en terug op Faranghe
Vriend Rob heeft Rome bezocht in een zonnetje die zich niks van februari aantrok. Vervolgens heeft hij de trein genomen om Michel – eenzaam en alleen op Faranghe! – bij te staan. Rob kon even afstand doen van reclasseren van boeven en schavuiten en met Michel en de bomen praten. Een van de taken die Rob en Michel hebben uitgevoerd is het bomen planten volgens het Gerardjoling-principe. Dat gaat als volgt: ga met je schop naar een plaats waar de natuur veel jonge bomen laat ontstaan, die rooi je en herplant je dan op een plaats waar te weinig bomen staan. Met een eigen bos kan dat.
Nu is het wachten op een teken van leven. Als alles aanslaat, hebben we zomaar 17 bomen op de camping staan. We hebben van die buizen meegeplant – afgekeken van de plantsoenendienst – dus kunnen we goed water geven deze zomer. Inmiddels hebben we kunnen vaststellen dat zeker 80% in het blad staat en we kunnen de boomplantactie geslaagd noemen.
De wielerwedstrijd Tirreno-adriatico rijdt nog bijna door onze achtertuin. Tussen de bedrijven door werd er tijd gemaakt voor Michel’s passieve passie, het wielrennen. Het blijft indrukwekkend zo’n voorbij stormend peloton. En nog indrukwekkender is het om te zien hoe een honderdtal Guiseppes met motorfiets de weg net op tijd leeg verkeersvrij vegen.
Aan de rand van de camping staat een massieve bosrand. Daar moest lucht in met een paar doorkijkjes. Wat doet een mens dan? Je vliegt een koppel padvinders in en gaat het gevecht aan op het steile terrein. Padvinder Kees deed het rustig aan vanwege een staaroperatie aan zijn ogen, Padvinder Harry en Michel vonden eigenlijk dat het best nog ietsie kalmer kon. Het heet snoeien als je alleen de laatste 10 cm van een boom laat staan. Volgende winter zitten we goed in het brandhout.
De heren hebben hun les geleerd. Als er vonken uit een boom slaan, is deze niet statisch maar hangt hij in een hoogspanningsleiding kortsluiting te maken. Dit zet het halve dorp zonder stroom en verdient dus geen aanbeveling. Aan het eind van de week was het tijd om Mieke te gaan verlossen uit het jachtige leven in Nederland. Hier toe zouden Harry en Michel met de auto naar Nederland rijden zodat deze ook nog een APKtje kon pakken. Na een week van snoeien in een T-shirtje, lag er op vertrekdag 15 cm sneeuw op het wegdek. Vanaf Faranghe! gaat het stijl omhoog, dus we moesten echt eerst wachten op de dooi.
Drie maanden was Michel een groene weduwnaar. Met Mieke als gastarbeider aan het werk in Nederland. Ze is opgevangen in een goed (heel goed) Haags kosthuis. Veel en lekker eten, goeie gesprekken, veel gelachen en een hoop cultuuruitjes. Geen tijd voor heimwee, want er moet ook worden gekookt op een slooplocatie voor Esther Didden Kunstprojecten, een wijk dient gevraagd en ongevraagd van advies te worden voorzien namens Stichting Boog, Europeanen gemobiliseerd voor Huis van Gedichten en professionals van Veilig Verkeer Nederland getraind in burgerschap. Fantastisch leuke opdrachten en fijne opdrachtgevers, maar ook rennen springen vliegen duiken vallen opstaan en weer doorgaan, we kunnen nu niet blijven, we kunnen nu niet langer blijven staan. Intussen weer terug in Italië aan het afkicken van het Nederlandse tempo en het stadse lawaai.
Heerlijk – weer samen a Faranghe! Het is april en de kersenbomen staan in bloei. Michel heeft het gras gemaaid en het ruikt hier zalig. In het zonnetje uitgestrekt op het ligbed uitkijken over de vallei. Roberto, de buurman, is zijn land aan het eggen. Binnenkort verwachten we ons eerste gasten van het vakantieseizoen. De voorjaarschoonmaak kan nu beginnen. Eerst nog even luieren.
Over naar het laatste nieuws, de aardbeving. We wisten dat deze regio een aardbevingsgebied is, want we kenden de aardbeving van 1997 met de enorme schade in Assisi van televisie. Toch is deze aardbeving in l’Aquila iets anders. Alhoewel op 100 km afstand werden we gisterennacht wakker van het schudden van ons bed en het klapperen van de binnenluiken. Er is geen schade aan ons huis en zelfs de ruïne beneden staat nog net zo overeind. Vreemd natuurgeweld.
