Weblog

Vanaf afgelopen woensdag zijn wij nogal hulpen-loos. Jeroen en Daniel zijn met succes terug gekeerd naar Nederland en hebben als dank voor hun hulp wat van ons mooie weer meegekregen. U allen plukt daar dit weekend de vruchten van, dan weet u bij wie u moet zijn met de bedankjes. Helaas ging er slechts voor een weekend mooi weer in de vrijgekomen ruimte in de achterbak (we kregen een wasbak en schoenendoos bezorgd, dankdank). Dus weet dat het voor u vanaf maandag weer afgelopen is met de zomerpret. Wij zijn ook erg blij met de 10 graden die wij bij u hebben ingeleverd. Het verrichten van fysieke arbeid gaat toch vlotter met een temperatuur van zo’n 25 graden. We beginnen dan wel wel met een truitje aan, want voor je het weet heb je een koudje op je spieren te pakken. Insiders weten dat onze inburgering n echt begonnen is en dat we al een beetje lijken op onze oude buurman met z’n wollen pullover bij 30 graad celcius.

Terugkomend op onze hulpenloosheid, de vier extra handen worden gemist. De laaste muur in de loggia hebben we met ons tweeën weggebroken en het tempoverschil is goed te merken. Het beuken met een moker kan je niet vaak genoeg afwisselen, blijkt. Gelukkig hebben we Bep nog, onze trattorino die precies onder de steiger en door de boogjes past en met haar voorlader (het scheppie van Beppie) veel nuttig werk verzet.

Nu we het toch weer over het klimaat mogen hebben: Het heeft hier geregend! Lekker bijzonder zou u zeggen, maar als nieuwbakken boeren zijn we natuurbewust geworden en ons land kon wel een buitje gebruiken. We hadden de bewuste avond bezoek van Henriëtte en Glenn (de ex-directeur van Mieke en haar marito). Ze trakteerden ons op een heerlijk etentje en op weg naar het restaurant spetterde het al een beetje. Daniel en Michel zijn grote liefhebbers van het roken en dit dient in Italie, ook in de horeca jaja, buiten te gebeuren. Zij waren hierdoor ooggetuigen van de onstane bergbeken die spontaan door Matelica liepen. Na het eten hebben we onze gasten achtergelaten in de mooiste kamer met koninginne-balkon van het plaatselijke hotel. Weer thuis konden we de regenschade opmaken. Na maanden van droogweer raak je vervreemd van het effect van regen. Waren we wel gewaarschuwd om de auto op het asfalt te plaatsen zodat ie niet wegslipt. Over het dichtdraaien van raampjes heeft geen Italiaan gerept. Consequentie was dat we drie dagen lang bij elk ritje natte billen en natte voeten overhielden. Vanaf nu overwegen we bij de aanschaf van een volgende auto naast een airco ook een dompelpomp en plastic stoelen in het geval van ongelukjes.

Groots mag hier worden vermeldt dat Mieke haar eerste tomaat heeft. Hij is nog niet op kleur en is ook nog niet voldoende voor een groot gezelschap. Maar het is een echte tomaat en biologische kweek. Verder heuglijk nieuws is dat de likeuren langzaam op smaak komen. De Vlierbes heeft het in zich om een groot succes te worden. De Kersenlikeur is al verrukkelijk. De likeur van groene walnoot is echter – niet overdreven, – afschuwelijk smerig. Hij smaakt scherp als terpentine en heeft de kleur van ochtendurine waar de dokter van zou schrikken. Dat is dus een verbeterpuntje. Daarom een oproep aan de kenners om tips, advies en aanwijzingen te geven. Voor alle inzenders van de vogelprijsvraag, de Walnotenlikeur is bij deze komen te vervallen als hoofdprijs.

Terug naar de verbouwing. Het breekwerk is zo’n beetje achter de rug. Nog één muurtje te gaan, maar daar zit onze enige werkzame badkamer achter dus die moet voorlopig wachten. Er ligt inmiddels een berg puin op onze oprijlaan. Als dit alles in puinzakken moest worden afgevoerd naar het milieudepot dan zouden we ons fallissement nu al kunnen aanvragen. De heer Udink, www.vooraluwfaillisementenbeludink.nl, staat niet op onze gastenlijst, dus hebben we zelf een oplossing gezocht en gevonden. Roberto wil het graag hebben, want daarmee kan hij een weg aanleggen. Bent u al bekend met het plan om de autostrada van Bologna naar Ancona te verbreden? Volgens ons heeft de onverharde weg beneden naar ons buurhuis tevens oprit naar onze camping, meer prioriteit.

Na al het slopen wordt het tijd om wat op te bouwen. Mieke begint zich wat geremd te voelen in haar kookgebeuren. De recepten waar je een oven voor nodig hebt, liggen nu lang genoeg op de plank. En warmstromend water is wel zo makkelijk. Het gasfornuis is uitgezocht, dus wat let ons? Nog enkele zaken: het ontbreken van een gootsteen met wateraansluiting en het gapende gat die de schouw heeft achter gelaten is niet zo hygienisch. Dus dichtmetselen die handel en morgen gips halen om het glad te trekken. Beetje leidingwerk en een nieuwe kraan en aan de belangrijkste voorwaarden voor een keuken zijn voldaan. Dan hop na de Ikea, ze kennen hier geen 2e pinksterdag dus dat kan gewoon op een willekeurige dag. Kijken of ze hier ook de Zweedse gehaktballetjes kennen.

Terwijl velen van jullie de Gay Parade in Amsterdam bezoeken, gaan wij naar Gastronomisch Pagliano. Pagliano is een buurtschap van vijf huizen, een kerk, geen kroeg, vast wel een pisbak. Al een maandlang wordt er in de wijde omtrek reclame gemaakt voor dit spectakel. Het is goed voor de inburgering en ook gastronomisch zijn we benieuwd. Volgende week de beschouwing.

De tour-de-france-deceptie van deze week gaan we verder niet behandelen. Michel is drie dagen chagerijnig geweest en het is in huize Faranghe nog steeds een te mijden onderwerp.

