpelweg “uitverkocht” betekent. Niet echt goed nieuws als je benzinemeter in het rood staat. Dus fluks naar de supermarkt eten inslaan en niet meer rijden tot de bezine weer is aangevuld. Gelukkig hebben we van de voedsel- of drankschaarste weinig gemerkt. Op donderdag was de staking voorbij. maar de bevoorrading begint natuurlijk eerst in Rome en Milano en niet meteen in Esanatoglia. Bij ons was het vrijdag feest, net op tijd. Daar kwamen we met onze jerrycans voor al die brandstoffen en het “nou meneer, dat had niet langer moeten duren” had geen ondertiteling nodig.

Net op tijd? Ja, de voorspelling gaf aan dat het hier vrijdagmiddag zou gaan sneeuwen en dat het een wit weekend zou worden. Het was dus zaaks om voor eten, drinken en een warme kachel te zorgen voordat we ingesneeuwd zouden raken. We hebben al eens eerder geschreven dat de weersverwachtingen hier redelijk kloppen en dat was ook nu weer het geval. Om een uur of vijf ’s middags begon het te sneeuwen en er ligt nu inmiddels een halve meter Het is dus onmogelijk om Faranghe met de auto te verlaten. Niet alleen omdat sneeuwkettingen er moeite mee hebben, maar ook omdat de sneeuwploeg ons niet weet te vinden en onze buren wel. Als je onze oprit trotseert kom je na een kilometer een wal van sneeuw tegen, van de schoongemaakte weg van de buren. Die wal is zelfs met een landrover niet te nemen en wij hebben slechts een eenvoudige Espace. Morgen maar eens bellen met de gemeente om wat aandacht voor onze oprit te vragen.

Dit alles klinkt misschien vervelend maar dat is het niet. De sneeuw is ouderwets mooi! Zeker omdat er geen HTMbussen rijden die de prachtige sneeuw tot pulp riijden. Voelt u het al aankomen? Hier volgen wat tips van stadskinderen: (1) Bij een sneeuwhoogte van meer dan 30 centimeter is het handig om je snowboots aan de bovenkant dicht te binden. (2) Draag een hoofddeksel als je onder de bomen door loopt, want de sneeuw kan lelijk in je nek waaien.(3) Sneeuwpoppen bouwen gaat het best als het een beetje dooit, en (sub 3) 43 jaar is een mooie leeftijd om sneeuwpoppen te maken. (tip 4) zonder stuntelende Apache-helicopters blijf je langer beschikken over stroom, maar dat wist u waarschijnlijk al. Tot slot een toeristische tip voor natuurliefhebbers. Door het verse pak sneeuw hebben we goed nieuws. We weten zeker dat er hier een hert is, maar dat je vroeger moet opstaan om niet alleen de voetsporen in de moestuin te zien.

Eeuwige roem is erg aantrekkelijk, dat maakt het aantal inzendingen op de prijsvraag van vorige week wel weer duidelijk. De inzendingen waren vaak in goed italiaans, voor zover wij dat kunnen beoordelen. De volstrekt partijdige jury heeft nog enige tijd nodig om haar conclussie te kunnen trekken. Wel kunnen we de inzenders alvast dit zeggen: de concurrentie is moordend! Bovendien dat de verwijzing naar katholieke kerkvorsten door Michel bij voorbaat is afgewezen. Onze oprechte excuses daarvoor.

Misschien wilt u nog iets over het bedrijf in ontwikkeling weten? De ontwerptekeningen voor de camping zijn deze week naar de gemeente gegaan. Met daarin de transformatie van het krot tot een sanitairgebouw en de installatie van een zwembad. Aan de vooravond van kerst verwachten wij daar nog geen uitsluitsel over. Maar je kunt alvast wel dromen van het zwemmen in een tropische hitte.

Op Faranghe! hebben we Michel’s verjaardag gevierd. Hiermee heeft hij nu definitief zijn midlife-crisis behaald, al was het maar omdat hij dan 86 jaar wordt en dat lijkt hem wel een mooi doel. Verder heeft het geen gevolgen, hij heeft al 25 jaar een motor en een lekker jong wijf. Beetje jammer was dat de Postaitaliane niet op de hoogte was van deze fuif en schitterde door afwezigheid. Mieke’s cadeau voor haar geliefde is errugens onderweg tussen Nederland en Italie blijven steken. Hopelijk kunnen de bestellers Masciano volgende week wel bereiken en komt Michel daarmee uit zijn depressie. Uiteraard hebben we niet gewerkt op deze feestdag. We hebben ons op een stevige bergwandeling geworpen. We kunnen straks natuurlijk niet op de fiets- en wandelbeurs staan zonder enige kennis van de route “voor de deur”. Als de wandelaars deze tocht combineren met onze privé route naar het dorp (R&E’s route) is men met een uur of vier uit en thuis en heeft dan écht wat moois gezien. Wij raden aan enige conditietraining vooraf te doen of de koelte van de dag op te zoeken, want de klim kent geen kinderachtige hoogte verschillen.

