Weblog

Er hangt een warme gloed over Faranghe! We zijn blij gemaakt met bezoek en de lente. s’Avonds koelt het nog wel af, maar overdag in het zonnetje is het T-shirt weer. Dit kan ook te maken hebben met de bezigheden. Hetty, Aart en Mieke zijn de moestuin aan het doen. Er word geploegd en geschoffeld dat de stukken er vanaf vliegen. Er is gezaaid, de aardbeien zijn geplant, de aalbessen-, frambozenstruiken en de kiwi’s hebben een plek gekregen, en alles bewatert voor het groeiproces. Dat wordt smullen deze zomer.

Marc, Barry en Michel hebben het oude magazijn annex pizzaoven bekeken en beoordeeld dat hier sprake is van instortingsgevaar. Volgens hen  een plek met grote aantrekkingskracht op kinderen. Dus hebben ze besloten het instorten een handje te helpen op een handiger moment. Met een aantal rake klappen was dat gebeurd. Het opruimen van de ontstane zooi nam wat meer tijd in beslag. Verder hebben ze het toekomstige terras voor de appartementen onder handen genomen en geëgaliseerd. Nog even de satelliet schotel op zijn definitieve plek gehangen aan de schoorsteen op het dak. Marc en Barry zijn dapper via het dak van de hooischuur naar boven geklommen, Michel riep dapper aanmoedigingen vanuit het raamkozijn.

Als je je realiseert dat beide koppels pas donderdagavond zijn aangekomen is er een enorme berg werk verzet. Toch is er ook nog tijd om te spelen, zoals het berijden van onze Bep, volgens onze Buurman Roberto heet ze Beppino. Marc zoekt het graag in speelgoed dat wat meer bij zijn leeftijd past. Nu is de wipkip ook uitgetest.

Van fysieke arbeid krijgt een mens honger. De dames maken twee warme maaltijden per dag. Allerlei antipasti, pastas, ovenschotels en dolcis worden uitgeprobeerd om straks de gasten gegarandeerd lekkers voor te kunnen schotelen. Alles gaat schoon op, dus da’s een goed teken.

Vandaag, domenica,  doen we het wat rustiger aan. De spieren hebben rust nodig, Aart is daarvan niet helemaal overtuigd en doet nog een aanval op de graspollen in de moestuin. Marc en Barry zijn Perugia onveilig aan het maken met de Renault, de enige auto die ze wel mee konden krijgen met een valse creditcard. Wij zijn vanmiddag de aanschaf van onze buren gaan bewonderen. Hier is een minuut of 10 met de auto vandaan en dat noemen wij vicino. Van een taalbarrière is helemaal geen sprake, hun Nederlands is redelijk, want normaal gesproken wonen ze in Voorburg. Statistisch gezien opvallend in een dorpje van 2500 inwoners? Dat dan weer wel.

Op bijgaande foto zien jullie hoe Snoes en Tijger een onderdeel van de huwelijksceremonie testen. Vanaf 1 juli is Faranghe! is ook te huur als uw ideale huwelijkslocatie voor m/m, v/v en m/v.

Niiet alles is wat het lijkt in Italië. De mensen weten hier dingen op te leuken met een beetje glamour, modieuze kleding en charmante woorden. Alhoewel wij van die rechtdoorzee Hollanders zijn, beginnen we al een beetje in te burgeren. Zo legt onze kip geen eieren. Alhoewel het eigenlijk ook geen kip is, maar meer een dolfijn met een ying/yang staart. We kwamen haar tegen op de rommelmarkt en konden haar echt niet achterlaten. Zo hebben we het begin van de speeltuin, met een heuse wipkip. De Honda crossmotor die er naast stond konden we wel laten staan, Michel met iets meer moeite als Mieke. U begrijpt het al het was weer tweedehandsmarktdag, verder noch wat gescoord Jawel een professionele snijmachine en een lamp voor in de gang. Als iemand enig idee heeft hoe je het ingebouwde slijpmechanisme van de snijmachine kan gebruiken houden we ons van harte aanbevolen, vooralsnog is het ding loeischerp. Dus geen enkele belemmering voor de Pere con versgesneden prosciutto crudo.

