Weblog

tussen Befana en Valentijn
Italië hoeft zich geen zorgen te maken over de drinkwatervoorziening dit jaar. Er is zoveel regen gevallen dat Rome onder water dreigde te staan, de treinrails met trein van de Cinque Terre afgleed, dat de rotsen los kwamen in de Alte Adige en dat we hier in Le Marche en Umbria ook een flink aantal frane konden tellen: de grond is verzadigd van regen en wij hebben er ook genoeg van. Je vergeet het weer snel maar het was ook mooi weer, familie weer.

Befana  de deur uit en familie over de vloer. Dat heeft in januari altijd mooi weer tot gevolg. Zus Karine, haar man Jan en Mieke’s moedertje van 87 kwamen hartje winter door de Alpen gereden om hier in de ligstoelen bruin te bakken. Tenminste, als ze niet aan de workshop pizzabakken deelnamen en minstens klaar waren met het stookhout sjouwen. He? Nee, zo erg zijn we niet! Moeders’ taak was uitkijken over de vallei met een warme deken over haar knieën.

Verder is de winter natuurlijk voor onderhoud, voorbereiding en voortschrijdend inzicht.  Het onderhoud schiet al lekker op hoewel het nog iets te vochtig is voor buiten schilderwerk. De voorbereidingen bestaan in deze tijd uit het maken van likeuren. De olijvenlikeur is pronto. De laurier moet nog wat liggen. We hebben voldoende limoncello en arancielo om een warme zomer aan te kunnen en dit jaar (NIEUW!) ook een crema variant. We hebben een sinaasappel-koffielikeur (proef het op je tong samen met Michel’s chocoladetaart).  En er is ook een likeur in de maak op basis van steranijs, kaneel en bruine suiker. Die is ook voor ons nog een verrassing.

Wat is nou zo leuk aan het wonen in een kleine gemeenschap? Wel dat je bijvoorbeeld in de winkel wordt aan gesproken door de ex-eigenaar van je auto. We kende de goeie man niet, want we hebben de landrover gekocht bij de garage. Of de auto beviel en dergelijke. En, aap uit de mouw technisch, dat hij nog een paar terrein/sneeuw banden met velg thuis had liggen die op onze auto pasten. Nu hebben we voor een habbekrats een paar wielen onder de landrover waar je in paris-dakar een goed figuur mee zou slaan. Maar ja, nou sneeuwt het niet en voor de Parijs-Dakar moet je inmiddels naar Zuid-Amerika, en da’s te ver weg.

En voortschrijdend inzicht? Al jaren beschikken we over een internetpunt en wifi voor onze gasten. Het internetpunt is inmiddels geheel overbodig geworden. Waren het aanvankelijk grote laptops die door onze gasten de loggia ingesjouwd werden. Nu heeft elke telefoon internet en is het wordfeuten, internetbellen, muziekluisteren, msn, twitteren, whatsap-pen – en hoe het allemaal mag heten – een heel gewone vakantiebezigheid. En dat gebeurde allemaal in de loggia bij het stralingspunt van de Wifi en op een kluitje bij de koelkast met de stroomvoorziening. Haha, dat beeld gaan we missen, want komend seizoen hebben we wifi rondom het huis. Lui hangend in je stoel, met kilometers uitzicht over het dal en een oog op de kinderen in het zwembad? Het kan! Lekker kletsen met je vrienden aan onze biertafels en intussen die ene kwestie googlen? Het kan! Whatsap-pen dat het zo leuk bij ons is, zonder uit je ligstoel bij het zwembad te komen? Si, è possibele!

Maar de prijs voor voortschrijdend inzicht gaat deze maand naar de ENEL, de plaatselijke energie maatschappij. Tot voor kort werd de stroom geleverd door de lucht met ongeïsoleerde koperen kabels aan palen. Hoe eenvoudig je dan met een klein foutje de halve bevolking zonder stroom kunt zetten is nog eens na lezen op https://faranghe.eu/weblog/2009/Herenbezoek. Met een on-Italiaanse snelheid heeft de ENEL hier iets op gevonden en wel door de boel te vervangen door geïsoleerd draad. En nee, dat gaat niet zomaar. Ze hebben de stroompalen die het dichts bij het huis staan, vervangen. Door vrijwel identieke palen. 

