Weblog

slechts uitwonen
De lente is hier in alle kleuren aan het uitbarsten en na zonneschijn volgt zonneschijn lijkt het aangepaste gezegde te moeten worden. We hebben een todolijst met hoofdletters, want april nadert en dan moeten we spik-en-span zijn om onze gasten te ontvangen. Het klussen wisselen we af met uitstapjes want de boog kan niet altijd gespannen zijn; Wij zijn meer van half half gespannen, als het even kan.

Dus hop, naar Rome. Michel had een nieuw paspoort nodig en daarvoor kun je naar de Nederlandse ambassade in Rome of Milaan. Hij was er nog nooit toe gekomen om iets van de oudheden in Rome te bekijken  Is dat net zo raar als een Hagenees die nooit in Madurodam is geweest?  Met de trein naar Rome en met moeite wennend aan het stadsgewoel zijn we door het rustige park van Villa Borghese naar het consulaat gewandeld. Michel zijn vingerafdrukken zijn nu ook in de Nederlandse database opgenomen. Dat moet jullie een veilig gevoel geven!
Het werd tijd voor een beetje cultuur. Via het Vaticaan (nog zonder “die blumen”) naar het Pantheon gewandeld. Even de Trevifontein annex zwembad meegepikt en dan naar het Colloseum.  Vanaf dat moment was er officieel sprake van platvoeten en met de trein naar huis. Over 3 jaar is Mieke aan een nieuw paspoort toe en dan moet er ook nog wat te bezichtigen zijn tenslotte.

Rob onze grote voorjaarshulp was inmiddels gearriveerd en die mag ook wel eens iets van de omgeving zien. We hebben een bezoek aan Ikea gecombineerd met:  Uitstap twee, een bezoek aan de oude binnenstad van Ancona. Door de oude stadspoort van Pia, via een rondgang door het oude lazaret een achthoekig gebouw ligt in het water, doorgelopen naar het hoogste punt van de stad. de basiliek met (!!!) een restaurantje met terras en uitzicht over de oude stad en op de triomfboog van Trajanus bij de haven.  Met een koud biertje in de hand is het goed napraten over de warme tocht naar boven. Mieke wilde nog naar de middeleeuwse begraafplaats Ibrei, want Ancona kende nog tot in de 18^e eeuw een joods getto. Maar de heren waren ff klaar met de bezienswaardigheden van Ancona.

Nee, dan uitstap 3 een bezoek aan San Marino. Deze stadstaat ligt tenslotte op de grens van Le Marche en is een uitstapje die we alleen daarom al moeten kennen. San Marino staat volgens ons niet voor niks op de werelderfgoed lijst. Deze huisvesting zijn ze in de 10e eeuw gaan bouwen en staat op een steile rotspartij met uitkijktorens die je kan beklimmen. Je kijkt zover over het land tot aan de zee. Dit verklaart waarom de Marinesi  zich vrij hebben weten te houden van indringers. Een bezoek kunnen we je aan raden hoewel we niet zeker weten of je er in augustus ook nog kunt bewegen. Het ligt tenslotte niet ver van Rimini. Op de terugweg hebben we uno borgho piu belli mee gepakt, Gradara. Een schitterend gelegen dorpje, waar Lucrezia Borgia in haar jonge jaren heeft gewoond. Nu met angstvallig veel parkeerplaatsen voor touringcars, gelukkig allemaal leeg maar… Gradara heeft een zeer goed geconserveerde burcht, die altijd open is behalve op maandagmiddag. Je begrijpt het al, wij kennen alleen de buitenkant van dit schijnbaar mooie castello.

En nu geen tijd meer voor vakantietrips, want we moeten de eindsprint halen naar de opening van het seizoen. Gebruikelijk komt onze voorjaarshulp in februari en dat is uitwonen en koulijden. Rob kwam dit keer een maandje later en werd beloond voor zijn inzet met een prachtig voorjaarsweertje. Dus hebben we hem alleen nog maar uit kunnen wonen: Eerst het terrein ontdaan van de neerslagbomen (zie vorige weblog), het traditiegetrouw toegangsweg-schoonvegen en daarna kwam Mieke’s wens aan de beurt: het uitroeien van de massaal aanwezige klimop in de bomen rond de camping. Die klimop was nogal uitzicht belemmerend bezig. Het had een jaar of 50 zijn gang kunnen gaan en dan kom je niet weg met een snoeischaar maar moet er een serieuse kettingzaag aan te pas komen. Daarbovenop hielp het hellingspercentage erg mee aan de ontwikkeling van spierpijn. Nu de klimop nog laten verdorren en verdwijnen. Het lijkt dat we heel veel uitzicht hebben teruggewonnen.

En toen liepen we de Oasi binnen en zagen daar onze langnaargezochte terrasstoelen staan. Juiste model, want zit lekker, zijn stapelbaar, rustieke uitstraling en met armleuningen. En nog betaalbaar bovendien, want we hebben er wel 30 nodig. Konden we eindelijk afstand doen van onze tijdelijke oplossing van wit plastiek (kost bijna niks, zit redelijk, heeft armleuningen  en ziet er niet uit). Helaas stonden er slechts 8 stoelen met 50% opruimingskorting. Dat wordt slecht nieuws, dachten we nog. Het geluk was met ons, want deze stoelen waren bij te  bestellen en bij een afname van 30 stuks kon er nog wel een scontootje af. Dus aangeschaft en met dank aan de Ape de boel verplaatst. Op Faranghe! zit je in stijl dit jaar.

de winter in Le Marche
Nee, we zeggen nóg eens wat. “Een beetje neerslag kan geen kwaad en dat het sneeuw is, is goed voor het land” schreven we verleden maand. Een tikkeltje naïef, hebben we het hierdoor over ons afgeroepen? Het bleef twee weken sneeuwen en dat heeft zeker anderhalve meter sneeuw opgeleverd. Het verslag van wat we de afgelopen maand hebben gedaan, is daarom een tikkeltje kort. We hebben ons redelijk bijgelezen – ebook is echt fantastisch – en kennis genomen van de laatste films. Veel tijd ging zitten in praktische zaken, zoals een pad graven naar het haardhout, ons dagelijks een weg banen naar het varkenshok en kippenhok om GFTa en de Tokkies te eten geven. En boodschappen doen. Ach, het lijken allemaal redelijk eenvoudige taken, maar als je tot over je heupen in de sneeuw zakt, wordt het andere koek. Alles lopend, want door sneeuwduinen van 2 meter hoog komt ook de Landrover niet. Toen we na 5 uur lopen thuiskwamen van het boodschappen doen in Matelica (we hoopten daar sneeuwkettingen te scoren) vonden we dat het ook voor een mens eigenlijk geen doen was.

