Het is deze week een beetje tobben, maar het komt wel weer goed.
Om te beginen is het de hele week al een beetje “Tineke-weer” wat voor ingewijden betekent dat er een constante kans op een bui bestaat, die op de meest ongelegen momenten uitbreekt. De droogmolen (ja, de was moet ook in dit paradijs gedaan worden) is twee keer omgewaaid, zodat de was opnieuw moest. Letwel: we doen op dit moment nog de traditonele handwas. Omdat we dat natuurlijk behoorlijk zat waren, is er een stukkie steigerpijp van Paulo geleend (het ligt toch maar te liggen) en dat een meter de grond in gehengst. Met de was komt het wel goed.
Veel reacties ontvingen wij over ons Italiaans wat zo goed vorderde. Dank daarvoor! Onze juf denkt daar anders over. We zijn gestart met twee keer per week Italiaanse les bij een bijzonder aardige en geduldige mejuffrouw. Deze is nogal gehecht aan de juiste uitspraak. En dat is terecht, anders verstaat nog niemand je. Bij Mieke gaat dat voor 90 % goed. Met de foute tien procent is ze alleen erg volhardend. Uiteindelijk heeft ze piacere (= aangenaam) goed leren uitspreken door aan de klank van “biertjé!” te denken. Michel gooit er zijn eigen haagsche accent in, iets wat op groot onbegrip van de lerares stuit.
Het was ook de week van de dagjes uit. Om te beginnen naar Rome waar we de hypotheek akte konden ondertekenen. In onze wijsheid hadden we besloten treinkaartjes te reserveren met z’n tweeen voor 37 euro in 2,5 uur in hartje Rome. Daar kan de auto niet tegenop. De reis ging voorspoedig en vervolgens met de bus naar de notaris. Al snel bleek er nog een goede reden te zijn om in Rome voor het openbaar vervoer te kiezen. Michel is er van overtuigd geraakt dat auto rijden hier alleen in kennelijke staat haalbaar is. Van alle kanten kwamen scooter-klerken in driedelig pak aangeraced en tussen het autoverkeer doorgejakkerd. Wonderlijk dat de busrit zonder ongelukken verliep. Op het afgesproken tijdstip staan we op het opgegeven adres. Dan blijkt dat een nonnenklooster te zijn van de orde Maria Zaligmakend (of zoiets) en nee, de portier/non kent de notaris niet. Onze contactpersoon dus maar bellen, maar er wordt niet opgenomen. De twijfel slaat toe: is er nog zo’n straat, bedoelde hij 7B en niet 73? We lopen terug en controleren domweg alle naambordjes aan de gevel en bij puur toeval vinden we op 53 de naam van onze notaris. De rest was piece of cake.
Eenmaal weer buiten zien we de notaris snel op zijn scooter springen, waarschijnlijk wil die op tijd thuis zijn voor z’n pranzo. Wij eten een verrukkelijke maaltijd voor verbazend weinig geld en met persoonlijke begeleiding bij het kiezen uit het buffet met vele heerlijke schotels. Terug naar het station zijn we gaan lopen om toch ook wat van de stad te zien. Mieke wilde graag naar de gallery “villa borghese” in het gelijknamige park met ondermeer schilderijen van Rafael en Caravaggio. Helaas willen alle Rome-touristen dat wel en konden we alleen reserveren voor drie uur later. Dat was ons effe te lang. Voor de terugreis hadden we een open ticket, niet voor de sneltrein en geen gereserveerde plaatsen. Da’s geen wijsheid: de gewone trein zit mudvol en er restte ons slechts staanplaatsen, gecombineerd met een reistijd van 3 uur en een kwartier is dit de bezuiniging van 17 euro niet waard.
Buurman Roberto heeft ons vrijkaarten gegeven voor de jaarlijkse boerenmanifistatie in Macerata. Want we zijn nog op zoek naar een tractor met maaier, ploeg en dat soort zaken. Ons werd op het hart gedrukt dat we niks mochten kopen. Nee alleen informatie meenemen en dan ging Roberto mee voor de onderhandelingen, “anders word je als stranieri getild”. We hebben hem maar niet verteld over ons verleden als tweedehands autohandelaren. Purtroppo, het aanbod aan tractoren viel tegen. Daarentegen konden we wel witte koeien, enorme varkens , kippetjes, paarden en ezels kopen. Mieke wil kippen, maar eerst moet er een hok, en daarvoor moet er nog… afijn nog genoeg te doen. Wat er ook in overvloed was,waren specialiteiten uit de streek, zoals salamis, kazen, truffels en noem maar op. Daar hebben we ons uitvoerig over laten voorlichten (lees: proeven).
We hebben met onze huisdieren een nieuwe traditie geintroduceerd: zij verkennen het land in de nacht en deze kennis moet (schijnbaar) met ons worden gedeeld. Tegen het eind van de middag zit het hele circus klaar voor de caravan om samen een rondje te wandelen over het terrein. En als er eentje achterblijft, wordt er heftig gemiauwd om die erbij te roepen. Op zich is de traditie wel goed voor de spijsvertering maar het is geen gezicht twee katten die aan de voet meelopen. Gelukkig niemand die het ziet. Gisteren is op deze traditie ernstig inbreuk gedaan. Het was het eerder genoemde “Tineke-weer” met dit verschil dat de bui al wel was uitgebroken. Om te beginnen vond Mieke dat iemand de afwas moest doen en ging niet mee. Corniglio vond het na 30 meter ook wel geschoten en maakte nog even een dikke nagel en rechtsomkeer. Toen Murphy en Michel huiswaards keerden lag hij in de voortent op zijn gemak het verzopen zooitje op te wachten.
Vandaag is de Hollander Houben in Rome heilig verklaard. Dat hebben jullie vast niet gemist. Wij zijn ook voorstanders van goedaardig bijgeloof, daarom hebben we San Gabrielle aangeschaft die waakt over onze tafel. En het dak? Maandag gaan ze beginnen, echt waar. Onze volgende verovering is de keuken: wij hebben hamers en bijtels gekocht om de muur in de keuken te lijf te gaan. Maar daarover een volgend bericht.
Michel en Mieke
