Ja, ook wij! Nee, niet met het dwergwerpen en ook het dakpanschilderen komt er niet van. Maar oude ambachten genoeg en we hebben gekozen voor het oud Italiaans natuursteen stapelen. Onze buitenmuur onder de hooischuur alias lounge eindigde in een lelijke betonnen rand. Deze rand moest worden vervangen door pietre, zodat ie mooi overliep in de natuurstenenmuur eronder. Dit is puzzelen op hoogniveau. Er zijn geen vaste hoekjes en randen en het aantal stukjes laat zich niet bij voorbaat raden. Wij vinden metselen met gewone bakstenen al niet eenvoudig en die blijven tenminste liggen. Natuurstenen hebben veel meer last van zwaartekracht. Uiteindelijk is het ons redelijk gelukt, eerlijker, we zijn buitengewoon trots op het resultaat. Nu moet er nog gevoegd worden. Dit gebeurt met marmorite zodat de voegen gaan passen bij de oude muur. Onze manier van voegen lijkt nog het meest op stenen insmeren met kamelenpoep met last van bindingsangst. Begrijpt u?
Een andere traditie waar we ons op geworpen hebben zijn groentes uit eigen tuin. De gezaaide wintergroente komt buitenverwachting uit de grond en in keurige rijtjes. Helaas is Mieke de aantekeningen kwijt, waar ze wat heeft gezaaid. We hopen dat de herkenbaarheid van de plantjes nog wat toe gaat nemen. Een stampot peen met rucolasla lijkt niet de beste combinatie en er moeten toch echt ergens uien tussen staan.
Italiaanse folklore is, dat er de hele dag een tv staat te blèren en die je vooral niet uit zet als je bezoek krijgt, want dat is onbeleefd. Aan deze vereiste konden we al een maand of zeven niet voldoen. De bouwvakkers hebben regelmatig bij ons geïnformeerd of de tv al werkte. Een ontkennend antwoord gaf telkens een blik vol medelijden als reactie. Maar nu is het zover: Faranghe! heeft sateliet televisie. Wanneer Faranghe! op het openbaar riool worden aangesloten is niet te voorzien. Niet dat we het niet langer meer uithielden zonder tv, we hebben afgelopen maanden schitterende films gezien op onze laptop (nieuwsgierig? kijk dan op onze filmpagina). De schotel stond lelijk in de weg en Michel was aan een licht klusje toe, nadat hij zich verleden week beurs had gehamerd. De satelietschotel is provisorisch opgesteld om goed te bepalen uit welke richting hij moet ontvangen. De definitieve plek is bepaald: zo onzichtbaar mogelijk aan de binnenkant van de schoorsteen bovenop het dak. Het wachten is nu op een vrijwilliger zonder hoogtevrees. De sateliet werkt goed. We hebben alle Nederlandse zenders, veel Duitsers en Engelsen, een paar Franse en Al-Jazeera. Tot onze verbazing geen enkele Italiaanse zender?! Dat zullen onze bouwvakkers niet leuk vinden.
De laatste traditie waar we ons op gestort hebben deze week is geen Italiaanse, maar meer eentje van onszelf. Afdingen. We werden gebeld door onze “projectleider” dat hij graag wou afrekenen. Eerder schreven wij al over hem en dat we niet tevreden waren. Hij refereerde aan een prijsafspraak die we in februari hebben gemaakt, en Michel herinnerde hem eraan dat in die prijsafspraak ook een opleveringstermijn van mei was opgenomen (en het werd oktober). Wij hadden gedacht halfwerk, halfgeld. Na wat soebatten, heeft hij slechts eenderde gekregen. De man kan buiten organiseren, ook niet onderhandelen. Jammerdebammer.
Het is hier de laatste dagen buitengewoon mooi weer, de hele dag een zonnetje en dat is bijzonder aangenaam. Tot om vijf uur ’s middags de zon ondergaat. Dan spring je snel weer in je termo isopane ondergoed met dubbele trui. Dat mooie weer lokt ook de jagers weer massaal naar buiten. Met z’n allen zijn ze op zoek naar die laatste fazant. Vandaag had een van de jachthonden onze kat Murphy gesnuffeld in een struik en Murphy trok een sprint waarmee een record verbroken werd. Nog een geluk dat het onze kat Corniglio niet was. Deze heeft de traditie van het schransen eigengemaakt, is flink aan het groeien en allang niet meer zo snel. Zou er ook een Sonja Bakker voor katten bestaan? En hoe leg je zo’n beest uit dat je niet van iedere dag een SASdag kan maken?
