Weblog

U heeft wellicht uit het nieuws vernomen dat er een wijnschaarste dreigt in italië als gevolg van de droge zomer. Maar maakt u zich geen zorgen: wij zien toe op een goede voorraad dus niets hoeft uw bezoek aan ons in de weg te staan. Die vrees hebben wij in iedergeval weg kunnen nemen.

Het eerste onkruid begon alweer te wortelen nadat onze buurman de moestuin had omgeploegd. Dat is het teken dat er gefreesd moet worden zodat de jonge onkruidwortels direct de lust van het groeien wordt ontnomen. Onze eerste tip: als uw moestuin groter is dan vier vierkante meter, huur leen of koop dan een apparaat voor dit klusje, hier plaatselijk bekend als motorzappa. De motorzappa, we noemen haar Sandra, freest de grote brokken klei fijn zodat er een mooi zaaibed overblijft. Onze tweede tip: huur er ook een mannetje bij die Sandra bedient wat ze gaat met je aan de loop. Mieke kreeg een nare lachkick toen Michel rennend erachteraan moest en Sandra al linksaf was geslagen. Het is een zwaar klusje zeker met hoogte verschillen. Inmiddels ligt de orto er strak bij en zijn de wintergroente gezaaid. Vol verwachting kijken we de plantjes de grond uit.

Deze week zijn Hetty en Aart op bezoek. Hetty heeft zich in korte tijd ontwikkeld tot kampioen handgesmede spijkers trekken. Aart willen we in het bijzonder noemen 1) voor zijn buitengewone inspanning om de pilaren van de lounge te voegen. Dit gebeurd met een antiek ogend voegmiddel en het effect is weer eens geweldig. Tip drie: Dit voegmiddel ruim aanbrengen en als het een beetje aangedroogd is de bakstenen met een staalborstel schoonkrabben. Onze subtip op basis van eigen ervaring: krab voegen altijd op dezelfde dag uit of laat het iemand anders het de volgende dag doen.

Gisteren kwamen de bouwvakkers voor de afronding de boel eens goed opruimen. Nou kwam hier geen bezem aan te pas maar wel een leuke Bobcat graafmachine. Trouwe lezers weten het al, onze Bep wordt daar wat onrustig van. Bobcat heeft het terras van de toekomstige appartementen geëgaliseerd met de enorme bergen puin die we ondertussen hadden verzameld. De titel polite bene mag het geheel niet krijgen. Hadden we verwacht dat er nergens meer steen, hout, cement en piepschuim zou slingeren, dan zaten we er behoorlijk naast. U voelt het al, daar komt tip vijf: voor het grondig reinigen van binnen- of buitenruimtes moet u niet bij deze jongens zijn. Mocht u nog een oude olietank in de tuin hebben en u wou toch al van die geraniums af? Bel ze gerust.

Regelmatig ontvangen wij berichten met de vraag naar een nieuwe prijsvraag. Aan die vraag willen we graag voldoen. Vandaag zijn Michel en Aart op zoek gegaan naar de pozzo nero, bij u bekend als beerput. De werking ervan moest worden gecontroleerd, voordat u volgend jaar plaatsneemt op het terras. Bijgaande foto toont hen op het moment dat ze de deksel hebben vrijgemaakt en de prijsvraag luidt dan ook “wat doen Fokke & Sukke bij de beerput”. Achtergrond informatie voor deze prijsvraag is te vinden op www.foksuk.nl Passende tekst wordt beloond met een pot jam naar keuze op onze mooie locatie in Italie.

Helaas gaat ons bezoek ons morgen verlaten, we zullen de luid zingende keuken taferelen missen. Ook lijkt dit de afsluiting van ons vakantieseizoen 2007. Nu met z’n tweeën de winter in. Hoe dat gaat, kunt u hier volgen.

1) Speciaal dank voor deze vermelding is Aart verschuldigd aan zijn lieve zus, Corry-An

Ja de tijd gaat hard als je lol hebt. We zitten hier al weer een half jaar en de verhuizing naar dit Italiaanse landschap lijkt gisteren te zijn gebeurd. We zijn nog steeds zwaar onder de indruk van onze nieuwe plek en Italië. Wat minder is dat ook de helft van onze verbouwingstijd voorbij is. En er is nog zoveel te doen. Indien iemand nog een electrotechnisch installatie bedrijf kent wat om een goed doel verlegen zit, dan horen we dat graag. Ook loodgieters, schilders, naaisters, hoveniers, metselaars die toe zijn aan een sabatical met behoud van vakkennis, zijn van harte welkom. Zo hebben we een speciaal winterarrangement met frisse kamer, prima dagbesteding en lekker eten met fikse korting.

Deze week zouden we het kunnen hebben over de schoonheid van Faranghe! De steigers zijn rondom het huis verwijderd en dat is een geweldig gezicht. Verder genieten we in onze pauzes van de gloednieuwe lounge met panorama. Dit is het unieke punt van ons huis geworden en is met geen pen te beschrijven. Plagen met het weer, als topic, zou een beetje saai worden. U begrijpt het al, het weer is hier ook even wat minder. We houden u graag geboeid, daarom deze week: wat doet de natuur in Italie als de herfst voor de deur staat?

De schapen worden massaal in de openlucht gehoed, waarschijnlijk om de wolproduktie op gang te brengen(?). De honden drijven de schapen in verschillende formaties, variërend van een perfecte cirkel tot een ruit met de punt vooruit. Vandaag tijdens de pranzo meenden we zelfs een knappe imitatie van de laars van Italië te zien. Wat hier het nut van is, ontgaat ons. We houden het op een herdershond met een hobby. Je moet toch wat te doen hebben als je de hele dag met de beesten op stap moet.

De steenarenden hebben twee jonkies, dat lijkt ons geen gekke opbrengst van deze zomer. Moeder neemt haar kinderen op vliegles en ze zullen binnenkort hun brevet wel krijgen. Pappa (ruim de grootste van het stel) glijdt door de lucht op enige afstand. Die is duidelijk met belangrijkere zaken bezig zoals hoe nu verder moet met de oorlog in Irak en of ACMilan of Inter dit weekend gaat winnen. Dat gefladder kost maar onnodig energie en waar is dat goed voor.

Roberto (onze buurman) is met zijn koeien op de biologische toer, want boeren is ook zoeken naar een gat in de markt. Traditioneel staan die beesten het hele jaar op stal en vreten hooi. Roberto heeft een hectare grasland afgezet en z’n koeien in de buitenlucht geplaatst. Om de overgang wat makkelijker te maken is er op een deel van de wei een berg stro uitgespreid en een ruif geplaatst met hooi. De dames (en een paar kalveren) snappen er geen bal van. Het groene spul dat uit de grond komt lusten ze niet. En van al die ruimte krijgen ze pleinvrees. Nee, ze zijn niet van het stro te branden. Ze schijten de boel onder op een paar vierkante meter. Ze eten alleen het hooi wat in de ruif zit. Over beroepsdeformatie gesproken. Gevolg is dat 96% van de afgepaalde weide ongebruikt blijft en de dames staan te wachten tot ze weer naar huis mogen.