We hebben deze week de boomgaard geplant met een mooie verzameling vruchtbomen. Tussen de bomen planten we straks, traditioneel voor deze streek, de druivenstruiken. Twee belangwekkende tips kregen we naar aanleiding van de weblog van vorige week: zet naambordjes bij de zaailingen zodat je weet wat er (gaat) groeien. En de tweede tip: probeer dat dakpanschilderen nou eens, want je kan er zoveel van jezelf in kwijt. Deze tips hebben we weten te combineren en nu hebben we naambordjes voor onze nieuwe plantaanwinst. Hiermee verwachten we volgend jaar de juiste ingredienten in de appeltaart te krijgen. Verder is er goede hoop op perzikenjam en een hazelnoot op het ijs. Ziet Jantje eens de pruimen hangen en er is natuurlijk een echte peereboom. De inschrijving voor de cursus dakpanschilderen gaat binnenkort van start.

Dit is een druilerig weekend, alhoewel het vanochtend droog was. Dat kwam goed uit want de houtvoorraad was bijna ten einde. Dus Michel aan de slag met Brigite om weer wat resten van het oude dak tot kachelhout te zagen. Brigite is onze kettingzaag. We kregen al eerder vragen wat dat toch voor een onzin is om apparaten een naam te geven. Dit vraagt inderdaad om enige uitleg. Mieke is gereedschap-dyslecties, een waterpomptang is voor haar geen enkele aanwijzing. Dus wordt hier gevraagd om “die grote blauwe tang” of “de zware hamer met korte steel”. Hierin schuilt het probleem. Als je zou vragen om “dat rode ding met een motor” zijn er teveel mogelijkheden. De kettingzaag is rood maar ook de aggegraat, de motorploeg, de bosmaaier en zelfs de traktor. Strikt genomen valt ook onze rode Renault in deze reeks, maar die noemen we gewoon “de auto” en dat is zelfs voor een gereedschap-dyslect goed te herkennen. Nou is er wel enig onderscheid te maken tussen deze dingen met een beschrijving als “dat rode ding met een motor die brandstof krijgt uit de grijze plastic yerry-can zonder een lange steel”. Het leek ons te omslachtig, daarom kozen wij voor persoonsnamen. De motorploeg is van Sandria-garden (Sandra), de kettingzaag van Bri-tech (Brigite). Eigenlijk ligt het voor de hand. En omdat je je traktor geen Botha kan noemen heet zij dus gewoon Bep. We kunnen weer een weekje vooruit met stoken en zullen u de standaard grapjes over het flinke bos hout voor onze deur, verder besparen.

Is er geen prijsvraag? Hier komt de prijsvraag. We maken drie appartementen en drie gastenkamers in ons huis voor de verhuur. Hiervoor zoeken wij toepasselijke namen: sfeervol, Italiaans en uitspreekbaar. Alle aangename inzendingen worden beloond met een aardig retourmailtje en de beste inzendingen worden vermeld in onze weblog, Dus laat je fantasie de vrije loop en reageer via info@vakantieinitalie.eu

Wilt u het recept uitproberen van de taart op bijgaande foto? Klik dan op eten&drinken. Wij wensen u een hele fijne week toe zonder onnodige overnachtingen op een van de NS stations.

Ja, ook wij! Nee, niet met het dwergwerpen en ook het dakpanschilderen komt er niet van. Maar oude ambachten genoeg en we hebben gekozen voor het oud Italiaans natuursteen stapelen. Onze buitenmuur onder de hooischuur alias lounge eindigde in een lelijke betonnen rand. Deze rand moest worden vervangen door pietre, zodat ie mooi overliep in de natuurstenenmuur eronder. Dit is puzzelen op hoogniveau. Er zijn geen vaste hoekjes en randen en het aantal stukjes laat zich niet bij voorbaat raden. Wij vinden metselen met gewone bakstenen al niet eenvoudig en die blijven tenminste liggen. Natuurstenen hebben veel meer last van zwaartekracht. Uiteindelijk is het ons redelijk gelukt, eerlijker, we zijn buitengewoon trots op het resultaat. Nu moet er nog gevoegd worden. Dit gebeurt met marmorite zodat de voegen gaan passen bij de oude muur. Onze manier van voegen lijkt nog het meest op stenen insmeren met kamelenpoep met last van bindingsangst. Begrijpt u?

Een andere traditie waar we ons op geworpen hebben zijn groentes uit eigen tuin. De gezaaide wintergroente komt buitenverwachting uit de grond en in keurige rijtjes. Helaas is Mieke de aantekeningen kwijt, waar ze wat heeft gezaaid. We hopen dat de herkenbaarheid van de plantjes nog wat toe gaat nemen. Een stampot peen met rucolasla lijkt niet de beste combinatie en er moeten toch echt ergens uien tussen staan.