Ook niet geheel wat het leek was de aangetekende brief van de Regione della Marche, inderdaad voor de Europese subsidie!!! Eerst een beetje achtergrond. Een Italiaan heeft er een hekel aan om slecht nieuws te brengen. Als het dan echt niet anders kan blijven ze liever weg, hoor je er nooit mee wat van. Het alternatief is het "net-niet-goed-nieuws-gesprek". Nou weten wij ook wel wat het betekent als je werkgever tijdens een functioneringsgesprek vraagt of je niet aan een nieuwe uitdaging toe bent. Maar in Italië is het positief labelen tot echte kunst verheven. Zo stond er in de brief dat ons projekt voldoet aan de normen en daarom is toegevoegd aan de lijst van geselecteerden. Jippie! In de tweede alinea lezen we dat deze lijst door de directie is vastgesteld en akkoord bevonden. Tuurlijk, door wie anders! Derde alinea lezen we dat het geld helaas op is om alle geselecteerde projecten te financieren. Wat???? In de vierde alinea lezen we dat er misschien nog afvallers zijn en we dan alsnog in aanmerking kunnen komen voor financiering. Een buitengewoon charmante manier om jammerdebammer te zeggen. U heeft geen prijs, maar als de hoofdprijs niet wordt geincaseerd dan ….

Wel goed nieuws van de ASL (Azienda Sanitaria Locale) deze week. Een doctor heeft de bouwtekening bekeken en onze plannen met de badkamers voldoen aan dé standaard. Dus als alles is aangelegd dan kunt u met gerust hart, nee sterker, medisch verantwoord bij ons douchen en van het toilet gebruik maken. Dit is ook voor ons een geruststellende gedachte, want een van die badkamers gebruiken wij al bijna een jaar.

Binnenkort verwachten we ook nog toestemming van ARPAM voor de fognatura, zij controleren of wij voldoende grond hebben voor de drainage van het rioolwaterafvoer. Als die ook akkoord zijn verwachten we geen belemmering meer de vergunning van het zwembad en het sanitairhuis.

in de tussentijd houden wij ons bezig met het opknappen van de gang. Gasten naar een vernieuwde kamer leiden door een afgekloven gang heeft geen pas. Daartoe dient de boel voorzien te worden van een nieuwe stuclaag alsvorens er geverft kan worden. Nou is die gang op het hoogste punt ongeveer 5 meter dus het is een geluk dat de steigerdelen er net in passen en daarop de trap, kan net. Het eindresultaat ziet u volgende week.

P.s. die rare blauwe foto is mieke die probeert het ijs in de waterton vast te leggen. Het was -5 vanacht. 

Hebben jullie ons een weekje kunnen missen?. De beurs en de familiebezoekjes in Nederland namen inderdaad alle tijd in beslag en dus geen weblog afgelopen weekend. Bovendien moest onze Renault Espace naar de APK, omdat die een Nederlands kenteken heeft, kan dat niet in Italië. De zaterdag in de RAI was enorm druk en gelukkig hadden we veel en goede hulp. We hebben veel leuke (!) mensen gesproken en potentiële clientèle opgebouwd. We mogen zeggen dat die fietsers en wandelaars een gevarieerde doelgroep is: pelgrims die vanuit NL naar Rome lopen – wij zijn onderdeel van de Oostroute door Duitsland; Mensen die ergens op een unieke plek willen verblijven waar nog niet iedereen naar toegaat; Fietsers die hun kleine kinderen meenemen op lange trektochten; Genieters die weleens een wandelingetje in de omgeving willen maken; Italofielen; Pubers die weinig prefab amusement behoeven omdat ze met de ruimte en de tochten zich prima vermaken; en ook een 10 jarige pennenverzamelaar, met al z’n pennen als jachttrofeeën om zijn nek, die ons een pen schonk, omdat hij het sneu vond dat wij penloos waren. We hebben hem een ansichtkaart gegeven die Aart voor ons heeft laten drukken van een van zijn fotos met uitzicht op de vallei. Die ansichtkaart – hij heet THUIS – kunt u binnenkort vinden in de betere en lekkerdere restaurants van Den Haag en Leiden. De beursstands naast ons keken wel met enige afgunst naar de grote belangstelling bij onze kraam, maar wij hadden dan ook een paar professionele "ronselaars" in de gangpaden. Aart, Hetty, Josje en Herman, jullie hebben het fantastisch gedaan. We hebben ook contact gemaakt met een aantal bedrijven die reizen organiseren en op zoek waren naar "interessante nieuwe" lokaties. En dat zijn wij, interessant en nieuw uit doos. Zodra het rond is publiceren we het aanbod met arrangementen hier op de website. Vooral veel interesse voor de camping maar ook de vraag naar de gastenkamers oversteeg onze verwachting. En we blijken als tussenstop voor een oversteek naar Griekenland ook heel gunstig te liggen. De boot vertrekt vanaf Ancona, zo´n 60 km bij ons vandaan. Op zondag moesten we het met z’n tweeën doen, en alhoewel het bezoekers aantal lager was – onze limburgse en brabantse medemens was aan de Carnaval begonnen – hadden we er onze handen vol aan. Toen we al ingepakt waren kwam er nog een leuk stel dames die zochten naar een vakantie in de Marche. Hoe duidelijk wil je de klantvraag hebben, dus hup de foldertjes en de landkaart weer uitgepakt.