Dan onze eigen natuur, de katten. Die zijn minder blij dat de steigers zijn verdwenen. Ze waren erg gewend dat je vanuit ieder raam een rondje om het huis kon lopen en deden dat graag. Nu is er vanuit die ramen een gapende afgrond zichtbaar en vooral Murphy is het hier niet mee eens. Al tijdens het afbreken heeft hij protest aangetekend en nog zit hij met regelmaat verongelijkt op de vensterbank zijn beperkte vrijheid te beklagen. Dat hij de voordeur uitlopend een landgoed tot zijn beschikking heeft, verandert niks aan zijn standpunt.

Veel inzendingen met tips en suggesties van u ontvangen hoe de jagers te verjagen. Veel suggesties zijn helaas niet voor publikatie geschikt en soms zelfs strafbaar. Ook de tip om Bep (onze geliefde tractor met scheppie) als gnoe te verkleden bleek zo’n stompzinnige imitatie dat geen jager daar van onder de indruk raakte. En al met al bleek de oplossing simpel. Bij mooi weer komen de jagers aanzetten in camouflage jacks en – bodywarmers en een raar petje sommigen met een veer. Er was er zelfs een met lieslaarzen aan, wat overdreven is want het enige stromende water komt hier uit de kraan, want de beek staat droog. Maar (!) vannacht heeft het geregend en vanochtend was het bewolkt, en in de wijde omtrek is er geen jager te zien en geen schot gehoord.

Tot slot in de categorie natuur de dochter van de fai da te is nu zo’n 8 maanden zwanger en tonnetjes rond. (nieuwe lezers kunnen lezen 24 juni voor een introductie van moeder en dochter faidate). Dochterlief, Marta, moet zich weliswaar vasthouden aan de rand van de toonbank om zich staande te houden, maar is nog volop actief in de winkel. We verwachten met haar in november een zoon. We hopen dat ze dan even gemist kan worden. In het kader van de wederzijdse inburgering (het moet wel van twee kanten komen) is er behoefte aan blauw/witte muisjes, beschuit is hier wel verkrijgbaar.

U denkt misschien waar blijft toch verdulleme het verslag over de vendemmia,? In de hele buurt zien we tractoren met aanhangwagens vol witte druiven rijden richting cantina sociale. Maar er wordt nog gewacht met het plukken van de rode druif, zodat ie meer suiker bevat voor een hoger alcoholpercentage. Misschien daarover meer volgende week.

Deze week zijn onze bouwvakkers terug na een zomerstop. We hebben lang op ze gewacht maar het tempo zit er wel gelijk goed in. Het oude dak is verwijderd en heeft nog wat brandhout en antieke dakpannen opgeleverd. Het instortingsgevaar is daarmee geweken. De pilaren zijn een halve meter opgehoogd om het uitzicht te verruimen, keurig gedaan met oude stenen zodat de overgang nauwelijks zichtbaar is. Toen kwam het moment waar we al zeker een jaar naar uitkijken: het verwijderen van de zijmuren tussen de pilaren. De hooischuur, zo mag het eigelijk niet meer heten, de lounge i.o. heeft nu een panorama van bijna 180 graden. Iedereen moet komen kijken om dit resultaat te bewonderen, het uitzicht is verbluffend en zelfs boven onze niet geringe verwachtingen. Er zijn drie zelfdragende constructies ingetakeld, in een Y vorm van kastanjehout. Onze geometra Daniele is bijzonder trots op zijn ontwerp en heeft menige discussie moeten voeren met de aannemer Paolo om dit uitgevoerd te krijgen. Paolo was sowieso errug gespannen over deze klus en was er alle dagen zelf bij. Zo kan je discussieren of de constructie te groot of de kraan te klein was maar er zaten wel wat “zweet” momentjes bij het takelen. Een blije glimlach op de gezichten toen de Y balken op hun plek lagen.

De steiger bij de voorgevel is afgebroken en dat vergemakkelijkt de doorgang naar de loggia en vergroot het uitzicht.. Met een beetje fantasie kan je zien wat het kan worden. Als straks het voorterrein ontdaan is van betonmolens en bergen zand wordt ook deze kant een plezier om te zitten. We moeten nog de oude vloer verder aanhelen. De afgebroken kolom uit de hooischuur heeft weer een stuk of 100 stenen van de juiste maat opgeleverd en daarmee kunnen we de vloer (bijna) dichtleggen. De steiger aan de achtergevel gaat maandag plat. Dan kunnen we de ramen weer terugplaatsen. We zullen het lawaai van de klapperende vuilniszakken, die nu in de raamkozijnen zitten, niet gaan missen.

Paolo had behoefte aan een kleine aanbetaling voor het reeds verrichte werk (behoefte aan?? terugkerende beroepsdeformatie?). En daar hadden we uiteraard begrip voor. Liefst in contanti, natuurlijk. Als je bij de bank staat en ze fluisteren het bedrag dat je wilt opnemen, en je weet nog maar net te voorkomen dat het uittellen van het geld op de open balie gebeurd, en je zit vervolgens met een bedrag in je damestasje waar je je eerste huis voor hebt gekocht.. dan voel je je niet echt gemakkelijk. Tas onder de arm geklemd, zonnebril op, en stoïcijns doorgassen. We zijn niet klem gereden en het is, gelukkig, op de juiste plek belandt. We kregen pardoes een korting van 900 eurietjes, dus Paolo was ook content.

Iets minder goed gaat het met onze fazante familie. Afgelopen week liep een jager langs met onze mannetjesfazant over zijn schouder en begon op de wettelijke 500 meter afstand van ons huis opnieuw te schieten. De jagers blijken massaal ons verbodsbord divieto di caccia te negeren. Nazoeken op google leert dat ze volgens de Italiaanse wet in het jachtseizoen zelfs niet te weren zijn van privéterrein. Hard vloeken, in het plat haags, doet hen enkel wat verschrikt omkijken. Ook Roberto, onze buurman, houdt niet van jagers op zijn terrein, Pensa sei capo di mundo is zijn oordeel en de baas dat was hij liever zelf. Boven op de heuvel is er daadwerkelijk een verbod om te jagen om de wildpopulatie te beschermen. Naar beneden de heuvel af is dat verbod, na een sterke jagerslobby aldus Roberto, opgeheven. Wat de jagers doen is het wild bovenaan de heuvel met hun honden opjagen naar beneden en dan met zo’n 3 of 5 jagers schieten op wat er langs komt.