Italiaanse folklore is, dat er de hele dag een tv staat te blèren en die je vooral niet uit zet als je bezoek krijgt, want dat is onbeleefd. Aan deze vereiste konden we al een maand of zeven niet voldoen. De bouwvakkers hebben regelmatig bij ons geïnformeerd of de tv al werkte. Een ontkennend antwoord gaf telkens een blik vol medelijden als reactie. Maar nu is het zover: Faranghe! heeft sateliet televisie. Wanneer Faranghe! op het openbaar riool worden aangesloten is niet te voorzien. Niet dat we het niet langer meer uithielden zonder tv, we hebben afgelopen maanden schitterende films gezien op onze laptop (nieuwsgierig? kijk dan op onze filmpagina). De schotel stond lelijk in de weg en Michel was aan een licht klusje toe, nadat hij zich verleden week beurs had gehamerd. De satelietschotel is provisorisch opgesteld om goed te bepalen uit welke richting hij moet ontvangen. De definitieve plek is bepaald: zo onzichtbaar mogelijk aan de binnenkant van de schoorsteen bovenop het dak. Het wachten is nu op een vrijwilliger zonder hoogtevrees. De sateliet werkt goed. We hebben alle Nederlandse zenders, veel Duitsers en Engelsen, een paar Franse en Al-Jazeera. Tot onze verbazing geen enkele Italiaanse zender?! Dat zullen onze bouwvakkers niet leuk vinden.

De laatste traditie waar we ons op gestort hebben deze week is geen Italiaanse, maar meer eentje van onszelf. Afdingen. We werden gebeld door onze “projectleider” dat hij graag wou afrekenen. Eerder schreven wij al over hem en dat we niet tevreden waren. Hij refereerde aan een prijsafspraak die we in februari hebben gemaakt, en Michel herinnerde hem eraan dat in die prijsafspraak ook een opleveringstermijn van mei was opgenomen (en het werd oktober). Wij hadden gedacht halfwerk, halfgeld. Na wat soebatten, heeft hij slechts eenderde gekregen. De man kan buiten organiseren, ook niet onderhandelen. Jammerdebammer.

Het is hier de laatste dagen buitengewoon mooi weer, de hele dag een zonnetje en dat is bijzonder aangenaam. Tot om vijf uur ’s middags de zon ondergaat. Dan spring je snel weer in je termo isopane ondergoed met dubbele trui. Dat mooie weer lokt ook de jagers weer massaal naar buiten. Met z’n allen zijn ze op zoek naar die laatste fazant. Vandaag had een van de jachthonden onze kat Murphy gesnuffeld in een struik en Murphy trok een sprint waarmee een record verbroken werd. Nog een geluk dat het onze kat Corniglio niet was. Deze heeft de traditie van het schransen eigengemaakt, is flink aan het groeien en allang niet meer zo snel. Zou er ook een Sonja Bakker voor katten bestaan? En hoe leg je zo’n beest uit dat je niet van iedere dag een SASdag kan maken?

Het was tijd voor wat vernieuwing. Alweer? Ja, het is de tijd voor uitdagingen! Mieke heeft bijvoorbeeld de techniek van het stuccen met cement opgepakt. De grote meters mogen we nog graag uitbesteden maar zoals vaak is de afwerking toch iets wat je beter zelf kan doen. Haar klus bestond uit het afwerken van de staldeur met boog en met ramen, niet flauw voor een eerste keer. Het resultaat is van die mate dat we overwegen haar beroepsmatig te gaan in zetten.

We hadden een lelijke afstap van de loggia naar de fienile. Hier hadden we al een trapje gemetseld om zware blessures te voorkomen. In een opruimslag kwamen we nog wat overgebleven mattone tegen en we vroegen ons af waar die op te bergen. Mieke’s conclusie was om ze te verwerken zodat ze nooit meer in de weg zouden liggen en de trap ziet er gelijk een stuk leuker uit. Nog even voegen en weer wat van de to-do-list afvinken.

Weet u nog van die EU subsidie? Nou het blijkt dat u massaal uw belastinggeld heeft geoormerkt. Ook de provincie Macerata heeft een inschrijving geopend voor toeristische activiteiten, aan te vragen door de gemeente. Voor zowel openbare als private initiatieven. De gemeente Esanatoglia dacht daarbij aan ons. Halsoverkop naar het stadhuis geroepen, want het is natuurlijk reuze interessant om een bijdrage in de investeringen te ontvangen tot 25%. Die bijdrage is nog lang niet zeker maar zoals de staadsloterij zelf zegt “meer loten, meer kansen”. Ook hiervan wordt de beslissing in januari bekend gemaakt. We zijn realisties en rekenen nergens op. Ach een flesje prosecco koud leggen kan nooit kwaad.