Toen we weer over de weg konden, zijn we naar Frontignano met 14 km skipistes gegaan. We hadden al 6 jaar niet op ski’s gestaan en stonden wat verkrampt op de blauwe piste. Maar na een half uurtjes durfden we tegen elkaar te zeggen dat het net fietsen is en dus nooit verleerd. Dagje skiën in de zon, was een mooie afsluiting van de winter. Een hele winter samengeperst in 2 weken met sneeuw, nachtvorst, sneeuw, kou en hadden we al gezegd sneeuw?

Maar genoeg gejammerd, want daarna sloeg het weer gigantisch om. In 2 dagen van temperaturen onder de nul naar 20 graden plus. Wat een verademing. Daar werd serieus werk gemaakt van de dooi. Na een weekje waren de wegen weer schoon en zag je alleen her en der nog enorme sneeuwhopen liggen ter herinnering. In Esanatoglia is de opgehoopte sneeuw zelfs weggehaald met vrachtwagens om wateroverlast te voorkomen. Het mooie weer heeft wel een minpuntje: het is afgelopen met ons luie leven, want er kan weer geklust worden.

Men zegt dat je hier alles moet bouwen berekend op een meter sneeuw. Dat hebben wij duidelijk niet serieus genoeg genomen. Kennen jullie het afdakje boven de afwasbakken op de camping? Die faciliteit was tijdelijk komen te vervallen. Nu hoeven onze gasten deze zomer zich geen zorgen te maken, want Michel heeft de boel reeds hersteld. Verder was het terrein voorzien van slagbomen, meer precies, neerslag-bomen. Het bos is een beetje uitgedund, want er waren nogal wat takken en bomen – gegroeid zonder rekening te houden met de draagkracht van meters sneeuw – afgeknapt onder het gewicht. We hebben weer een hoop eigen stookhout voor volgend jaar. De moestuin is onder de sneeuw vandaan gekomen en we konden zowaar een aantal brocollietjes eten. (Lekker met gerookte zalm en pasta). De artisjokken zijn platgedrukt en de meeste kolen waren al door het stekelvarken genoten. Hopelijk krijgen we een vruchtbare lente. Mieke heeft de fruitbomen gesnoeid en we zien de buren om ons heen de druivensnoei nog afronden en de moestuinen prepareren. Ff googlen wat er nu de grond in kan.

de winter kwam
Behalve een nietszeggend sneeuwbuitje ergens in december hebben we hier genoten van een lange nazomer die overging in een zacht voorjaar. Droog, zonnig en relatief warm. De fruitbomen stonden op uitlopen en de vogeltjes waren aan het flirten. En toen werd het februari, de meest beruchte wintermaand in Italië. Vanochtend werden we wakker met een laag sneeuw van 20 centimeter en er valt nog steeds bij. En dat schijnt tot na het weekend aan te houden. Ons record staat op 35 centimeter sneeuwhoogte. We maken goede kans om dat PR te verbeteren. De sneeuwschuiver is zinloos langs geweest, de weg ligt al weer dicht. Dit onderstreept ons principe dat je nooit in de sneeuw moet gaan sneeuwruimen, daar word je koud van zonder invloed op de definitieve oplossing. We zijn dus officieel ingesneeuwd en kunnen niet van huis! Dit is het ultimo cocoonen.

Nou is neerslag niks verkeerd en dat het in de vorm van sneeuw valt, is zelfs fortuinlijk. De aarde is door gebrek aan regen stofdroog. De bergbeken staan leeg, en de stand van het water in de stuwmeren is kritisch. Daar moet toch ons drinkwater vandaan komen. Maar als straks de sneeuw langzaam smelt kan het goed opgenomen worden door de aarde, dat verminderd het risico van aardverschuivingen en de rivieren en beken zullen zich vullen. Je begrijpt, met de plaatselijke boeren zijn we in een soort van feeststemming. We zagen ons deze zomer het zwembad al bijvullen met flessen mineraalwater.

Tot zover de vooruitzichten, nu een terugblik. Op 2 januari landde Harry op vliegveld Ancona om de Espace op te halen. Om nou het nuttige met het aangename te verenigen knoopte hij er een korte vakantie aan vast. Harry komt in het hoogseizoen normaal niet verder het land af dan tot de plaatselijke supermarkt. Aan die belevenis konden we makkelijk iets nieuws toevoegen, dus hup op excursie! Een wandeling naar de kerk van Eustachius uit de 12 eeuw. Dat is een kerk half in de grot half aangebouwd, aan de doorgaande weg (in die tijd dan) tussen San Severino en Camerino. We hebben een flinke wandeltocht rond Faranghe! gemaakt en hebben de Rocca en de presepe van Esanatoglia bezichtigd. Binnenkort vinden jullie die wandel- annex mountainbikeroutes op GPSies, want samen met Venanzo gaan we oude paden in kaart brengen met zijn Panda 4×4. Venanzo kent ze allemaal vanwege zijn 60 jaar ervaring met asperges- en paddestoelen-zoektochten.

Met Har hebben we ook het plaatselijke skigebied verkend. Daar was het, door het eerder genoemde mooie weer, goed wandelen en uitgesloten om je op ski’s voort te bewegen alhoewel we wel naar boven mochten met de skilift. Dat skiën proberen we volgende week nog eens. We hadden natuurlijk veel meer leuke dingen willen doen met Harry, maar de dakpannen moesten ook nog recht. Dat is een traditie geworden, omdat Har een van de weinige in onze vriendenkring is zonder hoogtevrees en doordat vandalistisch gevogelte de pannen telkens opwippen op zoek naar insecten. Jammer genoeg zijn ze te besuikert om de pannen zelf terug te leggen, gelukkig hebben wij Harry. Na een kort weekje en een extra check van de auto heeft hij de terugreis aanvaard. De reis liep voorspoedig totdat hij in de Alpen 5 uur file beleefde. Dit bleek de voorbode van sneeuwval die in de dagen daarna Oostenrijk onbegaanbaar zou maken. Het viel niet mee maar wij kunnen je melden dat Harry veilig in NL is teruggekeerd met de bestelde lekkernijen en wijntjes voor vrienden en gasten.

Op 17 Januari viert men hier San Antonio Abate, tenminste op de dichtstbijzijnde zondag, want Antonio is niet heilig genoeg voor een eigen vrije dag. Antonio Abate is de beschermheilige van de dieren en dierenliefhebbers van Esanatoglia komen massaal met hun dieren naar de kerk om die te laten zegenen door de pastoor. Veel honden, sporadische een paard en een enkele geit die zich wonderlijk genoeg aan een touwtje liet meevoeren. Onze kippen hadden geen tijd, de katten vonden het bijgeloof en GFTa is niet te handhaven aan een touwtje. Dus we zijn met z’n tweeën naar deze happening getogen.

