Tot teleurstelling van de in de haast opgerichte fanclub zult u het dit keer zonder de visie van Lara moeten doen. Zij is dit weekend het Trasimenomeer en de omliggende stadjes aan het verkennen. Het weer is hier nog heerlijk dus dat zal voornamelijk het meer worden, want ze is gek op water. Wij konden helaas niet mee, want we zijn lekker druk, druk, druk.
In een vorige aflevering hebben wij onbedoeld onrust gezaaid over het welbevinden van Ted de Braak. Het was geenzins onze bedoeling om liefhebbers en veertigers te verontrusten. Ted verkeert in een allerzins redelijke gezondheid en leeft een teruggetrokken bestaan in Frankrijk. Ach ja, Frankrijk is ook mooi.
Wat was de kwestie deze week? Zoeken en de gevonden spullen niet mee krijgen. Ten eerste hebben we de verfkleur uitgezocht voor de luiken. Dat betekent dat Mieke en mamma-van-de fai-da-te zeker een half uur in onderhandeling gaan over wat kan en mag. Van beide kanten moet er dan een beetje water bij de wijn. Mieke deed dus een beetje grijs bij het groen en moeders weer een beetje blauw erbij. De bestelde 25 liter kregen we echter niet mee. We mochten slechts een halve liter blik om de kleur uit te testen. Nou zijn die luiken er nog helemaal niet. Mieke is daarom begonnen een paar binnendeuren te schilderen. De deuren naast de gevel houden om te beoordelen of het een mooie combinatie is. En misschien een foto ervan maken om mamma-f-d-t te overtuigen.
We hebben ook hang- en sluitwerk nodig voor de raamkozijnen en de luiken. Volgens dochter f-d-t was dat niet nodig want die krijg je er altijd bij. Nadat we hadden uitgelegd dat Michel de ramen zelf ging maken en dat er dus niks “bij” zat, was het een kwartier stil in zaak. Hierna konden we toch het ijzerwerk uitzoeken met een laten we het een “zaakgerichte aanpak” noemen. Wat wij mooi vonden, vond zij niet stevig genoeg en dat die dan weer lelijk waren, deed er niet zo toe. Er komt nog een kostenberekening. Wij zijn benieuwd of we dit project succesvol zullen afronden.
Fai da te, doe het zelven in Italie, heeft misschien enige toelichting nodig. In Italie heb je nog vaklui en het materiaal koop je vaak inclusief het mannetje. Eigenlijk komt de moderne Italiaan niet veel verder dan zelf de planten water geven. Als je in de bouwmarkt een doos schroeven uitzoekt zonder je uitgebreid te laten voorlichten ben je een held of een sukkel. Als je een schroevendraaier koopt ben je gelijk een vakman. Men verkoopt in deze bouwmarkten voornamelijk gieters voor doe het zelvers of een betonmolen voor de zzp-er. Er is wel echt gereedschap maar dat moet altijd besteld worden, omdat de omloop snelheid te laag is voor een voorraad. Zo hebben wij een mooie frees in bestelling voor de moestuin.
We hadden ook hout nodig om aan de raamkozijnen te kunnen beginnen. Hup naar de houthandel zou u zeggen en dat deden we dan ook. De eerste houthandel was een specialist in hout voor daken. Daar placht men forse balken van eiken of kastanje voor te gebruiken en die had deze man in overvloed. Maar balkjes van zo´n vijf slagen dunner, daar was hij niet van. Waar we het voor nodig hadden? Oh, maar voor ramen moest je bij Casa Mondo zijn. Dat bleek een winkel met pre-fab kozijnen en dat was weer niet wat wij bedoelden. Mieke en Pauline zijn een dag op speurtocht geweest en langs allerlei adressen gestuurd. Eerst was daar de man die alleen tavole (tafels) had. Waarom hij voor tafels drie enorme hallen met hout nodig had, was ons niet duidelijk. Maar hout om de vensters op de antieke manier te maken, daar wist hij wel een adresje voor. Dit bleek een atelier voor restauratie van antieke meubels. Deze had geen ramen, maar voor houten ramen kende hij wel een adresje. De slapende baby in de maxicosi vervolgens neergezet op de tafel van een houtbewerker die kozijnen voor je op maat maakt, dus alleen hout verkocht met een mannetje. Wel makkleijk maar iets te begrotelijk. Tijdens de pranzo toch het woordenboek erbij gepakt en wat blijkt, tavola is niet alleen een tafel maar ook een plank. Dat verklaart wel die enorme hallen, maar niet waarom de dames weggestuurd zijn zonder hout. We denken dat man in kwestie het niet over zijn hart kon krijgen, om twee vrouwen die iets met ramen willen, het bos in te sturen met los hout. De volgende dag het opnieuw geprobeerd, nu met Michel erbij. Tegen de houthandelaar gezegd dat hij dat van die ramen moest vergeten en dat we geschaafde balkjes van 4 bij 7 wilden. Dat kon, sterker nog. Voor Michel ging er een soort van houtmekka open. Hout in alle soorten en maten, waar je een heel huis van kan spijkeren. Michel heeft er dus een nieuwe favoriet bij. De gevraagde 100 meter was ruim op voorraad dus we konden opladen. Niet helemaal. Het hout moest op het dak en bij een meter of 40 begon de handelaar openlijk te twijfelen aan de kwaliteit van de dakrailsen van een Espace. Na 50 meter mompelde hij basta. Meer kregen we niet mee, dat vond hij niet verantwoordelijk. We kunnen gelukkig nu wel een begin maken. Het maken van het eerste raam duurt toch het langst.
Toch levert het wel wat op al dat gezoek. Zo hebben we een een echte Italiaanse “second hand store” ontdekt, een kringloopwinkel in meubels en curiosa. Nou zijn wij daar nogal van, dus hup op inspectie. Twee leuke nachtkastjes ontdekt met marmer bovenbladen. Michel wou nog afdingen maar de verkoper was hem voor en deed meteen een kwart van de prijs af. Mieke ontdekte tot haar verbazing dat haar eerste fietsje in Italie terecht was gekomen. Deze moest weer bij haar, als eerste eigenaar, terugkeren. Er is onmiddellijk een trainingsschema voor Lara ontwikkeld, want je moet op tijd beginnen om een Leontine van Moorsel tot ontwikkeling te laten komen. Het trainingsschema, twee keer per dag de berg op, is helaas opgeschort. Lara kan nog niet bij de trappers. Geduwd worden vind ze echter wel een feest. De liefde voor de fiets is dus geboren!
We hebben het boek Flora en Fauna van Europa gekregen en daarmee ineens een hoop feitenkennis van de bloemetjes en de bijtjes in huis. Een applaus voor de inzender van de wilde peen (Aart) en de inzenders van het kaasjeskruid (May en Aart). Allebei van harte gefeliciteerd. Jullie kunnen volgend jaar je prijs op onze mooie locatie in ontvangst komen nemen.
Binnenkort begint de druivenoogst van Roberto en het druivenfeest van Cerreto d’Esi. Wij zijn uiteraard van de partij om u daarvan verslag te doen.