Dat koud leggen is hier sowieso geen probleem. We moesten de cola zo ongeveer in de koelkast zetten om er geen ijsklonten in te krijgen. Maar dat is nu weer even voltooid verledentijd. De openhaard is uitgehard en brand genoegzaam. Niet alleen gezellig maar ook reuze functioneel. De haard is nog niet afgewerkt en ziet er nog niet uit. Maar die afwerking en stuclagen moeten langzaam drogen, en dat kan best wachten tot het komend voorjaar. We mogen op dit moment niet klagen over het weer: het zonnetje schijnt over de bergen, en we genieten van de herfstkleuren.

Intussen zijn we hier nog steeds twee keer per dag Italiaans aan het happen. Afgewisseld met Antilliaanse pindasoep, eigengemaakte patat met pindasaus en uitjes of ciabatta met pindakaas. U begrijpt al: we hebben nog pindakaas in overvloed. Wat wij u ook willen laten proeven is de spaghetti met een saus van spinazie met gorgonzola. Een beetje pittig gemaakt met twee gedroogde pepertjes. Gooi het kooknat van de spaghetti niet meteen weg, maar gebruik dit om de saus nog wat smeuiger te maken. Lekker he?!

Herinnert u zich nog dat in een van de drie boogjes een kamertje was ingemetseld? De antieke vloer was verpest door de betonnen funderingen voor de muurtjes. Die muren zijn gesloopt door Daniel en Jeroen, maar de geulen zaten er nog. In september hadden Michel en Karsten al een deel van de vloer aangepakt maar er resten nog zeker 7 meter van gaten en goten waarover je kon struikelen. Wij waren inmiddels heel behendig geworden om die gaten te ontwijken. Nou is het met de hand uithakken van beton geen pretje. Geloof ons niet, maar bel onze zwager om dit te bevestigen, die heeft er vast nog een sterke herinnering aan. Dat moest en kon anders! Via ebay.it hebben we een passende oplossing gevonden, een demolitore, een hammer zoals op de doos staat van 1500 watt. Na Bep en Sandra is er dus nu een Mike in ons midden. Mike Hammer is als zijn gelijke in de televisieserie, hard en onverschrokken, een beetje aan de zware kant, maar gaat voor niemand opzij. Ook een overeenkomst met de serie is dat Mike het probleem oplost in een fractie van de tijd die er normaal gesproken voor staat. We hadden intussen voldoende oude stenen verzameld om de vloer te restaureren. Michel kreeg last van een goed humeur van het snelle resultaat en begon een Trini Lopez imitatie weg te geven. Nou droeg hij zelf gehoorbescherming maar de rest van de wereld vond het fijn toen het hameren was afgerond.

De toegang tot ons huis is daarmee gladgetrokken en hebben we meteen de deurbel geïnstalleerd. Die deurbel kan je ook een gehoorbeschadiging bezorgen. Dus voorzichtig met de bel, als u hier langs komt.

Ons gaskacheltje trekt het niet meer en we overwegen telkens al om 8 uur ’s avonds onder de electrieke deken te duiken. We kunnen daarom heel waarheidsgetrouw het liedje “kouwelijke oom, kouwelijke tante” van Leen Jongewaard en Hetty Blok zingen, gelukkig hoort niemand ons. Dat geril kan zo niet langer, dus hebben we voor weinig geld bij de fallimenti een ruwbouw openhaard gekocht en voor veel geld een kachelpijp. De boel zit in elkaar en nou moet het drogen voordat we de fuoco erin kunnen steken. Dat wachten is moeilijk maar noodzakelijk… er is hout voldoende, we hebben een knappe fles vino novello klaar staan en de bistecchi’s zijn zo gehaald. We kunnen niet wachten.

We hebben u verleden week per ongeluk op het verkeerde been gezet. De boom met de natuurlijke kerstballen is geen Mispel maar een Kaki zoals een oplettende lezer ons kon vertellen (waarvoor dank). Zo zie je maar weer dat we als stadskinderen nog veeuul te leren hebben. Van deze vruchten kun je ook jam maken en we gaan hem dus zeker planten.

Een van onze stucadoors nam vandaag afscheid, koffie met een sambucaatje erbij. Zijn vrouw kan ieder moment bevallen. Dat komt veel voor in onze omgeving, kan bijna geen toeval meer zijn. Zijn “zoon” zou vandaag of morgen kunnen komen. Zeker een Italiaanse macho, denkt u misschien, laat het vooral een meisje worden. Nee het is geen voorspelling. In Italie weet je wat het wordt voor de geboorte en vertel je dat iedereen die luisteren wil. De paus heeft hier nog volop invloed als het gaat om wel of niet bevallen, maar het medische snufje sexeherkenning in de echo, daartegen heeft ie geen bezwaar. Dat is handig met het breien van de juiste kleur muts, de naamkeuze en… je hoeft niet zoals wij hebben gedaan voor het kind van onze geliefde (schoon)zus Pauline, twee kleuren lintjes in te kopen voor de juiste strik aan het hek. De strik aan balkon of tuinhek is een Italiaans gebruik opdat alle buren weten dat en wat er geboren is. Voor Pauline hebben we nog blauwe strikken in de reserve. Nog even wachten tot volgend jaar. En de zoon van onze stucadoor gaat heten Daniël. Z’n gewicht houdt u nog van ons te goed.

