Alles is anders!

behalve wat het zelfde is
We zijn er weer, maar niet van weg geweest. Wij komen namelijk nergens in de maanden Juli en Augustus. Maar dat wist je al. Dit was een vreemd toeristenseizoen. Alles liep anders als de jaren er voor. Een paar voorbeelden.

Tijdens het schrijven van de vorige weblog maakten wij ons (in stilte natuurlijk) wat zorgen. De boekingen bleven ver achter bij vorig jaar (nee hé, niet weer die criesusssh). Maar ineens, eind mei, ploften de boekingen op onze digitale deurmat (het vakantiegeld ontvangen?) en werd het verwerken van de aanvragen een dagtaak. Tot die tijd waren we nog luilakkerig van het winterseizoen, maar goh, wat hadden we het ineens druk. Daarbij kwam dat de camping al in juni een aardige bezetting had en dat, lieve mensen, hadden we nog niet eerder meegemaakt.

Tot een maand of wat geleden waren wij niet zo voor stagiaires, en regelmatig hebben we vriendelijke verzoeken afgewezen en doorverwezen. Tot Elisa met de vraag kwam of ze zich hier nuttig kon maken omdat ze in Nederland geen vakantiebaantje kon vinden. Nou kennen we Elisa nog van het moment dat ze op haar driewielertje door de huiskamer reed en uitsluitend leefde van knakworstjes met komkommer. En wij snappen ook wel dat je geen drie maanden thuis kunt hangen whatsapp-end, want daar happened dan helemaal niks. Elisa arriveerde begin Juli en werd spoedig omgedoopt tot Elsje F. Na een kort overleg werd ze ingeroosterd op de zeer vroege uren ter bevordering van de sanitaire hygiëne. Ja hoor, wij zorgen er wel voor dat je je hier vermaakt!

En het geluk zat ons opnieuw mee. Harry kwam wel traditiegetrouw ons te hulp in het hoogseizoen. Dit keer vergezeld van zoute haring – ingeseald, opgeborgen in een met piepschuim versterkte koelbox en in een slopende, nachtelijke rit van 1600 km – kukelvers bij ons afgeleverd. Nadat we de haringen hadden verteerd en aan de slag gingen, bleken we opnieuw een strak team te zijn wat in weinig nog leek op de stresskippen van ons allereerste jaar. Er was zelfs sprake van vrije tijd tussen de bedrijven door. Zoals een bezoek aan Rock ’n Vene met bandjes uit de buurt waarbij Michel op de achterbank van de Landrover dwars door de covers van The Cure heensliep. Met Kees op stap en geluisterd naar ondermeer de indringende tonen van Bella Ciao en de Tarentella. Gespeeld door een virtuoos op een akoestische gitaar en een zangeres met een heldere stem, dit alles tegen de achtergrond van de oude burcht van Gagliole. We hebben ons prima vermaakt.

Nieuwe projecten komen soms uit de lucht vallen. Door een nat voorjaar was de oogst hier aan de late kant. Dit bracht buurvrouw Mariola tot het verzoek of we niet iets anders konden bedenken voor “Het pizza bakken bij de Buuv”, want ze kreeg last van tijd gebrek. Maar ja, waar tover je zo gauw een andere pizzaoven vandaan, een echte houtoven!?? Nou hebben we wel eens last van doortastendheid en besloten on-the-spot (geen tijd voor werkoverleg, laat staan het uitwerken van de notulen) er een te bouwen. Zo konden we alsnog aan de verwachting van al onze zomerkindertjes voldoen. Misschien een beetje raar om enkele weken voor de aanvang van het hoogseizoen zo’n klus aan te pakken: elementen besteld, funderinkje gemaakt, boeltje omhullen met kleikorrels in cement en keramische wol waardoor de oven wordt geïsoleerd. De oven had nog een paar stookdagen nodig om langzaam op te warmen voor het uitharden opdat die niet zou barsten. En pronto! Klaar voor de eerste pizzaiolas in opleiding. Eerlijk is eerlijk, aanvankelijk was het een heel `rustiek`ding, maar met de inzet van Elsje F, een boel cement en een lik verf is het toch nog een schoonheid geworden.

