Weblog

Iedereen kent het uit eigen ervaring, bij verhuizing komen aan “de laatste dingetjes” geen einde. Uitgezwaaid door 2 overtreders van het uitzwaaiverbod, ging het op vrijdag, 29 april om 12.00 uur richting Italië. De katten Murphy en Corniglio moesten in hun kooien en vonden bij iedere overnachting het onbegrijpelijk waarom ze er niet uit mochten. Na 3 zware dagen “met de caravan over de Alpen” (het lied is beter) komen wij nog net voor het donker bij Faranghe aan. Als onervaren sleurhut-chauffeur wil je toch graag wat licht bij de speciale verrichtingen. Meteen kwartier gemaakt en de katten vrij gelaten in de caravan. Deze hadden opnieuw de pest nu omdat ze hun veilige kooi moesten verlaten maar gelukkig boden de bovenkastjes in de caravan een oplossing.

De volgende dag op naar de Lidl om de hoek. Vooral (drink)water halen want dat hebben we nog even niet. En een bubbeltje bij de enoteca om de boel te vieren. Om 13.00 uur teruggekeerd op tijd voor de eerste pranzo, niet meteen een 3 gangen menu, maar hoewel de schnitzels onderweg niet echt slecht waren, is een lekker pastaatje welkom.

s ’Avonds contrôle van Roberto de vorige eigenaar en huidige buurman. Hij wist ons te verzekeren dat dopo domani het water zou worden aangesloten. Want morgen (dinsdag) is het 1 mei. Het is hier namelijk zo dat alles gevierd wordt. Het summum hiervan vind je in het dorpje verderop, daar vieren ze fino di maggio (het einde van Mei) waarom is onduidelijk. Om de een of andere reden heet dit dorp St. Michele en Michel kijkt uit naar zijn eerste bezoek aan zijn feest.

Op woensdag heeft Mieke aan Murphy (genoemd naar het befaamde bier niet naar de wet) proberen uit te leggen hoe leuk het is om buiten te spelen. Zolang zij in de buurt blijft, vindt hij het wel geinig maar als we naar boven naar het huis gaan schiet hij weer de vertrouwde caravan in. Van Corniglio (betekenis konijn figuurlijk angsthaas),dachten we dat hij eenmaal vrij niet meer terug zou komen, gaat helemaal niet weg en blijft in een van de bovenkastjes zitten..

We hebben water nodig en de jerrycans zijn leeg. Geen nood, we hebben een hoofdkraan in de put voor het huis. Uiteindelijk zit er meer water in onze kleren maar de cans zijn ook vol en kunnen we weer vooruit. Als we de volgende dag terugkomen van de noodzakelijke inkopen (kruiwagen, ducktape ed) blijkt de aansluiting in de put gerealiseerd en een halve dag verder is de aansluiting in het huis ook gerepareerd door Roberto. Hij verzekert ons dat we de hoofdkraan dicht moeten houden tot we alles in het huis hebben gecontroleerd. Dit was geen overbodig advies: er bleek veel verwijdert en niks afgedopt te zijn. Met als gevolg stromend water langs de muren. Dit zou een gevecht van bijna een week worden. Hierbij moeten jullie in acht nemen dat het bestellen van de juiste maat dop en teflon tape niet in de cursus Italiaans is opgenomen. Teflontape is trouwens teflon. Na 5 pogingen (we waren het dweilen ondertussen een beetje zat) leek alles dicht, nog eens proberen. Nu spoot het water uit een volledig verroeste radiator!? Hier moest sprake zijn van een misverstand. Ook in Italië is de afspraak dat je de centrale verwarming en het drink water gescheiden dient te houden. Het bij-vul-kraantje bleek open te staan en dat zat dan weer rechtstreeks aan de waterleiding. (logisch!) Problem solved, alles dicht en dan nu de kranen proberen. Dat zag er goed uit, maar waarom staat er nou ineens weer water in de keuken? Het bleek dat de kraan in de badkamer 2 uitgangen heeft een zo als je dat verwacht en 1 uit een pijpje in de keuken. Gelukkig hadden we ondertussen doppen op voorraad. Na 4 uur poetsen op het sanitair is het zaterdag avond feest in huize Faranghe, want we kunnen douchen! Koud weliswaar maar een echte douche en dat werd tijd eerlijk gezegd.

Tussen de water perikelen door hebben we ook de eerste 5 m3 vuilnis uit het huis gesleept en op de plek gemieterd waar Roberto heeft beloofd het weg te zullen halen. Vervolgens moesten we gisteren wel een paar locals wegjagen omdat ze er wat bij wilden gooien (een mini truck vol).

