Toen op 1 februari

de winter kwam
Behalve een nietszeggend sneeuwbuitje ergens in december hebben we hier genoten van een lange nazomer die overging in een zacht voorjaar. Droog, zonnig en relatief warm. De fruitbomen stonden op uitlopen en de vogeltjes waren aan het flirten. En toen werd het februari, de meest beruchte wintermaand in Italië. Vanochtend werden we wakker met een laag sneeuw van 20 centimeter en er valt nog steeds bij. En dat schijnt tot na het weekend aan te houden. Ons record staat op 35 centimeter sneeuwhoogte. We maken goede kans om dat PR te verbeteren. De sneeuwschuiver is zinloos langs geweest, de weg ligt al weer dicht. Dit onderstreept ons principe dat je nooit in de sneeuw moet gaan sneeuwruimen, daar word je koud van zonder invloed op de definitieve oplossing. We zijn dus officieel ingesneeuwd en kunnen niet van huis! Dit is het ultimo cocoonen.

Nou is neerslag niks verkeerd en dat het in de vorm van sneeuw valt, is zelfs fortuinlijk. De aarde is door gebrek aan regen stofdroog. De bergbeken staan leeg, en de stand van het water in de stuwmeren is kritisch. Daar moet toch ons drinkwater vandaan komen. Maar als straks de sneeuw langzaam smelt kan het goed opgenomen worden door de aarde, dat verminderd het risico van aardverschuivingen en de rivieren en beken zullen zich vullen. Je begrijpt, met de plaatselijke boeren zijn we in een soort van feeststemming. We zagen ons deze zomer het zwembad al bijvullen met flessen mineraalwater.

Tot zover de vooruitzichten, nu een terugblik. Op 2 januari landde Harry op vliegveld Ancona om de Espace op te halen. Om nou het nuttige met het aangename te verenigen knoopte hij er een korte vakantie aan vast. Harry komt in het hoogseizoen normaal niet verder het land af dan tot de plaatselijke supermarkt. Aan die belevenis konden we makkelijk iets nieuws toevoegen, dus hup op excursie! Een wandeling naar de kerk van Eustachius uit de 12 eeuw. Dat is een kerk half in de grot half aangebouwd, aan de doorgaande weg (in die tijd dan) tussen San Severino en Camerino. We hebben een flinke wandeltocht rond Faranghe! gemaakt en hebben de Rocca en de presepe van Esanatoglia bezichtigd. Binnenkort vinden jullie die wandel- annex mountainbikeroutes op GPSies, want samen met Venanzo gaan we oude paden in kaart brengen met zijn Panda 4×4. Venanzo kent ze allemaal vanwege zijn 60 jaar ervaring met asperges- en paddestoelen-zoektochten.

Met Har hebben we ook het plaatselijke skigebied verkend. Daar was het, door het eerder genoemde mooie weer, goed wandelen en uitgesloten om je op ski’s voort te bewegen alhoewel we wel naar boven mochten met de skilift. Dat skiën proberen we volgende week nog eens. We hadden natuurlijk veel meer leuke dingen willen doen met Harry, maar de dakpannen moesten ook nog recht. Dat is een traditie geworden, omdat Har een van de weinige in onze vriendenkring is zonder hoogtevrees en doordat vandalistisch gevogelte de pannen telkens opwippen op zoek naar insecten. Jammer genoeg zijn ze te besuikert om de pannen zelf terug te leggen, gelukkig hebben wij Harry. Na een kort weekje en een extra check van de auto heeft hij de terugreis aanvaard. De reis liep voorspoedig totdat hij in de Alpen 5 uur file beleefde. Dit bleek de voorbode van sneeuwval die in de dagen daarna Oostenrijk onbegaanbaar zou maken. Het viel niet mee maar wij kunnen je melden dat Harry veilig in NL is teruggekeerd met de bestelde lekkernijen en wijntjes voor vrienden en gasten.

Op 17 Januari viert men hier San Antonio Abate, tenminste op de dichtstbijzijnde zondag, want Antonio is niet heilig genoeg voor een eigen vrije dag. Antonio Abate is de beschermheilige van de dieren en dierenliefhebbers van Esanatoglia komen massaal met hun dieren naar de kerk om die te laten zegenen door de pastoor. Veel honden, sporadische een paard en een enkele geit die zich wonderlijk genoeg aan een touwtje liet meevoeren. Onze kippen hadden geen tijd, de katten vonden het bijgeloof en GFTa is niet te handhaven aan een touwtje. Dus we zijn met z’n tweeën naar deze happening getogen.

Een situatie die al een tijd bestaat en die je dan ineens hélémaal zat bent. Herken je dit? De Ape heeft al meer dan een jaar last van een kapotte startmotor. Niet zo’n bezwaar, een klein duwtje en de motor loopt. Althans in de zomer. In de winter moet je buiten het duwen ook de koppeling, de choke en de gashendel bedienen. Mieke wilde niet langer meer duwen. De plaatselijke Piaggio dealer heeft een gereviseerd exemplaar geleverd, Michel heeft zich even boos gemaakt. Nu beschikt onze Ape weer over een startmotor. Het sleutelen aan de Ape heeft een makkelijke kant. Je hoeft niet over een brug te beschikken of op de koude grond er onder te liggen. Nee, leg – met liefde! – de Ape op de zijkant en je kan overal bij. Wel even opletten aan welke kant de vuldop van de benzine zit, deze hoort boven.