Het was me een feestweek deze week. Deels op afstand en deels hier ter plaatse. Eerst de feestjes op afstand. Hetty was jarig deze week (we weten niet precies hoe jong ze is) en dat hebben we gevierd. Ook de trouwerij van Michels maatje Rob, met z’n vriendin Elly was aanleiding voor een klein bacchanaal in huize Faranghe. En dat allemaal met een gezonde (?) dosis melangolie. Jammer dat we er niet bij waren. Niet jammer genoeg om de boel hier weer in te pakken, maar wel jammer.
Een feest op onze lokatie was het pannenbier met de bouwvakkers. Het hoogste punt is bereikt. Dit hoogste punt bestaat uit twee authentieke schoorstenen geheel volgens de plaatselijke traditie inclusief een dakje met gerecycelde dakpannen. Snoepjes in deze omgeving vinden we zelf, hoewel ze midden in Den Haag als zwaar kitsch zouden worden versleten. Dit was een goede aanleiding om onze bouwvakkers eens te verwennen met een hapje en een drankje. De heren zijn alles wat je niet verwacht gezien de vooroordelen over Italianen. Elke planning wordt strak gehaald. Ze beginnen stipt om 8 uur (je kan er letterlijk de klok op gelijk zetten) en gaan eten om 12 en zijn dan om 13.30 terug. Het is rond die tijd een graad of 30 in de schaduw dus reken maar wat dat op een schaduwloos dak betekent. Het getuigd van waar heldendom.
Wat ook wel feestelijk is: we zijn gestart met de herindeling van de keuken van ons huis. Dit houdt voornamelijk in dat we zo’n beetje alle niet-dragende muren eruit beuken om de ruimte te verdelen zoals wij dat handig vinden. Jammer is dat deze klus na twee dagen is stilgelegd door onze “projektleider”. Deze vindt dat alle bouwwerkzaamheden onder zijn verantwoording vallen. Gezien het feit dat hij met zijn planning de aanvang van de dakwerkzaamheden zo’n 2,5 maand heeft vertraagd en zelfs daarover de afspraken steeds weer vergeet, hebben wij over zijn verantwoording een iets andere mening. We hebben dinsdag een spoedoverleg. Een afspraak waar hij ongetwijfeld te laat op komt en vergeet daarover te bellen. Ja, deze man voldoet aan al onze vooroordelen over de laconieke Italianen, met dit verschil dat het een Duitser is.
Het katwandelen ( de catwalk, of in het Italilaans Ghatto Passagio) is een vaste traditie geworden. Ze komen zo rond een uur of negentien ons halen. Als Peppie en Kokkie zitten ze dan te miauwen aan het begin van het pad. Vooral Corniglio vindt het leuk als er regelmatig naar hem op een zelfde toon wordt gefloten, wat hij dan steevast met een licht miauw beantwoordt. Volgens ons zijn ze in hun kittentijd blijven hangen en lopen ze achter ons, moederpoes, aan. Uit dankbaarheid voor deze gezelligheid, en voor al het eten wat wij hen bieden, nemen ze kadootjes voor ons mee. Er ligt al een week lang iedere ochtend een verse muis bij ons voor de caravandeur. We zijn er nog niet toe overgegaan om deze in ons onbijtritueel op te nemen.
Ook feestelijk was het nieuws dat alles goed gaat met de aanstaande zoon van de juffrouw van de Fai-da-Te shop (doe het zelf-winkel). Er is een echo gemaakt en alles zit er-op-en-er-an. Onze trouwe lezers kennen de winkel al: wij hebben die omschreven als een winkel van 4 bij 5 met het assortiment van een grote bouwmarkt. Maar daarmee is nog niet alles verteld: onze binding gaat inmiddels veel verder als met de gemiddelde Gamma. Het is onze favouriete winkel en we zijn graag geziene klanten, door de omzetverhoging en doordat we als onwetenden in bescherming moeten worden genomen. Welke vraag ook, er wordt altijd wel een passend antwoord gevonden. (bijvoorbeeld voor glasconserven moet je in de casalinghi zegmaar Blokker, 200 meter verderop zijn) De winkel wordt gerund door moeder en bovengenoemde dochter en het is altijd feest als we langskomen. Alle ander klanten weten ondertussen wie we zijn: een paar rare Hollanders die hier zo nodig een huis moesen kopen. Over de te gebruiken matrialen is steeds een royaal overleg met bijbehorende na-evaluatie. Als we een mixer nodig hebben om cement te roeren krijgen we hem pas mee nadat moeders zich geïnformeerd heeft over de kracht van onze boormachine. We mogen pas een beitel kopen, nadat we hebben uitgelegd, dat we er tegels mee te lijf gaan. Anders heb je er niks aan en is het zonde van het geld, menen we dat ze zegt. Michel heeft met moeders een half uur gemopperd boven een kapotte kettingzaag. Ze waren het duidelijk met elkaar eens; wie maakt dat nou zo, een stalen tandrad in een plastik tegenpool. Eigenlijk zijn we allebei een beetje verliefd op de dames van de faidate en dit gevoel lijkt wederzijds: bij ons laatste bezoek kreeg Mieke een roos mee naar huis.
En dan nog even een lezersvraag: We hebben hier een koppel roofvogels in de buurt. Met een spanwijdte van ongeveer 1,5 tot 2 meter cirkelen ze boven ons land. Ze zijn donkerbruin van boven en lichtbruin met wit van onder. U zult zeggen doe er een plaatje bij. Ja, maar zo gauw als we aan een fototoestel denken (of zelfs maar aan een verrekijker) zijn ze “pleitte”. De vraag is nu, wat zouden het kunnen zijn en hoe overtuigen we ze om lang genoeg te blijven voor een foto? Goede inzendingen worden beloond.
Vandaag genieten we van onze rust, het is tenslotte domenica. Michel probeert wat te herstellen van zijn eerste blessure en we gebruiken ons “sloopverbod” als gelegenheids argument om niks te doen. Hoe lang het sloopverbod aanhoudt en wat het spoedoverleg oplevert, daarover een volgende keer.