Het dorpsfeest van verleden week was een doorslaggevend succes. Er waren leuke kramen met gevingerverfde borden, geborduurde kleedjes en ganzeverenpennen. Inmiddels heeft Mieke haar eigen punnikset uit Nederland toegezonden gekregen, dus na de lange wintermaanden zullen we volgend jaar met onze eigen stand mee kunnen doen. De afsluiting van de avond was een band met jaren 60 muziek, veelal vertaalde engelse muziek. Gespeeld door een band met een zanger waar (terecht) nog nooit iemand van heeft gehoord. De jongens hebben wat rondgeneuzeld maar alle mooie meiden waren met hun pa of moe.

Met de hulp van ons bezoek is – zonder epo of andre drug – het grote breek- en hakwerk begonnen. Dat ruimt meteen lekker op. De tussenmuren van de loggia zijn verwijderd en alle drie de boogjes zijn open. Dit begint een fantastische ruimte te worden. Ook de toegang tot de hooischuur is weer in zijn oorspronkelijke formaat. We zitten ineens heel goed in de reserve deuren, zie www.vakantieinitalie.eu/merchandise. Veel van de ontsierende water-, c.v.- en electriciteitsleidingen zijn verwijderd. En de puist van een openhaard is weg. Kortom nergens meer stroom, geen verwarming en alleen water in de badkamer. Wat zijn we er blij mee!

Ook bella zijn de plafonds in de kamers geworden. Ze zijn met veel zand gestraald en dat is werkelijk een wonderschoon gezicht. Jammer dat alle vloeren bedekt waren met centimeters zand. Onze gasten vonden echter een “indoor strand” niet zo gek, ze waren de dag eerder schandalig verbrand aan het prachtige strand van Corona en wilden nu wel even overdekt. Toch moest dit stoffige gebeuren worden verwijderd vanwege onze augustus gasten. We waren alleen te belazerd om alles twee trappen af te sjouwen dus hoppa het raam uit. De hele buurt kon mee genieten behalve dan dat er niemand in de buurt woont.

Bij dit alles is Bep voor het eerst nuttig in gezet. Met haar voorlader deed ze goede diensten door het zand naar een verzamelpunt te brengen. Dit is leuker en minder vermoeiend als de kruiwagen tegen de berg op duwen. Bep ziet er ondertussen wat minder glimmend uit maar dat hoort bij een tractor. Hoewel we een wasbeurt wel overwegen, con mano naturlemente.

Onze onbezoldigde attractieverkenners hebben Rome aangedaan. Ze hebben veel gezien, volgens Daniël heeft Jeroen hem door de stad gejaagd om zoveel mogelijk in een dag te kunnen bekijken. We zitten goed in de toeristische informatie en hebben een berg fotos. De reis ging goed tot op de terugweg de trein op het eennalaatste station de geest gaf. Hoewel de speaker aangaf dat het oponthoud slechts 210 minuten zou duren, waren de jonge onderzoekers niet blij. Het feit dat ze om 6.00 uur waren opgestaan, last hadden van chronische platvoeten en dat het ondertussen 22.30 was zal hierin rol hebben gespeeld. Gelukkig kwam er een bus na een kwartier, die de reizigers tot Fabriano brachten, waar wel Jeroen’s auto stond. Lullig voor de rest, maar “problem solved”.

Op de valreep kregen we de gemeenteraad van Esanatoglia op bezoek. Ze kwamen de mogelijkheden voor ons terrein beoordelen. Een camping met caravans lijkt te kunnen. Wat vastere bebouwing wordt onderzocht. Ook de bodem moet onderzocht worden op kunstschatten en milieueisen. De toestemming voor een camping is niet van gering belang, want uit een van deze varianten moet ons inkomen worden verdiend. Of dat goed gaat of dat we binnenkort bij de Lidl solliciteren als vakkenvullers, u kan het op deze weblog volgen.

Lekkere jonge knapen die de 1600 kilometer in twee dagen hebben overbrugd om tante Mieke en ome Michel op te zoeken. Beetje rare jongens die Italianen aldus Jeroen en Daniel. Ze spreken geen woord Engels; als je een broodje besteld bij de toonbank dan stuurt ze je weg richting kassa, geen idee waarom; bij het meer knoopt een visser een gesprek met je aan, geen woord van te verstaan; bij het benzinestation kijkt zo´n gocer in een uniform bij je naar binnen en dan wil die voor je gaan tanken alsof je dat zelf niet kan, en alweer is die niet te verstaan. Afijn er valt nog heel wat te ontdekken voor onze twee gasten. Naar het meer om te zwemmen, naar de grotten want dat is lekker koel, en vandaag naar het dorpsfestival kijken of er nog wat te beleven 😉 valt.

Maar eerst wordt het flink aanpakken. De oude schoorsteen moet verwijderd worden en dat klusje besteedt Mieke graag uit. Verbouwen van een oud huis is spannend en vermoeiend, daar hebben we ons op ingesteld. Maar tegen die schoorsteen kijkt ze al maanden op, met bange voorgevoelens over wat daar allemaal uit kan kruipen. Fijn dat de jongens er zijn.

Wat was er verder te beleven deze week? Ten eerste is onze tractor bezorgd en hebben haar liefdevol Bep gedoopt. Ze is van een schoonheid!! Dat mag ook wel want het is verreweg het duurste vervoermiddel dat we ooit hebben bezeten. Nu de apparatuur nog. Onze eerste poging om een grasmaaier te scoren liep stuk. We kwamen in een grote hal met ploegen, maaiers en frasen voor het grijpen, maar zonder personeel. Met lege handen weer naar huis gegaan, het grasmaaien moeten we nog even uitstellen. Wel als twee kleine kinderen aan het spelen geslagen, tot in de late uurtjes rondjes rijden op Beppie.

Twee dagen later kwam het gasbedrijf met concurrentie. Een graver van hetzelfde merk als Bep met een vergelijkbaar speelgoed gehalte. Deze kwam onze gastank plaatsen. Met een precisie waar je eng van werd groeven ze een gat op de gewenste plek. Daar ging een betonplaat in maatje enorm en dan een joekel van een tank in. Dit alles terwijl de graver een helling aannam waar een gezond mens het koud van krijgt en dat valt hier niet mee op dit moment. De hele zaak is weer tot een mooi terrasje geharkt en klaar was Guiseppe. Helaas ging de graver wel weer op de vrachtwagen en bleef Bep toch een beetje met een onbeantwoorde liefde achter. Slechts troostbaar met een glaasje diesel.