Een situatie die al een tijd bestaat en die je dan ineens hélémaal zat bent. Herken je dit? De Ape heeft al meer dan een jaar last van een kapotte startmotor. Niet zo’n bezwaar, een klein duwtje en de motor loopt. Althans in de zomer. In de winter moet je buiten het duwen ook de koppeling, de choke en de gashendel bedienen. Mieke wilde niet langer meer duwen. De plaatselijke Piaggio dealer heeft een gereviseerd exemplaar geleverd, Michel heeft zich even boos gemaakt. Nu beschikt onze Ape weer over een startmotor. Het sleutelen aan de Ape heeft een makkelijke kant. Je hoeft niet over een brug te beschikken of op de koude grond er onder te liggen. Nee, leg – met liefde! – de Ape op de zijkant en je kan overal bij. Wel even opletten aan welke kant de vuldop van de benzine zit, deze hoort boven.

En een gloednieuwjaar in het vooruitzicht
Een flinke najaarsstorm heeft een eind gemaakt aan het nieuwbouwproject van de huttenbouwers. Snik. Dat buitenhuis is dus weer uit de verhuur en het is wachten op flinke aanpakkers die deze zomer een nieuwe hut voor ons neerzetten. Op de San Vicino en Monte Gemmo is er sneeuw te zien. Rondom ons huis is de sneeuw weer verdwenen en schijnt de zon kort maar heftig. Gelukkig, anders zaten we al erg vroeg in de winterdip. Geschrokken van de storm, heeft GFTa, ons varken, alle wanden van haar huisje eruit gesloopt met haar snuit. Michel heeft de planken al een paar keer teruggezet, maar dat lijkt zinloos want ze ramt ze er telkens weer uit. Na een aantal nachten vorst vindt ook zij het wel weer mooi geweest met de winter.

Begin januari komt Harry de Espace ophalen en rijdt hem naar Nederland. Na 19 jaren van trouwe dienst gaan we dus afscheid nemen van ons Renaultje. De Renault verdient geen schoonheidsprijs, maar in wezen mankeert die nog niks. “Op” rijden is geen optie want een auto met een Nederlands kenteken naar een Italiaanse sloop brengen kost buiten flink geld ook een hoop documentatie en bureaucratie. En dat, lieve mensen, is iets wat we zoveel mogelijk vermijden, net als alle andere ingezetenen van dit mooie land.

Waar verplaatsen we ons dan in? Mieke wil alleen in de Ape rijden op eigen terrein. Nee, dat zou voor de wat langere afstanden toch onhandig zijn. We hebben wat zaken gecombineerd. Zo wilden we iets wat ook met sneeuw onze helling kan nemen. Tweede punt is dat we willen voldoen aan de vraag van sommige caravanbezitters om een beetje hulp bij de beklimming. En punt drie is een beperkt budget.

Het is geworden wat wij vroeger in Den Haag een Denneweg-tank plachten te noemen uit het jaar prik. Wat Amsterdammers een bejaarde PCHooft-tractor noemen, is nog steeds in staat om 2500 kilo tegen een helling van 15% te trekken. Inmiddels heeft (hoe zouden Groningers, Rotterdammers, Arnhemmers, … zoiets noemen?) aangetoond dat die door de sneeuw kan ploegen. Het is weer niet moedersmooiste, maar zoals onze buren zeggen: Buh, una macchina non é per verdere ma per guidare (je moet er niet naar kijken, het moet rijden).

En de kerst? Zijn we zeer goed door gekomen. Allebei de kippetjes scharrelen nog en het varken ligt met haar opnieuw betimmerde hok weer lekker in een bed van hooi, de katten liggen warm bij de kachel en afwisselend in het nieuwe (nep-)tijgermandje. In Esanatoglia staat de presepe weer in volle glorie met maanlicht, opkomende zon, regen en regenboog. We hebben ons zelf getrakteerd op een etentje bij ‘due cigni’ een restaurant waarvan de kokkin-eigenaresse een prijs heeft ontvangen als beste kok van Le Marche in 2011.  Aangekomen in een goed verlichte eetzaal aan een mooi gedekte tafel met een tris aan bestek, nemen we het menu door en zijn zwaar onder de indruk. Daar staan 5 antipasti, 2 primi piatti, 2 secondi en tot slot een semifreddo en nog een koffietje met torrone. Na 5 jaar in Italië zijn we niet meer zo naïef om te denken dat het hier om een keuzemenu gaat. Nee, op een feestdag krijgt men al deze gangen geserveerd. Het is geen wonder dat we om een uurtje of één aanschuiven en om een uur of zes weer na buiten rolden. Het is een dagtaak, maar men kan erger gestraft worden. De suggestie van de kelner om hem de wijn bij de gerechten uit te laten kiezen, namen we graag aan. Een van de verrassingen was een Verdicchio di Matelica van La Fattoria Monacesca. Wij zijn als eens bij wijnboer Monacesca langs geweest, het is een beroemde azienda gevestigd in Matelica, maar ter plekke krijg je geen drup te proeven omdat ze hun hele wijnjaar verkopen aan Amerikaanse klanten en enkele bijzondere Italiaanse adresjes. En hier dus op de kaart, hij is inderdaad vúrúkkúlúk. De sommelier verdient ook een prijs, was na afloop onze conclusie. De rekening was schokkend laag zodat we het personeel konden fêteren met een fooi van 20%, en dat is gelijk aan een bedrag waarvoor u in de Nederlandse horeca misschien 2 koffie met taart kunt bestellen.

Gewoontegetrouw bakt Mieke op 31 december oliebollen en appelflappen. Niet dat we zelf nou fanatieke oliebolleneters zijn, maar we willen op 1 januari onze buren voorzien van deze Hollandse klassiekers.  Die traditie is ooit ontstaan omdat we niet wisten wat we met al die baksels heen moesten en inmiddels zijn al onze buren ervan overtuigd dat het traditie is bij ‘Olandesi’ om dolce op nieuwsjaardag uit te delen tegen de kater. Bijkomend voordeel is dat je gelijk alle Auguri’s kan uitwisselen.

Mille auguri e felice anno per tutti!