Nee, dan het Italiaanse weer! Mensen die op NU.NL kijken hoe het weer vrijdag, 16 november 2007bij ons is, zijn vast jaloers. Nu.nl roept vrijdag j.l. namelijk dat het hier 18 graden is en dat sterkt velen in de opvatting dat het hier altijd mooi weer is. Afgelopen woensdag was voor ons ook een complete verrassing. Het begon met een paar vlokjes maar na twee uur was heel Faranghe! omgetoverd in een skigebied en waren we echt ingesneeuwd. Even overwogen we om de latten onder te binden maar bij gebrek aan liften en de afschuwelijk hekel die Mieke heeft aan lopen op skies heeft ons daarrvan weerhouden.

Hoe staat het met de vergunning voor de camping? Lukt het om op tijd de appartementen af te hebben voor de verhuur? Wij hebben ook geen idee. Volg onze weblog en u komt achter de juiste informatie.

We zijn benaderd voor het boek “300x logeren en kamperen bij Nederlanders in Zuid-Europa”. We overwegen dit natuurlijk serieus, maar de gevraagde foto’s van het interieur en exterieur “waarin uw logeeradres zo goed mogelijk tot z’n recht komt” is nog even een klein knelpuntje. We hebben wel een geinige foto van een man die een nieuw raam in de muur van de stal staat te hakken. Boeiend, maar niet echt wervend voor logees.

Rent u nou niet allemaal naar de winkel om dit boek te kopen. Als we toch meedoen zijn we bij plaatsing verplicht om 20 stuks af te nemen. In dat geval zouden de eerste jarigen wel eens kunnen boffen. En dat zonder prijsvraag deze keer. Vorige keer hadden we ook al geen prijsvraag en toch inzendingen met het goede antwoord (huh?). De schotel was inderdaad een Piatta di Muratore bestaande uit een pasta gevuld met ricotta en spinazie (van de traiteur) en een sausje van gesmolten boter met salieblaadjes (uit de tuin) afgemaakt met een paar draaien uit de pepermolen en een geraspte parmezaanse kaas.

Terug naar dat raam. Het werd tijd dat ook de achtergevel zijn definitieve vorm zou krijgen. Want daar komen de appartementen. Voordat het gestuct kon worden, moest er nog een extra raam gemaakt worden anders zou het appartement veel te donker blijven. Bovendien was de toegang verkleind en wilden we die weer openen tot het origineel van 230 bij 180 cm met een boog. Uit het feit dat er vandaag (domenica) nog steeds gehakt wordt, kunt u gerust afleiden dat het niet mee valt om een raam te maken in een muur van een meter dik en dat het destijds geen prutsers waren.

Kent u de uitdrukking “the italian way of driving, what’s behind me is not important”? Michel is er van overtuigd dat de meeste Italianen niet kunnen autorijden. Zo dient er voor een bocht eerst tot stilstand gekomen te worden (uiteraard zonder de medeweggebruiker hier op voor te bereiden) en is het teveel werk om te parkeren en te sturen tegelijk. Nou heeft Michel nogal hoge eigendunk dus dat zal best meevallen, denkt u misschien. Gelukkig kreeg hij voor zijn opvatting deze week bijval. Er kwam een man met een vrachtautootje een betonmolen brengen, deze moest naar het werk aan de achtergevel. Vrolijk reed hij helemaal door naar beneden naar het toekomstige campingterrein. Het richtingzwaaien van Leone, Salvatore en Michel volkomen negerend. Nou weten de trouwe lezers dat je bij ons niet van de verharde weg af moet als het heeft geregend. Deze chauffeur had tegen de gladheid een oplossing: Je maakt vaart op het vlakke en in de bocht naar boven rem je af. Je neemt de bocht zo krap en zo steil mogelijk en geeft dan vol gas in zijn 1. Na zes pogingen had hij een slipgeul van een halve meter diep gemaakt en waren de p…madonna’s niet van de lucht. Hooghartig werd elk advies in de wind geslagen en het aanbod “zal ik even” werd als onzedelijk afgedaan. Uiteindelijk reed hij per ongeluk op de geadviseerde manier en kwam weer boven bij de voorkant van het huis. Hij was niet meer van plan de vrachtauto nog maar een stukje de goede kant op te rijden. Dus werd de betonmolen uitgeladen en moesten we het ding lopend naar beneden achter het huis rollen. De chauffeur was inmiddels vertrokken en kreeg het opnieuw voor elkaar om ook op de asfaltweg te slippen. Telkens liet hij de vrachtwagen achteruit naar beneden rollen en nam hij de heuvel opnieuw. Maar nu was ie er alleen van. Leone, Salvatore en Michel waren preoccupato met iets heel anders.