Onze zoektocht naar een “mannetje” voor het stucwerk loopt niet erg soepel. We hadden er één gevonden maar toen die een prijsje kwam maken, schrok hij van de steiger. Er was al een aannemer aan het werk. Schijnbaar geeft dat onderling trammelant, want hij had ineens geen tijd meer. Het schoonhakken van de gevel hebben wij even op pauze gezet, want dat is een te heet klusje geworden met 35+ in de schaduw. In september of zo maar weer eens kijken.

Doen we nog wat buiten roethappen van de schoorsteen en spelen met Bep? Een geinig afdakje timmeren van een paar gevonden telefoonpalen en het grondzeil van onze gasten. Hiermee houden we de eettafel tot een acceptabele tijd in de schaduw zodat er een hapje gegeten kan worden zonder dat iedereen op een Engelsman gaat lijken.

Lara is, hieperdepiephoera, één jaar geworden. Jefta heeft haar zwemdiploma B gehaald. Rasmussen rijdt in de gele trui. Of wij volgende week het gras kunnen maaien? Lees dan verder…

Op veelvuldig verzoek zullen wij ons verhaal van deze week klimatologisch neutraal behandelen. Maar voor die mensen die ondertussen uitslag krijgen onder hun regenpak hebben we toch nog een advies. Leg hutje bij mutje en schuif ieder een vakantiedag, dan sturen jullie Tineke met weer (voor “Tinekeweer” zie 3 juni) voor een week of vier naar IJsland.

Het blijft ons verbazen wat er hier allemaal te oogsten valt, vooral omdat wij zelf nog niks aangepland hebben. We komen bij stomtoeval vruchtenbomen tegen in het bos. Om nu niet alles wat hier groeit en bloeit om te zetten in alcoholische versnaperingen (er staan ondertussen vijf likeuren te rijpen in de cantina) is Mieke aan de jam begonnen. We beschikken inmiddels over een voorraad heerlijke vlierbessenjam en de pruimen-met-vijgenjam ziet er ook buitengewoon veelbelovend uit. Als volgend voorjaar onze productiekeuken klaar is, zullen deze jammen verkrijgbaar zijn op www.vakantieinitalie.eu/merchandising.

Begin deze week hebben wij kleur moeten bekennen. Onze keuze is gebaseerd op het kleuradvies wat wij ontvingen van Dibbets-Schilderwerken (het is familie dus een beetje reclame kan wel). Een belangrijk deel van dit advies was; kijk in de omgeving naar de traditionele kleuren. Daar is ook uit af te leiden hoe het niet moet. Er staat hier in de buurt een huis in de kleuren zuurstokroze gecombineerd met een overjarig bananengeel. Steeds als we er langs rijden denken we dat er kermis is. Voor onze keuze zijn we dichterbij huis gebleven en hebben we besloten voor de variant die eigelijk neerkomt op het herstellen van de oude kleuren van het huis. Er was sprake van een perfecte timing. Vrijdag zijn de bouwvakkers weer begonnen en voordat de pannen op het dak liggen moesten de schoorstenen op kleur zijn gebracht. De bouwvakkers hebben dit voor ons erop gekwast, opdat we niet op “hun” pannen gaan lopen. Vooral Michel was erg blij met dit aanbod want een dak is erg belangrijk maar om er nou gelijk op te gaan staan… zelfs met steiger non suo preferesce. Wij konden onze nieuwsgierigheid niet langer bedwingen en hebben een deel van de voorgevel (waarvan de stuclaag goed was) alvast in de verf gezet. U kunt zien dat het boterwit muren met wijnrode biezen zijn geworden. Door de zon vervaagt die rode kleur en zal naar verwachting al weer snel de versleten uistraling hebben die bij een oud huis past.

De bouwvakker zijn sowieso weer lekker op stoom. De zwaar gerafelde dakrand van de achtergevel is geheel vernieuwd en voor- en achtergevel hebben een koperen regengoot. Mieke wordt al een week bestookt met de boodschap dat het koper maandelijks gepoetst moet worden. Met “nee schatje, het is een oud huis dus het moet er juist verweerd uitzien”, heeft ze alweer het laatste woord. Al met al wordt het huis meer en meer een feest om naar te kijken.

Voor de afwisseling (bouwstof gaat op een gegeven moment vervelen) is Michel aan het meubelmaken geslagen. Er moesten een paar aardbevingbestendige werkbanken komen. Deze zijn gefabriceert van het sloophout en een paar overbodige deuren. Ook is er een ongeveer 100 jaar oude eikenhouten balk verzaagd om als onderstel te dienen voor een bejaarde koeienplank. Nadat het laaste bouwverkeer is vertrokken, zullen we het bankje onder de eikenboom bij de ingang zetten, zodat wij onze gasten in de schaduw kunnen opwachten. Gezien de populariteit van sloophouten meubelen zullen onze ontwerpen tezijnertijd onder de kop merchadising verkrijgbaar worden. Voor verdere informatie over deze en andere Faranghe! artikelen kunt u contact op nemen met A. de Groot, onze zaakwaarnemer in deze, via het bekende adres info@vakantieinitalie.eu

Even aandacht voor de roofvogel prijsvraag. De verzoeken om meer details hebben we helaas onbeantwoord moeten laten. Niet uit onwil maar omdat het tot hun eigenschappen behoord dat ze zich slechts een zeer korte tijd laten zien. De suggestie dat het hier de bekende pleittegier betreft hebben we dan ook genomineerd. Het toezenden van een weblink over honderden roofvogels waar we er dan zelf een uit kunnen kiezen is helaas niet tot de nominaties doorgedrongen, daarvoor ontbreekt het ons aan de nodige kennis. Wel nuttig waren de uitsluitingen. Zo leek het onwaarschijnlijk dat het hier om een zeearend zou gaan. Ook het vogelbekdier lijkt (ons inziens terecht) uitgesloten. De inzending dat het hier een voor spionage doeleinden omgebouwde Ciconia ciconia (ooievaar) betreft, lijkt ons een goede kans te maken. Er is een inzending die we nog even moeten aanhouden, omdat we de daarin beschreven in- en uitsteeksels nog niet hebben kunnen nameten. Sinds kort zijn we geabboneerd op de Vroege-vogels-nieuwsbrief (dank daarvoor) in de hoop dat we daar wijzer van zullen worden. Aan de prijsvraag willen wij nog een beschrijving toevoegen wat ons deze week is opgevallen. Massaal wordt hier het graan geoogst en daar hangen onze vogels steevast boven. Jagend op vluchtend klein wild lijkt ons. Opnieuw een bevestiging dat de zeearend is uit gesloten. Terwijl dit getikt word vliegt “het” zowaar over ons heen. Een haastige greep naar de fotocamera heeft echter weer eens geen effect. Een zwierige duik achter de bomen om niet meer te voorschijn te komen. Dit moment heeft echter wel wat extra informatie opgeleverd. In het wit op de vleugels aan de onderkant zien we een ronde vorm, een soort ogen. Het dier heeft een goede kennis van thermiek of is te belabberd om te fladderen. Voor de bezitters van Petersons’ Vogelgids kunnen we ook melden dat hij een continu schreeuwend viuoeee viuoeee geluid maakt en dat de spanwijdte toch echt rond de 2 meter zit.

Was er niks te vieren deze week? Maar natuurlijk wel! Nog net voor het weekend kwam de signora di posteitaliane ons een pakje bezorgen. Gevuld met anti heimwee artikelen. In ons geval betrof dat pindakaas met stukjes noot, Javaanse Jongens Tembaco shag en de zeer effectieve Azaron. We hebben onmiddelijk vers brood gehaald en de pindakaasboterhammen als antipasti gegeten. Michel zit al twee dagen met een stomme glimlach te roken. En het krabben behoort voorlopig tot het verleden. Verder is het noemenswaardig dat de rotonde op de route Esanatoglia naar Matelica is opgeleverd. Dat er een Sagra di Alpini is in Braccano. En binnenkort de zomerfestiviteiten van start gaan in Esanatoglia. En hieperdepiep, de eerste afwijzing als COLUMNISTEN is binnen en wel voor het tijdschrift Landleven. Daarmee kunnen we nu als beroep opgeven dat wij werkloze columnisten (editorialiste disoccupate) zijn! Zoals eerder geschreven is het hebben voor een beroep hier van levensbelang. Klik op de volgende link voor het bewijs.

De gemeenteraad van Esanatoglia is schijnbaar nog in beraad over onze campingkwestie want daar hebben we nog niks van vernomen. Volgende week maar eens navraag doen.

Augustus, de nationale vakantiemaand van Italie, dreigt er aan te komen. Onze bouwvakkers zijn alvast op vakantie (hun augustus valt vroeg dit jaar). En gelukkig, de daken van het hoofdgebouw zijn af. Het is werkelijk prachtig geworden. In september komen ze terug pm de bijgebouwen van nieuwe daken te voorzien. En dan hebben we een vorstelijk terras. Visueel is het niet erg sterk zo’n steiger om het huis voor nog zo’n 2 maanden (deze keer dan ook geen trotse beelden). Maar we pakken wel het voordeel van de steiger en de cementmolen die zijn achtergelaten. Zo moet de achtergevel opnieuw gestuct worden. Daarvoor moet eerst het oude kalkcement eraf gebikt. Dit hadden wel willen uit besteden maar gezien het feit dat ook wij elke euro maar een keer kunnen uitgeven zijn we moedig zelf aan de slag. Dat bikken kan je beter over meerdere dagen verdelen, want het is slopend (ook figuurlijk). Het moet wel op tijd af, want we willen een “mannetje” laten stucen en dat moet voordat de aannemer terug is, anders hebben we een extra rekening voor steigers en cementmolen aan ons ribben. We hebben een toezegging dat de zandstralers donderdag komen. Daar kijken we – en onze toekomstige gasten – echt naar uit. Totdat dit klusje geklaard is, zal ons bezoek in een tent moeten overnachten. Het uitschudden van je dekbed is niet goed genoeg als het plafond gezandstraald wordt.

Ook in de supermarkt is te merken dat het vakantietijd is. Steeds meer stranieri en daar wordt je zelf meer inlander van. Wij buitenlanders zijn altijd herkenbaar; als we rood zijn, zijn we Engels; als we pindakaas zoeken, zijn wij Hollander; als we door de zaak galmen, zijn we Duitser;, als we met het hele gezin komen inclusief opa, zijn we Fransoos; enzo verder. Kunnen we ons lekker uitsloven door in hun eigen taal te vragen wat ze zoeken en dan de Italiaanse vertaling te geven. Tenminste, als we dat al op les gehad hebben. Anders zeggen we gewoon dat ze dat hier niet kennen.

Ook ons contact met de gemeenteraad van Esanatoglia is weer tot stand gebracht. Vandaag is ons het zomerfestivalprogramma persoonlijk bezorgd en er is veel te doen voor zo’n bescheiden dorp. Feesten in juli en augustus met theater, muziek en eten, vaak eten. Komend weekend is er een markt met streekproducten en – gerechten, daar valt vast weer wat lekkers te proeven dus daar moeten we heen. We moeten nog even wachten met een eigen stand met onze producten.

Na klachten over onze wat eenzijdige benadering van de natuur (onze katten, de wolf en vreemde vogels) deze week ook een weergave van de flora op ons terrein. Sinds we hier wonen, weten we dat we onwetende stadskinderen zijn. Dus wat ons betreft zijn het allemaal bloemen, mooie bloemen. We zijn op zoek naar deskundigen onder u die wat meer tekst en uitleg kunnen geven bij de beelden die we hebben gemaakt.