Ja, die titel klopt. Arm als kerkmuizen, zitten we er toch warmpjes bij! En je zou het bijna vergeten met al dat mooie weer, maar dat is toch echt wel eens anders geweest: met de muts op en handschoenen aan achter de computer. Gezellig rond het haardvuur met aan de ene kant een gloeiende dij en de andere zijde vrieskou. Met een bevroren neuspuntje boven het beddengoed uit. Dit is de vierde winter en dan gaat de romantiek van het koulijden er wel een beetje af. Sinds we de loggia kunnen afsluiten, hebben we visioenen van een houtkachel die ook de vloeren van de bovenverdiepingen opwarmt. In de winter is het een mooie buffer tussen ‘echt buiten’ en ‘echt binnen’ en in het voorjaar haalt het de kilheid weg uit de eetgelegenheid. Hoeven jullie niet meer van het diner te genieten met een jas aan en een dekentje op schoot. En de grote verandering binnen. Daar zijn wij overgegaan tot een beproefd recept: de tegelkachel. Men neme een loodzwaar apparaat voorzien van vrolijke tegels die je in een uur of 12 op temperatuur stookt. Als je er dan eens in de 3 uur een flink blok in gooit houdt het je hele huis op een graad of 20, in zijn eentje! Je hoort het al, wij zijn dolenthousiast. Voor het slapen gaan een nieuw blokje erop en de luchtschuif dicht, zodat ie de volgende ochtend het vuur weer herstart door de schuif te openen. De massa van de kachel zorgt voor een aangename temperatuur gedurende de nacht. Centraal europa  wist dit natuurlijk allang en dus wordt zo’n ding meestal aangeduid als een Oostenrijkse kachel (of Zwitsers, naar gelang waar u skiet). Met enig verdriet en met veel rugklachten hebben we de openhaard gesloopt en verwijderd. Nu wisten wij zeer zeker dat we dat vehikel ook met z’n tweeën hebben geplaatst. Dus er waren 2 mogelijkheden of A: een haard wordt veel zwaarder als er een paar jaar in gestookt is, of B: we worden oud.

Een indruk van onze klus annex vakantietijd? Je lakt eens wat en dat moet dan 24 uur drogen, maar uitharden gaat beter in 48 uur. Dat betekent een dag klussen en een dag vrij. Alle tijd voor ontdekkingstochten door de Marche op zoek naar de pareltjes die deze regio herbergt. Een paar voorbeelden?

Stel je houdt van vis, en dan bedoelen we Verse Vis (jaja die hoofdletters kun je letterlijk nemen). Ga dan eens naar de haven van Fano. Daar tref je Pesceazzuro, een  coöperatief visrestaurant van de plaatselijke vissers. Je loopt door een draaihek een hal binnen waar waarschijnlijk de visafslag heeft gezeten. Deze staat vol met formica tafels, plastic stoelen en er is een rij van mensen voor een afhaalbuffet, die plastic bordjes en bestek op een dienblad leggen. Je bent even geneigd om rechtsomkeer te maken. Maarrr…. er zitten minstens 400 Italianen te eten en dat kan maar 1 ding betekenen, smullen! Er is geen menukaart, maar het is een viergangendiner waarmee je kunt variëren door gerechten weg te laten, maar zo’n systeem kom je in de beste agriturismi tegen. Dus, hup in de rij en gesmuld van het dagmenu: Gefrituurde octopusjes en inktvisringen met schijfjes citroen, een risotto met visbouillon, polenta met vongole en mosselen, salade met gemarineerde ansjovis en natuurlijk een halfje water en een goed glas Verdicchio.. Dit alles voor 11 euro. Een volgende keer nemen we wel ons eigen bestek mee.

Le Marche kent veel ambachtelijke producenten, kleding, schoenen, tassen, hier wonen en werken tanti bravi. En ook als het om eten en drinken gaat, raak je niet uitgekeken en geproefd. Heeft u wel eens gehoord van olijvenlikeur? Nee, het is helemaal niet gek als je antwoord nee moet zijn. Er is maar 1 producent van dit goedje in de wereld en natuurlijk zit die in de Marche. Hij maakt het drankje niet van de vrucht maar van de blaadjes, van biologische olijvenbomen en – naar keuze – op basis van alcohol gestookt van biologisch graan. Hartstikke gecertificeerd drankje! Op zoek naar de producent, wijst een gelikte website ons het adres en als we na 2 uur rijden en zoeken aankomen, staan we in een olijvengaard met enkel een schuur. Niemand. Dan maar gebeld en al aan de telefoon begint Guilano Berloni een enthousiaste verhandeling, en wat zou hij het ons toch graag laten proeven (en kopen natuurlijk) maar hij kan niet komen want hij heeft geen auto. “Zal ik u komen halen? Jahoor graag” en dus komen we toch nog tot zaken. Na een korte rondleiding en een proeverij-tje, en zeer nadrukkelijk niet het recept, kunnen we je verzekeren dat het hier om een heerlijkheid gaat die nog niet eens zo gek geprijsd is.

Net zo uniek en ook uit onze regio, ietsje kostbaarder, maar ook met een prachtig verhaal is de passito affumicato. Dit is een gerookte dessertwijn, gemaakt van ingedroogde druiven. Het verhaal, ons verteld door Antonio Baffioni, begint enkele honderden jaren terug. Daar waar de rijke herenboeren hun druiven op zolder of in schuren konden laten drogen, hadden de boeren in de arme streek rond Urbino niet de luxe van dit soort extra ruimtes. Om toch een passito te kunnen maken hingen ze hun druiven te drogen aan het plafond van de keuken annex zitkamer. Hier werd de open haard gestookt en er sloeg regelmatig rook de kamer in (duidelijk geen streek van tegelkachels). De rokerige ruimte bleek een extra aroma te geven aan de gedroogde druiven en dus de wijn.  We krijgen van Antonio een rondleiding en daar zien we het oorspronkelijk boerenhuisje vol hangen met trossen druiven en nog steeds een groot haardvuur branden. Als je na gaat dat het drogen 5 maanden duurt, het sap na gisting nog een jaar of 5 op hout gaat en dan nog even moet rusten op de fles (men verkoopt nu 2004) begrijpt u waarschijnlijk dat dit drankje om speciale gelegenheden vraagt. Dat is maar beter ook want de wereld moet het doen met 6000 flessen per jaar waarvan een Londense professor er standaard 5 dozen besteld. Wij hebben er nu ook een, want ons 5 jarig lustrum in Italië is aanstaande.

Morgen is het San Martino, gaan we de nieuwe wijn proeven en geroosterde kastanjes knagen op het plein. Aanschuiven bij de dorpsgenoten die mopperen over het bezuinigingspakket van 60 miljard en verhandelen over het vertrek van Silvio Berlusconi.

