We zijn benaderd voor het boek “300x logeren en kamperen bij Nederlanders in Zuid-Europa”. We overwegen dit natuurlijk serieus, maar de gevraagde foto’s van het interieur en exterieur “waarin uw logeeradres zo goed mogelijk tot z’n recht komt” is nog even een klein knelpuntje. We hebben wel een geinige foto van een man die een nieuw raam in de muur van de stal staat te hakken. Boeiend, maar niet echt wervend voor logees.
Rent u nou niet allemaal naar de winkel om dit boek te kopen. Als we toch meedoen zijn we bij plaatsing verplicht om 20 stuks af te nemen. In dat geval zouden de eerste jarigen wel eens kunnen boffen. En dat zonder prijsvraag deze keer. Vorige keer hadden we ook al geen prijsvraag en toch inzendingen met het goede antwoord (huh?). De schotel was inderdaad een Piatta di Muratore bestaande uit een pasta gevuld met ricotta en spinazie (van de traiteur) en een sausje van gesmolten boter met salieblaadjes (uit de tuin) afgemaakt met een paar draaien uit de pepermolen en een geraspte parmezaanse kaas.
Terug naar dat raam. Het werd tijd dat ook de achtergevel zijn definitieve vorm zou krijgen. Want daar komen de appartementen. Voordat het gestuct kon worden, moest er nog een extra raam gemaakt worden anders zou het appartement veel te donker blijven. Bovendien was de toegang verkleind en wilden we die weer openen tot het origineel van 230 bij 180 cm met een boog. Uit het feit dat er vandaag (domenica) nog steeds gehakt wordt, kunt u gerust afleiden dat het niet mee valt om een raam te maken in een muur van een meter dik en dat het destijds geen prutsers waren.
Kent u de uitdrukking “the italian way of driving, what’s behind me is not important”? Michel is er van overtuigd dat de meeste Italianen niet kunnen autorijden. Zo dient er voor een bocht eerst tot stilstand gekomen te worden (uiteraard zonder de medeweggebruiker hier op voor te bereiden) en is het teveel werk om te parkeren en te sturen tegelijk. Nou heeft Michel nogal hoge eigendunk dus dat zal best meevallen, denkt u misschien. Gelukkig kreeg hij voor zijn opvatting deze week bijval. Er kwam een man met een vrachtautootje een betonmolen brengen, deze moest naar het werk aan de achtergevel. Vrolijk reed hij helemaal door naar beneden naar het toekomstige campingterrein. Het richtingzwaaien van Leone, Salvatore en Michel volkomen negerend. Nou weten de trouwe lezers dat je bij ons niet van de verharde weg af moet als het heeft geregend. Deze chauffeur had tegen de gladheid een oplossing: Je maakt vaart op het vlakke en in de bocht naar boven rem je af. Je neemt de bocht zo krap en zo steil mogelijk en geeft dan vol gas in zijn 1. Na zes pogingen had hij een slipgeul van een halve meter diep gemaakt en waren de p…madonna’s niet van de lucht. Hooghartig werd elk advies in de wind geslagen en het aanbod “zal ik even” werd als onzedelijk afgedaan. Uiteindelijk reed hij per ongeluk op de geadviseerde manier en kwam weer boven bij de voorkant van het huis. Hij was niet meer van plan de vrachtauto nog maar een stukje de goede kant op te rijden. Dus werd de betonmolen uitgeladen en moesten we het ding lopend naar beneden achter het huis rollen. De chauffeur was inmiddels vertrokken en kreeg het opnieuw voor elkaar om ook op de asfaltweg te slippen. Telkens liet hij de vrachtwagen achteruit naar beneden rollen en nam hij de heuvel opnieuw. Maar nu was ie er alleen van. Leone, Salvatore en Michel waren preoccupato met iets heel anders.
Het is ons bekend dat delen van Nederland op dit moment last hebben van een herfststorm. Maar Nederland staat daarin niet alleen, want hier kan het ook lekker waaien. Volgens Michel komt dat door de wet van de communicerende dalen. Er is ergens lucht te weinig en ergens lucht te veel en dat moet gelijk getrokken. Alleen moet de lucht hier over de berg. Dus er moet een groot verschil zijn wil het daar overheen komen. (bent u er nog?) Als dat dan lukt maakt het een enorme vaart om beneden te komen. Dat lijkt leuk, de was droogt lekker snel en je kan lekker kiten (vroeger heette dat vliegeren). Maar er is een keerzijde. We hadden de nieuwe ramen tot in de puntjes voorbereid: glas erin, gekit en afgeschilderd, zodat de ramen vlot in de gestelde kozijnen konden. Het is hier niet meer de temperatuur om de boel open te laten, want de lucht is helder, het is één graad en er ligt prachtige sneeuw op de bergtoppen… vervolgens slaat het raam met het geluid van “oei ik woei” en brekend glas tot diggelen. U snapt dat het een nacht met veel frisse lucht wordt en morgen terug naar de glashandel.
Kent u haar nog, de dochter van de fai-da-te, die op elke vraag over een boutje en een nippeltje een passend antwoord weet. Ja, die was toch zwanger, die moet toch inmiddels op knappen staan??? Inderdaad: de bambino heet Fillipo en het weegt 3750 gram. Martha, mille auguri !
Mieke zag Michel het bekende gebaar maken van de uitgestrekte arm om de gebruiksaanwijzing van een pak spaghetti te lezen. Tijd voor een bezoek aan de opticien! Ingeweiden weten dat hij vroeger al regelmatig de leesbril van zijn collega leende (dat ging om heeuule kleine lettertjes) en zijn vast minder verbaasd. Naar de opticien wou hij niet, want dat is veel te serieus. Van de week bij een Chinese variant van het Kruidvat lagen ze dan eindelijk, de leesbrilletjes voor een eurietje. Zolang Mieke roept dat het intelligent staat (vindt u niet?) is hij het ook van plan te dragen.
We hebben diverse fruitbomen besteld voor de moestuin. We verwachten ze binnenkort. Waaronder de mispelboom. Die geeft in de winter van die fel oranje vruchten terwijl die boom wel al z’n bladeren heeft verloren. Schitterend gezicht, net kerstballen. Binnenkort hier op deze site te vinden.