Ook anders dit jaar was het door Harry gekozen vervoer namelijk de auto. En wat is het mooiste van een auto? De kofferbak! Daar paste ondermeer een krat Grols beugels in. Streng op een zelfbedacht rantsoen mochten de heren na de middagpoets van de badhokken met een luide plop-psssjjjt zichzelf trakteren op dit Achterhoekse bier. Ondanks het rantsoen gaat zo’n krat niet lang mee. Niet getreurd want Kees en Wilma (ouders van Elsje F) kwamen dit jaar met een aanhanger. Daar moest toch nog wel een gaatje in te vinden zijn voor een kratje? Weljahoor!  Nienke en Jasper zaten weliswaar nog ietsje krapper op de achterbank naast een immense koelkast, maar het ritueel kon worden voortgezet. Alleen voor het geluid van de plop-psssjjjt kwam nu eerst een ‘ keesie is oke oke okeeeehhhh♫’.

Het pizza bakken op Faranghe! kon inderdaad rekenen op veel enthousiasme. Kneden van het meel, met olie, gist en water. Sommige konden daar geen genoeg van krijgen. Andere pizzaiolas i.o. vroegen zich af of je ook kunt kneden zonder vieze handen te krijgen. Dan het deeg een uurtje laten rijzen. Daarna dun uitrollen en beleggen met spek, worstjes, ui, tomaat, courgette, champignons, mozzarella. Pappas en mammas moesten geduldig wachten tot hun pizza klaar was en enkelen probeerden hun pizzaiola te adviseren over het gewenste beleg: ”niet alleen tomatensaus, ook wat van die olijfjes, beetje uien met rosemarijn, ja wel/niet spek!” Je moet je voorstellen dat in een uurtje het terras veranderde in een grote pizzabodem met een hoop beleg. Deze ongeorganiseerden puinhoop verandert op het moment dat de pizza’s bij de oven worden afgegeven. Dan wordt de boel zeer serieus genomen en moet je zorgen dat die mooie pizza voor pappa en mamma (hartjes, brandweerauto, gezichtjes, ja wel/niet spek!) in de oven belandt. Als pa en moe eindelijk worden toegelaten is het aanvallen geblazen en kijken of je je door de pizzaberg heen kunt eten. Na afloop waren er 2 nieuwe tradities. De kinderen brachten de resten naar Thea (vrijdag is Thea’s lievelingsdag geworden) en de mannen gingen met de hogedrukspuit het terras te lijf.

Dit jaar kwam Ombretta naar Faranghe! om liefhebbers de kunst van keramiek beschilderen bij te brengen. Keramisch servies maken met de umbro-marchegiane patronen wordt hier al sinds de 14^e eeuw gedaan. Je kan kiezen uit typische schalen, kommen en een oliekan maar ook moderne dingen, zoals een keramische envelop voor je IPOD of een schilderijenlijstje. Ombretta leert je niet alleen de techniek, maar vertelt ook iets over de geschiedenis. Oriana vertaalt alles in het Nederlands. Het resultaat van je inspanning is een bijzondere souvenir voor thuis.

Vertrouwde dingen hadden we natuurlijk ook. De gezamenlijke diners, de wijnproeverijen bij Mario en Koken op de Berg. Wij zijn reuze blij dat Koken op de Berg kon blijven in de oude kluizenarij van San Cataldo. Het dreigde even, maar met veel bureaucratische omzeilingen heeft de Proloco het heft in handen gekregen en hebben wij onze workshop weer als vanouds met Bianchina als kokkin en Oriana als tolk en helpende hand. Nog altijd kibbelen de dames met elkaar over de juiste ingrediënten van de klassieke gerechten en zoenen ze onze gasten bij vertrek. Michel´s sport is het om de signore voor de deur van de kluizenarij af te zetten wat niet meevalt omdat de laatste 200 meter een wandelpad is. Hij manoeuvreert de Landrover aan de ene zijde langs een hek van gaas, waarmee de steile bergflank is afgezet en aan de andere kant probeert hij de rotswand te ontwijken.

Een nieuwe bijzondere belevenis is het deltavliegen in tandem met Paolo. Hij is een vrolijke instructeur met een Engelse moeder, een Italiaanse vader en geboren in Nederland. In de zomer te vinden op de ons omringende bergen en in de winter in Nieuw Zeeland. Hij spreekt dus goed engels. Je hangt zeker een half uur als een vogel in de lucht en als je voldoende relaxed bent, mag je zelfs een stukje sturen. Na afloop neemt Paolo de tijd om met je na te praten en krijg je fotos en filmpje van je vlucht mee. Op de fotos zie je Elsje F die van haar welverdiende vakantie genoot zo’n kilometer boven zeeniveau.

Nog een laatste nieuwtje. Dit jaar heeft niemand de ‘Is het hier altijd zo… droog, nat, koud, warm, stil, winderig` vraag gesteld. Wat is er met jullie aan de hand????!