Ondertussen zijn we terug in Faranghe!. Snipverkouden en grieperig. Maar voor we weer over het Hollandse weer beginnen, even iets anders: Wij hadden een vlotte reis. We hebben overnacht in Duitsland op de grens met Zwitserland, in een antieke Maierhof. Vroeger hebben er al postkoetsen halt gehouden, dus een historische plek voor reizigers. Nu ligt het naast de snelweg maar een eind van de op-en afrit vandaan. Dus ook op zoek naar een beetje vergane glorie, prima bedden en een klein prijsje? Kijk dan eens op www.pension-maierhof.de. Wij hadden op de terugweg geen enkel oponthoud. De douane heeft ons weer als braverikken (zonnebril af, geen sigaret in de mond, gordel om, vriendelijke glimlach, paspoorten in de aanslag) zonder stoppen doorgelaten. Het viel ons wel op dat je beter geen vrachtwagen door Zwitserland kan rijden. Tweemaal lange wachtrijen bij de grens en dan ook nog eens twee contrôles tussentijds met behoorlijke wachttijden en dan moet je nog de 17 km Gotthardtunnel met enkele buis door. Ja, de Zwitsers weten wel hoe ze de transportsector dwars kunnen zitten.

Zo’n weekje is toch vrij snel voorbij. Wij hebben helaas niet iedereen kunnen bezoeken. We hebben relatief veel tijd besteed aan autorijden. Als we van die APK verplichting af zijn – de auto kan weer een jaartje mee dus we hebben onze kaarten gezet op de EU om de keuring te vereuropesen – dan wordt het vliegen. Met de prijzen van bijvoorbeeld Transavia en Ryanair is het veel goedkoper en zit je in drie uur op plaats van bestemming. Kijken of de Europese Commissie een beetje wil opschieten. Nee, van de Europese subsidie hebben we ook nog niks gehoord, maar Geen Nieuws Is Goed Nieuws…?

Voor ons wordt het een beetje vakantie tijd. Aanstaande dinsdag vertrekken we – voor het eerst sinds lange tijd – naar Nederland om in het weekend onze stand op de fiets- en wandelbeurs te gaan bemensen. We hebben onze Napolitaanse vrienden bereid gevonden om in datzelfde weekend wat gaten in vloeren te dichten en een doorgang te maken voor onze kamer-en-suite. Dus hier gaat het project gewoon door, maar even zonder ons. Omdat het spannend is om het los te laten, hebben we een fotobeeldverhaal gemaakt van de werkinstructies en natuurlijk voor de kattenverzorging. Dus er kan niks – ernstigs – misgaan. Tot die tijd scharrelen we hier een beetje onrustig rond met het opruimen van rondslingerende gereedschappen en dat is na zo’n tijd klussen best een hoop werk. Nu is de loggia weer vrij van dure apparatuur, opdat we de kat niet op het spek binden.

