zomergasten…

en andere berichten
Het is vast opgevallen dat we enige tijd deze weblog hebben verzaakt. Onze oprechte excuus voor het ongemak, maar het kon niet anders. Je zult hier een goed teken in herkennen en dat is terecht. We hebben ons bijna 3 maanden – met veel genoegen overigens – een slag in de rondte gewerkt. Faranghe! heeft boven verwachting vol gestaan en met gasten die we niet licht zullen vergeten. Misschien is het handig als campingeigenaar om niet steeds ietwat emotioneel te worden als iemand vertrekt, maar ach, het heeft ook zo zijn charme. Dus alles gaat goed en verder niks bijzonders te melden? Nou, een paar kleine dingetjes dan: we beginnen met het slechte nieuws.

Slecht nieuws 1: De vaatwasser is stuk. Eigenlijk nog niet zo erg, want zo’n consumenten ding maakt toch geen indruk op 20 couverts. Tegen de tijd dat de vaat klaar is, is de volgende maaltijd alweer begonnen. We konden een dagje samen weg van Faranghe! en een uitstapje maken naar de specialist in Ancona om zo’n profie te halen met een wascyclus van een minuut of drie met een aansluiting op 220 volt. Op internet volop beschikbaar maar in de winkel niente, niet te vinden. We moesten vaak tot over middernacht met de hand afwassen. Onbedoeld wekten we medelijden op bij onze gasten en boorden we ongevraagd hulp aan. Samen afwassen, eigenlijk best rustiek.

Slecht nieuws 2: Het rustieke gidsje. Vol trots vertelden we vorige keer dat we vermeld staan in de gids Rustiek kamperen in Noord en Midden Italië. Dat bleek ook een keerzijde te hebben. Ons telefoonnummer in de gids klopt niet. Sterker, het is het nummer van een mega camping in de Piemonte. We doen even het waargebeurde scenario: De gasten die niet gereserveerd hebben en op de bonnefooi onze mooie streek bezoeken, menen dat het voor aankomst verstandig is om de kleine camping (ons) nog even te bellen of er wel plaats is. Ze krijgen dan als antwoord (van Piemonte) geen punt, plek zat, weliswaar in het half Frans half Italiaans maar toch, dat zei die. Zo komen ze goed voorbereid hier aan op Faranghe!. Maarrr, wij waren dit hoogseizoen helemaal bezet en nee we wisten van geen belletje. Dan kan je gasten die netjes hebben gebeld moeilijk wegsturen naar Piemonte, 700 kilometer verderop. Dankzij de medewerking van onze buurman is het gelukt om iedereen goed onderdak te bieden. Hoelang gaat zo’n gidsje eigenlijk mee??

Maar er was meer goed nieuws.

Achmed is terug: Harry annex Achmed, Guiseppe of wie hij maar wil zijn, kwam net ter hoogte van onze vaatwascrisis met het karakteristieke geplof van zijn BMW de berg af tuffen. De man heeft een hekel aan relaxvakanties en heeft 14 dagen zich kapot lopen slofen op Faranghe!. Helaas (moet eigenlijk bij het slechte nieuws) vertrok hij weer om een beetje bij te komen in een Praagse zomer. Dat waren 14 belangrijke en gezellige dagen, Harry bedankt.

Gezinsuitbreiding: Bij de aanschaf van 30 eieren kwam Micio. Hij/zij (dat is nog niet vast te stellen) was 8 weken oud. Mieke was vertederd door de kleine met een zelfde tekening als Murphy en Corniglio en door de overtuigingskracht van Maria de kippenbuurvrouw: “zal ik er een doosje om doen?”. Wie kan dan nog nee zeggen?! Er zijn trouwens nog een paar schatjes en de moeder loopt al weer schommelend over het erf, mocht u interesse hebben.