Viva Italia!

tot 1 november open
Genietend van onze relatieve rust zitten we hier lekker te nazomeren. De temperatuur is zo’n 25 graden en het heeft – nee het is geen pijnpuntje – eindelijk weer eens geregend. Na 2 ½ maand droogte kon de boel wel wat gebruiken. Er zijn bosbranden uitgebroken en we moesten aan onze gasten uitleggen dat we echt niet op een doorgaande vliegroute zitten maar dat er sprake was van blusvliegtuigen die proberen het Lago van Cingoli naar het nabij gelegen Fiuminata te verplaatsen. Wij hebben weinig te klagen maar jullie in Holland en Belgie des te meer, lijkt het. Ontvingen wij al de hele zomer opvallend veel last-minute aanvragen, die zijn nu overgegaan in open sollicitaties.

Alle gasten zijn ons even lief maar sommige voegen ook wat toe aan ons kennisniveau. Zo hebben wij hier in de omgeving een beest (je ziet hem nooit), die een aardige imitatie van een roodstaartbaviaan kan weggeven. Nu hebben wij een vogelaar op bezoek gehad, die ons wijzer heeft gemaakt. Het geluid blijkt te horen bij de dikke drommel die moeizaam van de ene naar de andere tak vliegt: een kwartel. Dit verklaart ook de onzichtbaarheid en het late uur van krijsen. Kwartels schijnen bijzonder smakelijk te zijn en het jachtseizoen is alweer geopend. En toen ging het flink wat stappen voorwaarts met onze vogelkennis want Michel heeft ze nu ook gezien. Terugkomend van een vroeg klusje draaide hij onze oprijlaan in en stond oog in oog met 2 exemplaren. Terwijl hij er zich van verzekerde dat het hier kwartels betrof groeide hun aantal tot 12 waarvan de laatste hinkte met een mank pootje (dat verzin je niet). Eén keer een beetje gas geven toonde aan dat deze loopvogels wel degelijk kunnen vliegen, hetzij niet van harte.

Over kwartels gesproken, dan het verhaal van onze dove kwartels. Bianco, inmiddels een serieuze kat van 3 kilo, maakt er een dagtaak van om ons complete glasservies te molestreren. Of het een kwestie van smaak is weten we niet, maar we zijn volgens hem aan iets nieuws toe. Bianca heeft een bijzonder engelachtig kopje, maar dat zegt helegaar niks over haar gedrag: ze snoept uit pannen en drinkt op het aanrecht uit de kraan. Hoe maken we hier modelkatten van, geliefd bij onze gasten? Ze horen niks, ze spelen met de stofzuiger, zogezegd, ze zijn hartstikke doof. We hebben al een paar corrigerende plantenspuiten aangeschaft, maar van water zijn ze niet onder de indruk. Biancaatje heeft al in het zwembad gezwommen en Biancootje wil mee onder de douche.

Waar kan een mens zich mee bezighouden als er nog niet geklust mag worden en de boeken al uit zijn? Met de voorbereiding voor het maken van nieuwe Limoncello! Bijvoorbeeld. De toch niet onaanzienlijke voorraad van vorig jaar is bijna op. En er zijn gasten die hebben geroepen dat ze volgend jaar er speciaal voor terugkomen. Een aantal liefhebbers vroegen ons naar het recept, en we delen graag al onze geheimen, dus klik voor het volledige limoncello recept. We hebben ook een zeer plaatselijke variant bedacht (alleen op Faranghe!) wat wij aranciella noemen. De basis van deze likeuren is het macereren van de schillen in 98% alcohol deze is eventueel te vervangen door goedkope wodka. Wij raden dat niet aan. Kom naar hier en schaf je zo’n fles met 98% aan, gewoon in de supermarkt.

Alleen maar lol en vreugde in het altijd mooie Esanatoglia? Neen!. Na vele jaren sluit een van de belangrijkste ontmoetingsplaatsen in ons dorp, tevens leverancier van heerlijk schepijs. Wegens het bereiken van de pensioengerechtigde leeftijd (nee die ligt hier niet op 40) ging de bar van Mimo en Alida sluiten. Er is geen opvolger gevonden. Als je de openingstijden van 5 uur in de ochtend tot 12 nachts combineert met de prijs van een koffie (80 cent) dan ligt dat eigenlijk wel voor de hand. Zelf vonden ze het sluiten een reden voor een feestje waarbij alle klanten van het Esanatogliese establishment  waren uitgenodigd. Uiteraard mocht de toeristensector – wij – daar niet bij ontbreken. Het feest speelde zich af in een ruimte onder het huis waar men met gemak een fiat 500 museum kan beginnen. Of een bar natuurlijk…..

Zo, wij hebben de winter- en voorjaarsgroente weer in de grond zitten, de winterkleding is gewassen en een voorraad appels bij de buren gehaald. Het leven met de seizoenen is een mooi ding. Wij zijn toch niks vergeten?

het geluid van engelen
Wat maakt het leven makkelijker op Faranghe!? Natuurlijk het geluid van een dikke BMW die de berg af tuft: Daar is die dan, Harry! Alweer voor het 4^e jaar, (jaha volgend jaar een lustrum, die mag hij niet missen)  kwam Harry ons steunen opdat we een echt Faranghe! team waren. Veel gelachen, een hoop gezweet en te weinig geslapen, dat mag je wel kenmerkend noemen voor dit hoogseizoen. In deze blog vind je daarover alle (bijna alle) bekentenissen.

Dit jaar hadden we het straatorkest “Eigen Hulp” over de vloer. Een mooi Haags orkest met aanhang, wat de traditie heeft om jaarlijks op vakantie – tournee te gaan. Ze bezochten Esanatoglia en hadden in de regio diverse optredens. Nou had Mieke bedacht dat het ook leuk was om een optreden op de camping te organiseren met een antipastaatje en een drankje. Dat bracht ons inclusief notabelen en buren op een nieuw record van 85 eetgasten. En dat alles bedienen met 3 koks annex kelners annex gastheren m/v. In de evaluatie hebben Harry en Michel geconcludeerd dat het toch echt een tandje teveel is. Alhoewel we lovende commentaren kregen over 20 verschillende antipasti en de sfeervolle geluiden van Eigen Hulp. Een nieuw record zal waarschijnlijk nog even op zich laten wachten, want Mieke is door de heren onder toezicht gesteld.