Wij krijgen in februari weer bezoek in Faranghe! en zij maken grote kans op fatsoenlijke huisvesting. Want jahaaa, ook de tweede kamer is opgeleverd en ingericht. Schreven we eerder dat dit huis kamer voor kamer overwonnen moet worden, kunnen we ook deze definitief zetten op onze lijst van overwinningen! We noemen hem Aquila (de arend).

Nou ja, semi-definitief. De italiaanse buraucratie zegt namelijk dat de boel gecertificeerd moet worden ( nee, dat is niet hip). Zo ook de elektriciteit. Onze angst was dat een elektricien, die aan de klus niks heeft verdiend en het alleen mag keuren wat betekent dat hij achter de stempels, zegeltjes en handtekeningen aan moet, hier niet om zit te springen. Het risico van een uitgedraaide poot, lag op de loer. In de zaak waar we ons elektriciteitsmateriaal kopen vroegen we of ze iemand wisten die de certificering kon doen. De zoon begon te glimmen en wees met beide duimen op zn eigen borst. Ja, ook dit is een familie bedrijf. In zijn "naturalmente, io" zat geen bescheidenheid. Toen wij informeerde wat zo’n keuring kost, was het antwoord de reden dat hij onze nieuwste beste vriend is. Voor ongeveer 100 euro zijn we rond! Volgende keer toch even vragen of er een familielid is die de controle doet over het water en de afvoer, want dat mag ook niet zonder een expert. We hebben al de geëigende papieren voor de bouwkundigestaat van het huis, die komt namenlijk van de geometra. We kunnen wedijveren met onze ex-werkgevers met zo’n uitgebreide certificering.

Wij waren behoorlijk geschrokken van de offertes die aan ons zijn uitgebracht. Het viel ons op dat van de meerdere offertes die we gevraagd hadden de verschillen bijzonder klein waren en de prijzen nogal hoog. Wij hebben daarom een afspraak gemaakt met de geometra. Wat blijkt, in italie wordt er jaarlijks een boek uitgegeven met de wettelijke maximum prijzen ( een vierkante meter metselen, met bepaalde stenen, zoveel euro) en iedere aannemer hanteert dit en meteen het maximum. Pas daarna, na de offerte, kun je onderhandelen over de korting die je wil. Hier is geen sprake van bouwfraude maar van een wettelijk instituut. Want hoe zat het ook al weer met de pepernoten en is dit dan een soort pepernotenboek?

Vanmiddag gekeken hoe Lars Boom het WK veldrijden heeft gewonnen, Italië was kansloos. Ook bij het schaatsen zijn we voorlopig beter dan die schat van een Fabris. Maar helaas, hier kijkt geen mens naar schaatsen. Dus nog maar even genieten van de overwinningen, want straks komt het EK voetbal. Dan staan we voor het grote inburgeringsvraagstuk. Moeten we onderduiken of veranderen van kleur t-shirt.

Zoals gezegd zijn we komend weekend ff weg en het zou zo kunnen zijn dat onze weblog enige vertraging oploopt. Wat u volgende week zondagavond dan met u tijd moet doen? Misschien een goed boek? 

Helaas, we kunnen u nog niet voorstellen aan onze tweede kamer (genoemd Aquila, de arend). Maar de elektriciteit is in de muur gebouwd, de ongewenste doorgeefluiken zijn weer gedicht, de vloeren zijn van de oude waslaag ontdaan en de eerste verflaag zit er weer op. Nu alles nog de benodigde droogtijd gunnen, en kan er heringericht worden. De foto’s vindt u volgende week op deze site.

We hebben onszelf een dagje uit gegund. Hup naar de supergrote bouwmarkt 60 km verderop wel te verstaan. We hebben eens goed rondgekeken en definitief besloten dat we er niet meer naar toe hoeven. Want moeder en dochter van de fai-da-te zijn beter, beter geprijsd, ruimer assortiment en kundig advies. Wij niet getreurd want je komt onderweg van alles tegen, zoals de winkel met tweedehands spullen. We hebben de verleiding van de aankoop van een eigen benzinepomp nog net kunnen weerstaan. De oude schoolkaart uit 1958 van de Marche en de Umbrië, onze regio, konden we écht niet laten hangen. Goed om de reisverhalen van onze gasten te ondersteunen. Bovendien wordt het onze eyecatcher voor de fiets- en wandelbeurs van 2/3 februari in de RAI. Verder reden we toevallig (hoewel we 40 kilometer uit koers raakten) langs een bekende hamburgerketen. Na maanden van heerlijkheden kan een mens toe zijn aan trashfood. Na een paar burgertjes en een shake met een door Europa toegestane kleurstof was aan deze behoefte voldaan. We kunnen weer een jaartje zonder.

