November in Italie

Recepten passend bij dit weer
November betekent af en toe een stralende dag met hartverwarmende 23 graden maar ook veel ochtenden wakker worden in een dichte mist waar de bergen, de heuvels en vallei in verdwijnen. Je voelt je dan Remy, alleen op de wereld. Heerlijk. Faranghe! is dus officieel gesloten, maar wees gerust, 1 april gaan we gewoon weer voor u open, voor ons 4^e seizoen.

A vacanza, denk je dan. En ja en neen. Hoewel we ons regelmatig een dagje vrijaf permitteren moet er voor de winter nog een paar buiten-dingen worden gedaan. Roberto had aangeboden om met zijn Kubota  (Bep heeft daardoor een bijzonder goed humeur, meer duidelijkheid daarover klik op "een bep in ons leven" ) de gaten voor onze nieuwe bomen te graven. Dat moet je lekker diep doen want dan zitten de tere wortels fris in de losse grond. Het is op dit moment een tikkie pericoloso op het kampeerveld, we hebben kuilen waar je compleet in kan verdwijnen. Ook werd ons aangeraden om mest in de kuilen te mikken. Daar wij écht wel willen leren, blijkt hieruit: a. zijn we niet naar het tuincentrum gereden om zakken meststof te kopen. Want b. in onze buurt is er genoeg koeienpoep en men komt er graag een kuub of 3 van brengen. En dit is echt voor gevorderden: c. Dit mag geen verse poep zijn, want die is veel te scherp. Wij werden verwend met letame van 2 jaar oud. En d. gerijpt op eikenhout hoeft ook weer niet. Bij een kweker in de buurt van Pedaso hebben we 22 bomen besteld en die worden half december gebracht, als al het blad eraf is. We krijgen wilde en tamme kastanjes, zodat we serieus mee kunnen doen met het poffen op Sint Maarten. Dit is bijvoorbeeld een goed recept. Verder komen de Noorse Esdoorn en de Veldesdoorn. Die laatste schijnt ook inheems te zijn in het Nederlandse landschap, dus da’s toch een beetje behoud van eigen-taal-en-cultuur. En een Winterlinde, je weet wel die leilinde die spoken weg moet houden bij boerderijen. Bij ons mag dat ook, maar is die vooral om schaduw te werpen op onze geliefde kampeerders. Verder maken we een laantje met fruitbomen en plukken we straks peren, appels, pruimen, abrikozen, granaatappels, kakis en mispels, perziken en Nashis. En die laatste is dan weer inheems in Japan.

We zijn vrijwel klaar met de omheining van het veld dat GFT (het varken) gaat delen met de kippen. Waarschijnlijk zijn ze hier niet zo gewend om dit ruim bemeten te doen want de buurman Claudio informeerde al wanneer de paarden kwamen. Het afgebakende terrein is wat opgeschoond en van een toegang voorzien, zodat Bep er ook kan komen. Nadeel daarvan is dat de grond kaal is en na een klein buitje in een skibaan veranderd. Naar beneden gaat nog wel, soms op je achterwerk, maar naar boven is zogoed als ondoenlijk. Gelukkig hebben we nog wat steigerplaten, zodat we deze winter ook elke ochtend de kipjes zullen bevrijden uit hun hok en hun (hen?) van de eieren kunnen beroven.

Op de wat druilerige dagen zijn we aan de strandstoelen begonnen. En de eerste is af. De scharnieren en verbindingen waren vastgeklonken, dus die zijn eraf geslepen en vervangen door mooie glimmende slotschroeven. Michel is erg te spreken over de kwaliteit van het gebruikte hout, er zijn nergens rotte plekken.

Mieke is ook heel blij maar dan met de kwaliteit van de culturele cursussen voor 2011. Je vindt het informatiebulletin hiero.

Ja ja, druk druk, maar wat nou op zo’n vrije dag? Op wijntoer met onze vriend Pamuk! Hij financiert zijn reis naar Italie met dozen wijn die hij in Duitsland verpatst. Hij heeft er veel kijk op en kent leuke adresjes. Enne, we mochten meeliften op zijn kwantum korting en die is niet onaanzienlijk. Gezellig, een dagje op stap door de halve Marche en weer wat smakelijke wijntjes voor op de kaart rijker. Berichten wij eerder al over de bijzondere Lacrima, we hebben er nu een die op hout is gerijpt (die dan weer wel) en wij menen dan viooltjes, tannine en een vleugje eikenhout te proeven, maar een sommelier zal dat vast heel anders omschrijven.  Pamuk is iemand met een neus voor zaken, die in de Eurospin (een soort Aldi) een wijn op basis van de Sagrantino druif herkent met een drukfout in het etiket. Die flessen gingen weg voor een fractie van de prijs die je er normaal voor betaald. Na zijn telefoontje heeft het nog lang naar rubber geroken op onze toegangsweg.

Ja en op andere vrije dagen zetten we ons aan het oerhollands recept van de fricadel (nee de frikandel is van Beckers en van een veel minder kaliber) met gehakt, room en kruiden en gekookt in een bouillonnetje en dan nog kort in hete olie gebakken. Natuurlijk afgemaakt met een gesnipperd uitje, ketchup en mayonaise. En nee, je mist het plastic bakje niet. Voor jou hebben we een lekker recept voor Bicerin. die je doet verlangen naar ons mooie Italië en bestand is tegen guur weer.