Klik je op Michel’s chocotaart, en kom terecht bij een verleidelijk Valentijns recept.

Gefeliciteerd! Als je dit leest mogen we wederzijds concluderen dat de kerstdagen goed zijn doorgekomen. Onze traditie is om met kerst een bijzonder restaurant uit te proberen. Dit keer hadden we superzin in Aziatisch eten. De meeste Italianen wagen zich er niet aan, omdat het helemaal niet smaakt zoals bij moeder thuis. Daarom moesten we helemaal naar Ancona voor de wokgroente met oestersaus, garnalen gemarineerd in gember, dimsum gevuld met kip en gebakken rijst. Nee, de kaart binnenstebuiten gekeerd maar geen sate en babipangang te krijgen. De menukaart is wel aangepast aan de Italiaanse gewoonte om antipasti, dan primi, vervolgens secondi en tot slot dolce en koffie te nuttigen. Maar als je dan verschillende gerechten en jasmijnthee besteld, krijg je het toch allemaal tegelijk op tafel. Smullen!!

Geen witte kerst, nee, dan eind november. Michel opent de binnenluiken en roept: nee hé, Anton Piek is langs geweest. Overal een dik pak sneeuw van wel een halve meter. Omdat de bomen nog flink in het blad staan, was ook op de takken een dikke laag sneeuw blijven liggen. Velen konden hun last niet dragen en braken af. Op een enkele plek is zelfs een hele boom doormidden gespleten. Op pad om boodschappen te doen hebben we ons letterlijk een weg naar buiten moeten zagen. Als alles is opgeruimd kunnen we er een maand van stoken.

Kort voordat Anton Piek onze omgeving kwam schilderen hebben we het dak boven de pizzaoven waterdicht gekregen, zodat wij geen last krijgen van doomscenario’s, zoals vorige maand geopperd. Nu nog een droge tijd met wat hogere temperaturen en dan gaan we de oude muren opnieuw voegen. Omdat we toch met dakpannen aan het slepen waren, besloten we ook het kippenhok te updaten. Het dak ging een beetje lekken en zo konden de chickies de winter niet in. Met een extra dakkie met echte pannen houden we de nattigheid buiten. Bij het omhoog slepen van de dakpannen merkten we dat de steile klim toch wel wat aan de gladde kant dreigde te worden. Geen gezeur, de mouwen opnieuw opgerold en deze glijbaan veranderd in een deugdelijke trap.

Al dit soort klussen horen  bij deze tijd van het jaar. En wat er ook bij hoort is ons jaarlijkse diner voor betrokken buren en  bevriende dorpsbewoners. Al dagen van te voren waren we in touw om gerechten te bedenken, inkopen te doen en te bedenken hoe het hele speenvarken klaar te maken. Inmiddels was iedereen die kwam eten ook betrokken bij het hoe en wat van het speenvarken. Er werd een slachter gevonden, vervolgens een barman opgesnort met een slagersopleiding, die het varken zou uitbenen en opnieuw vullen, ons landje afgestruind naar vers  venkelblad voor het kruiden van de  vulling. En jahoor nadat ie zo´n 10 uur bij een bevriende boer in de pizzaoven had staan garen, werd het speenvarkentje met veel trots binnengebracht door Venanzo. Gelukkig hebben we dit gerecht stil weten te houden voor Thea, zodat ze van het geheel geen trauma heeft opgelopen. Met een gerust hart smikkelde ze van alle  taarten, groente en pasta die overbleef van de overvloedige maaltijd. 

Zo waren wij ook bij de feestelijk opening van de kerststal en stonden we op 8 december bij een enorm vreugdevuur in Pagliano broodjes worst te happen en van illegaal gestookte Mistra te nippen. Italianen zijn bij gebrek aan 2^de dagen (geen 2^de paas, pinkster of kerstdag) nog al benauwd dat ze feestdagen tekort komen en vieren dus werkelijk alles. Dit feest is vanwege ‘Maria zonder erfzonde geboren`. Waarom je daarbij een berg pallets in de fik moet steken? A. om dat Roberto erbij  is en B. om de worstjes op te roosteren.