Het is ons bekend dat delen van Nederland op dit moment last hebben van een herfststorm. Maar Nederland staat daarin niet alleen, want hier kan het ook lekker waaien. Volgens Michel komt dat door de wet van de communicerende dalen. Er is ergens lucht te weinig en ergens lucht te veel en dat moet gelijk getrokken. Alleen moet de lucht hier over de berg. Dus er moet een groot verschil zijn wil het daar overheen komen. (bent u er nog?) Als dat dan lukt maakt het een enorme vaart om beneden te komen. Dat lijkt leuk, de was droogt lekker snel en je kan lekker kiten (vroeger heette dat vliegeren). Maar er is een keerzijde. We hadden de nieuwe ramen tot in de puntjes voorbereid: glas erin, gekit en afgeschilderd, zodat de ramen vlot in de gestelde kozijnen konden. Het is hier niet meer de temperatuur om de boel open te laten, want de lucht is helder, het is één graad en er ligt prachtige sneeuw op de bergtoppen… vervolgens slaat het raam met het geluid van “oei ik woei” en brekend glas tot diggelen. U snapt dat het een nacht met veel frisse lucht wordt en morgen terug naar de glashandel.

Kent u haar nog, de dochter van de fai-da-te, die op elke vraag over een boutje en een nippeltje een passend antwoord weet. Ja, die was toch zwanger, die moet toch inmiddels op knappen staan??? Inderdaad: de bambino heet Fillipo en het weegt 3750 gram. Martha, mille auguri !

Mieke zag Michel het bekende gebaar maken van de uitgestrekte arm om de gebruiksaanwijzing van een pak spaghetti te lezen. Tijd voor een bezoek aan de opticien! Ingeweiden weten dat hij vroeger al regelmatig de leesbril van zijn collega leende (dat ging om heeuule kleine lettertjes) en zijn vast minder verbaasd. Naar de opticien wou hij niet, want dat is veel te serieus. Van de week bij een Chinese variant van het Kruidvat lagen ze dan eindelijk, de leesbrilletjes voor een eurietje. Zolang Mieke roept dat het intelligent staat (vindt u niet?) is hij het ook van plan te dragen.

We hebben diverse fruitbomen besteld voor de moestuin. We verwachten ze binnenkort. Waaronder de mispelboom. Die geeft in de winter van die fel oranje vruchten terwijl die boom wel al z’n bladeren heeft verloren. Schitterend gezicht, net kerstballen. Binnenkort hier op deze site te vinden.

Afgelopen maandag hebben we kennis gemaakt met onze commercialista. De wat? De commercialista is een combinatie tussen een boekhouder en een jurist. Gezien de niet erg doorzichtelijke Italiaanse wetgeving en de rappe wijzigingen mede als gevolg van de rappe regeringswisselingen, kan je hier niet zonder. De eerste stap was het oprichten van een familiebedrijf genaamd Faranghe! Dit heeft als voordeel dat je makkelijk van activiteit kan wisselen of uitbreiden als je het maar doorgeeft aan de Camera di Commerce. Dus als we stoppen met de verhuur en we gaan door met de handel in gepunnikte badmutsen, hebben we volgens onze commercialista geen probleem. Zijn eerste tip was van belastingtechnische aard: Start het bedrijf op 1 januari dan heb je het langst lol van “het eerste jaar”. Dan placht de belastingdienst niet te controleren en stel nou dat je wat verdient dan “kan daar nog wat mee”. Een van de keuzes die we moesten maken was op wiens naam het bedrijf komt te staan. Michel, al jaren dromend van een bevordering kon zich niet inhouden en wenste zich de positie van algemeen directeur toe. Mieke, iets minder kinderachtig, die met de positie van voorzitter van de raad van commissarissen haar invloed veilig wist te stellen, stemde toe. Ze is echter niet van plan om hem met de gewenste titel (jawel, preseident-directeur) aan te spreken. De enige die Michel heeft aangesproken met een “heh, capo” was tot nu toe iemand die een folder kwam brengen. Onder het dreigement dat ze een ondernemingsraad zou eisen, heeft Michel ingestemd met deze status quo.

De vorderingen dan maar. Het lang gewenste stucwerk rond de boogjes is af en we hebben ze direct geverft. De voorgevel heeft hiermee zijn definitieve vorm gekregen. Behalve dat het verfwerk niet af is, omdat de verf op was. De boel lag hier namenlijk plat vanwege de feestdagen Halloween en Tutti Santi. Gelukkig is er verder ook nog wat te doen, zodat we ons niet hoeven te vervelen. Het voorstel van onze amico was om langs de boogjes een lichtslang aan te brengen, vast leuk voor de kerst. Volgens Mieke konden we dan gelijk een casino beginnen. Maar dat moet dan wel aangemeld worden bij de Camera di Commerce.