We hebben dit jaar veel bekende gezichten gezien. Wij vinden het een groot compliment dat mensen er voor kiezen om na 1, 2 of 3 jaar nog eens bij ons te komen kamperen-logeren. Hip als we zijn hebben we een pagina op facebook en linkedin en hebben we digitale vriendschappen gesloten met een aantal van onze dorpsgenoten en gasten. Neheej, we beginnen niet te twitteren. Elk jaar worden we bijgespijkerd ten aanzien van de digitale trends: waren we verwonderd over de gasten die met eigen notebook gebruik gingen maken van ons wifi- en internetpunt.  Dit jaar zagen we menigeen met een IPad aan de leestafel verschijnen: televisiekijken, door boeken bladeren, de krant lezen,  e-mails checken en worldwide struinen. En dan de kinderspeelhoek: groepswedstrijden met verbinding tussen de diverse nintendos om digitaal te ganzenborden.

Nee, de zomer en het seizoen zijn nog niet voorbij. De zomer niet want de gasten hangen met een graad of 35 in de schaduw of zoeken verkoeling in het zwembadwater van een graad of 26. Mocht u een graad of 10 willen lenen, geen enkel bezwaar.

Nog even de reacties op het vorige weblog. Nee, ondanks de frappante overeenkomst tussen de overhemden van de Due Sindaci is ons geen afspraak bekend dat men bij internationale uitwisseling van gemeentes een blauw overhemd draagt. Verder is er vertederd gereageerd op de kleine witte poezen. Iets wat zich bij de jeugdige gasten hier live heeft voortgezet. Hoe bezorgd waren wij over hun achterblijvende gewicht. Inmiddels kunnen we meedelen dat Bianco door de plastik postbak is gezakt die hij als nieuwe slaapplek heeft gekozen. Omdat de postbak niet is voorzien van een aanduiding over de maximale toelaatbare belasting dreigt hij de producent met een claim.

Over dieren gesproken, ook GFTa (Thea) staat vol in de belangstelling. Zij begint een forse dame te worden en heeft kans gezien om twee keer uit te breken. We hadden inmiddels geleerd dat trekken aan 150 kilo gespierd varken niet helpt. Dus met man en kindermacht, hand-in-hand-kameraden, hebben we haar van de camping weten te weren tot ze was afgemat van het pad op en af rennen. Toch wel een heel spannend moment als je als kleuter van 6 jaar een varken op je af ziet komen en er wordt door je ouders geroepen dat je standvastig op je plek moet blijven staan. Thea, de slimme meid, sjokt na een half uur moe maar tevreden naar haar hok, blij dat ze de hele camping op stelten heeft kunnen zetten.

Ook populair is het stekelvarken, deze is duidelijk wat aan mensen gewend geraakt en laat zich in de vroege ochtend goed spotten. Zeker voor kinderen is dat een wedstrijd en je hoort er pas echt bij als je hem/haar gezien hebt. Een van-huis-uit-bioloog-maar-nu-schooldirecteur-dus-betrouwbare-bron heeft ons verteld dat een stekelvarken een Afrikaans diersoort is en door de Romeinen naar Italie is gehaald als pronkstuk en huisdier. Hoe dat meenemen is gegaan is ons onbekend. Onder je arm oppakken lijkt ons geen optie.

Over Italiaanse tradities gesproken, er is illegaal gebouwd op Faranghe!.
Met de ambitie om ons van een serieus nieuw verhuurobject te voorzien is de jeugd van tegenwoordig een hut gaan spijkeren. Hiervoor diende eerst een serieus stuk bos te worden gerooid om op de vrij gemaakte grond een bebouwing aan te brengen. Zonder bouwvergunning en zonder geometra (in dat laatste geval hebben ze gelijk).. We zijn nog in onderhandeling over de commissiegelden, maar de accommodatie is vanaf heden beschikbaar.

Koken op de Berg heeft dit jaar weer een hoop fans opgeleverd. Onder deze link verklappen we een geliefd recept met gnocchi. De volledige receptuur van Koken op de Berg is voor de deelnemers. Heb je nog niets ontvangen, stuur ons een e-mail. Onze gasten vinden de wijnen van Mario verrukkelijk en dat is nu ook door anderen ontdekt: zijn Vertis, Verdicchio di Matelica van 2009 heeft een erkenning gekregen van Decanter, World Wine Awards 2011.

Harry kunnen we niet genoeg bedanken, bij deze dan nog één keer: Bedankt Harry, hopelijk dat je buren het ook leuk vinden. En lieve gasten, fijn dat jullie hier waren, tot arrivederci!

funfunfun
Voordat hier de zomer losbarst willen we je nog even up-daten. Nou ja, voordat de zomer los barst, het is hier al een 30 graden in de schaduw en die plekken zijn dus redelijk druk bezet. Ook het koken voor gasten, in een goed doorwarmde keuken begint alweer redelijk te wennen, en je krijgt er een hoop gezellige avonden met goeie verhalen voor terug. Tophit was Venanzo die ons versgeplukte Casciano kwam brengen. Enorme paddestoelen, vullen met kaas – in dit geval pecorino met rode pepertjes – een flinke scheut goeie olijfolie tussen de lamellen en 20 minuten in de oven, rouxtje van paddos met peterselie, knoflook, ui en cognac en mmmmmangiare. Kortom het zomerseizoen is van start.

De up-date voor dierenliefhebbers. De witte katjes Bianca en Bianco hebben de eerste weken van hun bestaan overleefd. We hadden een schema gevonden op internet en daaruit bleek dat ze minstens 10 gram per dag in gewicht moesten toenemen. De eerste paar dagen waren we we al blij dat ze geen gewicht meer verloren. We voerden met de biberone speciale melk die sterk rook naar vanille. En we werden geradbraakt, om de 3 uur gewekt worden met een schreeuw om voedsel. Ons respect voor ouders van mensenbabies is met deze ervaring enorm toegenomen. Na 4 weken hebben we onze babies vast voedsel gegeven ipv melk. Aanvankelijk waren we reuze blij dat de kamer niet meer rook naar vanille, in plaats daarvan krijgen we een hekel aan de patélucht. Maar, sindsdien vliegt het gewicht eraan. Ze zijn intussen een veilige 7 ons, gekeurd door de dierenarts en voorzien van een paspoort. En in Italië geldt: ik heb documenti, dus ik besta.

Voor veel steden was hij er al, de richtinggevende gids voor het winkelende publiek, maar nu is er dan eindelijk ook ‘Funshopping Gids Esanatoglia’. Althans het ligt bij de drukker. We konden niet langer zonder! Het komt de oude kern van ons dorp ten goede dat het niet vol hangt met lawaaiige uithangborden. Nadeel is echter dat de winkels nauwelijks herkend worden. Dit heeft Mieke samen met onze wethouder van toerisme en economische zaken.(zij, inderdaad) in kaart gebracht en gevat in een compact gidsje met plattegrond. Vanaf nu kun je dus probleemloos je ijsje, modezaak, bakker, apotheek en postkantoor vinden met tips voor leuke, lekkere, alternatieve, gekke of culti souvenirs.

