Deze week zijn onze bouwvakkers terug na een zomerstop. We hebben lang op ze gewacht maar het tempo zit er wel gelijk goed in. Het oude dak is verwijderd en heeft nog wat brandhout en antieke dakpannen opgeleverd. Het instortingsgevaar is daarmee geweken. De pilaren zijn een halve meter opgehoogd om het uitzicht te verruimen, keurig gedaan met oude stenen zodat de overgang nauwelijks zichtbaar is. Toen kwam het moment waar we al zeker een jaar naar uitkijken: het verwijderen van de zijmuren tussen de pilaren. De hooischuur, zo mag het eigelijk niet meer heten, de lounge i.o. heeft nu een panorama van bijna 180 graden. Iedereen moet komen kijken om dit resultaat te bewonderen, het uitzicht is verbluffend en zelfs boven onze niet geringe verwachtingen. Er zijn drie zelfdragende constructies ingetakeld, in een Y vorm van kastanjehout. Onze geometra Daniele is bijzonder trots op zijn ontwerp en heeft menige discussie moeten voeren met de aannemer Paolo om dit uitgevoerd te krijgen. Paolo was sowieso errug gespannen over deze klus en was er alle dagen zelf bij. Zo kan je discussieren of de constructie te groot of de kraan te klein was maar er zaten wel wat “zweet” momentjes bij het takelen. Een blije glimlach op de gezichten toen de Y balken op hun plek lagen.
De steiger bij de voorgevel is afgebroken en dat vergemakkelijkt de doorgang naar de loggia en vergroot het uitzicht.. Met een beetje fantasie kan je zien wat het kan worden. Als straks het voorterrein ontdaan is van betonmolens en bergen zand wordt ook deze kant een plezier om te zitten. We moeten nog de oude vloer verder aanhelen. De afgebroken kolom uit de hooischuur heeft weer een stuk of 100 stenen van de juiste maat opgeleverd en daarmee kunnen we de vloer (bijna) dichtleggen. De steiger aan de achtergevel gaat maandag plat. Dan kunnen we de ramen weer terugplaatsen. We zullen het lawaai van de klapperende vuilniszakken, die nu in de raamkozijnen zitten, niet gaan missen.
Paolo had behoefte aan een kleine aanbetaling voor het reeds verrichte werk (behoefte aan?? terugkerende beroepsdeformatie?). En daar hadden we uiteraard begrip voor. Liefst in contanti, natuurlijk. Als je bij de bank staat en ze fluisteren het bedrag dat je wilt opnemen, en je weet nog maar net te voorkomen dat het uittellen van het geld op de open balie gebeurd, en je zit vervolgens met een bedrag in je damestasje waar je je eerste huis voor hebt gekocht.. dan voel je je niet echt gemakkelijk. Tas onder de arm geklemd, zonnebril op, en stoïcijns doorgassen. We zijn niet klem gereden en het is, gelukkig, op de juiste plek belandt. We kregen pardoes een korting van 900 eurietjes, dus Paolo was ook content.
Iets minder goed gaat het met onze fazante familie. Afgelopen week liep een jager langs met onze mannetjesfazant over zijn schouder en begon op de wettelijke 500 meter afstand van ons huis opnieuw te schieten. De jagers blijken massaal ons verbodsbord divieto di caccia te negeren. Nazoeken op google leert dat ze volgens de Italiaanse wet in het jachtseizoen zelfs niet te weren zijn van privéterrein. Hard vloeken, in het plat haags, doet hen enkel wat verschrikt omkijken. Ook Roberto, onze buurman, houdt niet van jagers op zijn terrein, Pensa sei capo di mundo is zijn oordeel en de baas dat was hij liever zelf. Boven op de heuvel is er daadwerkelijk een verbod om te jagen om de wildpopulatie te beschermen. Naar beneden de heuvel af is dat verbod, na een sterke jagerslobby aldus Roberto, opgeheven. Wat de jagers doen is het wild bovenaan de heuvel met hun honden opjagen naar beneden en dan met zo’n 3 of 5 jagers schieten op wat er langs komt.
Noch even iets over andere tradities. Michel is een zelfverklaard “man van tradities”. Hij leert makkelijk nieuwe tradities aan (warm eten tussen de middag) en slecht oude af (roken bijvoorbeeld). Zo hoort er bij een geluksmoment een sigaartje, moet eten warm zijn anders is het konijnenvoer en mag je alles lenen maar niet zijn houtbeitels. Hij heeft voor deze instelling een medestander gekregen. Cornilio heeft leren klokkijken en ergens een horloge vandaan, want hij komt geijkt om 12 uur aanwandelen, luidt miauwend want het is etenstijd. Dat horloge zal dus wel een Swatch zijn.
Na lange tijd ons te hebben beheerst, willen we het graag met u hebben over het weer. Al luisterend naar het WK wielrennen op Radio 1 hoorde we het Journaal melden dat het bij jullie vrij zacht is voor de tijd van het jaar, 16 graden. Dat gaf ons een geluksmoment want het is hier momenteel een beetje koud voor de tijd van het jaar, 21 graden. Dan koelt het s’avonds best wel af hoor, tot die 16 graden van jullie bijvoorbeeld. Maar stelt u zich gerust, zo als Michel 20 jaar geleden leerde van een Duitse dame in de stromende regen van augustus in het prachtige Noorwegen: ach, ab Weinnachten wird es immer besser.
Even terugkomen op het raadsel van vorige week: de gaten in de muur blijken inderdaad voor duiven te zijn geweest. Puntje voor Mieke. De opgave voor deze week? Hoe verjagen we de jagers.