Het kan niet altijd feest zijn dus hup aan het werk op wijnen jacht. Deze keer hebben we ons op de biologische wijnen gestort en de kelder verrijkt met biologische Pecorino. Ook een adres ontdekt met biologische wijn van de Montepulciano druif. Kostbaar spul maar wel heeeuuuul goed. Minder kostbaar maar ook lekker zijn de winterse bezoeken aan de chocolaterie. De winkel draait om een antieke vitrinekast met daar in schalen met ambachtelijke bonbons. Niks kunstmatige aroma’s en kleurstoffen, de  sinaasappelsmaak komt gewoon van de sinaasappel en de rum variant bevat dus … juist. Voorzichtig want deze bonbons kunnen de rijvaardigheid ietsje beïnvloeden. De vitrine kast kent geen koeling, dus voor onze zomergasten pech, van mei tot september zijn ze gesloten vanwege het mooie weer.

… zeker nog eens terug
Tot letterlijk de laatste dag van seizoen 2013 hadden we gasten. Opnieuw leuke gasten, die kwamen afkicken van hun werk door het dolce fare da niente en om te genieten van wat de natuur hier biedt, zoals wilde paddestoelen. En Vernanzo, expert van de wilde keuken, had wel zin in een tripje. Een wandeltocht van zo’n drie uur over de bergkam van de Tre Pizzi, met een wonderschoon uitzicht. Venanzo spreekt weliswaar alleen Italiaans (althans een variant ervan) en de gasten helemaal niet, maar de begrippen “kijk hier, kom mee, eetbaar, giftig” hebben universele gebaren. Voor de verdere uitleg was er een nazit met een lekker glas wijn op Faranghe! en deden wij wat vertaalwerk. Onze gasten waren vertrouwd met zowel de Nederlandse als Latijnse benaming van veel Noord Europese paddestoelen. Maar er groeien hier paddestoelen die in Nederland niet of zelden voorkomen. Dan stuiten we op een klein probleempje: Venanzo kent alle paddestoelen, maar alleen in het plaatselijke dialect. Deze benamingen komen in geen enkel boekje voor en wij zijn paddestoeltechnisch gezien onbenullen, dus aan ons heb je dan niks. Gelukkig kennen wij wel de oom van onze commercialista (jawel, ons kent ons). Die oom is huisarts en expert van de regionale enogastronomie. Bovendien van harte bereidt om een vertaalslag uit het dialect te maken zodat onze gasten alsnog kennis kunnen nemen van de vondsten.

Na het vertrek van de laatste gasten, is het tijd voor de typische einde seizoen arbeid: de waterleiding naar de camping afsluiten, het zwembad voor een deel leeg laten lopen en afdekken, de ligstoelen naar binnen, de appartementen controleren, de koelkasten open en de boilers uit. En klussentijd. Zoals we in het vorige blog al meldden komt er een dak boven de houtoven annex buitenkeuken in wording. De voorbereidingen zijn in volle gang. We hebben een steiger gebouwd om de staanders te fixeren. Op die staanders moet een legger van 6 meter. We hebben verschillende scenario’s onze gedachten laten passeren. Zoals het moment dat je de legger van 100 kilo 2 meter 20 boven je hoofd aan het tillen bent en de staanders omvallen. En de variant “dat moet je niet zelf proberen, maar een ander laten doen”. We kunnen iedereen inmiddels gerust stellen, het klusje hebben we geklaard zonder ongelukken. Als het weer een beetje meezit hebben we voor het eindejaarsfeestje de oven onderdak met zo’n 350 dakpannen. Die moeten we nog wel even ritselen, Roberto de boerman, heeft ze al toegezegd.

