En een gloednieuwjaar in het vooruitzicht
Een flinke najaarsstorm heeft een eind gemaakt aan het nieuwbouwproject van de huttenbouwers. Snik. Dat buitenhuis is dus weer uit de verhuur en het is wachten op flinke aanpakkers die deze zomer een nieuwe hut voor ons neerzetten. Op de San Vicino en Monte Gemmo is er sneeuw te zien. Rondom ons huis is de sneeuw weer verdwenen en schijnt de zon kort maar heftig. Gelukkig, anders zaten we al erg vroeg in de winterdip. Geschrokken van de storm, heeft GFTa, ons varken, alle wanden van haar huisje eruit gesloopt met haar snuit. Michel heeft de planken al een paar keer teruggezet, maar dat lijkt zinloos want ze ramt ze er telkens weer uit. Na een aantal nachten vorst vindt ook zij het wel weer mooi geweest met de winter.
Begin januari komt Harry de Espace ophalen en rijdt hem naar Nederland. Na 19 jaren van trouwe dienst gaan we dus afscheid nemen van ons Renaultje. De Renault verdient geen schoonheidsprijs, maar in wezen mankeert die nog niks. “Op” rijden is geen optie want een auto met een Nederlands kenteken naar een Italiaanse sloop brengen kost buiten flink geld ook een hoop documentatie en bureaucratie. En dat, lieve mensen, is iets wat we zoveel mogelijk vermijden, net als alle andere ingezetenen van dit mooie land.
Waar verplaatsen we ons dan in? Mieke wil alleen in de Ape rijden op eigen terrein. Nee, dat zou voor de wat langere afstanden toch onhandig zijn. We hebben wat zaken gecombineerd. Zo wilden we iets wat ook met sneeuw onze helling kan nemen. Tweede punt is dat we willen voldoen aan de vraag van sommige caravanbezitters om een beetje hulp bij de beklimming. En punt drie is een beperkt budget.
Het is geworden wat wij vroeger in Den Haag een Denneweg-tank plachten te noemen uit het jaar prik. Wat Amsterdammers een bejaarde PCHooft-tractor noemen, is nog steeds in staat om 2500 kilo tegen een helling van 15% te trekken. Inmiddels heeft (hoe zouden Groningers, Rotterdammers, Arnhemmers, … zoiets noemen?) aangetoond dat die door de sneeuw kan ploegen. Het is weer niet moedersmooiste, maar zoals onze buren zeggen: Buh, una macchina non é per verdere ma per guidare (je moet er niet naar kijken, het moet rijden).
En de kerst? Zijn we zeer goed door gekomen. Allebei de kippetjes scharrelen nog en het varken ligt met haar opnieuw betimmerde hok weer lekker in een bed van hooi, de katten liggen warm bij de kachel en afwisselend in het nieuwe (nep-)tijgermandje. In Esanatoglia staat de presepe weer in volle glorie met maanlicht, opkomende zon, regen en regenboog. We hebben ons zelf getrakteerd op een etentje bij ‘due cigni’ een restaurant waarvan de kokkin-eigenaresse een prijs heeft ontvangen als beste kok van Le Marche in 2011. Aangekomen in een goed verlichte eetzaal aan een mooi gedekte tafel met een tris aan bestek, nemen we het menu door en zijn zwaar onder de indruk. Daar staan 5 antipasti, 2 primi piatti, 2 secondi en tot slot een semifreddo en nog een koffietje met torrone. Na 5 jaar in Italië zijn we niet meer zo naïef om te denken dat het hier om een keuzemenu gaat. Nee, op een feestdag krijgt men al deze gangen geserveerd. Het is geen wonder dat we om een uurtje of één aanschuiven en om een uur of zes weer na buiten rolden. Het is een dagtaak, maar men kan erger gestraft worden. De suggestie van de kelner om hem de wijn bij de gerechten uit te laten kiezen, namen we graag aan. Een van de verrassingen was een Verdicchio di Matelica van La Fattoria Monacesca. Wij zijn als eens bij wijnboer Monacesca langs geweest, het is een beroemde azienda gevestigd in Matelica, maar ter plekke krijg je geen drup te proeven omdat ze hun hele wijnjaar verkopen aan Amerikaanse klanten en enkele bijzondere Italiaanse adresjes. En hier dus op de kaart, hij is inderdaad vúrúkkúlúk. De sommelier verdient ook een prijs, was na afloop onze conclusie. De rekening was schokkend laag zodat we het personeel konden fêteren met een fooi van 20%, en dat is gelijk aan een bedrag waarvoor u in de Nederlandse horeca misschien 2 koffie met taart kunt bestellen.
Gewoontegetrouw bakt Mieke op 31 december oliebollen en appelflappen. Niet dat we zelf nou fanatieke oliebolleneters zijn, maar we willen op 1 januari onze buren voorzien van deze Hollandse klassiekers. Die traditie is ooit ontstaan omdat we niet wisten wat we met al die baksels heen moesten en inmiddels zijn al onze buren ervan overtuigd dat het traditie is bij ‘Olandesi’ om dolce op nieuwsjaardag uit te delen tegen de kater. Bijkomend voordeel is dat je gelijk alle Auguri’s kan uitwisselen.
Mille auguri e felice anno per tutti!