De vervoersuitbreiding. Bep met d’r klep is handig voor het grove werk, maar mag de openbare weg niet op. De Kawasaki, eventueel uit te breiden met aanhanger, is heerlijk om mee te toeren maar heeft het niet zo op grootverpakkingen. De Renault Espace is een ruime personenauto, maar dat is weer een slechte combinatie met vuilnisvervoer. U wilt sterkere argumenten? Okay: 38 graden, vuilniszakken met volle luiers en rottende etensresten. Vandaar onze nieuwste aanwinst een Ape, (de bij), met open laadbak om de vuile boel weg te brengen. Het betreft hier een typisch Italiaans vervoermiddel op basis van een brommermotor. Kost weinig in aanschaf, rijdt bijna voor niks en doet zijn klusje zelfs tegen een steile helling. Ook buitengewoon geschikt om kinderen mee naar het zwembad te brengen. Zo’n Ape is hier in Italië helemaal hip onder 16 jarige jongens. Dan wordt ie gepimpt met  rolbeugels en opgevoerd tot hoge snelheden. Michel heeft de Ape van zo’n jongen gekocht, dus is onze Ape een echte snelheidsduivel en Michel rijdt dan ook opa (duidelijk te herkennen aan een hoed op z’n hoofd en niet te verwarren met Michel) met piepende banden voorbij. Nou schijnen we nog op zoek te zijn naar rolbeugels en een bullbar.

Faranghe! va internazionale! “Jullie hadden toch al Vlaamse gasten?” horen we je zeggen. Klopt en ook dit jaar opnieuw aardige mensen wiens brave kinderen je met u aanspreken. En vervolgens stonden de eerste Italiaanse gasten voor onze neus. En dat zonder camper maar gewoon met een tent, nee,  eigenlijk meer een tentje. Nee niks aan de overvolle kust, maar op onze rustige camping en zonder schreeuwende TV. Helemaal tegen al onze vooroordelen in. Ze hebben het ook nog leuk gehad, we kregen dikke zoenen bij vertrek. Over 1 week komen de eerste Duitse gasten een tijdje in Oggi wonen. Het wachten is dan nog op wat Engelsen en Japanners. We hebben uit goed ingelichte bronnen begrepen dat we niet echt op Russen zitten te wachten.

Asielzoekers: Dat is natuurlijk te veel gezegd maar zo hebben we hen genoemd (of hebben zij zichzelf zo benoemd?). Ex-gasten van ons werden van hun nieuwe camping(kje) gestuurd omdat er iets mis was met het drinkwater. Welkom terug. Daarna belden hun campinggenoten dat hen hetzelfde probleem trof. De familie vierden samen de 85^ste verjaardag van hun (schoon)vader en de terugvlucht naar huis van hun ouders was pas de volgende zaterdag. Er was in de wijde omgeving geen campingplaats te vinden, want het was hooghoogseizoen. Ja, dan moet je een oplossing bedenken: Met dank aan de gasten die wat wilden inschikken en aan Roberto die er niet mee zat dat we de voortuin van zijn oude huis inpikte, is de opvang gelukt. We noemen nooit namen en omstandigheden van onze gasten en doen dat ook nu niet, maar dit bezoek zal een bijzondere plek blijven innemen.

De wijnboer in de buurt benaderde ons of “gli olandesi” misschien zin hadden om zijn wijn te proeven. Met een lekkere kaas erbij en een stuk salami anders smaakt het niet optimaal. Deze uitstapjes bleken een doorslaand succes. Mario maakt veel werk van de proeverij met een prachtige tafel vol met heerlijkheden uit de streek, stralend verteld hij over de productie van zijn wijnen en de samenwerking met andere boeren uit de streek. Onze gasten waren blij, dus wij blij. En Mario ook blij, want hij lacht een brede lach telkens als we hem weer tegen komen.

We gaan nu de nazomer tegemoet met nog een paar gasten. Misschien ff Piemonte bellen dat we weer plaats hebben. Ci vediamo a Faranghe!