Onze reputatie van tweedehands handelaren is ook hier doorgedrongen. Gisteren kregen we de inboedel van een huis aangeboden dat op korte termijn leeg moet. We zijn natuurlijk gaan kijken. Het gros was van Leone Panificio (de Italiaanse Leen Bakker) van een jaar of tien terug. Het meest interessante was eigenlijk de combiketel maatje enorm maar purtroppo, die hoorde bij het huis. De keuken geldt in Italië als meubelstuk en hoort dus niet bij het onroerende goed. We hebben gescoord een porseleine dubbele spoelbak met ingebouwd afdruiprek, een 50er jaren badkamermeubeltje met een kantel-wasla, en een enorme klerenkast, die met wat nieuwe handgrepen gepimpt gaat worden. Productief beteed uurtje en natuurlijk voor wênug. Want ons motto is en blijft "Leuk dat integreren, maar het moet wel van twee kanten komen".

Vanochtend (jazeker, op zondag) nog bezoek van een aannemer ontvangen. Hij gaat een offerte maken voor het zwembad. Liefst iets meer budgetgericht dan de vorige. Als tolk en natuurlijk uit belangstelling naar onze vorderingen was ook de wethoudster, een vriendin en haar echtgenoot meegekomen. Deze echtgenoot heet Celeste en dat betekent hemels en goddelijk, en wie kan dat nu van zijn echtgenoot zeggen? Deze vriendin is een moestuindeskundige en ging met Mieke op onderzoek naar het groene grut in onze moestuin. Wat wij al een tijdje voor spinazie hebben uitgemaakt, bleek rucola te zijn. Het grapje van enkele weken geleden over de stampot met rucola was meer waarheidsgetrouw dan we toen konden vermoeden. Ook groeit er in het wild van allerlei eetbaars, blijkt, zoals de crespigna en cicoria. Bij voldoende aanmeldingen start er in het voorjaar een cursus moestuin. Mieke heeft zich onmiddelijk in laten schrijven in het dorpshuis.

U hoort vreemde verhalen over Italië, ondermeer over de afvalmaffia. Hier hebben we wel schone straten en is de asman een heuse ambtenaar. Maar in de Campania zitten ze behoorlijk in de zut. Even ter oriëntatie: als wij in de kuit wonen, Campania is de wreef van de Italiaanse laars. De boeren daar dreigen slachtoffer te worden van het gerotzooi. U kunt hen steunen door dit recept uit te proberen. Even klikken en buon appetito.

Op de valreep onze doelstelling gehaald. We zijn verhuisd. Neen, niet uit Faranghe maar er binnen. Van onze wat zooierige slaapkamer naar de eerste gastenkamer die echt definitief is overwonnen op het verval. Als je de kamer binnen komt, kan je het licht aan doen met een schakelaar en vanuit je bed met de andere schakelaar gaat het licht weer uit. Ook de elektrische deken is meeverhuisd en zit in een gewoon stopcontakt. "Lekker bijzonder" zult u misschien zeggen. Maar na een klein jaar van verlengsnoeren, bouwlampen en zaklantaarens is het een wonderbaarlijk belevenis, waar we van genieten. Er komt geen stof meer vallen uit allerlei gaten en kieren, de ramen klapperen niet meer en de vloer is brandschoon. We hebben deze kamer Lupo genoemd naar de wolf die ontsnapte uit de het natuurpark in de Sibbellini hier rondzwier in juni. Lupo is af en klaar voor de verhuur, met als nadeel dat wij er dan weer uit moeten. Het doel wordt om de volgende kamers op te gaan leveren zodat er meer keus is. Dat wort nog even doordouwen want eind februari hebben we al weer een resevering en een optie uitstaan van onze hulptroepen. Deze goede bekenden willen we graag een kamer op niveau aanbieden, voor het proefdraaien. Voor ons zal het dan wel de onvolprezen caravan worden.