Noch even iets over andere tradities. Michel is een zelfverklaard “man van tradities”. Hij leert makkelijk nieuwe tradities aan (warm eten tussen de middag) en slecht oude af (roken bijvoorbeeld). Zo hoort er bij een geluksmoment een sigaartje, moet eten warm zijn anders is het konijnenvoer en mag je alles lenen maar niet zijn houtbeitels. Hij heeft voor deze instelling een medestander gekregen. Cornilio heeft leren klokkijken en ergens een horloge vandaan, want hij komt geijkt om 12 uur aanwandelen, luidt miauwend want het is etenstijd. Dat horloge zal dus wel een Swatch zijn.

Na lange tijd ons te hebben beheerst, willen we het graag met u hebben over het weer. Al luisterend naar het WK wielrennen op Radio 1 hoorde we het Journaal melden dat het bij jullie vrij zacht is voor de tijd van het jaar, 16 graden. Dat gaf ons een geluksmoment want het is hier momenteel een beetje koud voor de tijd van het jaar, 21 graden. Dan koelt het s’avonds best wel af hoor, tot die 16 graden van jullie bijvoorbeeld. Maar stelt u zich gerust, zo als Michel 20 jaar geleden leerde van een Duitse dame in de stromende regen van augustus in het prachtige Noorwegen: ach, ab Weinnachten wird es immer besser.

Even terugkomen op het raadsel van vorige week: de gaten in de muur blijken inderdaad voor duiven te zijn geweest. Puntje voor Mieke. De opgave voor deze week? Hoe verjagen we de jagers.

Op de ochtend van 24 juni 217 v. Chr. valt Hannibal onverwacht de Romeinse troepen, onder het bevel van de consul Caio Flaminio, bij Tuoro sul Trasimeno aan, na ze eerst te hebben omsingeld. De Romeinen hebben geen tijd zich te organiseren en worden gemakkelijk overwonnen door het Carthaagse leger, dat op een zeer tactische manier geleid wordt door Hannibal. Het wordt een ware slagpartij: 15.000 Romeinse soldaten vonden de dood, ook Caio Flaminio zelf werd om het leven gebracht tijdens deze slag.

Maar laten wij u informeren over de vorderingen in en om ons huis. Een van onze gasten, de pappa van Lara, heeft in de direct omgeving de woekerende bramenstruiken omgemaaid met een motorzeis. Nu kan de fik er in, want dat is een goede methode gebleken om ook de wortels uit te roeien. Onze nicht was hier niet zo over te spreken, gezien haar voorliefde voor bramen. Inmiddels is het bramenseizoen zo’n beetje voorbij dus heeft ze haar ouders en speelgoed ingeladen en is richting Holland vertrokken. We zullen haar missen. Op de valreep heeft ze nog twee vrije stappen gezet opdat wij haar respectievelijke opa’s jaloers kunnen maken. Waarvoor hartelijke dank.

Het vergane stukwerk uit de oude kamers is afgebikt. Er was geen herstellen meer aan. Onder de oude stuclaag komt een onbegrijpelijke bouwhistorie tevoorschijn. Dat een mens van tijd tot tijd zijn schoorsteen verplaatst, blijkt uit de geblakerde muren. De boogconstructies die aftekenen in de massieve muren zijn al moeilijker verklaarbaar. Verder troffen we een structuur van dwars gestapelde stenen: na een vaste rij volgt met regelmaat een holle dichtgemetselde ruimte. Volgens Mieke zijn de openingen een restant van het duivenfokken. Karsten is overtuigd dat het een methode was om stenen te besparen. Michel meent dat de openingen mogelijkheid boodt om de vloerhoogte te varieren. We staan echter open voor andere suggesties.

Het maken van de nieuwe kozijnen komt opgang. De kozijnenteller staat op drie. Daarmee lijkt de kans groot dat we droog de winter doorkomen. We moeten nog wel het ontbrekende hang- en sluitwerk vinden. We willen iets wat lijkt op het oude ijzer. We dachten het gevonden te hebben en dat nog voor een betaalbare prijs ook. Helaas is het net te groot voor de kozijnen en moet er verder worden gezocht.

Deze week hebben we hulp gekregen uit een onverwachte hoek. Het is volop jachtseizoen en ons huis en vallei liggen net buiten het rustgebied waar het jagen verboden is. De rustgebieden worden afgezet met rode borden die je op dit verbod attenderen. Nou moet je geen drama maken van het liggen in een jachtgebied; het wild is dit voorjaar uitgezet en het meeste is al in de eerste week “binnengehaald”. Dit jagen moet op zondag om 6.00 uur met een kudde honden die naar elke struik blaffen. De honden zijn uitgerust met een miniatuur koe-bel die het lawaai maakt van een echte. We hebben ook al een Retriever gezien met een electronische koe-bel om zijn nek. Het komt het uitslapen op onze rustdag niet ten goede. De divieto di caccia bordjes zijn niet in de winkel te koop maar worden geplaatst door een provinciale boswachterij. Op een voor ons geheel onverklaarbare wijze hangt er, vanaf de nacht van zaterdag op zondag 22 september, aan de telefoonnpaal een bordje dat zegt dat de provincie Macerata ons terrein heeft aangewezen als rustgebied en het jagen verboden is. En onze fazant leeft nog, afwachten of ons bordje daar verder aan bijdraagt.

Als alles goed is en dat is ons verzekerd, dan komen de bouwvakkers maandag weer om het dak van de hooischuur te vernieuwen. De wijnoogst is begonnen en overal zie je tractoren met aanhangwagens vol met druiven richting de fabriek rijden. Roberto is nog niet gestart met zijn vendemmia. Die druiven hebben blijkbaar nog meer geduld nodig. Verder kunnen we melden dat Jefta 8, acht? ja ácht, is geworden. Wij hopen u volgende week weer te kunnen vertellen over onze vorderingen, vorderingen? ja vórderingen.

Tot teleurstelling van de in de haast opgerichte fanclub zult u het dit keer zonder de visie van Lara moeten doen. Zij is dit weekend het Trasimenomeer en de omliggende stadjes aan het verkennen. Het weer is hier nog heerlijk dus dat zal voornamelijk het meer worden, want ze is gek op water. Wij konden helaas niet mee, want we zijn lekker druk, druk, druk.

In een vorige aflevering hebben wij onbedoeld onrust gezaaid over het welbevinden van Ted de Braak. Het was geenzins onze bedoeling om liefhebbers en veertigers te verontrusten. Ted verkeert in een allerzins redelijke gezondheid en leeft een teruggetrokken bestaan in Frankrijk. Ach ja, Frankrijk is ook mooi.

Wat was de kwestie deze week? Zoeken en de gevonden spullen niet mee krijgen. Ten eerste hebben we de verfkleur uitgezocht voor de luiken. Dat betekent dat Mieke en mamma-van-de fai-da-te zeker een half uur in onderhandeling gaan over wat kan en mag. Van beide kanten moet er dan een beetje water bij de wijn. Mieke deed dus een beetje grijs bij het groen en moeders weer een beetje blauw erbij. De bestelde 25 liter kregen we echter niet mee. We mochten slechts een halve liter blik om de kleur uit te testen. Nou zijn die luiken er nog helemaal niet. Mieke is daarom begonnen een paar binnendeuren te schilderen. De deuren naast de gevel houden om te beoordelen of het een mooie combinatie is. En misschien een foto ervan maken om mamma-f-d-t te overtuigen.