En de titel I Due Sindaci, waar dat over gaat? Op aanraden van zijn zoon – jaha we zijn dol op mond-tot-mond reclame –  kampeerde de burgemeester van een middelgrote gemeente op Faranghe!. Naam en gemeente houden we voor jullie geheim, maar zijn uiteraard bij deze  redactie bekend. In het kader van het uitwisselingsprogramma Holland ~ Esanatoglia leek het een goed plan om contact tot stand te brengen tussen deze burgermeester en de sindaco van het altijd mooie Esanatoglia. Een burgemeester in Italië is een politieke functie. Men placht hier vaak, laten we zeggen een “financieel onafhankelijke autoriteit” voor te kiezen, in de hoop dat deze als weldoener voor zijn gemeente optreedt. Het gesprek gaf dan ook een leuk contrast met onze NL burgervader. Hoewel we in zijn financiële middelen geen inzicht hebben, een potentaat is hij zeker niet, meer een goedlachse bestuurder. En de stedenband? De borden schijnen in de maak te zijn…

Vrij geciteerd naar de grote ziener is “elk nadeel heb z’n voordeel” het thema van deze blog. We hebben veel regen gehad de afgelopen paasvakantie. Het was druilerig, kil en ons schitterende uitzicht was verpakt in dikke mist. Het voordeel? Bij jullie in Nederland, zonnig en warm en bij ons in Italie, geen bosbrand en lekker veel vocht voor onze nieuwe bomen. We hebben een goed bezette en gezellige Pasen achter de rug. Samen lang tafelen in de loggia die nu water- en winddicht is. Helaas hebben al onze gasten beschikking over Wifi en via ons internetpunt konden ze zien hoe jullie lekker in het voorjaarszonnetje gekoesterd werden. Maar voordeel, alle tijd en energie is gestoken in museumbezoek, de grotten van Frasassi en ander cultureel erfgoed van deze streek.

In het altijd mooie Esanatoglia is er ook een hoop te beleven. Vorig jaar bracht Michel al ons afval zonodig dagelijks naar de glas-, plastic- en papiercontainers onder aan de berg. Maar er is een nieuw afvalscheidingssysteem. We houden plastic en blik, papier, glas, keukenafval, tuinafval, en de rest apart. Als bewoner van de campagne dien je dagelijks 1 soort van het gescheiden afval naar het verzamelpunt in het dorp te brengen. Als dorpsbewoner wordt het afval bij je voordeur opgehaald, maar die betalen dan ook meer afvalstoffenheffing. Afval is daarmee een dagelijks logistiek vraagstuk geworden, je zou het een nadeel kunnen noemen. Maar niet als je een bedrijf hebt:  een camping met een mens of 100 produceert een hoop afval en dus zijn we voorzien van een rij kleurrijke containers en die worden door de gemeentereiniging geleegd. Duidelijk een voordeel. Onbekend is nog wanneer ze die dingen komen legen. We wachten dat voordeel nog even af.

We zijn de trotse bezitters van een stempas voor de Italiaanse gemeente verkiezingen. Deelgenoot worden van dit prachtige democratische concept waarin we de sindaco (burgemeester) en assesore (wethouders) mogen kiezen is een groot voordeel van onze Italiaanse residenze. Bij de verkiezingen horen ook promotie bijeenkomsten. Je moet dan weliswaar 10 speeches aanhoren en geduldig wachten tot het slotwoord. Maar het voordeel is dat je wel binnen mag kijken in het gerestaureerde theatertje van Esa met prachtige voorzieningen zoals een geluiddichte oefenkamer en perfecte kleedkamer met douches en wc en dat je je favoriete wethouder kan toejuichen omdat zij het heel erg verdiend heeft.

We hebben de sanitaire voorzieningen van de camping gepimpt. Daarvoor hadden we alle tijd, omdat we de vergunning voor de interne verbouwing van de badhokken nog niet hebben. Het is een zwaar karwei ondermeer door dat we cement aanmaken met de schep. Het wordt echt tijd dat we een cementmolen aanschaffen. Elke keer denken we dat het grote werk daarvoor voorbij is, maar dan verzinnen we toch een nieuwe klus, waarbij het ding erg goed van pas had gekomen. Wat stevige plantenbakken gemetseld en daar de wijnranken, clematis en een  “Italiaanse kruidenmix” geplant. Als u op het juiste moment komt, kunt u na het douchen een druifje mee pikken. Dat we de jonge aanplant sinds de Pasen niet meer hoeven te begieten noemen we als tweede voordeel.

Kon je de afgelopen jaren bij ons nippen van de hippe prosecco, nadeeltje was wel dat het geen streekwijn is en uit het Noordelijke Veneto is geïmporteerd. Het streven om al het lekkers uit deze streek op onze tafel te krijgen, zijn we trots jullie te kunnen melden dat we een wijnboer hebben gevonden die een verrukkelijke spumante (champagne) van de Verdicchio druif maakt. 

GFTa heeft ons wat kopzorgen bezorgd in haar eerste maand op Faranghe!. Het blijkt dat als je 4 maanden oud bent en alleen maar een betonnen stal gewend bent dat je nog veel moet leren als je gaat scharrelen. Zo is ze verbrand, omdat ze in de zon in slaap was gevallen. Wij weten niet of jij dat weet, maar een varken kan vervellen en wordt daar een beetje kribbig van, aanraken is dan niet de bedoeling. Ook mag Thea graag naar je toe galopperen als een dartelende hinde. Maar het is toch een wat schonkige jongedame en motorisch nog niet ingesteld op ongelijk terrein. Ze heeft haar enkel verzwikt en een spier verrekt in haar ham-string. Roberto kwam langs en die maakte een gebaar van een draaiende spit als beste oplossing. Maar dat is niet onze bedoeling en gelukkig is Thea weer helemaal hersteld. Als bijkomend voordeel heeft ze nu weer zoveel kracht en energie dat ze met haar snuit richting je knieschuif heel goed kan aanduiden dat ze echt wel lang genoeg op haar appel heeft gewacht. Maar ze is wel lief voor kinderen en de kippetjes en dat is dan nóg een voordeel. Zo is het wel genoeg voor deze blog.

