… zeker nog eens terug
Tot letterlijk de laatste dag van seizoen 2013 hadden we gasten. Opnieuw leuke gasten, die kwamen afkicken van hun werk door het dolce fare da niente en om te genieten van wat de natuur hier biedt, zoals wilde paddestoelen. En Vernanzo, expert van de wilde keuken, had wel zin in een tripje. Een wandeltocht van zo’n drie uur over de bergkam van de Tre Pizzi, met een wonderschoon uitzicht. Venanzo spreekt weliswaar alleen Italiaans (althans een variant ervan) en de gasten helemaal niet, maar de begrippen “kijk hier, kom mee, eetbaar, giftig” hebben universele gebaren. Voor de verdere uitleg was er een nazit met een lekker glas wijn op Faranghe! en deden wij wat vertaalwerk. Onze gasten waren vertrouwd met zowel de Nederlandse als Latijnse benaming van veel Noord Europese paddestoelen. Maar er groeien hier paddestoelen die in Nederland niet of zelden voorkomen. Dan stuiten we op een klein probleempje: Venanzo kent alle paddestoelen, maar alleen in het plaatselijke dialect. Deze benamingen komen in geen enkel boekje voor en wij zijn paddestoeltechnisch gezien onbenullen, dus aan ons heb je dan niks. Gelukkig kennen wij wel de oom van onze commercialista (jawel, ons kent ons). Die oom is huisarts en expert van de regionale enogastronomie. Bovendien van harte bereidt om een vertaalslag uit het dialect te maken zodat onze gasten alsnog kennis kunnen nemen van de vondsten.
Na het vertrek van de laatste gasten, is het tijd voor de typische einde seizoen arbeid: de waterleiding naar de camping afsluiten, het zwembad voor een deel leeg laten lopen en afdekken, de ligstoelen naar binnen, de appartementen controleren, de koelkasten open en de boilers uit. En klussentijd. Zoals we in het vorige blog al meldden komt er een dak boven de houtoven annex buitenkeuken in wording. De voorbereidingen zijn in volle gang. We hebben een steiger gebouwd om de staanders te fixeren. Op die staanders moet een legger van 6 meter. We hebben verschillende scenario’s onze gedachten laten passeren. Zoals het moment dat je de legger van 100 kilo 2 meter 20 boven je hoofd aan het tillen bent en de staanders omvallen. En de variant “dat moet je niet zelf proberen, maar een ander laten doen”. We kunnen iedereen inmiddels gerust stellen, het klusje hebben we geklaard zonder ongelukken. Als het weer een beetje meezit hebben we voor het eindejaarsfeestje de oven onderdak met zo’n 350 dakpannen. Die moeten we nog wel even ritselen, Roberto de boerman, heeft ze al toegezegd.
Al onze buren hebben het al voor elkaar, want het is norm om de houtvoorraad aan te leggen hartje zomer als de mussen van het dak vallen. Ook wij moeten eindelijk gaan zorgen dat het stookhout voor de winter klaar ligt. We zijn al eens overvallen door een lange sneeuwdepressie en een heel magere houtvoorraad. Zat niks anders op dan te wachten tot het moment dat de houthakker met z’n Ape weer onze weg kon komen afdalen. Heel oncomfortabel gevoel. Dus gaan we nu voor zekerheid en hebben een kleine 25 quintale (2500 kilo) hout besteld. Het hout wordt los voor de deur gestort en je bent wel even bezig om die hoeveelheid onder dak te brengen. Volkomen begrijpelijk waarom ze hier zeggen dat hout je meerdere keren warm houdt, een keer met hakken, een keer met sjouwen en de keer dat je het verstookt.
De winter is niet alleen onze klussentijd maar ook ons vakantieseizoen. Na een paar dagen geholpen te hebben op Faranghe! hadden Hetty en Aart ons bovendien uitgenodigd voor een paar dagjes Rome. Zij hadden een zeer ruim en luxe appartement gehuurd op een 10 metrominuten afstand van alle bezienswaardigheden. Dit keer hoefden we echt niks nuttigs te doen in Roma (geen notarisbezoek, geen verlenging van paspoort bij het NL consulaat). We konden onszelf wat meer gunnen dan een sprint langs al het oude gesteente. Met de entreekaarten op zak – gekocht via de officiele website – konden we voorbij lopen aan de lange rij met wachtenden. Zo bezochten we de Vaticaanse musea met de plafondfrescos van Michelangelo in de Sixtijnse Kapel. Zeer indrukwekkend, platvoeten en nekkramp verzekerd. In de buitenwijk van ons appartement aten we ondermeer een Ravioli gevuld met inktvis en Tortellini in bouillon bij Trattoria Sora Rosa (zus Roos). Vingersaflikkendlekker. De volgende dag hadden we weer puf voor meer cultuur, een bezoek aan Villa Borghese, met ondermeer werk van Caravaggio. En opnieuw werkte onze gouden tip. Alhoewel het appartement een compleet ingerichte keuken had, hebben we geen enkele keer gekookt. Veel te lekker en betaalbaar om restaurantjes in Roma te proberen. En dan niet alleen bij de Italianen. Al op dag 1 hadden we een Thais restaurant gespot, en bij de gedachte aan groene curry liep ons het water in de mond. In de 7 jaar dat we hier in Italie wonen, moeten we af en toe hoognodig onitaliaans eten: happen we in een hamburger, maken we Gadogado met geïmporteerde ingrediënten, maken we met Bietola een echte Hollandse stamp. Gelukkig hadden Hetty en Aart begrip voor deze zwakte en hebben we van onuitspreekbare, geurige gerechten gesmuld.
Ook de rest van de huisgenoten genieten van de herfst. Als het mooi weer is, geen jachtdag, de vuilnisman en de postmevrouw zijn geweest (ja heel praktisch dove witte katten) kunnen Co en Ca buitenspelen. Ze gaan je in vliegende vaart voorbij in een Olympische sprint om dan prompt stil te staan bij een grasspriet. Dat is trouwens het goede nieuws want tijdens onze trip zijn ze gevoerd door Claudio, een vreetfestijn, wat er nodig weer afgetraind moet worden. Ook een feest is het dat de eikels weer van de boom vallen. De periode dat je mensen langs de weg ziet eikels rapen. Thea kan haar geluk niet op, want wij kiezen tot haar vreugde voor de methode: niet de eikels naar het varken maar het varken naar de eikels.