We hebben ook hang- en sluitwerk nodig voor de raamkozijnen en de luiken. Volgens dochter f-d-t was dat niet nodig want die krijg je er altijd bij. Nadat we hadden uitgelegd dat Michel de ramen zelf ging maken en dat er dus niks “bij” zat, was het een kwartier stil in zaak. Hierna konden we toch het ijzerwerk uitzoeken met een laten we het een “zaakgerichte aanpak” noemen. Wat wij mooi vonden, vond zij niet stevig genoeg en dat die dan weer lelijk waren, deed er niet zo toe. Er komt nog een kostenberekening. Wij zijn benieuwd of we dit project succesvol zullen afronden.

Fai da te, doe het zelven in Italie, heeft misschien enige toelichting nodig. In Italie heb je nog vaklui en het materiaal koop je vaak inclusief het mannetje. Eigenlijk komt de moderne Italiaan niet veel verder dan zelf de planten water geven. Als je in de bouwmarkt een doos schroeven uitzoekt zonder je uitgebreid te laten voorlichten ben je een held of een sukkel. Als je een schroevendraaier koopt ben je gelijk een vakman. Men verkoopt in deze bouwmarkten voornamelijk gieters voor doe het zelvers of een betonmolen voor de zzp-er. Er is wel echt gereedschap maar dat moet altijd besteld worden, omdat de omloop snelheid te laag is voor een voorraad. Zo hebben wij een mooie frees in bestelling voor de moestuin.

We hadden ook hout nodig om aan de raamkozijnen te kunnen beginnen. Hup naar de houthandel zou u zeggen en dat deden we dan ook. De eerste houthandel was een specialist in hout voor daken. Daar placht men forse balken van eiken of kastanje voor te gebruiken en die had deze man in overvloed. Maar balkjes van zo´n vijf slagen dunner, daar was hij niet van. Waar we het voor nodig hadden? Oh, maar voor ramen moest je bij Casa Mondo zijn. Dat bleek een winkel met pre-fab kozijnen en dat was weer niet wat wij bedoelden. Mieke en Pauline zijn een dag op speurtocht geweest en langs allerlei adressen gestuurd. Eerst was daar de man die alleen tavole (tafels) had. Waarom hij voor tafels drie enorme hallen met hout nodig had, was ons niet duidelijk. Maar hout om de vensters op de antieke manier te maken, daar wist hij wel een adresje voor. Dit bleek een atelier voor restauratie van antieke meubels. Deze had geen ramen, maar voor houten ramen kende hij wel een adresje. De slapende baby in de maxicosi vervolgens neergezet op de tafel van een houtbewerker die kozijnen voor je op maat maakt, dus alleen hout verkocht met een mannetje. Wel makkleijk maar iets te begrotelijk. Tijdens de pranzo toch het woordenboek erbij gepakt en wat blijkt, tavola is niet alleen een tafel maar ook een plank. Dat verklaart wel die enorme hallen, maar niet waarom de dames weggestuurd zijn zonder hout. We denken dat man in kwestie het niet over zijn hart kon krijgen, om twee vrouwen die iets met ramen willen, het bos in te sturen met los hout. De volgende dag het opnieuw geprobeerd, nu met Michel erbij. Tegen de houthandelaar gezegd dat hij dat van die ramen moest vergeten en dat we geschaafde balkjes van 4 bij 7 wilden. Dat kon, sterker nog. Voor Michel ging er een soort van houtmekka open. Hout in alle soorten en maten, waar je een heel huis van kan spijkeren. Michel heeft er dus een nieuwe favoriet bij. De gevraagde 100 meter was ruim op voorraad dus we konden opladen. Niet helemaal. Het hout moest op het dak en bij een meter of 40 begon de handelaar openlijk te twijfelen aan de kwaliteit van de dakrailsen van een Espace. Na 50 meter mompelde hij basta. Meer kregen we niet mee, dat vond hij niet verantwoordelijk. We kunnen gelukkig nu wel een begin maken. Het maken van het eerste raam duurt toch het langst.

Toch levert het wel wat op al dat gezoek. Zo hebben we een een echte Italiaanse “second hand store” ontdekt, een kringloopwinkel in meubels en curiosa. Nou zijn wij daar nogal van, dus hup op inspectie. Twee leuke nachtkastjes ontdekt met marmer bovenbladen. Michel wou nog afdingen maar de verkoper was hem voor en deed meteen een kwart van de prijs af. Mieke ontdekte tot haar verbazing dat haar eerste fietsje in Italie terecht was gekomen. Deze moest weer bij haar, als eerste eigenaar, terugkeren. Er is onmiddellijk een trainingsschema voor Lara ontwikkeld, want je moet op tijd beginnen om een Leontine van Moorsel tot ontwikkeling te laten komen. Het trainingsschema, twee keer per dag de berg op, is helaas opgeschort. Lara kan nog niet bij de trappers. Geduwd worden vind ze echter wel een feest. De liefde voor de fiets is dus geboren!

We hebben het boek Flora en Fauna van Europa gekregen en daarmee ineens een hoop feitenkennis van de bloemetjes en de bijtjes in huis. Een applaus voor de inzender van de wilde peen (Aart) en de inzenders van het kaasjeskruid (May en Aart). Allebei van harte gefeliciteerd. Jullie kunnen volgend jaar je prijs op onze mooie locatie in ontvangst komen nemen.

Binnenkort begint de druivenoogst van Roberto en het druivenfeest van Cerreto d’Esi. Wij zijn uiteraard van de partij om u daarvan verslag te doen.

Deze week ben ik gearriveerd. Mijn naam is Lara en ik ben 1 jaar en anderhalve maand oud. Ik heb voor de gezelligheid en voor het besturen van mijn limousine mijn ouders meegenomen. Ook tijdens mijn verblijf zijn ze reuze handig, iemand moet tenslotte het eten voor me klaarmaken en ik heb ook altijd mijn eigen klimrek in de buurt. Na een lange rit kwamen we aan in een land met korte mannetjes, Mijn moeder is zeker twee keer zo groot en ik bijna de helft. We stopten bij een afgelegen huis met daarin mensen die ik me vaag herinner uit een grijs verleden. Een rare lange meneer (vast niet van hier) en een best aardige mevrouw. Met haar moest ik weer door de “guzzie, koetsie” flauwekul, maar ja dat vinden grote mensen nou eenmaal leuk. Van mamma moest ik oom en tante tegen hen zeggen. Dat leek me niet handig om dat meteen te doen. Door “Oei Ik Groei” weet ik dat je eerst mamma en pappa moet kunnen zeggen en het voor de erfenis beter is om vervolgens opa en oma te behandelen. Mijn oom en tante vertelden mij het volgende verhaal, waar ik niks van begrijp.