We zouden nog even terugkomen op Sinterklaas en Bari. Lang geleden hebben de Noormannen in Bari een grote basiliek gebouwd (nadat ze Wodan hadden afgezworen) en moesten daar natuurlijk een heilige in hebben. Nou waren de apostels al een beetje op, dus wat te doen? Met de boot naar Myra in Turkije (kunt u het geografisch gezien nog een beetje volgen?) en daar een subtopper gescoort. Men zegt gekocht maar gejat komt waarschijnlijk dichter bij de waarheid. Meer weten over de oorsprong van Sinterklaas, klik dan hier. Nu kan het niet anders aldus Tom-Tom dat Sinterklaas hier langs komt als hij in Spanje de boot wil halen dus wij hebben grote verwactingen voor 6 december. Wij horen u vragen: waarom blijft die man na ontsnapping uit Bari niet voorgoed in Spanje? Waarschijnlijk omdat hij dan door de Hollandse toeristen lastig gevallen zou worden en van Bari heeft nog nooit iemand gehoord. Het is een kleine 600 kilometer hier vandaan en we kunnen u een routebeschrijving leveren. Voor het bijbehorende cadeau kweekt Mieke de wortels in haar moestuin en die zijn binnenkort te verkrijgen op www. vakantieinitalie.eu/merchandising.

We kunnen hier ook een wildlife farm beginnen, mits de jagers ons niet voor zijn natuurlijk. Behalve de fazanten en de steenarend, kunnen we nu ook de slang op ons lijstje met wilde diersoorten zetten. Oja vergeten we bijna dat een geliefd familielid een vleermuis heeft gezien, maar die is helaas nog door niemand anders bevestigd. Het serpent verweerde zich heldhaftig tegen onze kat Corniglio die met hem of haar wilde spelen. Volgens Italiaanse buren is het geen giftige slang, maar wij waren toch onder de indruk.

We hebben vragen van u ontvangen over de foto van vorige week en over het nut van de helm. Welnu we hebben een eikenboom van respectabele leeftijd aan onze oprit staan en die gooit met eikels. En niet zomeer eikels, heulveul eikels. Op de katten, op de Espace, op Bep, en uiteraard ook op ons. Dus: het belangrijkste tijdens de herfst is DE HELM.

Volgende week gaan de nieuwe ramen erin en of dat ook lukt? Lees het volgende week.

Deze week speciaal voor de liefhebbers van “Het Roer Om”, die zich al een tijd hebben zitten afvragen waar de tegenvallers blijven. Nee, er is geen sprake van een echtelijke ruzie, het servies krijgt geen vliegles, er is noch sprake van stakende katten en Bep start nog altijd trouw als we haar nodig hebben. De nieuwste Tomas Ross, Mata Hari ligt bij jullie in de boekhandel en dat is alweer goed nieuws. Waar blijven dan die tegenvaller vraagt u zich ongeduldig af? Komt het.

We hadden berekend, in ons ondernemingsplan op een lucifersdoosje, dat drie appartementen voor te weinig inkomsten zouden zorgen. Tenminste als we u een redelijke huurprijs vragen. Nou hebben we nogal een aardige lap grond, grotendeels een keurig vlak stuk en deze is bijzonder geschikt voor een mini-camping. Hier moeten een paar blokhutten bij anders is de investering in de sanitaire voorziening niet binnen de afschrijvingstermijn terug te verdienen. Dit hebben we voorgelegd aan de gemeente van wie we vergunning voor onze activiteiten willen krijgen. Hierin nu zit ons probleem. De blokhutten worden gezien als bebouwing en dat mag niet op agrarische grond. Behalve als het bestemmingsplan wordt gewijzigd. We hebben de burgemeester en de wethouder over de streep getrokken, door te zeggen dat u zo van kamperen houdt en massaal Esanatoglia zult komen bezoeken. Onder de voorwaarde dat we een notariële akte tekenen waarin we toezeggen dat we de blokhutten alleen voor toerisme gebruiken, lijkt er een akkoord in zicht. We mogen in de blokhuttten geen opvangtehuis voor sociaal of economisch gevluchtte Nederlanders beginnen. Hier lijkt vooralsnog geen vraag naar en is er ons inziens geen belemmering voor een akkoord. Nu de andere gemeenteraadsleden nog. En tweede probleempje… de looptijd van deze aanvraag blijkt zeven maanden te moeten duren en voor die tijd mogen we niet starten met de bouwwerkzaamheden van de camping. Een vlugge rekensom leert dat dit geen goed nieuws is voor het kampeerseizoen 2008 zeker als de aanleg van het zwembad en het sanitair onder dezelfde procedure plaatsvindt. U begrijpt dat we druk doende zijn om een work arround te bedenken. Zodat u straks niet met een porta potti in het veld zit.