Al onze buren hebben het al voor elkaar, want het is norm om de houtvoorraad aan te leggen hartje zomer als de mussen van het dak vallen. Ook wij moeten eindelijk gaan zorgen dat het stookhout voor de winter klaar ligt. We zijn al eens overvallen door een lange sneeuwdepressie en een heel magere houtvoorraad. Zat niks anders op dan te wachten tot het moment dat de houthakker met z’n Ape weer onze weg kon komen afdalen. Heel oncomfortabel gevoel. Dus gaan we nu voor zekerheid en hebben een kleine 25 quintale (2500 kilo) hout besteld. Het hout wordt los voor de deur gestort en je bent wel even bezig om die hoeveelheid onder dak te brengen. Volkomen begrijpelijk waarom ze hier zeggen dat hout je meerdere keren warm houdt, een keer met hakken, een keer met sjouwen en de keer dat je het verstookt.

De winter is niet alleen onze klussentijd maar ook ons vakantieseizoen. Na een paar dagen geholpen te hebben op Faranghe! hadden Hetty en Aart ons bovendien uitgenodigd voor een paar dagjes Rome. Zij hadden een zeer ruim en luxe appartement gehuurd op een 10 metrominuten afstand van alle bezienswaardigheden. Dit keer hoefden we echt niks nuttigs te doen in Roma (geen notarisbezoek, geen verlenging van paspoort bij het NL consulaat). We konden onszelf wat meer gunnen dan een sprint langs al het oude gesteente. Met de entreekaarten op zak – gekocht via de officiele website – konden we voorbij lopen aan de lange rij met wachtenden. Zo bezochten we de Vaticaanse musea met de plafondfrescos van Michelangelo in de Sixtijnse Kapel. Zeer indrukwekkend, platvoeten en nekkramp verzekerd. In de buitenwijk van ons appartement aten we ondermeer een Ravioli gevuld met inktvis en Tortellini in bouillon bij Trattoria Sora Rosa  (zus Roos). Vingersaflikkendlekker. De volgende dag hadden we weer puf voor meer cultuur, een bezoek aan Villa Borghese, met ondermeer werk van Caravaggio. En opnieuw werkte onze gouden tip. Alhoewel het appartement een compleet ingerichte keuken had, hebben we geen enkele keer gekookt. Veel te lekker en betaalbaar om restaurantjes in Roma te proberen.  En dan niet alleen bij de Italianen. Al op dag 1 hadden we een Thais restaurant gespot, en bij de gedachte aan groene curry liep ons het water in de mond. In de 7 jaar dat we hier in Italie wonen, moeten we af en toe hoognodig onitaliaans eten: happen we in een hamburger, maken we Gadogado met geïmporteerde ingrediënten, maken we met Bietola een echte Hollandse stamp. Gelukkig hadden Hetty en Aart begrip voor deze zwakte en hebben we van onuitspreekbare, geurige gerechten gesmuld.

Ook de rest van de huisgenoten genieten van de herfst. Als het mooi weer is, geen jachtdag, de vuilnisman en de postmevrouw zijn geweest (ja heel praktisch dove witte katten) kunnen Co en Ca buitenspelen. Ze gaan je in vliegende vaart voorbij in een Olympische sprint om dan prompt stil te staan bij een grasspriet. Dat is trouwens het goede nieuws want tijdens onze trip zijn ze gevoerd door Claudio, een vreetfestijn, wat er nodig weer afgetraind moet worden. Ook een feest is het dat de eikels weer van de boom vallen. De periode dat je mensen langs de weg ziet eikels rapen. Thea kan haar geluk niet op, want wij kiezen tot haar vreugde voor de methode: niet de eikels naar het varken maar het varken naar de eikels.

en een hoop dierenliefde
Onze GFTa, de Tokkies en de vier katten zijn respectievelijk knorrend, tokkend en snorrend hun Werelddierendag feestelijk doorgekomen. En vandaag op het offerfeest geven we gehoor aan de oproep van de Moslims uit OostNederland tot een protest tegen de hoge lammeren prijzen, we kopen geen lamsvlees! en houden het bij frittata met mintuccia. Daarmee hebben een aantal lammeren in OostNederland en in Esanatoglia ook vandaag een Dierendag. Eerlijk is eerlijk, voor morgen ligt er in de koelkast wel een eendenborstje op ons te wachten. Ook een vorm van dierenliefde?