Vroeg u het zich af naar aanleiding van vorige week? Michel’s motor is het inderdaad gaan doen. Een nacht aan de oplader en vijf liter benzine deden de motor zichtbaar goed. Een beetje doorstarten, wat roet uit de uitlaat, enige toelichting over het praktisch nut van alle vier de cylinders en lopen maar. In de container was echter de motorkleding onvindbaar. Michel had zijn helm in een van de motorkoffers gestopt, dus aan die eis kon worden voldaan. Laarzen, jassen, handschoenen en de helm van Mieke, nergens te vinden. Maar onze (officieel!) oldtimer moest wel de benen strekken. Dus een leren colbertje aan, een paar werkhandschoen en gáán. Bij terugkomst was een brede glimlach te zien van Michel. Hij mompelde iets over de verleidelijkheid van het maken van overtredingen. Het glijden door de heuvels van de Alte d’Esino was duidelijk in de smaak gevallen.

Terug naar mij. We schijnen hier op een oude boerderij te zijn aangekomen, en oud en stoffig is het zeker. Je kan hier van het boerenbuitenleven genieten. Je kan overal naar toe kruipen en er rijdt geen verkeer in de weg. Er groeit ook van alles. En het meeste kan je in je mond steken zonder dat mamma er boos over wordt. Het vlekt ook geweldig. Ze hebben hier bramen en daar kan je een redelijke zwarte piet imitatie mee doen. Grote mensen vinden dat leuk want die pakken dan gelijk dat fotoding. Als ik een professionele bende maak van mijn wortelhap krijg ik daar nooit de handen voor op elkaar, dus ik mag die bramen wel. Verder krijg ik bij tijd en wijlen wat onder me neus geduwd waar ik aan moet sniffen, ze noemen het mint en venkel. Het lijkt dat ze me in korte tijd tot boerinnetje willen vormen. Niks daarvan, ik blijf een stadsmeisje. M’n oom heeft een kinderbedje voor mij in elkaar gezet. Best lief, maar ik slaap persoonlijk liever tussen pappa en mamma. Het is goed bedoeld dus dat zeg je dan niet hardop. Volgens mamma moet het hier altijd mooi weer zijn. Nou de eerste dagen viel dat echt tegen. Het waaide en regende en ondanks dat mijn mamma drie koffers met kleren voor mij mee heeft genomen, zaten daar geen warme wolletjes tussen. Dus ik winkelen met mijn mamma en m’n tante. Al die Italianen ook winkelen en ze praten Italiaans tegen mij. Ik vind ze schattig, en zij mij. Nu heb ik een echte Italiaanse maillot van cottone met Tom van Jerry op m’n billen. Intussen is het hier wel zonnig geworden, dus ik weet niet hoevaak ik hem nog aan kan.

Om het een beetje warm te krijgen hadden pappa en oom bedacht om de vloer in de loggia te repareren. Dat leek me een goed idee want je kan lelijk je nek breken als je achter je coccinelle (dat is mijn lieveheersbeestje-mobiel) aan het rondstappen bent. Gelukkig heb ik een hele slimme pappa dus die zei gelijk dat het handig was om ook een riool en waterleiding naar het toekomstige washok te leggen voordat de vloer wordt gedicht. Ik heb hen beiden vervolgens een half uur proberen uit te leggen dat een wasmachine ook stroom nodig heeft, maar er luisterde natuurlijk weer niemand. Bij toeval kwamen ze er zelf, nog net op tijd, achter. Mijn oom keek alsof hij het allemaal zelf had bedacht. De vloer kon alleen maar dicht als het beton weg was geslepen. En dat slijpen moest met water. Nou vind ik met water spelen altijd leuk, maar zij maakten me toch een bende en een herrie. Ik ben met mamma en m’n tante gauw ergens een ijsje gaan eten. Leuk spul dat ijs, maar het is niet te eten zo koud! Gelukkig eet mamma alles wat ik niet meer lust.Trouwens, nou heb ik de naam bij ons thuis dat ik een smeerpoets ben, maar toen ik bij thuiskomst zag hoe die twee mannen eruit zagen… daar kon je soep van trekken. En ik weet nu al dat ik die soep niet lust.

Gelukkig was het leggen van de stenen een minder lawaaiig klusje. Hier kon ik eindelijk de helpende hand uit steken. Overal lagen stukjes steen en wat je niet in je mond mocht steken moest ik in een karretje gooien. Bijna onbegonnen werk maar goed als iedereen bezig is wil je niet achter blijven. Alle steentjes moesten op een grote berg worden gegooid. Pappa deed dat met een karretje met één wiel. Oom is een beetje onhandig, want die had een karretje met vier wielen. Wel een leuk ding trouwens, het schijnt een Bep te zijn. Je kan er op klimmen, er zit een draaiding op en een tuut. Jammer is dat er ook een motor in zit en dat geeft weer herrie! Als m’n oom met mij uit gaat rijden, en wegrijdt van mamma, dan ontgaat mij de lol volledig. Dus heb ik een keel opgezet, want dat werkt altijd. Later met mamma nog een rondje gereden, dat beviel me al beter. Maar ik geef er de voorkeur aan om van afstand te zwaaien naar de Bep.

Wat mij ook opvalt van dit platteland (waarom noemen ze het “plat”?) is dat je er een hoop schoenen voor nodig hebt. Nou moppert mijn vader vaak dat de hele auto vol ligt met mijn spullen maar op de onderstaande foto kunt u zien dat ik niet de grootste innemer ben. M’n oom en tante willen nog zeggen dat zij de formele procedure voor de vergunning van de camping zijn gestart. De geometra begeleidt hen daarbij. Maar wie interesseert dat? Ik ga vanmiddag naar het strand bij Ancona en ik heb m’n mooie witte hoedje op. Kijken of die Italiaanse badgasten een beetje onder de indruk zijn.