Dat je nu van de vloer kan eten, had nog wel wat voeten in de aarde. Want wat gips doet met een teracotta vloer is geen feestje. De enige optie om het weer toonbaar te krijgen was met een schobborsteltje als een monnik de vloer schoon schuren, con mano naturlemente, tot de kramp in je mani staat.

Kan je al boeken dan? Jazeker, vanaf 1 juli gaan de deuren voor onze gasten open. Virtueel zijn we al lekker op weg. De website is nu uitgebreid met overnachtingsmogelijkheden op Faranghe! en je kunt boeken door ons te bellen of via het boekingsformulier. Wij zijn veel dank verschuldigd aan Knijntje die dat het worldwideweb in heeft geschoten. Hoewel de meeste ruimtes nog slechts op papier bestaan, hebben wij het vertrouwen in de doelstelling dat we 1 juli operationeel zijn. Deze maand verwachten we uitsluitsel over de Europese subsidie. Michel gaat zijn eerste Italiaanse diploma als directeurgeneraal van impresa Faranghe! in de wacht proberen te slepen. Over twee maanden verwachten we te kunnen starten met de bouw van zwembad en sanitairgebouw. De eerste offerte voor het zwembad viel overigens errug tegen. Voor dat geld kun je een heel huis kopen. Dus het wachten is waar concurrende aannemers mee komen. Alleen de vergunning voor de camping is nog spannend en is in handen van onze geometra, de gemeente en de provincie. Kortom we zijn lekker op weg, en vervelen ons niks.

Intussen staat hier een serieuze bolognese op het vuur te pruttelen. Om hem ouderwets lekker te krijgen heeft die tijd veel tijd nodig. En om het echt smeuïg te maken, moet de scheut melk in het gerulde gehakt eerst koken voordat de tomatensaus erbij gaat. Dat u het maar weet!

Een oude dame die al eeuwenlang in de nacht van 5 op 6 januari op haar bezemsteel cadeaus en snoep brengt aan kinderen die zoet zijn geweest. Wie stout is krijgt van haar geen roe maar as en kolen! Kinderen hangen hun sokken aan de schoorsteenmantel,en zetten voor deze lieve vrouw een bord met een mandarijntje, een sinaasappel en een glas wijn klaar. Klinkt dat bekend? Noem het de kerstman of sinterklaas en de halve wereld herkend het. Het is een oud keltisch feest wat in het toch tamelijk katholiek Italië niet is ingepikt door de kerk. Van een heks een heilige maken is ook niet eenvoudig. 5 januari is voor volwassenen een goede gelegenheid om vrouwen eens flink te pesten met grappig bedoelde sms’jes… Se quando arriva la befana ti guarda, piange e ti abbraccia…capiscila… non sapeva di avere una sorella gemella! Wanneer de befana komt en jou ziet, in huilen uitbarst en je omhelst….probeer haar dan te begrijpen…ze had er geen benul van dat ze een tweelingzus had! Flauw? Ja maar ook opvallend dat ook volwassenen mee doen aan dit feest. Buiten Henk Westbroek kennen wij geen mens ouder dan 10 jaar die nog iets met sinterklaas doet. Voor de geïnteresseerde onder u: wij hadden vanochtend alleen as en kolen. De snoep en de kadootjes zijn waarschijnlijk opnieuw zoek geraakt tijdens transport.

Vandaag hebben we op de valreep de expositie bezocht van kerststallen, il presepio. Nou is een verzameling kerststallen een sfeer waar je van moet houden, maar deze waren uitgestald in de historische toren van Esanatoglia en gemaakt door de schoolkinderen. Het had net dat tikkie extra. Het was reuze kunstig gemaakt en duidelijk onder goede begeleiding. Zelfs een mozaïek van "moeder met kind" wordt knap als je je realiseert dat blagen van een jaar of 9 dat gemaakt hebben. Opmerkelijk was dat de drie koningen en een herder op hun weg naar het kindeke waren gejat en dat in een gemeenschap van nog geen 2500 m/v. Onze gids ( de wethouder) heeft de pastoor hier van in kennis gesteld en die zal er aandacht aan besteden in de preek van aanstaande zondag, opdat de ladro het alnsog terugbezorgd. Misschien een idee als uw fiets weer eens gepikt is.

