Weblog

Het is juli en we zijn weer thuis. We wachten ongeduldig op de ontvangst van de contratto preliminare – het voorlopig koopcontract – met als onderdeel de nieuwe kadasterkaart van ons grondgebied. We krijgen foto’s waarop het zoontje van de makelaar met een stok in zijn hand de grenspaal van het land symboliseert.

We begrijpen het slechts ten dele, zit dat stuk akkerland beneden het huis er nu wel of niet bij. De plattegrond geeft weer meer zekerheid. Nog wat gestechel over transactiedata in verband met het verwijderen van de enorme kippenschuur. En dan…jaaah laten we het maar proberen.

Op woensdagnacht 19 juli tekenen we het contract per fax en doen de aanbetaling van ons huis via on-line-bankieren.

Ben je in Nederland gewend dat een`eigen`makelaar namens jou de onderhandeling doet? Zoniet in Italië. De makelaar stelt zich op als belangenbehartiger van de verkoper, ook al moet de koper hem betalen. Onze makelaar zegt dat hij intermediair is tussen koper en verkoper. Natuurlijk geloven we hem op z´n woord, er is geen reëel alternatief. We krijgen tegen een fikse meerprijs extra grond, een prachtige hectare vlak terrein omzoomd met bos op steile hellingen. Bovendien wordt de vergunning omgezet van bedrijf naar woonruimte en is de sloop van een kippenschuur ter grote van 2000m² in de prijs inbegrepen.

Wij schudden de verkoper de hand om de koop te bevestigen (..) en gaan terug naar Nederland. Niet zeker van de goede afloop.

Binnen een week hebben we ons huis verkocht. Een enthousiaste koper en een deal is alles wat je nodig hebt. Daarom gaan we vanaf september 2005 in een huurflat wonen. Door ons huis nu te verkopen, weten we ons budget en kunnen we met een gerust hart de Italiaanse boerderij gaan zoeken.

We hebben twee weken vakantie en die besteden we aan het zoeken met makelaars. Ik heb inmiddels heel wat aanbiedingen op het internet gezien en adressen van makelaars verzameld. De mooiste huizen voor een goede prijs heb ik met foto en al uitgeprint. Goed gedocumenteerd kom ik bij de makelaar en vertel onze wensen. Mijn inziens erg laconiek zegt ze dat de geselecteerde huizen niet aan onze wensen voldoen. Ze stuurt ons vervolgens met haar assistent mee op verkenning naar huizen, die op geen enkele manier aan onze opgave voldoen. Op twee punten zijn ze allemaal het zelfde: ze kosten twee ton kosten en het zijn bouwvallen.

Dan maar met een andere makelaar op stap. We zien een prachtig huis, waar al appartementen in zitten. Ze moeten weliswaar aangepast worden aan een modernere leefstijl, maar dat vraagt geen moeilijke restauratie. Het huis staat naast een schattig vestingplaatsje, waar helaas slechts een bar met alleen oude mannen op een stoeltje tegen de gevel zitten. Het is mooi voor een foto, maar niet echt levendig te noemen. Aan de andere zijde van het huis staat een fabriekje waar ze, heel rustiek(?), koekenpan-stelen maken. Daar zijn we niet helemaal gelukkig mee, want wat nou als de koekenpanstelen niet meer aan de man te brengen zijn en dit fabriekje failliet gaat. Welke bestemming gaat het dan krijgen? Uiteindelijk besluiten we dat dit niet de idyllische omgeving is die wij van la dolce vita verwachten.

We gaan ook met een makelaar kijken in het omgeving van Bedonia in binnenland van de Ligurische kust. Daar staat een oude Osteria met keuken, kantine en gastenkamers. In het huis zien we een enorm espressoapparaat op de bar staan, en oude ijzeren bedden met medaillons op de hoofdeinden. Prachtig. We kijken uit alle ramen voor het uitzicht, maar waar je ook kijk zie je hoge bergen. Het doet met denken aan een positie waarin je middenin de stad staat met om je heen hoge flats. Bijkomend nadeel is dat op deze bergenweggetjes een ritje naar de bakker uren duurt en dat ik wagenziek wordt van het slingeren. Met moeite nemen we afscheid van dit huis. Op zoek naar het onze.

Na de oriëntatie reis vertellen we famile en vrienden dat we plannen hebben om te emigreren. De meesten reageren laaiend enthousiast en willen alles van onze plannen weten. Wie onverwachts het minst enthousiast is, is mijn Italiaanse papa. Zou je toch denken dat hij het leuk vindt dat wij in zijn Italië komen wonen? Nee, hij vindt het een buitengewoon slecht idee dat wij het welvarende Nederland en onze goedbetaalde banen achterlaten, voor een onzekere toekomst. Hijzelf is destijds onder enige sociale druk teruggekeerd uit Noord-Europa om voor zijn ouders te zorgen. Dus raadt hij mij de overstap van harte af.

Moet ik per se naar Italië? Dan liever in de buurt! Mijn vader woont in de hak van de Italiaanse laars, zo’n 2500 km van Nederland. Iedereen wordt ingeschakeld om Michel te overtuigen, omdat z´n eigenwijze dochter geen strobreed toegeeft. Maar tevergeefs. Ook de makelaar die voor ons is besproken, biedt geen uitkomst. Deze kijkt ongelooflijk somber als hij ons budget hoort. Hij acht slechts één locatie voor ons geschikt, en die zal inclusief restauratie op een investering uitkomen van een – in mijn begrippen astronomisch – bedrag van anderhalf miljoen euro.

In 2004 hebben we ons voor het eerst georiënteerd op de woningmarkt in Italië. Wat is er te koop, tegen welke prijs, wat doet zo’n makelaar en voor welk honorarium. We zijn met de makelaar en onze roer-om-voorganger Barend op stap geweest langs Italiaanse huizen. In het hartje van de Marche. We hebben huizen gezien die half ingestort zijn door een aardbeving, schuren te koop als zouden het villa’s zijn, huizen op prachtige heuveltoppen met uitzicht op het industrieterrein en villa’s met de vangrail van de snelweg vlak langs de voordeur.

We zien een prachtig huis met vier appartementen waarvan alleen ons woonvertrek nog hoeft worden opgeknapt. Michel is onder de indruk: met een biertje zitten aan de oever van je eigen fiume is natuurlijk een prettige gedachte. Maar het huis kost meer dan ons budget hebben kan en dan is er geen geld meer voor het stuk grond om het huis dat volgens de eigenaar nog zo’n 35.000 eurie waard is. Tot voor kort konden we dit huis volgen op internet. Het is nog niet verkocht maar wel in prijs gestegen.

De makelaar waarmee we op stap zijn, is een echte heer: hij neemt ons allemaal mee uit eten en het wordt een geanimeerd gesprek. Aan het eind van de dag worden we bij de parkeerplaats afgezet. Hij vraagt welk huis we van hem willen kopen. We stotteren wat over “nog even nadenken” en gaan als echte vrienden uit elkaar.