Het is vandaag zondag 2 september, dus was het gisteren zaterdag de eerste. Dat is ook in Nederland zo, zult u denken, vertel me wat nieuws. Op de Italiaanse eerste zaterdag van september opent het jachtseizoen. Dat houdt in dat er vanaf zonsopgang italiaanse mannen er op uit trekken met rare hoedjes en een antiek of gewoon oud geweer. Er zitten in iedergeval geen geluidsdempers op en de knallen klinken ver door het dal. Ter vergelijking en ter vergroting van uw begrip: oud en nieuw in Den Haag maakt meer lawaai. Het is daarentegen wel vergelijkbaar met de knallen die je hoort tijdens de kersenoogst in Huissen, wanneer de spreeuwen worden verjaagd. Nu mag er op ons land niet gejaagd worden, omdat het privéterrein is en omdat we het jagen niet op prijs stellen. De katten delen onze mening, want ze vinden het jagen uitsluitend hun privilege. De afgelopen weken hebben we veel, wat oudere mannen, ons terrein zien verkennen op zoek naar wild. Door ons elke keer weer vriendelijk begroet met een praatje en een “past u op onze katten?!” Uiteindelijk hebben we de jagers toch verjaagd. Tot ons grote genoegen is dat ook bekend geworden bij de fazanten. Moeder fazant met vier stevige dochters liepen op hun gemak in ons bos rond te scharrelen. Da’s een/nul tegen die rare hoedjes.
Maar we lopen op de boel vooruit. Eerst de rest van de week. We hebben het schilderwerk van de gevel afgemaakt. Rode biezen om alle ramen, zoals het er oorspronkelijk uit zag. De enorme oppervlakte van de achtergevel vroeg om meer. Dus hebben we rondom het huis ook de originele hoekbiezen hersteld. Dat rood is een heftige kleur, we vonden het dan ook enorm spannend hoe het zou uitpakken. Wij vinden het heel geslaagd en het is een echte klassieker van deze omgeving. Morgen kunnen de bouwvakkers terugkomen voor het vernieuwen van het dak van de hooischuur. Het kan dan ook zijn dat ze een deel van de steiger afbreken. Nu, wij zijn klaar, dus laat maar komen.

Mieke heeft er een vriendinnetje bij, want deze week is de cucina gebracht. Het is een prachtig apparaat met een oven waar je zo een hele fazant in kan schuiven. De gedachte aan een gegrild kippetje doet ons watertanden. Wel wordt het tijd om het enegiecontract wat bij te stellen. De drie kilowatt die we nu binnen krijgen lust die oven in zijn eentje en als de kip moet wachten op de wasmachine dan is dat toch niet het zelfde. De man die de boel installeerde en de toelichting gaf op alle knoppen ( hoeven we de manual niet te lezen) wilde het oude fornuis weer meenemen. MOOI niet. Ten eerste was het fornuis zijn geld meer dan waard geweest (zie leasefornuis van 12 augustus) en ten tweede verzinnen we wel weer een nieuw doel voor dit oudje. Hij kan altijd nog dienst doen als zomerkeuken bij het zwembad.

Deze week ook weer goede tips van onze buurman Roberto. Het is de tijd om de bloemen van de wilde venkel te oogsten en te drogen. Venkel is heerlijk in vleesgerechten. Een specialiteit van deze streek is de porchetta, varkensvlees, waar venkelblaadjes in worden gerold. Kijk voor een recept met venkel op onze Dolce Vita pagina naar “Coniglio in porchetta al finocchietto selvatico”. Venkelzaad is het onmisbare bestanddeel van de sambuca. Dat is een mooi winterklusje. Mieke heeft wilde pruimen gevonden. Volgens Roberto zijn ze niet te eten, maar heel goed om na gisting in de lambico te gooien en er iets smakelijks van te brouwen. Een lambiek is een destileerketel en we vermoeden dat Roberto zelf zo’n ding in zijn kelder heeft staan. Zelf ook maar eens goed zoeken in de container of we wat tegen komen. Dat de bramen, die hier in overvloed aanwezig zijn, in de jam kunnen hadden we zelf al bedacht. Maar wat is geleisuiker in het italiaans, we konden het niet vinden. Totdat Michel stuitte op iets wat Pectine heette. Heel goed middeltje voor het verstevigen van de jam. Vergeten zijn we nog hoe het nou verder moet met de walnoten. Vast iets met pellen en drogen, volgende keer maar eens vragen. Hoe het met onze moestuin is? Mieke’s tomaat is al bijna rood gekleurd, dus dat wordt smullen binnenkort!

Het is vandaag zondag en we streven dan naar een rustdag. We zouden alleen wat spullen uit de container halen en dan basta. Vooral de motor stond op het verlanglijstje. Dozen verplaatsen, verrassing over wat we allemaal bezitten en bijna vergeten waren. Nog geen motor te zien. Michel begon zowat te denken dat ie eruit was gejat, want we zagen toch echt de achterwand van de container al. En ja hoor, daar stond ie. Klem gemanouvreerd tussen de wand en een kast. Niet makkelijk om hem eruit te krijgen. Eerst verder uitpakken. Stellingkasten, altijd handig. Een koelkastje, ook mee. Kleren kan je altijd gebruiken en die kist met een kopere ketel gaat ook in de achterbak. Hé de broodbakmachine. Alles het huis ingedragen en zo heel wat ritjes verder. Ver na pranzotijd beginnen we met een beetje tillen, steken en nog meer tillen en dan kan de motor naar buiten worden gerold. En wat denkt u na vijf maanden in de opslag? Natuurlijk zit er geen prik meer in en doet ie geen broem. Dat wordt een nachtje aan de stroom om de accu op te laden. Teleurgesteld de brommer terug de container ingeduwd en voor de rit door de heuvels is het wachten op morgen.

Het was gezellig druk deze week in Faranghe! Als de bouwvakkers je s’ morgens al om 7.00 wekken en je wat onderzoekend aankijken was het misschien wel een te gezellig avond. Bij ons zestal (bijna) veertigers kwam het bericht van het overlijden van Jos Brink hard aan. En we vroegen ons af hoe het nu gaat met Ted de Braak.

Niet dat er niks gebeurd is, nee juist veel. Er is een wandelroute op maat gemaakt naar het dorp door Rob en Elly. Een mooie route langs Mariabeeldjes, karrenpaden, roze huizen en een huppelende jonge stier. Deze route is speciaal voor de autolozen die wel willen aanbieden om zelf brood te halen. Deze route is kritisch getest en goed bevonden door Wendy en Mieke met Elly in hun kielzog. De dorpelingen vonden het ook errug gezellig van die wandelende meiden en ze werden regelmatig met een praatje begroet. Zo werden ze, toen het begon te regenen en ze een teststukkie te ver liepen, opgepikt achter in de open laadbak van een Api. U kent dat wel zo’n driewielerig vrachtautootje. Enige noemenswaardige tip die hier uit voort komt is: bewaar uw mobieltje niet midden op het asfalt want het kan zomaar zijn dat die ene auto er overheen rijdt. Guido vond het hier ook echt gezellig, getuige daarvan is bijgaande foto. Hij heeft zijn manier gevonden om opgekropte frustraties te verwerken, dit natuurlijk onder de proffesionele begeleiding van de witte meneer. Het varkenskot heeft deze vorm van zelfexpressie niet overleefd.

Roberto, onze buurman, heeft de moestuin omgeploegd met een ploegijzer van zeker anderhalve meter. Tot zijn grote genoegen meldde hij daarbij dat dat met onze Bep nooit zou zijn gelukt. Met even veel plezier overhandigde hij ons een doos van zijn betere wijn met de boodschap voor tui amici. Rare jongens, die Romeinen.