Het is niet zo dat we nog in de feestdagen zijn blijven hangen. We zijn weer volop aan het verbouwen geslagen. We hebben de elektrische bedrading door de sleuven geleid en een begin gemaakt om de ravage van muren te herstellen. Naast het vullen van gaten moet er een hele nieuwe stuclaag op de muren aangebracht worden. Dat betekent dat we aan de slag zijn met de intonaco ( en het Italiaanse stucare betekent voegen om het ons niet te makkelijk te maken). Michel is ervan overtuigd dat depressiviteit de meest voorkomende beroepsziekte is onder stucadoors en zelfs Mieke moet bij dit klusje soms hardgrondig vloeken. Kortom stucen is niet onze favoriete bezigheid. Onze lijfspreuk "het is wel makkelijk als je alles kan" is in twee dagen omgeslagen naar "wat zou het toch makkelijk zijn als je alles kon". Uiteindelijk wordt het toch netjes glad en waar dat niet zo is noemen we het rustiek. Gelukkig hebben we ondertussen een zuidelijk windje en dus een graad of 12. De muren drogen nu beter en dat is wel fijn als je meerdere lagen nodig hebt om tot een glad resultaat te komen.

Inkoop voor de elekitriciteit is een verhaal op zich. En we willen ons nu al excuseren als er teveel technische termen in voor komen. We gingen materiaal halen bij een speciaalzaak in Matelica. Voor het buizenwerk en de kleuren van het elekrische draad is ons italiaans ondertussen voldoende, maar wat maak je van "lasdoppen"? Om dat woord te omzeilen namen we een voorbeeld mee uit onze oude voorraad uit Nederland. De lasdop had de beste man mai ho visto en waar dat ding voor moest dienen. Dus hebben we hem het nut van de lasdop uitgelegd in ons beste Italiaans. En gelukkig, ze moeten in Italie ook de draden aan elkaar knopen en werd ons het Italiaanse alternatief getoond. Een Italiaanse lasdop lijkt nog het meest op een eenzijdige kroonsteen. De electriciteitsdraden zijn hier niet massief maar van gevlochten koperdraad. De Hollandse lasdop klemt en is niet goed voor het Italiaanse draad. (bent u er nog?). We zijn vergeten te vragen hoe deze lasdop heet, dus de volgende keer moet het voorbeeld weer mee. Verder hebben we ons laten voorlichten over het verschil tussen de Europese en de Italiaanse stopcontacten. Hoe lang is het nu geleden dat er Belgische randaarde bestond? Ja, dat bestond echt. Kom nou, horen we u denken. Het is 2008, en wat is er mis aan de Europese standaard? Het Italiaanse stopcontact is goedkoper. Maar het Europese kan ook een Italiaanse stekker bevatten. Jahaa. Er is trouwens een goede handel in verloopjes van italiaans naar Europees. Wij gaan de meeste stopcontacten maar dubbel uitvoeren om iedereen tevreden te houden. Nu, met dit soort moeilijke beslissingen worden wij dagelijks geconfronteerd.

Dan de prijsvraag voor de namen van de appartementen. Nooit hebben we zoveel inzendingen met ideeën en adviezen van u ontvangen. Kijk om je heen, zoek het in de literatuur of laat je inspireren door de omgeving waren veel gehoorde suggesties. Iedereen vond dat het Italiaanse namen moesten worden. We neigen voorlopig naar: Ieri, oggi & domani voor de appartementen, naar de trilogie met Loren en Mastroianni. En voor de gastenkamers il lupo, l’aquila en il topo, naar enkele van de dieren die we hier het afgelopen jaar rondom het huis hebben gezien. Het is onmogelijk om een winnaar aan te wijzen.. Iedere inzender kan dus een prijs op halen en kiezen uit een pot jam, likeur, een bosje groen spul uit de moestuin of wat ons land verder nog produceert.

In januari verwachten wij de beslissing te horen over de europese subsidie voor Faranghe! In spanning wachten we de uitslag af.