Na de oriëntatie reis vertellen we famile en vrienden dat we plannen hebben om te emigreren. De meesten reageren laaiend enthousiast en willen alles van onze plannen weten. Wie onverwachts het minst enthousiast is, is mijn Italiaanse papa. Zou je toch denken dat hij het leuk vindt dat wij in zijn Italië komen wonen? Nee, hij vindt het een buitengewoon slecht idee dat wij het welvarende Nederland en onze goedbetaalde banen achterlaten, voor een onzekere toekomst. Hijzelf is destijds onder enige sociale druk teruggekeerd uit Noord-Europa om voor zijn ouders te zorgen. Dus raadt hij mij de overstap van harte af.
Moet ik per se naar Italië? Dan liever in de buurt! Mijn vader woont in de hak van de Italiaanse laars, zo’n 2500 km van Nederland. Iedereen wordt ingeschakeld om Michel te overtuigen, omdat z´n eigenwijze dochter geen strobreed toegeeft. Maar tevergeefs. Ook de makelaar die voor ons is besproken, biedt geen uitkomst. Deze kijkt ongelooflijk somber als hij ons budget hoort. Hij acht slechts één locatie voor ons geschikt, en die zal inclusief restauratie op een investering uitkomen van een – in mijn begrippen astronomisch – bedrag van anderhalf miljoen euro.
