De Week van de Poëzie op Faranghe! is buitengewoon goed verlopen. Ten eerste hadden we – ook voor Italiaanse begrippen – prachtig weer. Volgens Trees zelfs zwembadweer. Ten tweede hebben we prachtige resultaten gehoord, we zijn een paar mooie gedichten rijker en gaan daar “iets” mee doen in huis. Ook zoeken we nog een passende vorm om ze op de website te publiceren zodat iedereen er kennis van kan nemen. Het was een gezellige en intensieve week. Na het vertrek van onze schrijvende gasten begon onze vakantietijd. Er wordt ons wel eens gevraagd of we niet eenzaam worden, zo zonder gasten in de winter. Tot nog toe valt het reuze mee met de eenzaamheid. De dag na het vertrek van de cursisten kwamen Harry en Corinne. Zij combineerden een verkenning van Rome met een bezoek aan Faranghe!. Corinne, omdat ze door Harries verhalen van deze zomer nieuwsgierig was gemaakt en Harry om het landgoed eens te bezien zonder zwabber en dweil in zijn handen. Als echte toeristen hebben we de streek verkent ondermeer met een tocht naar de hoogvlakte van Castellucio. Het blijft een aparte gewaarwording zo’n biljart-laken-vlakte tussen hoge bergtoppen. Dankzij Harry’s studie aardrijkskunde hebben we een echt waterdichte verklaring voor dit verschijnsel kunnen ophoesten, iets met opgedroogde zee uit het Paleistoceen of zoiets.
Deze luitjes werden afgewisseld door de familie Boes/Peerenboom. Michel’s vader en zijn vrouw Jos hadden voor hun respectievelijke 70tigste en 60tigste verjaardag een reisje aangeboden gekregen naar Italië. Deze feestvierders werden vergezeld door zus Pauline, zwager Karsten en de nichten Lara en Nina van 2 jaar en van 7 maanden. Na wat trein-technische-ronddwalingen vanaf Firenze hebben zij het station van Fabriano weten te vinden. Ietsiepietsie later dan bedoeld, waardoor de grote bezichtiging van Faranghe! tot daglicht moest wachten. Lara was hier al eerder geweest, toch was er niet direct een blik van herkenning. Mamma had haar weken van te voren uitgelegd dat ze naar Michel en Mieke zouden gaan. Maar wie was nou wie. Geen punt je noemt ze gewoon allebei Michemieke, zit je altijd goed. Wat ze wel herkende was Bep, dat lawaaiding op 4 wielen die trouwens door haar is omgedoopt tot micheauto. Wat een geinig klimrek is dat. Haar voorkeur om de motor uit te laten staan is ook gebleven. Alleen op schoot van pappa wilde ze nog wel een stukje meerijden. Later op de rommelmarkt kreeg ze van de aardige verkoper een miniatuur micheauto cadeau en daarmee was haar feest compleet. Zus Nina bezag alles met een brede glimlach, getild door wie maar wilde of vanuit haar comfortabele kinderwagen. Af en toe een kreetje als het tijd was voor de catering of een schone luier. Nina wordt later cabaretier want ze is bijzonder goed in het moppentappen. Niet dat iemand ze kan volgen maar ze zijn duidelijk grappig. Als ze is uitgebrabbeld schiet ze vreselijk in de lach. Dus zij snapt de clou in ieder geval. Het was heerlijk om iedereen weer te zien, toch kwam ook aan dit feest een eind en zitten zij ondertussen weer bij de centrale verwarming. Tot onze verbazing ontvingen wij gisteren de volgende ansichtkaart uit Pisa:
