Een oplettende lezer had hem verleden week al in de smiezen, onze onaangekondigde gast. De caravan bleek gekraakt, maar de toezegging dat hij eind december weer bezemschoon zou worden opgeleverd was voldoende om ons er niet druk om te maken. Wel is het verhaal over het hert van verleden week in een iets ander daglicht komen te staan.
Hoe is het nu met de sneeuw? Het lijkt erop dat het de kerst wel haalt. De weg naar ons huis is inmiddels weer begaanbaar. Roberto onze buurman heeft met zijn tractor de laatste resten sneeuw verwijderd. Het is inmiddels ook traditie dat als Roberto iets voor ons doet, wij wijn krijgen en deze traditie went goed. Met een buone natale kregen we een doosje van zijn wijn aangereikt. Het is weer een heerlijke rode wijn. Voor de kenners: het betreft hier een vino rosso gemaakt van Sangiovese en Pinot nero. En is vervaardigd door cantina prima di Esanatoglia. Michel is voornemens om een cantina ultimo di esanatogla te ontwikikelen. Ultimo betekent naast de beste ook het laatste. Waarschijnlijk kunnen de meesten zich beter aan de eerste houden. Voorlopig hebben we wijn noch druif.
Roberto is trouwens blij met de sneeuw. In combinatie met de lage temperaturen smelt deze langzaam en zo heeft het water de tijd om goed in de grond te dringen. Da´s erg goed voor de moestuin, ook op grote schaal. Wij leven natuurlijk nu helemaal mee met de boeren. Maar niet alleen voor hen. Het blijkt ook goed voor de waterzuiveringsinstallaties, die zo de tijd krijgen om de bassins aan te vullen. Anders lopen we het risico om in de zomer te worden drooggelegd. Dus om ons te steunen: kan iemand bij het glazenhuis ” Bring me some water” van Melissa Etheridge aanvragen?
Dan nu de vorderingen in Faranghe! We zijn begonnen met de nieuwe elektriciteitsleidingen aan te leggen. Deze moeten in de muur gefreesd worden. De vooruitzichten in Faranghe! voor mensen met een stofallergie is zeer ongunstig de komende weken. Ook voor anderen trouwens. Grotendeels gebeurt dat infrezen in niet-dragende muren. In NL zouden dat gipsmuurtjes zijn, maar hier placht men daar holle teracotta bakstenen voor te gebruiken van een centimeter of 6 dik. Dat hakt lekker makkelijk een geul, alhoewel er vaak ruimte onstaat waar je het niet had bedoeld. De muren zijn werkelijk een ravage en het is niet te hopen dat we een seismische schok gaan beleven deze jaarwisseling.
Nog even terug naar de verdwenen postpakketjes. Er is iets vreemds aan de hand met ons adres. Briefpost en kleine pakketten worden blijkbaar in een zak gedumpt en bij de plaatselijke postbode afgeleverd. Deze kent (en verder alle andere dorpelingen) de weg naar ons huis en bezorgt alles trouw (zelfs op waziano 79 eswanatowlia). Maar.. als het pakket groter wordt, gaat het per koerier en dan is er een flip in een nikkebokker die eerst in zijn “DomDom” navigatie systeem kijkt. Daar komt ons adres niet in voor. Dus verlaat het pakket, ons pakket, het distributiecentrum van Rome niet. Alle wegen leiden naar Rome en vice versa. Dus gaat het pakket retou afzender. Snik. Nou is er wel iets ingewikkelds aan de straatbenaming. Onze straat heet eigenlijk Faranghe, behalve het laatste stukje. Masciano ligt eigenlijk in Matelica, maar ons stukje net niet. Hier stuiten we op een middeleeuwse vete tussen Matelica en Esanatoglia die tot op heden ten dage niet is opgelost. Waarbij kinderen als Roberto vanaf de rivier stenen naar elkaar gooien, om duidelijk te maken dat ze niet tot dezelfde stam behoren. En wij buitenlanders zitten daar precies tussenin.
Tot slot wensen we iedereen de beste wensen met het bijbehorende wenskaartje. Het is onze eerste sinds 20 jaar dus geniet er van. Hier zijn geen bomen voor geveld en de “airtime” was toch al in gebruik. Of de eenzame cowboy aan vuurwerk denkt, leest u volgende week.