Onze maand oktober is de maand voor plannen. Hoewel we van tijd tot tijd het terrein voor onszelf hebben, is er nog regelmatig aanloop en is er een boeking tot en met onze laatste openingsdag van 2013. Dit houdt ook in dat we de boel netjes moeten houden en grote verbouwingen nog niet aan de orde zijn. En dus is er tijd om plannen te maken, vaak voor 3 x het budget dan dat we beschikbaar hebben. Of we nog niet uitverbouwd zijn? Nee, het einde is nog lange niet in zicht, en dan bedenkt Mieke in oktober er weer nieuwe bij.

In de vorige blog vertelden we trots over onze prachtige  pizzaoven. De pizzaoven brengt zo weer meerwerk met zich mee. We hebben namelijk gelezen dat als de oven nat regent die voorzichtig opgestookt moet worden. Cement is namelijk poreus en een te snelle opwarming kan tot barsten leiden. Geen punt als je er rekening mee houdt, was onze conclusie. “Maar wat nou als die nat is en het gaat vervolgens vriezen?” vroeg Venanzo, een vriend uit het dorp. De goede man belaagt ons vaker met mogelijke gevaren waar wij te luchthartig overheen stappen. Wij zelf plachten dit realistisch te noemen en deze Italiaanse adviezen af te schilderen als bijgelovig. Maar dit keer had hij een punt. Er moet dus een dakje boven komen. Nou ja dakje… Els F had na haar handwerk aan de pizzaoven een uitbreiding getekend dat moet leiden tot een volledige buitenkeuken met werkblad, spoelbak en BBQ. Mieke was laaiend enthousiast, dus die buitenkeuken moet er komen. En dat hele ding moet dan onder dak. Natuurlijk. Dat word nog wel een projectje. Leuk voor Michel!

Er is nu wel tijd voor wat kleinere klusjes, zoals het snoeiwerk aan de bomen en het zagen van de houtvoorraad. Mieke had zich voorgenomen dat er voor de antipasti van formaggio, prosciutto en salami een gepaste manier van opdienen moet komen. Michel had in de houtvoorraad een mooi stammetje gezocht en in plakken gezaagd. Wel een goede harde houtsoort, de Olm, wat tijdens het vlakschuren weer jammer is. Na het schuren, de planken schoonspoelen, inzouten en drogen, en vervolgens in de zonnebloemolie en uitboenen. En eccola, het moet niet authentieker worden. Helaas hebben we inmiddels volop Olm in onze houtvoorraad. Er is in de buurt een parasiet actief die binnen de kortste keren korte metten maakt met de olm. Je ziet dan ook heel wat dode bomen staan, ook op ons terrein. Op het gehele bestand gelukkig een kleinigheidje, maar toch geen fraai gezicht. Dus omzagen, kort maken en er wat nuttigs mee doen met de kerst (lees kachel).

De Ape, onze werkbij, heeft een probleemjaar achter de rug. Er was om de haverklap wat aan de hand. Hoestend en schokkend rijden en tot slot niet meer starten. De bougies en nog wat andere dingen schoongemaakt en doorgeblazen maar de Ape bleef kuren vertonen. Nou hebben we dat arme ding wel een beetje afgebeuld de laatste 5 jaar dus het werd tijd voor een grondige revisie. Op naar de Apedokter. Maar hoe kom je daar met een Ape die niet start? We mochten van onze buren een aanhanger lenen (nogmaals dank!) en daar paste zij precies in. Tenminste, dat vonden wij, en gelukkig zijn we geen carabinieri tegengekomen om ons van het tegendeel te bewijzen.