Beter nieuws was er van Europese zijde. De EU heeft in zijn wijsheid besloten om het toerisme in de Marche te stimuleren. Niet met een bedrag ineens maar door zeven jaar lang een belangrijk deel van je rente op de hypotheek over te nemen. Dit tot een maximum van 4%. U begrijpt het al, dit leidt tot een serieuse verlaging van de maandlasten. Minpuntje is dat je precies een week de tijd krijgt om een gedetaillieerd plan in te dienen, met onderbouwing van offertes en dat alle voorwaarden in het ambtelijk Italiaans zijn gesteld (dat krijgen we waarschijnlijk in les 3799). Als we het goed hebben begrepen, hebben we ondermeer verklaard dat we geen relatie met de maffia hebben en dat we niet faiiliet zijn. Nou da’s niks gelogen. Mieke is de hele week bezig geweest met een presentatie en de vertaling, En we hebben verschillende leveranciers onder druk gezet voor een offerte. Eigenlijk is onze aanvraag zoiets als een staatslot kopen, en daar is ook altijd iemand die wint. Voor de TON-ers onder u, dat zou dan zijn van uw belastinggeld en “doesn’t it feel good”.

Met ons speciale winterarrangement (column 7 oktober) loopt het storm. We ontvingen meerdere aanmeldingen met specialisten in schoonmaken en tuinonderhoud. Nu heeft schoonmaken hier werkelijk geen enkele zin, we stoffen de boel zo weer onder om van de modderpoten maar te zwijgen. De rozen zijn bij het ruimen van de bramen dermate meegesnoeid dat daar voorlopig geen omkijken meer naar is. En voor het grasmaaien is het niet het seizoen, voordat je het weet hebben we een ernstige mate van schuurgras. De meer technische vrijwilligers hebben schijnbaar werk genoeg of geen behoefte aan een sabatical met behoud van vakkennis. Jammer, want we hadden al 10 caravans gereserveerd.

Sinterklaas is inmiddels vertrokken uit Bari richting Spanje. Wat moet ie man in Bari? U leest het volgende week.

Maakt u geen zorgen, deze keer geen jubel versie over zwembaden en hittegolven. Begin deze week lazen wij de weersverwachtingen en die voorspelde kou voor het weekend. Dat leek raar want we liepen nog in T-shirt rond. Sommige dingen nemen we serieus, zo ook de Esanatoglese weersvoorspelling, want die kloppen vaak wel. Dus overgegaan tot de installatie van een gaskachel, de dozen met winterkleding en extra dekens opgezocht en het kattegat in de voordeur van een tochtlapje voorzien. Terechte acties bleek. Op vrijdag ging het koudwater regenen en de temperatuur klapte ineen. Het was zaterdag maximaal vijf graden. Nou kan iedere padvinder u vertellen dat elke 100 meter hoogte verschil een graad kost en is het logisch dat het op de bergen ergens door de vorst grens heengaat. Toch waren wij vol verwondering over het laagje sneeuw dat op de ons omringende bergtoppen lag en met een sneeuwgrens die met een waterpas getrokken leek. Een ervaring die de koude handen goed maakt. Onze wintertijd hebben we nu zelf maar ingesteld: uurtje later uit bed, uurtje eerder in bed. Nee, we kunnen niet meer wachten tot het eind van deze maand.

Er was enig commentaar op de werkzaamheden van verleden week. Met name vond men het geen stijl dat we een meisje de hele dag spijkers lieten trekken. Dat is toch te zwaar en het leidt tot niks was een veel gehoorde opmerking. Beide conclusies moeten we weerleggen. Hetty heeft ons verzekerd dat als je de spijkers overtuigd van het feit dat elk verzet zinloos is, het in geheel geen zware klus is. Ten tweede hebben de echte vierkant gesmede spijkers wel degelijk een doel, namenlijk onze nieuwe deuren hun authentieke karakter geven. Hetty meisje, nogmaals dank.

Met de inzendingen op de Fokke & Sukke prijsvraag loopt het nog niet storm. Er is een schoonheid van een inzending van de witte meneer gekomen, maar om de prijs nou weer gelijk naar Den Haag te sturen…Michel maakt zich wat zorgen om voor partijdig versleten te worden. We vroegen ons af wat uw inzending heeft belemmerd? De oprichting van de partij T.O.N? Het overlijden van ons aller Jan Wolkers? Of oponthoud in de Slotervaart? Laten we, en nu maar hopen dat er niks geks gebeurd in NL, de sluitingsdatum nog wat verleggen.

Fiets- en wandelbeurs in de RAI op zaterdag en zondag 2/3 februari: hierrr wie cum!!! We hebben een plek in het verzamelpavilioen en we gaan daar het aangename verblijf op Faranghe! en de verrukkelijke fiets en wandel mogelijkheden van bella paese promoten. Wat onze overnachtingsfaciliteiten precies gaan worden, hopen we de komende week te vernemen. We gaan met de gemeenteraad om de tafel voor de benodigde vergunningen. Wordt er straks gekampeerd, komen er vakantiehuisjes of toch alleen maar de appartementen in het hoofdgebouw? We hopen er snel uit te zijn om u daarover te kunnen vertellen.