Helaas, we kunnen u nog niet voorstellen aan onze tweede kamer (genoemd Aquila, de arend). Maar de elektriciteit is in de muur gebouwd, de ongewenste doorgeefluiken zijn weer gedicht, de vloeren zijn van de oude waslaag ontdaan en de eerste verflaag zit er weer op. Nu alles nog de benodigde droogtijd gunnen, en kan er heringericht worden. De foto’s vindt u volgende week op deze site.
We hebben onszelf een dagje uit gegund. Hup naar de supergrote bouwmarkt 60 km verderop wel te verstaan. We hebben eens goed rondgekeken en definitief besloten dat we er niet meer naar toe hoeven. Want moeder en dochter van de fai-da-te zijn beter, beter geprijsd, ruimer assortiment en kundig advies. Wij niet getreurd want je komt onderweg van alles tegen, zoals de winkel met tweedehands spullen. We hebben de verleiding van de aankoop van een eigen benzinepomp nog net kunnen weerstaan. De oude schoolkaart uit 1958 van de Marche en de Umbrië, onze regio, konden we écht niet laten hangen. Goed om de reisverhalen van onze gasten te ondersteunen. Bovendien wordt het onze eyecatcher voor de fiets- en wandelbeurs van 2/3 februari in de RAI. Verder reden we toevallig (hoewel we 40 kilometer uit koers raakten) langs een bekende hamburgerketen. Na maanden van heerlijkheden kan een mens toe zijn aan trashfood. Na een paar burgertjes en een shake met een door Europa toegestane kleurstof was aan deze behoefte voldaan. We kunnen weer een jaartje zonder.
Onze reputatie van tweedehands handelaren is ook hier doorgedrongen. Gisteren kregen we de inboedel van een huis aangeboden dat op korte termijn leeg moet. We zijn natuurlijk gaan kijken. Het gros was van Leone Panificio (de Italiaanse Leen Bakker) van een jaar of tien terug. Het meest interessante was eigenlijk de combiketel maatje enorm maar purtroppo, die hoorde bij het huis. De keuken geldt in Italië als meubelstuk en hoort dus niet bij het onroerende goed. We hebben gescoord een porseleine dubbele spoelbak met ingebouwd afdruiprek, een 50er jaren badkamermeubeltje met een kantel-wasla, en een enorme klerenkast, die met wat nieuwe handgrepen gepimpt gaat worden. Productief beteed uurtje en natuurlijk voor wênug. Want ons motto is en blijft "Leuk dat integreren, maar het moet wel van twee kanten komen".
Vanochtend (jazeker, op zondag) nog bezoek van een aannemer ontvangen. Hij gaat een offerte maken voor het zwembad. Liefst iets meer budgetgericht dan de vorige. Als tolk en natuurlijk uit belangstelling naar onze vorderingen was ook de wethoudster, een vriendin en haar echtgenoot meegekomen. Deze echtgenoot heet Celeste en dat betekent hemels en goddelijk, en wie kan dat nu van zijn echtgenoot zeggen? Deze vriendin is een moestuindeskundige en ging met Mieke op onderzoek naar het groene grut in onze moestuin. Wat wij al een tijdje voor spinazie hebben uitgemaakt, bleek rucola te zijn. Het grapje van enkele weken geleden over de stampot met rucola was meer waarheidsgetrouw dan we toen konden vermoeden. Ook groeit er in het wild van allerlei eetbaars, blijkt, zoals de crespigna en cicoria. Bij voldoende aanmeldingen start er in het voorjaar een cursus moestuin. Mieke heeft zich onmiddelijk in laten schrijven in het dorpshuis.
U hoort vreemde verhalen over Italië, ondermeer over de afvalmaffia. Hier hebben we wel schone straten en is de asman een heuse ambtenaar. Maar in de Campania zitten ze behoorlijk in de zut. Even ter oriëntatie: als wij in de kuit wonen, Campania is de wreef van de Italiaanse laars. De boeren daar dreigen slachtoffer te worden van het gerotzooi. U kunt hen steunen door dit recept uit te proberen. Even klikken en buon appetito.