De Oktobermaand is de feestmaand van Karine, Corry en Jos (we zijn niet goed in verjaardagen, dus excuus voor iedereen die we vergeten zijn, maar deze hebben we dan toch onder ons schedelpannetje): Van harte gefeliciteerd dames, heel veel gezondheid en plezier toegewenst!. En oktober is traditioneel ook de tijd van culinaire experimenten. Mieke heeft allerlei dingen geconserveerd zoals peperonata, zoetzure bietjes, perenjammetje, appelmoes, en er zijn plannen met de geraapte walnoten. Ook experimenteren we in de pizzaoven met de andere mogelijkheden dan pizza. Het brood mislukte dit keer, het werd een fossiel. Maar dit recept werkt fantastisch: Als je een konijn kruid en vult met sausijsje, het levertje, venkelblad, knoflook, zout en peper en omwikkelt met spek en in de afkoelende pizzaoven zet (dus niet bij 400 graden) en je laat dat gewoon de hele nacht garen dan heb je een prachtige ovenschotel voor de pranzo. Het is wel zaaks er aan te denken de ovendeur goed te sluiten, want er zijn buiten meer vrijwilligers voor een dergelijk hapje. Ook hebben we een start gemaakt met de eigengemaakte likeuren. Een nieuw experiment is onze vijgenlikeur. Die staat nu nog te rijpen, maar een tussentijdse proef leverde op dat het verrassend fris smaakt en overduidelijk naar vijg. Voor de liefhebber: er zijn maar 5 flessen en wil je er als eerste bij zijn, adviseren we je een voorjaarsvakantie te overwegen.

Nou kan de boog niet altijd gespannen zijn en is er ook tijd voor leuk dingen. Dat boek helemaal uitlezen in bed op een druilerige dag. De bevoorrading van de wijnkelder door uitstapjes naar favoriete wijnboeren. En Michel’s voornemen zich te bekwamen in het handboog schieten. Zijn motief? Het boogschieten is binnen ons bedrijf een volstrekt nutteloze vaardigheid en het moét dus wel ontspannend werken, aldus Michel.

Wil je het gevulde konijn thuis ook maken? Hier vind je een traditioneel recept voor in de gewone oven.

Een pasta trucje: maak een lopende band van je pastadeeg en je kan het deeg heel dun uitrollen in de pastamachine. Het is niet moeilijk. Dunne pasta is helemaal lekker voor bijvoorbeeld ravioli. En Elisa’s vlijt: de schets van de buitenkeuken

Kookkunsten op Faranghe!
Op San Cataldo wordt er een nieuw kruis geplaatst. In 1985 al waren Venanzo en zijn mannen er aan de slag met het plaatsen van het inmiddels oude kruis. Hun kunsten zijn nog steeds te bewonderen op de fotos hiernaast.  Vandaag is Venanzo 73 jaar, hij ziet er nog steeds bijzonder atletisch uit, maar of hij met dezelfde bravour op de toren staat??? Ja, wij denken van wel!

Nee, wij hebben ook niet stil gezeten. Het receptenboek van Koken op de Berg is uit met daarin alle  anti-pasti en primi uit de kookles van Bianchina. Heb je meegedaan aan de workshop, dan krijg je het kookboekje in PDF format toegestuurd. Doe ons een mailtje en we sturen je het receptenboekje toe.

Voor alle pizzaiolas hebben we nu ook het pizzamaken op de website gezet.

Klik op deze link en je vind er alles over het pizza maken en bakken. Ga je thuis aan de slag? Stuur ons een diigtaal fotootje van je kooksuccessen! Vinden wij leuk!!

behalve wat het zelfde is
We zijn er weer, maar niet van weg geweest. Wij komen namelijk nergens in de maanden Juli en Augustus. Maar dat wist je al. Dit was een vreemd toeristenseizoen. Alles liep anders als de jaren er voor. Een paar voorbeelden.

Tijdens het schrijven van de vorige weblog maakten wij ons (in stilte natuurlijk) wat zorgen. De boekingen bleven ver achter bij vorig jaar (nee hé, niet weer die criesusssh). Maar ineens, eind mei, ploften de boekingen op onze digitale deurmat (het vakantiegeld ontvangen?) en werd het verwerken van de aanvragen een dagtaak. Tot die tijd waren we nog luilakkerig van het winterseizoen, maar goh, wat hadden we het ineens druk. Daarbij kwam dat de camping al in juni een aardige bezetting had en dat, lieve mensen, hadden we nog niet eerder meegemaakt.