Nog even een reistip: van 11 tot 14 mei wordt de Mille Miglia gereden, onder meer door prins Maurits en Bernard j.r. Deze klassieke autorally vertrekt vanaf Brescia naar Rome en weer terug.  Op vrijdag, 13 mei kun je de vele autos uit de periode 1920 tot 1957 en hun coureurs bewonderen tijdens hun stop van 13.40 tot 16.10 uur in Sansepolcro. Nog een voordeel? Je kunt na deze inspanning op Faranghe! genieten van de stilte en de Wielewaal spotten.

Het voordeel van de late plaatsing van deze blog, is dat we jullie kunnen vertellen over een update in de veestapel. Mieke was even langs bij de buurvrouw en die zat met de handen in het haar. Twee kittens van een dag of 8 oud, door de kattenmoeder in de steek gelaten. De buurvrouw,  Mariola,  draait met haar man Antonio een boerenbedrijf met koeien, kippen, konijnen, flinke moestuinen, olijfgaard, mais- en graanveld. Dit is het plant- en zaaiseizoen en ze hebben onvoldoende tijd om tussendoor kattenbabietjes met zuigflesjes te voeden. Dusseh… naar die halfzachte kaaskoppen er mee. Het ligt voor de hand om ze Bianca & Bianco te noemen, kijk maar op de foto. Hopelijk kunnen we de volgende blog meer goednieuws over ze vertellen.

Je kan komen
Gisteren hebben we ons 4e seizoen feestelijk geopend, met een glaasje verdicchio in het zonnetje. We zijn er helemaal klaar voor: de badhokken van de camping zijn gepoetst, het gras is gemaaid, de bomen op het veld staan in bloei. Oggi staat te glimmen met een hoekbank met zachte kussens en een overdekt terras met zo’n 30 quintale grint. Dat is 30 maal 100 kilo want grint gaat hier niet per m2 net zoals koperen buizen niet in meters maar in gewicht gaan en schroeven weer in aantal stuks in plaats van in grammen. Ja, ook dat is inburgeren!

Ieri is op een hoger level, want sinds kort is de keuken voorzien van een grilmagnetron zodat je de pizza van gisteren bij het ontbijt kan oppiepen. Spectaculair is de verbetering van de loggia. In de bogen zijn wegklapbare glazen deuren geplaatst. Zonder dat het karakter van het huis is veranderd. De smid heeft ze op maat gemaakt en was op zijn zachts gezegd niet erg te spreken over de bogenmetselaar. Niks was hetzelfde, dus er moest flink gemeten en gepast worden, volgens de wet van meten en persen, aldus Michel. We zijn klaar voor seizoen 2011: dus kom maar langs.

Voor deze run naar de opening werd ingezet hebben we eerst ons traditionele bezoek aan de Nederlanden gebracht. Wat weer vooraf is gegaan door het tevens traditionele herenbezoek. Rob heeft ons dit voorjaar aan een hele berg hout geholpen, waar we zeker een winter warm bij zullen zitten. Bedankt, Rob! In de lage landen hebben we de familie en vrienden bezocht en toch altijd weer te weinig tijd om iedereen te zien die we wilden zien. Sorry! Even een tip voor liefhebbers: Zoekt u een eikenhouten wijnvat als regenton of voor uw wijnvoorraad? Langs de A12 ter hoogte van Waddinxveen zijn ze verkrijgbaar voor weihnãg.

Update: tussen het IAT (Informazione e Accoglienza Turistica, ja hoor, de echte) en ons is het goed gekomen. Eerst was daar nog een brief aan de burgemeester die wij in afschrift kregen, waarin hij ons moest sommeren om de gegevens van 2010 in te vullen. Zoniet, dan zat er niks anders op dan ons een boete te geven. Wij weer onze commercialista ingeschakeld: we willen wel invullen, maar de door ons opgegeven openingstijden moeten eerst nog door een signora of signor van IAT geaccordeerd worden. Okay, dat werd onmiddellijk begrepen en beantwoord – nu per e-mail – met “aha!, u bent uw wachtwoord kwijt. Geen punt hier is een nieuwe. Wij weer aan de slag op hun website (het nieuwe password kenden we al) en opnieuw ingelogd. Alle vinkjes stonden ineens wel goed en invullen maar. De subsidie voor de IAT op basis van onze gasten is nu gewaarborgd. De kans dat u een persoonlijke bedankbrief van de IAT krijgt, lijkt ons klein, dus doen wij het: Bedankt voor uw verblijf.

En dan nog de vermeerdering van onze veestapel. Drie nieuwe kippetjes erbij, zodat we in de zomer weer 5 eitjes per dag kunnen uitgeven. Tokkie 1 en 2 zijn nog niet blij met de uitbreiding. De meisjes moeten nog wat aan elkaar wennen, maar dat komt wel goed. Hier doorheen stampt sinds kort ons eigen composteer apparaat: GFTa (roepnaam thea) is een vrouwtje, 4 maanden oud en is erg goed in het testen van zwakke plekken in het hekwerk. Ze liep fijn te kuieren over het kampeerterrein, even modderbaden bij de grote kastanje en ons in de loggia opgezocht. Ze probeerde via het (gelukkig) beveiligde glas weer naar buiten te komen. Dit werd onze eerste keer dat we gingen wandelen met het varken. Altijd al een droom van ons. En we hadden van Pepe die haar kwam afleveren les gehad hoe je dit aan moet pakken. Nee, ze werkte niet lekker mee. Ze schreeuwde de hele buurt bij elkaar als we haar richting hok probeerden te dirigeren. De Partij voor de Dieren zou er Kamervragen over stellen, zo dieronterend klonk het. Uiteindelijk heeft Michel haar moeten duwen en Mieke heeft haar getrokken richting het hok. Wij waren afgepeigerd toen ze weer terug op d’r stek was. Geprobeerd haar weer tevreden te stellen met een appeltje én we zijn begonnen met het aanleggen van haar eigen poeltje voor het modderbaden. Nee, helaas voor jullie, er zijn geen foto’s van de eerste wandeling met GFTa.

Over vermeerdering gesproken. Onze verzameling Italiaanse documenten neemt verder toe. We ontvangen binnenkort een kiespas. Want als residenza mag je hier stemmen voor de gemeenteraad. Hiervoor vul je een aanvraag in bij Josephine: “Nee, legitimeren hoeft niet, die heb ik zelf getikt”. En over een dag of twee ligt de stempas voor ons klaar. Ook zijn we in het bezit geraakt van een certificaat die wij te danken hebben aan onze aanwezigheid bij de cursus Italiaans per stranieri. Ruimschoots verdient volgens ons. De traditie wil dat je dit rijkelijk gedecoreerde document inlijst en op een opvallende plaats ophangt. Uit het begrip atestato di frequenza kun je opmaken, dat we er niet onmiddellijk als tolk-vertaler mee aan de slag kunnen.