Als gevolg van de vakantietijd hebben wij ook ons reserveringssysteem moeten starten. De belangstelling is overweldigend. We kunnen uitkijken naar een bont gezelschap die voor korte of langere tijd ons met hun bezoek blij komen maken. Zo bestaat de voorlopige lijst al uit een kersverse inginieur, een directrice van een groeiende organisatie, DE witte meneer met (en nu ook officieel) witte wief, onze persoonlijke kleuradviseur en zijn vrouw, onze dhr en mw Merchandising en niet te vergeten ons nieuwste nichtje (met haar ouders waarschijnlijk). Maar we hebben nog steeds plek zat, we hebben speciale familieplekken, nauwelijks sanitair en genoeg te doen.

Zouden we bijna vergeten om over het weer te praten. We willen graag dat jullie binnen blijven vanwege het gevaar van onweer. Wij moeten ‘smiddags stoppen met werken, nu niet alleen om een zonnesteek te voorkomen, maar ook vanwege de tour de france., via de radio van het internet. Af en toe hoor je Michel in zichzelf praten ondermeer dat Rasmussen voor de gele trui moet gaan en niet zo bescheiden alleen maar voor de bolletjestrui. Of zijn advies is opgevolgd, weten de liefhebbers inmiddels.

fotos van boven naar onder: De Wilde Peen, de Fresia, het kaasjeskruid, Wilde Cichorei, de Haagwinde of Pissepot en Leeuwenbekjes. Foto bovenaan de pagina: de bonte dovenetel. Over de juistheid van de namen kan gecorrespondeerd worden via info@vakantieinitalie.eu

Het was me een feestweek deze week. Deels op afstand en deels hier ter plaatse. Eerst de feestjes op afstand. Hetty was jarig deze week (we weten niet precies hoe jong ze is) en dat hebben we gevierd. Ook de trouwerij van Michels maatje Rob, met z’n vriendin Elly was aanleiding voor een klein bacchanaal in huize Faranghe. En dat allemaal met een gezonde (?) dosis melangolie. Jammer dat we er niet bij waren. Niet jammer genoeg om de boel hier weer in te pakken, maar wel jammer.

Een feest op onze lokatie was het pannenbier met de bouwvakkers. Het hoogste punt is bereikt. Dit hoogste punt bestaat uit twee authentieke schoorstenen geheel volgens de plaatselijke traditie inclusief een dakje met gerecycelde dakpannen. Snoepjes in deze omgeving vinden we zelf, hoewel ze midden in Den Haag als zwaar kitsch zouden worden versleten. Dit was een goede aanleiding om onze bouwvakkers eens te verwennen met een hapje en een drankje. De heren zijn alles wat je niet verwacht gezien de vooroordelen over Italianen. Elke planning wordt strak gehaald. Ze beginnen stipt om 8 uur (je kan er letterlijk de klok op gelijk zetten) en gaan eten om 12 en zijn dan om 13.30 terug. Het is rond die tijd een graad of 30 in de schaduw dus reken maar wat dat op een schaduwloos dak betekent. Het getuigd van waar heldendom.

Wat ook wel feestelijk is: we zijn gestart met de herindeling van de keuken van ons huis. Dit houdt voornamelijk in dat we zo’n beetje alle niet-dragende muren eruit beuken om de ruimte te verdelen zoals wij dat handig vinden. Jammer is dat deze klus na twee dagen is stilgelegd door onze “projektleider”. Deze vindt dat alle bouwwerkzaamheden onder zijn verantwoording vallen. Gezien het feit dat hij met zijn planning de aanvang van de dakwerkzaamheden zo’n 2,5 maand heeft vertraagd en zelfs daarover de afspraken steeds weer vergeet, hebben wij over zijn verantwoording een iets andere mening. We hebben dinsdag een spoedoverleg. Een afspraak waar hij ongetwijfeld te laat op komt en vergeet daarover te bellen. Ja, deze man voldoet aan al onze vooroordelen over de laconieke Italianen, met dit verschil dat het een Duitser is.

Het katwandelen ( de catwalk, of in het Italilaans Ghatto Passagio) is een vaste traditie geworden. Ze komen zo rond een uur of negentien ons halen. Als Peppie en Kokkie zitten ze dan te miauwen aan het begin van het pad. Vooral Corniglio vindt het leuk als er regelmatig naar hem op een zelfde toon wordt gefloten, wat hij dan steevast met een licht miauw beantwoordt. Volgens ons zijn ze in hun kittentijd blijven hangen en lopen ze achter ons, moederpoes, aan. Uit dankbaarheid voor deze gezelligheid, en voor al het eten wat wij hen bieden, nemen ze kadootjes voor ons mee. Er ligt al een week lang iedere ochtend een verse muis bij ons voor de caravandeur. We zijn er nog niet toe overgegaan om deze in ons onbijtritueel op te nemen.

Ook feestelijk was het nieuws dat alles goed gaat met de aanstaande zoon van de juffrouw van de Fai-da-Te shop (doe het zelf-winkel). Er is een echo gemaakt en alles zit er-op-en-er-an. Onze trouwe lezers kennen de winkel al: wij hebben die omschreven als een winkel van 4 bij 5 met het assortiment van een grote bouwmarkt. Maar daarmee is nog niet alles verteld: onze binding gaat inmiddels veel verder als met de gemiddelde Gamma. Het is onze favouriete winkel en we zijn graag geziene klanten, door de omzetverhoging en doordat we als onwetenden in bescherming moeten worden genomen. Welke vraag ook, er wordt altijd wel een passend antwoord gevonden. (bijvoorbeeld voor glasconserven moet je in de casalinghi zegmaar Blokker, 200 meter verderop zijn) De winkel wordt gerund door moeder en bovengenoemde dochter en het is altijd feest als we langskomen. Alle ander klanten weten ondertussen wie we zijn: een paar rare Hollanders die hier zo nodig een huis moesen kopen. Over de te gebruiken matrialen is steeds een royaal overleg met bijbehorende na-evaluatie. Als we een mixer nodig hebben om cement te roeren krijgen we hem pas mee nadat moeders zich geïnformeerd heeft over de kracht van onze boormachine. We mogen pas een beitel kopen, nadat we hebben uitgelegd, dat we er tegels mee te lijf gaan. Anders heb je er niks aan en is het zonde van het geld, menen we dat ze zegt. Michel heeft met moeders een half uur gemopperd boven een kapotte kettingzaag. Ze waren het duidelijk met elkaar eens; wie maakt dat nou zo, een stalen tandrad in een plastik tegenpool. Eigenlijk zijn we allebei een beetje verliefd op de dames van de faidate en dit gevoel lijkt wederzijds: bij ons laatste bezoek kreeg Mieke een roos mee naar huis.

En dan nog even een lezersvraag: We hebben hier een koppel roofvogels in de buurt. Met een spanwijdte van ongeveer 1,5 tot 2 meter cirkelen ze boven ons land. Ze zijn donkerbruin van boven en lichtbruin met wit van onder. U zult zeggen doe er een plaatje bij. Ja, maar zo gauw als we aan een fototoestel denken (of zelfs maar aan een verrekijker) zijn ze “pleitte”. De vraag is nu, wat zouden het kunnen zijn en hoe overtuigen we ze om lang genoeg te blijven voor een foto? Goede inzendingen worden beloond.

Vandaag genieten we van onze rust, het is tenslotte domenica. Michel probeert wat te herstellen van zijn eerste blessure en we gebruiken ons “sloopverbod” als gelegenheids argument om niks te doen. Hoe lang het sloopverbod aanhoudt en wat het spoedoverleg oplevert, daarover een volgende keer.

Dit zou de eerste week voor ons als daklozen worden. Niets is minder waar: de bouwvakkers zijn zo watervlug dat het dak al weer dicht is. Michel was fantastisch want hij heeft aan de capo (het opperhoofd van de bouw) op z’n beste Italiaans gevraagd of de dakspanten allemaal wel goed waren. Dit werd bevestigend beantwoord. Maar Michel had toch enige twijfel en nodigde het opperhoofd uit om samen nog even op het dak kijken. Na enige discussie (!) kwamen ze tot een vergelijk, dat er toch 3 balken aan vervanging toe waren. Al was het maar voor onze gemoedsrust. De capo vond dit geen punt, maar de man die net de bewapening had gevlochten en die dat weer los kon knippen, dacht daar iets anders over. De Italiaanse vloeken waren redelijk te volgen en wat hij voor de rest riep heeft ons definitief overtuigd van zijn pools/russische achtergrond. Het was vervolgens zo gepiept. Tenminste voor een relatieve buitenstaander die vanaf de grond staat toe te kijken.

Het was sowieso een weekje om te vieren: we zijn op audiëntie geweest bij de burgemeester. Jahaa! Via Roberto hadden we het telefoonnummer van een mevrouw die hier in de buurt woont en door een verblijf van 20 jaar in Nederland onze taal en het Italiaans vloeiend beheerst. Mieke was op het briljante plan gekomen om haar te benaderen als tolk bij onze aanvraag voor verdere vergunningen. Tijdens het telefoongesprek vroeg zij direct met wie wij op het stadhuis dan een afspraak hadden. Met niemand nog natuurlijk, we wisten nog niet bij wie we moesten zijn en we wilden eerst weten of we voor het tolken een beroep op haar konden doen. Anders moesten we de vergunningaanvragen toch nog wel even uitstellen, waarschijnlijk tot les 25. Nou een afspraak met de burgermeester leek haar het beste en ze zou even kijken of die morgen tijd had. U begrijpt dat wij ondertussen met onze mond open zaten. Wat bleek het geval, deze mevrouw was zelf raadslid van ons mooie dorp en had op zaterdag toch een afspraak. Binnen 5 minuten belde ze terug dat dat wel gecombineerd kon worden.

Op zaterdag rond 10 uur werden wij enthousiast ontvangen door het raadslid , de burgemeester en een ambtenaar die werkelijk alle dossiers over ons huis te voorschijn kon toveren. Probeert u dat eens met Deetman of de burgermeester van de Lingewaard zou ik zegge. Wij hebben een gesprek gehad over het starten van een minicamping met een aantal bungalows. Zij zien het helemaal zitten, moet natuurlijk wel binnen de wet passen. Het is hun ambitie om Esanatoglia op de kaart te zetten en kunnen daar ons initiatief goed bij gebruiken.. Over een aantal weken komt de historicus annex ambtenaar van de vergunningen terug van vakantie en dan starten ze met ons de procedure voor het kadaster, de tekeningen en de voorschriften. We kregen vervolgens een rondleiding door het stadhuis waar de restauratie volop in gang is van frescos, theaterzaal en galerij. De oplevering is te verwachten in 2008 en we hebben hen beloofd dat jullie allemaal komen kijken tegen die tijd. Bij het afscheid kregen wij nog te horen dat er zo te zien geen problemen waren en dat het misschien net niet voor augustus rond zou kunnen zijn. (u weet in augustus is Italië op vakantie). Onze inschatting: als we dat maar halen voor 2009, bleek weer eens van een ongegrond pessimisme.

We kregen ook nog wat geschiedenis mee.
Esanatoglia is samengesteld uit de namen Esus (een Keltische oorlogsgod) die de naam aan de rivier Esino heeft gegeven en Santa Anatoglia. Een vrouw die heilig is verklaard omdat ze het klooster Sant’Angelo heeft gesticht.. De campanile geeft toegang tot de oude stad en dateert al vanaf de eerste eeuw, in de tijd van keizer augustus. Het stadje zelf dateert uit de vroege middeleeuwen en is gebouwd om het zomerverblijf van de hertog van Camerino. Er is ons nog een rondleiding beloofd dus een van de volgende keren kunnen jullie nog meer feiten lezen over het altijd schone Esanatoglia.

Dit zou trouwens ook de week van de tractor worden, maar helaas dat is nog niks geworden. Intussen staat al wel de jonge kweek van Mieke in hun bakken te gillen om de koude grond (zo heet dat in boerenjargon). Zal toch niet zo zijn dat we middeleeuws met de hak de grond zelf moeten bewerken. Nee, zeker niet.