Tot een maand of wat geleden waren wij niet zo voor stagiaires, en regelmatig hebben we vriendelijke verzoeken afgewezen en doorverwezen. Tot Elisa met de vraag kwam of ze zich hier nuttig kon maken omdat ze in Nederland geen vakantiebaantje kon vinden. Nou kennen we Elisa nog van het moment dat ze op haar driewielertje door de huiskamer reed en uitsluitend leefde van knakworstjes met komkommer. En wij snappen ook wel dat je geen drie maanden thuis kunt hangen whatsapp-end, want daar happened dan helemaal niks. Elisa arriveerde begin Juli en werd spoedig omgedoopt tot Elsje F. Na een kort overleg werd ze ingeroosterd op de zeer vroege uren ter bevordering van de sanitaire hygiëne. Ja hoor, wij zorgen er wel voor dat je je hier vermaakt!

En het geluk zat ons opnieuw mee. Harry kwam wel traditiegetrouw ons te hulp in het hoogseizoen. Dit keer vergezeld van zoute haring – ingeseald, opgeborgen in een met piepschuim versterkte koelbox en in een slopende, nachtelijke rit van 1600 km – kukelvers bij ons afgeleverd. Nadat we de haringen hadden verteerd en aan de slag gingen, bleken we opnieuw een strak team te zijn wat in weinig nog leek op de stresskippen van ons allereerste jaar. Er was zelfs sprake van vrije tijd tussen de bedrijven door. Zoals een bezoek aan Rock ’n Vene met bandjes uit de buurt waarbij Michel op de achterbank van de Landrover dwars door de covers van The Cure heensliep. Met Kees op stap en geluisterd naar ondermeer de indringende tonen van Bella Ciao en de Tarentella. Gespeeld door een virtuoos op een akoestische gitaar en een zangeres met een heldere stem, dit alles tegen de achtergrond van de oude burcht van Gagliole. We hebben ons prima vermaakt.

Nieuwe projecten komen soms uit de lucht vallen. Door een nat voorjaar was de oogst hier aan de late kant. Dit bracht buurvrouw Mariola tot het verzoek of we niet iets anders konden bedenken voor “Het pizza bakken bij de Buuv”, want ze kreeg last van tijd gebrek. Maar ja, waar tover je zo gauw een andere pizzaoven vandaan, een echte houtoven!?? Nou hebben we wel eens last van doortastendheid en besloten on-the-spot (geen tijd voor werkoverleg, laat staan het uitwerken van de notulen) er een te bouwen. Zo konden we alsnog aan de verwachting van al onze zomerkindertjes voldoen. Misschien een beetje raar om enkele weken voor de aanvang van het hoogseizoen zo’n klus aan te pakken: elementen besteld, funderinkje gemaakt, boeltje omhullen met kleikorrels in cement en keramische wol waardoor de oven wordt geïsoleerd. De oven had nog een paar stookdagen nodig om langzaam op te warmen voor het uitharden opdat die niet zou barsten. En pronto! Klaar voor de eerste pizzaiolas in opleiding. Eerlijk is eerlijk, aanvankelijk was het een heel `rustiek`ding, maar met de inzet van Elsje F, een boel cement en een lik verf is het toch nog een schoonheid geworden.

Ook anders dit jaar was het door Harry gekozen vervoer namelijk de auto. En wat is het mooiste van een auto? De kofferbak! Daar paste ondermeer een krat Grols beugels in. Streng op een zelfbedacht rantsoen mochten de heren na de middagpoets van de badhokken met een luide plop-psssjjjt zichzelf trakteren op dit Achterhoekse bier. Ondanks het rantsoen gaat zo’n krat niet lang mee. Niet getreurd want Kees en Wilma (ouders van Elsje F) kwamen dit jaar met een aanhanger. Daar moest toch nog wel een gaatje in te vinden zijn voor een kratje? Weljahoor!  Nienke en Jasper zaten weliswaar nog ietsje krapper op de achterbank naast een immense koelkast, maar het ritueel kon worden voortgezet. Alleen voor het geluid van de plop-psssjjjt kwam nu eerst een ‘ keesie is oke oke okeeeehhhh♫’.

