Onze Tokkies

Na een bizarre 11^de april toen er nog een pak sneeuw viel, is nu definitief het voorjaar los gebarsten. Misschien wel de mooiste tijd van het jaar vanwege de aangename temperatuur en de weer tot leven komende natuur. De bomen lopen uit, de bloesem schreeuwt je tegemoet en overal komen er – voor ons – ondefinieerbare bloemen uit de grond oppiepen. Het grasmaaien als wekelijkse taak is ook weer op de klussenlijst verschenen. Helaas lopen niet alle bomen uit. Vorig jaar hebben we boompjes geplant op het kampeerterrein en een aantal daarvan hebben de hete zomer niet overleeft. Hiervoor hebben we vervangende exemplaren gekocht en dat zijn diverse fruitbomen: binnenkort is het hier niet alleen goed kersen eten in het voorjaar maar kun je ook nog appels met peren vergelijken in het najaar.(En de kweeperengelei testen bij een stukje kaas!!!).

Hoe gaat het verder? Goed, we liggen lekker op schema. Oggi is weer geheel op orde met een nieuw plafond. Er bleek een scheurtje te zitten in de afvoer van de badkuip door de vorst en dat had langzaamaan een flinke lekkage gemaakt. De boel weer slopen, afvoer vervangen, nieuwe gipsplaten erin en stucen de boel. Het is even wat werk, maar dan heb je opnieuw wat moois. Gepoetst, geschilderd, nieuwe keuken, blitse stoeltjes: Oggi is weer helemaal van oggi.

Ook zijn de eerste gasten van het jaar geweest. Kampeerders nogwel, weliswaar warmpjes in  een caravan, maar toch stoer. Deze gasten waren ook op 11 april hier. Michel had ‘s avonds nog met grote zekerheid beweerd dat die natte sneeuw écht niet bleef liggen. Overtuigd was ie tot de volgende ochtend toen de gasten door zeker 10 cm sneeuw heen moesten sloffen om bij ons een vers broodje op te halen.

En dan nu de Tokkies, onze kippenmeisjes. Heb je het beeld dat een kip een slim dier is dan moeten we je teleurstellen. Een kip snapt niet wat een hok is, wat die stok daar moet en waar een deur voor dient. Dus hebben we de eerste dagen alles uitgelegd en nog eens toegelicht, zonder zichtbaar resultaat. Als we de deur van hun hok opendeden keken ze ons buitengewoon ongeïnteresseerd aan en bleven op hun stek zitten. Dus hebben we de kippen ’s morgens uit het hok getild en voor het slapengaan er weer ingetakeld. Na 4 dagen begon het besef door te dringen dat het veilig is om tegen zonsondergang het hok in te kruipen en het nodig is om het de andere dag weer te verlaten als je eten wilt. Volgens het boekje moeten kippen scharrelen, want anders worden ze lui en gaan ze niet leggen. Nou liggen die van ons veel maar leggen is er nog niet bij. Nu maar hopen dat wij het begrip eieren leggen niet hoeven uit te leggen..

Een groot voordeel ontstaat als je een beetje door het herstelwerk en de nieuwbouw heen bent. We krijgen tijd voor meer wenselijke maar minder noodzakelijke klussen. Al bij onze aankomst 3 jaar geleden hebben we de plaats gekozen voor de Truttige Tegeltjes, maar de tijd om ze te plaatsen ontbrak steeds. Truttige Tegeltjes? Voor niet ingewijden: Iedere gast bracht bij ons emigratiefeest in 2007 een tegeltje mee met een persoonlijke boodschap. We hebben ze weer te voorschijn gehaald en een middag gepuzzeld welke ook weer van wie was. Het bracht  bij ons veel herinneringen boven, en opnieuw trots op zoveel tegeltjeswijsheid onder vrienden en familie.

Ook andere liefhebberijen komen aan bod als je een beetje tijd over hebt. Zoals een verkenning van de plaatselijke wijnen. Uiteraard is in onze directe omgeving al veel te beleven want er mankeert niks aan een Verdicchio di Matelica. Borgo di Paglianetto, onze huisleverancier, heeft twee glaasjes in de Gambero Rosso voor zijn godendrank gekregen. We hadden gehoord van de Pecorino (niet te verwaren met schapenkaas) die geproduceerd wordt in de omgeving van Offida. Men kan terecht bij de grote cantina in het hartje van Offida maar beter rij je een stukje verder naar de kleine cantina van de familie d’Angeli. Men prikt hier makkelijker door de show van flesje met etiketje en mag al snel een kijkje nemen bij het echte werk. Jammer dat het wat ver rijden is (2 uur) anders kwam de Pecorino di Offida beslist op onze kaart.

Op de terugweg zijn we bij cantina Serboni langs gegaan even buiten Serrapetrona. Hier produceert men de Vernaccia, een licht moeserende wijn van druiven die na de pluk nog 2 maanden te drogen zijn gehangen. Als je de behoefte voelt om je impopulair te maken moet je en dessertwijn noemen. De droge variant is echt een feest en de liefhebber zou er onmiddellijk een doos van in zijn auto zetten. Om een indicatie van de exclusiviteit te geven, de flessen zijn met een genummerde DOCG-banderol verpakt. Dat is voor veel mensen de enige reden om van grootscheepse inkoop af te zien. Bij ons staat er eentje uit 2005 op een zeer speciale gelegenheid te wachten. Gelukkig maken ze ook een betaalbare Vino da Tavola die niet te versmaden is. Je zult het echter niet kunnen vinden in de plaatselijke Gal & Gal en zul je onze kant op moeten komen voor een degustazione.

Er is nog veel meer lekkers te proeven in de Marche. Misschien hebben we binnenkort weer tijd voor een proefritje. Jullie kunnen alvast meer smakelijke wijnen uit de Marche vinden op: website over Italiaanse wijnen