Op woensdag liep het huis leeg. In de vroegte van half zeven startte er een volksverhuizing waar de eerder genoemde bouwvakkers van onder de indruk waren. Guido en Wendy vertrokken richting Verona en hebben op de route Rob en Elly op de trein gezet richting Rome. Uitzwaaien en terug naar bed om bij te slapen zou u zeggen, niets van dat. Om half acht ging de telefoon. Het was de chauffeur van ons verhuisbedrijf. Hij was bijna bij Metalica (spreek uit als meet-tal-lika). Vijf minuten later weer telefoon. Sonia belt dat de gru (kraan), die onze container van de vrachtwagen af moet takelen, onderweg is. Wij naar beneden, onze heuvel af, om de chauffeurs de weg te wijzen. Michel had over dit moment al twee maanden buikpijn en lustte van de weeromstuit geen koffie meer. Hij vond het rijden met de caravan over onze toegangsweg al spannend (lees weblog mei 2007) Hij was dus bijzonder onzeker of deze enorme vrachtwagens de weg naar het huis zouden kunnen voltooien. De eerste geruststelling was de ontmoeting met de kraan. Het betrof hier een uitschuifmodel maatje compact die op deze plattelandswegen was voorbereid. Nou de Hollandse chauffeur van de container nog naar beneden loodsen. Michel mompelde bij iedere bocht iets van: kom op je kan het, nog maar twee bochten te gaan. En nu kunnen ze pas terugrijden als ze omkeren op ons terrein. Verder zat hier trouwens niemand mee. Die chauffeurs konden manouvreren op de vierkante centimeter. Toen Michel voorstelde om het laatste stuk te lopen om de plaats van bestemming te verkennen werd er zwaar gezucht. Op de vraag of de plek possibele was, werd met een kort “tuurlijk” en naturlemente afgedaan. Wat geiriteerd liepen de heren terug naar hun vrachtwagens in de overtuiging dat lopen volstrekt onzinnig is sinds de verbrandingsmotor is uitgevonden. Het laatste stuk gingen de vrachtwagens over de onverharde weg naar beneden. Precisie takelen waar een nobelprijs voor hoort te bestaan en onze container staat waar we hem wilden hebben. Staande ovatie, signori.

Over staande ovaties gesproken: Het stucwerk van de achtergevel is klaar en dat in nauwelijks een week. Het ziet er geweldig uit en we zijn direct begonnen met schilderen. Wat knapt het pand daar van op. We hebben de werkers dan ook getracteerd op eten, meer precies een lasagna. Dat lijkt misschien eenvoudig maar als je een italiaan verrast met eten dan heb je wel direct concurrentie van zijn vrouw en erger nog, zijn moeder. Het “hmmmm”, het “ottimo” en het herhaaldelijk opscheppen, heeft Mieke dan ook als een niet gering compliment en met enige opluchting geaccepteerd.

Vandaag zijn we begonnen met de container uitpakken en daaruit het huisraad te halen wat we het meest gemist hebben. Dat was in de eerste plaats de wasmachine want na vier maanden heeft Mieke de buik vol van het op de hand wassen en vooral van het wringen. En natuurlijk de vaatwasser, maar dat is meer uit luiïgheid. De tv hebben we weer teruggezet in de container, want wat moet je met zo’n ding?. Dan nog het verlangen om met de motorfiets door de heuvels te rijden. De motor blijkt toch dieper in de container te staan als gehoopt. Misschien een klusje voor komende week?

Al twee nachten slapen wij in het overheerlijke en vooral koele huis in een heerlijk nieuw bed. Dit heeft enige moeite gekost: naar de Ikea waar vele, vele Italianen de voor hen nieuwe Zweedse ontwerpen komen bewonderen. We hadden wat haast want aan het eind van de dag zouden de witte meneer met zijn gloednieuwe witte wief (zie weblog van 24 juni) op bezoek komen. Het streven was om als een van de eersten in ons huis te slapen. En om het verse bruidspaar nou in een tent te leggen, dat vonden we niet charmant. Vroeg op weg en vol goede moed naar de beddenafdeling. Keurig alles uitgezocht en de italiaanse volzinnen met Zweedse benamingen ingestudeerd “Vorrei un letto Herborg con cuscino Bös Osac messura 140 centissimetre” . Ongeïntereseerd nam de medewerker kennis van onze bestelling. Het computer-systeem was dood. Op onze vraag hoelang dit ging duren werd met schouderophalen geantwoord. Onmogelijk om onverrichte zaken naar huis terug te keren. We hadden de hele week keihard gewerkt om de slaapkamers schoon en heel op te leveren en dit was de laatste stap. Dus een koffietje voor spoedoverleg. We besloten eerst een kinderbedje uit te zoeken voor al de toekomstige baby- en peutergasten. In de loop van dit koopproces bleek het bestelsysteem weer in de lucht te zijn getrokken. Terug naar de afdeling bedden. Inmiddels hadden zich een rij wachtenden verzameld bij de bestelcorner. Nog een uur wachten en dica (zeg het mij maar). Nee dat onderstel kunt u niet mee nemen, dat wordt thuis bezorgd maar niet in augustus, natuurlijk. Nee dat bed is uitverkocht. En dat onderstel dan? Ja die is er wel maar alleen in 1,60 meter. Dan maak je van het matras ook 1,60, kan dat? Ja dat kon. Vijf uur achter op schema met een vernieuwd vocabulair Italiaans kwamen we moe en tevreden thuis. Dan moet een Ikea bed nog wel in elkaar worden gemonteerd en die combinatie valt slecht. Ons moraal van dit verhaal: monteer nooit iets van Ikea wat je diezelfde dag hebt gekocht.

Ook het koken in het huis bevalt goed. Niet meer roeren in hete pannen met een omgevingstemperatuur van 40 graden. Met het bezit van een oven is ook de eerste lasagne verslonden. De afwas is een feest want het water komt zondermeer warm uit de kraan. Uit je bed hop onder de douche stappen verhoogt alweer ons geluk. Met behulp van ons bezoek is de loggia uitgemest en ontdaan van spinnenwebben. We genieten nu in een schaduwrijke omgeving van de pranzo. Michel en Rob hebben de gerecycelde tafel de heuvel opgesleept om de eetgelegenheid compleet te maken. Helaas brak de tafel halverwege de berg in tweeën. Na deskundige reparatie kan de tafel zeker weer twee weken mee.

De verbouwingswerkzaamheden zijn herstart omdat we twee mannetjes hebben voor het stuccen van de achtermuur. Ze hakken in een razend tempo de muren schoon en waren in een ochtendje klaar. De aannemer vroeg daarvoor 1800 euro ex BTW en we veronderstellen dat we nu “ietsie” voordeliger uit zijn. Na ferragosta (nationale feestdag), als alle leveranciers van bouwmaterialen weer zijn geopend, verwachten we onze kanjers terug. Dat is maandagochtend om 7.00 uur, dus vanavond weer op tijd naar bed. De voorspelling is dat volgende week het werk af is en wij daarna de gevels kunnen afschilderen.