Het pizza bakken op Faranghe! kon inderdaad rekenen op veel enthousiasme. Kneden van het meel, met olie, gist en water. Sommige konden daar geen genoeg van krijgen. Andere pizzaiolas i.o. vroegen zich af of je ook kunt kneden zonder vieze handen te krijgen. Dan het deeg een uurtje laten rijzen. Daarna dun uitrollen en beleggen met spek, worstjes, ui, tomaat, courgette, champignons, mozzarella. Pappas en mammas moesten geduldig wachten tot hun pizza klaar was en enkelen probeerden hun pizzaiola te adviseren over het gewenste beleg: ”niet alleen tomatensaus, ook wat van die olijfjes, beetje uien met rosemarijn, ja wel/niet spek!” Je moet je voorstellen dat in een uurtje het terras veranderde in een grote pizzabodem met een hoop beleg. Deze ongeorganiseerden puinhoop verandert op het moment dat de pizza’s bij de oven worden afgegeven. Dan wordt de boel zeer serieus genomen en moet je zorgen dat die mooie pizza voor pappa en mamma (hartjes, brandweerauto, gezichtjes, ja wel/niet spek!) in de oven belandt. Als pa en moe eindelijk worden toegelaten is het aanvallen geblazen en kijken of je je door de pizzaberg heen kunt eten. Na afloop waren er 2 nieuwe tradities. De kinderen brachten de resten naar Thea (vrijdag is Thea’s lievelingsdag geworden) en de mannen gingen met de hogedrukspuit het terras te lijf.

Dit jaar kwam Ombretta naar Faranghe! om liefhebbers de kunst van keramiek beschilderen bij te brengen. Keramisch servies maken met de umbro-marchegiane patronen wordt hier al sinds de 14^e eeuw gedaan. Je kan kiezen uit typische schalen, kommen en een oliekan maar ook moderne dingen, zoals een keramische envelop voor je IPOD of een schilderijenlijstje. Ombretta leert je niet alleen de techniek, maar vertelt ook iets over de geschiedenis. Oriana vertaalt alles in het Nederlands. Het resultaat van je inspanning is een bijzondere souvenir voor thuis.

Vertrouwde dingen hadden we natuurlijk ook. De gezamenlijke diners, de wijnproeverijen bij Mario en Koken op de Berg. Wij zijn reuze blij dat Koken op de Berg kon blijven in de oude kluizenarij van San Cataldo. Het dreigde even, maar met veel bureaucratische omzeilingen heeft de Proloco het heft in handen gekregen en hebben wij onze workshop weer als vanouds met Bianchina als kokkin en Oriana als tolk en helpende hand. Nog altijd kibbelen de dames met elkaar over de juiste ingrediënten van de klassieke gerechten en zoenen ze onze gasten bij vertrek. Michel´s sport is het om de signore voor de deur van de kluizenarij af te zetten wat niet meevalt omdat de laatste 200 meter een wandelpad is. Hij manoeuvreert de Landrover aan de ene zijde langs een hek van gaas, waarmee de steile bergflank is afgezet en aan de andere kant probeert hij de rotswand te ontwijken.

Een nieuwe bijzondere belevenis is het deltavliegen in tandem met Paolo. Hij is een vrolijke instructeur met een Engelse moeder, een Italiaanse vader en geboren in Nederland. In de zomer te vinden op de ons omringende bergen en in de winter in Nieuw Zeeland. Hij spreekt dus goed engels. Je hangt zeker een half uur als een vogel in de lucht en als je voldoende relaxed bent, mag je zelfs een stukje sturen. Na afloop neemt Paolo de tijd om met je na te praten en krijg je fotos en filmpje van je vlucht mee. Op de fotos zie je Elsje F die van haar welverdiende vakantie genoot zo’n kilometer boven zeeniveau.

Nog een laatste nieuwtje. Dit jaar heeft niemand de ‘Is het hier altijd zo… droog, nat, koud, warm, stil, winderig` vraag gesteld. Wat is er met jullie aan de hand????!

Continue reading