We lezen op nu.nl dat jullie een heus weeralarm hebben gehad met een echte windhoos. Hier daarentegen is het behoorlijk warm, maar ’s avond – nadat de electriciteitsdraden ons hebben gealarmeerd – koelt het lekker af met een stevige wind. Af en toe schudt ons caravannetje op z’n grondvesten, maar geeft niet, die wordt al een echt thuis. Dat is ook wel nodig want de bouwvakkers hebben aangekondigd dat ze het werk niet af kunnen maken en dat we een maand of zo moeten wachten voordat ze aan de hooischuur beginnen. Wij hopen en zullen er uiteraard op aandringen dat ze het huis wel afhandelen met een echte deur naar de gesloten kamers en het zandstralen van de plafonds. Of we een beetje goed uit deze onderhandeling weten te komen daarover een andere keer.

Het is deze week een beetje tobben, maar het komt wel weer goed.

Om te beginen is het de hele week al een beetje “Tineke-weer” wat voor ingewijden betekent dat er een constante kans op een bui bestaat, die op de meest ongelegen momenten uitbreekt. De droogmolen (ja, de was moet ook in dit paradijs gedaan worden) is twee keer omgewaaid, zodat de was opnieuw moest. Letwel: we doen op dit moment nog de traditonele handwas. Omdat we dat natuurlijk behoorlijk zat waren, is er een stukkie steigerpijp van Paulo geleend (het ligt toch maar te liggen) en dat een meter de grond in gehengst. Met de was komt het wel goed.

Veel reacties ontvingen wij over ons Italiaans wat zo goed vorderde. Dank daarvoor! Onze juf denkt daar anders over. We zijn gestart met twee keer per week Italiaanse les bij een bijzonder aardige en geduldige mejuffrouw. Deze is nogal gehecht aan de juiste uitspraak. En dat is terecht, anders verstaat nog niemand je. Bij Mieke gaat dat voor 90 % goed. Met de foute tien procent is ze alleen erg volhardend. Uiteindelijk heeft ze piacere (= aangenaam) goed leren uitspreken door aan de klank van “biertjé!” te denken. Michel gooit er zijn eigen haagsche accent in, iets wat op groot onbegrip van de lerares stuit.

Het was ook de week van de dagjes uit. Om te beginnen naar Rome waar we de hypotheek akte konden ondertekenen. In onze wijsheid hadden we besloten treinkaartjes te reserveren met z’n tweeen voor 37 euro in 2,5 uur in hartje Rome. Daar kan de auto niet tegenop. De reis ging voorspoedig en vervolgens met de bus naar de notaris. Al snel bleek er nog een goede reden te zijn om in Rome voor het openbaar vervoer te kiezen. Michel is er van overtuigd geraakt dat auto rijden hier alleen in kennelijke staat haalbaar is. Van alle kanten kwamen scooter-klerken in driedelig pak aangeraced en tussen het autoverkeer doorgejakkerd. Wonderlijk dat de busrit zonder ongelukken verliep. Op het afgesproken tijdstip staan we op het opgegeven adres. Dan blijkt dat een nonnenklooster te zijn van de orde Maria Zaligmakend (of zoiets) en nee, de portier/non kent de notaris niet. Onze contactpersoon dus maar bellen, maar er wordt niet opgenomen. De twijfel slaat toe: is er nog zo’n straat, bedoelde hij 7B en niet 73? We lopen terug en controleren domweg alle naambordjes aan de gevel en bij puur toeval vinden we op 53 de naam van onze notaris. De rest was piece of cake.

Eenmaal weer buiten zien we de notaris snel op zijn scooter springen, waarschijnlijk wil die op tijd thuis zijn voor z’n pranzo. Wij eten een verrukkelijke maaltijd voor verbazend weinig geld en met persoonlijke begeleiding bij het kiezen uit het buffet met vele heerlijke schotels. Terug naar het station zijn we gaan lopen om toch ook wat van de stad te zien. Mieke wilde graag naar de gallery “villa borghese” in het gelijknamige park met ondermeer schilderijen van Rafael en Caravaggio. Helaas willen alle Rome-touristen dat wel en konden we alleen reserveren voor drie uur later. Dat was ons effe te lang. Voor de terugreis hadden we een open ticket, niet voor de sneltrein en geen gereserveerde plaatsen. Da’s geen wijsheid: de gewone trein zit mudvol en er restte ons slechts staanplaatsen, gecombineerd met een reistijd van 3 uur en een kwartier is dit de bezuiniging van 17 euro niet waard.

Buurman Roberto heeft ons vrijkaarten gegeven voor de jaarlijkse boerenmanifistatie in Macerata. Want we zijn nog op zoek naar een tractor met maaier, ploeg en dat soort zaken. Ons werd op het hart gedrukt dat we niks mochten kopen. Nee alleen informatie meenemen en dan ging Roberto mee voor de onderhandelingen, “anders word je als stranieri getild”. We hebben hem maar niet verteld over ons verleden als tweedehands autohandelaren. Purtroppo, het aanbod aan tractoren viel tegen. Daarentegen konden we wel witte koeien, enorme varkens , kippetjes, paarden en ezels kopen. Mieke wil kippen, maar eerst moet er een hok, en daarvoor moet er nog… afijn nog genoeg te doen. Wat er ook in overvloed was,waren specialiteiten uit de streek, zoals salamis, kazen, truffels en noem maar op. Daar hebben we ons uitvoerig over laten voorlichten (lees: proeven).

We hebben met onze huisdieren een nieuwe traditie geintroduceerd: zij verkennen het land in de nacht en deze kennis moet (schijnbaar) met ons worden gedeeld. Tegen het eind van de middag zit het hele circus klaar voor de caravan om samen een rondje te wandelen over het terrein. En als er eentje achterblijft, wordt er heftig gemiauwd om die erbij te roepen. Op zich is de traditie wel goed voor de spijsvertering maar het is geen gezicht twee katten die aan de voet meelopen. Gelukkig niemand die het ziet. Gisteren is op deze traditie ernstig inbreuk gedaan. Het was het eerder genoemde “Tineke-weer” met dit verschil dat de bui al wel was uitgebroken. Om te beginnen vond Mieke dat iemand de afwas moest doen en ging niet mee. Corniglio vond het na 30 meter ook wel geschoten en maakte nog even een dikke nagel en rechtsomkeer. Toen Murphy en Michel huiswaards keerden lag hij in de voortent op zijn gemak het verzopen zooitje op te wachten.