Vandaag hebben we met onze gasten de giro di Esanatoglia gelopen onder begeleiding van de wethouder voor Toerisme. Veel leuke plekken gezien en details over het dorp geleerd. Prachtige gevels en toegangspoorten uit de 14e eeuw. We hebben de madonna Dolorata gezien met (echte!) lange haren, die tijdelijk in een andere kerk is opgeborgen, tot haar eigen kerk is gerestaureerd. Eenmaal per drie jaar wordt ze in processie door het dorp gedragen. Ons is de plaats aangewezen waar antiek Keramiek is gevonden na de aardbeving van 1997. Binnenkort zal het museum en het atelier geopend worden, waarin de vondsten en het procedee worden getoond. We hebben de oude openbare wasplaats bezocht, die vrouwen nu nog gebruiken om grote stukken kleding en dekens te wassen, omdat het water uit de bergbeek zo schoon wast.

We hebben een afspraak met onze wethouder om gasten rond te leiden en een speciale folder in het Nederlands te maken. Ze is onze lievelingswethouder geworden. Na maanden van behelpen verwachten wij onze container met inboedel uit Ede. Daarover de volgende week.

We zijn ons aan het voorbereiden om de caravan te verlaten, onze trouwe vriend.. Hoewel hij prima diensten heeft geleverd, begint na bijna 4 maanden het gebrek aan ruimte ons te benauwen. Het ruimtegebrek is het meest te merken aan Corniglio die bij de minste beweging een spurt maakt naar buiten door het raam. Als Michel koffie wil, moet Mieke gaan zitten. Warm water voor de afwas dient eerst gekookt te worden. Zo zijn we genoodzaakt de algengroei in het kraanwater te lijf te gaan, en komt vervolgens de chloordamp je tegemoet. Toilet moet tijdig worden leeggegooid. Dat noemt zich porti potti – een kinderlijke naam voor een stinkende pot die niks draagbaar is maar ongelooflijk zwaar. Maar niet teveel ten nadele van het caravannetje, door haar (hem?) zijn we niet dakloos en slapen we droog.

Tijdens onze caravanperiode hebben we vaak verlangend gekeken naar het grote koele huis. We doen er alles aan om het snel bewoonbaar te maken. Een slaapkamer is bij gebrek aan bedden nog even niet aan de orde. We zijn hard aan de slag om iets van een keuken te maken waarin je wel kan bewegen. Hier voor heeft Mieke een groot gasfornuis uitgezocht. Een model waarin je twee kippen tegelijk kan grillen en met vijf gaspitten, waarvan een dubbel uitgevoerd. Nou hebben wij samen maar vier handen dus het is goed dat we binnenkort geliefde familie op bezoek krijgen. Kan ze helpen met thee zetten. Teleurstellend was wel dat dit gasfornuis nog custom build moet worden en dat combineert slecht met de maand augustus. Voor half september hoeven we het fornuis niet te verwachten. Met het idee om nog anderhalve maand te moeten koken op de vierkante meter verlieten we de zaak. Nu blijkt het ook in Italie de gewoonte om de oude apparatuur af te voeren bij aankoop van een nieuwe. Op de verzamelplaats van de Euronics stond een prima gasfornuis voor de schoothoop. Michel vertaalde per direkt lease fornuis in nollegio forno en babbelde op deze wijze een fornuis los als een ware tweedehandsautohandelaar. De verkoper was zo onder de indruk dat hij aanbood om het apparaat in de auto te helpen tillen.

Zo was aan één voorwaarde voor een tijdelijke keuken voldaan. Stromend water was er al. Zoals u misschien nog weet, aanvankelijk langs de muren, maar inmiddels warm en koud uit de kraan. Boven de leidingen moest alleen nog een kraan en een gootsteentje worden gehangen. Wat doet een Jan Kaas (Hollander) in zo’n geval? Op naar de Ikea. Voor de geïntereseerden in vergelijkend warenonderzoek, kunnen wij u vertellen dat het zeer vertrouwd is. Druk bij de kassa, zweedse gehaktballetjes in het restaurant en hotdogs bij de uitgang. Alleen de hotdogs liggen op een picollo broodje waar de toch al kleine worst claustrofobie van krijgt. Voor de liefhebbers onder u goed nieuws: als drankje bij de hotdog is er buiten cola (light) ook de keuze voor een biertje mogelijk. Wel 80 eurocentissimi bijbetalen. Slechts eentje want als je besloten hebt om van de openingstijden volledig gebruik te maken, moet je wel in het donker terug. Donker is hier nogal donker en Michel is nachtblind, en dat is een vervelende combinatie. Ten eerste is er geen straat verlichting, ook niet langs de snelweg. Ten tweede heeft de italiaan (alleen de echte) de hinderlijke gewoonte om altijd groot licht te voeren en niet te dimmen als er een tegenligger aankomt. Zo duurde bij ons de terugweg tweemaal zolang en vraagt het de opperste concentratie.

Op zondag stonden voor ons twee nieuwe gasten, Josje (excollega) en vriend Herman. De routebeschrijving op deze website negerend, waren ze op de bonnefooi naar Esanatoglia gereden. Daar navraag gedaan naar die Hollanders en vervolgens (Josje is een trouwe lezer van deze weblog) gevraagd naar Roberto. Door Roberto netjes op ons adres afgeleverd! Voor al onze toekomstige gasten: Roberto doet dit vast maar één keer, dus neem nota van ons adres en de route

En hier dan de beloofde beschouwing van het Pagliano buurtfeest. Met onze gasten zijn we de boel gaan verkennen. Pagliano is een een buurtschap van vier families en in dat licht gezien was het een spektakel. Ze hadden geen valse zanger maar wel een acoustische band met rommelpot (in het Huissens foekepot) een soort staafmixer in een trommel. Bijzonder folkloristisch en het klonk zeer behoorlijk. Ook het enthousiasme van de spelers was een piu dus rete gezellig. We hebben kennis gemaakt met wat buren waarvan éen een tabacchoria uitbaat. Gelijk gevraagd of ze “Javaanse Jongens” konden regelen maar hun nader onderzoek gaf nul op het rekest. Michel heeft het nu officieel opgegeven: tabac technisch word het inburgeren of stoppen. We mogen niet onvermeld laten dat op het feest de wijn gratis was. Toen Herman de volgende dag het affiche nog eens bekeek, was hij er van overtuigd dat hij het wijnpersen met ontbloot bovenlijf had gemist. In de middeleeuwen schijnt dat normaal te zijn geweest, ook het verven van leer en kleding werd door naakte mannen gedaan (aldus Herman). Volgend jaar gaan we weer naar het Pagliano festival, om dit ja dan nee te kunnen bevestigen.

Tot slot de vogel. Eindelijk is er een plaatje van, het moest er eens van komen. Wij denken dat nu definitief de Steenarend als winnaar uit de bus is gekomen. we wachten nog even op de mening van een erkend vogelaar.