Vandaag is de Hollander Houben in Rome heilig verklaard. Dat hebben jullie vast niet gemist. Wij zijn ook voorstanders van goedaardig bijgeloof, daarom hebben we San Gabrielle aangeschaft die waakt over onze tafel. En het dak? Maandag gaan ze beginnen, echt waar. Onze volgende verovering is de keuken: wij hebben hamers en bijtels gekocht om de muur in de keuken te lijf te gaan. Maar daarover een volgend bericht.

Michel en Mieke

Het is zover, de bouwvakkers zijn deze week hard aan de slag gegaan en het huis staat vol in de steigers. De actie die we konden gebruiken want als het dak niet af is dan kunnen wij op een gegeven moment (uno momento dato, ja ook in het italiaans) niet meer verder. En we willen mei volgend jaar kunnen starten als agriturismo. We hebben ommiddelijk gebruik gemaakt van de toegang tot de onbereikbare plaatsen in ons huis. Zo hebben we een dicht gemetseld raam geopend. Dit is het raam in onze toekomstige slaapkamer waar de zon door opkomt en een verbijsterend uitzicht op het dal geeft. Op bijgaande foto zult u zien dat het dichtmetselen van zo’n raam niet mag volgens het Verdrag van Geneve.

Met het arriveren van de bouwvakkers bleek ook gelijk het nut van onze italiaanse les. We konden vloeiend zeggen hoe we heten (Migel en Miegie) en waar we vandaan komen. Ook kunnen we tot duizend tellen (wat je dan weer niet doet want dan missen ze gelijk een steiger pijppie). Jammer is dat die gasten je dan ongeïntereseerd aankijken en daarna terzake doende vragen gaan stellen die we pas in les 12 krijgen. Ook zijn de geheime kamers geopend: twee ruimtes die afgesloten waren om redenen van teveel ruimte of vanwege het lekkende dak. Hier blijkt de vloer 20 cm verlaagd te zijn. om onduidelijke redenen. Het zal nog wel wat worden om dit in de toekomst recht te breien.

Het “Tineke” weer is gaan liggen en het is het gelijk weer 28 graden, dus het droogt wel weer op en dat is nodig. Het thema “weeralarm” is hier niet ingevoerd, ook niet als de hagel met eieren uit de lucht valt. Je moet gewoon naar de electriciteitsdraden luisteren en dan ben je gewaarschuwd.. Wel heeft de overvloedige regen er voor gezorgd dat ons zwembad weer geheel is afgekoeld en erger de vliegende alg-vertroebeling heeft opgelopen. Gelukkig is daar wel een online shop voor, en hebben we op z’n italiaans de zouten, chloren en de PH testers besteld. Afwachten wat onze geliefde postatrice ons komt bezorgen.

Het “wormvormig aanhangsel” (varkenskot) is slechts half gesloopt, ondanks Michel’s belofte om die de eerste dag gelijk om te duwen. Het zit toch net iets beter in elkaar als gedacht en er zitten waardevolle materialen in, zoals bouwstenen en dakpannen, die we met zorg verwijderen.

Michel heeft iets belangrijks geleerd met italiaanse les. We kwamen uit de bank. Michel liep voorop een shaggie draaiend, geschoren noch gewassenen. We werden meteen staande gehouden door de carabinierie. Dat is een tak van het leger die mitraillieurs dragen en dienen tegen gespuis en boeven. Documenti, per favor en de vraag of we toeristen waren. Veiligheidshalve hebben we toch nog maar even “si” gezegd, vanwege de distantie. Michel heeft zich voorgenomen dat dit voor de laatste keer is: hij heeft daarom uit zijn hoofd geleerd “No, non siamo touristi, abito a qui”(vrij naar een button die eind jaren 80 opgeld deed op het Waterlooplein (I’m not a tourist, I live here).

Tot onze vreugde krijgen we veel reactie op onze weblog. Er zijn een aantal terugkerende vragen die we hier in het algemeen willen behandelen:

Wie is Roberto: Onze buurman en tevens verkoper van ons pand. Met de overdrachts datum door ons gemats met 30 mile belastinggeld.

Wie is Paulo: De aannemer en tevens eigenaar van 999 steigerpijpies.

Wie is Tineke: Ex-collega van Michel die waar ze ook naar toe gaat altijd rotweer heeft.

Houdt Michel zijn buik in op de foto van verleden week: Het antwoord moet ja zijn, er moeten 2 keer per dag overheerlijke recepten van Mieke uitgeprobeerd worden. Dan kan je sjouwen wat je wilt, maar dat is niet te verbranden. Gelukkkig staat de weegschaal nog in Eden.

Wat is er met Eden: Daar staat nog steeds onze container met onze inboedel. Ach we missen het niet. Misschien met uitzondering van de motor, die zou niet gek zijn met dit weer.

Wie is die mooie meid op de foto: dat is ons nichtje, Lara, die één jaar wordt 21 juli a.s.

We zijn al echt als boeren in ’t buitenleven. Behalve dat er nog geen tractor is om de moestuin aan kant te maken, hebben we al wel een oogst van kersen en groene walnoten. De groene walnoten hebben we geoogst omdat er takken verwijderd moesten worden om ruimte te maken voor de steigerpijpen en Mieke een recept op het internet vond waaruit bleek dat je notenlikeur uit de groene walnoten kan maken. Dit recept gaan we proeven in augustus. De kersenlikeur gaan we proeven in oktober. Dit ter informatie voor degene die hun vakantie nog willen plannen voor dit jaar.

We hebben geprobeerd om via internet een tractor aan te schaffen. Geweldige prijs, bezorging in Italie, via een Roemeense-Hollandse connectie. De alarmbellen gaan loeiend hard want hij wil betaald worden via Western-union en is ontraceerbaar wat adres betreft. Daarom gaan we maandag naar een paar Italiaanse handelaren. De prijs is beduidend hoger, maar handje contantje geeft wel een stuk zekerheid. Daarover een volgende keer.