Vandaag is het Domenica (zondag) en dan mag je niks anders doen als gewassen (check) en geschoren (check) en mails verzenden. Bij ons abonnement is het internet in het weekend gratis dus dat combineert goed. Kunnen de spieren ook even bij komen.

Volgens Mieke is het een kwestie van kamer bij kamer veroveren en niet gelijk het geheel willen toe-eigenen. De badkamer is verovert op het warm water na. Hoe de rest gaat, we vertellen het jullie later.

Vanaf deze week zijn wij officeel inwoner van het altijd mooie Esanatolgia. We zijn niet langer toeristen, maar residenza! Dit heeft buiten de gezelligheid voornamelijk belasting voordelen over het onroerendgoed, de overdracht en hypotheek aktes. Heb je normaal gesproken 18 maanden de tijd (en zijn er vaak 3 nodig) om de fiscus te overtuigen; de bank verlangt van ons dat we ons in laten schrijven als residenza vóór het passeren van de hypotheekakte als we tenminste gebruik willen maken van het prima casa tarief. Dat wilden wij wel. Dus van start met de procedure in deze mooie zomermaanden.

Hier voor dient men eerst te beschikken over een “carte di soggiorno”, een soort verblijfsvergunning die voor EU ingezetenen zo niet mag heten. Dit moet allereerst in de provincie hoofdstad Macerata geregeld worden. Omdat hier geldt “hoe groter de afstand tot de ambtenaar, des te verder ga je het bos in” is de eerste fase het grootste gevecht. Trots vertelde een lotgenoot in de supermarkt dat hij, door het hebben van werk in Italie en de vrindjes van zijn italiaanse vriendin, het in slechts 30 dagen gepiept had. Nou hebben wij hier bepaald geen baan en best wel vrienden maar niet op de juiste plek. Toch vol vertrouwen togen wij richting Macerata. Het Ufficio d´ Immigrazione staat goed aan gegeven dus dat was snel gevonden. Hier werden de voorspellingen over burocratische ellende bevestigd. Een wachtruimte met een stuk of 100 wachtenden en een temperatuur van zo´n 40 graden. Slechts twee loketten zijn open met daarvoor drukdoende, zwetende klanten. Een beetje wandeltocht zou onder deze condities zijn afgelast, nee hier geen brandweer, die water uitdeelt of de menigte nat houdt. Ons was verzeked dat er een aparte afdeling bestond voor EU burgers waar je snel werd geholpen.Dan kon dit het niet zijn. Onze wieg stond tenslotte aan de goede kant van die grens (effe geen principes dan maar),Gelukkig konden we hier weg en verder op zoek naar het juiste loket. Dit bleek een geheel lege wachtruimte (goed nieuws) met slechts 1 loket ook geheel verlaten (minder goed nieuws). Op het raam van het loket in het engels en italiaans een mededeling dat er per 11 April 2007 een nieuwe wet van kracht is en die de carte di sogiorno heeft afgeschaft en Europeanen zich rechtstreeks bij het gemeentehuis konden inschrijven. Dat leek zonde van de rit (uurtje heen en nog een terug) maar na nog een korte blik op de “sauna” klaagt een mens niet en reden wij blij huiswaarts.

Wij namen ons voor om na de pranzo meteen door te pakken. Het is met nieuwe wetgeving vaak zo dat de communicatie naar benenden wel eens vertraging op loopt. Kortom wist de ambtenaar op het gemeentehuis hier ook van? Dat bleek het geval, althans dat die wet er was, niet wat hij inhield en gezien het feit dat wij de eerste waren die hier een beroep op deden moest er wel wat worden uit gezocht. Het is sowieso een happening in een dorp van 2500 inwoners als er weer 2 bij komen. Na het noemen van ons adres werden we direct door de dame van de gemeente herkent. Ah meneer Bo-es (elke letter word apart uitgesproken, went snel) en mevrouw Wielhelmsum (vaak ook iets van mvrvwrom, went ook). Alles stond al klaar in de computer. We hadden geen stapel documenten of bewijzen meer nodig, wel nee, codice fiscale heb ik hier ook al staan, ook de geboorteplaats is bekend (consequent Olanda, zelfs bij de notaris). Nee aleen een huurcontract of de koopakte en we zijn rond. Morgen althans, want nu is het ministerie dicht. Wel konden we door naar het volgende loket voor de inschrijving als resident. Met enig onbegrip keken we de dame aan. We blijken op de afdeling gemeentebelastingen te zijn beland en deze hadden een vrij hoog `kip-ik-heb-je`gehalte, ze zaten al 4 maanden op ons te wachten. Afspraak voor morgen gemaakt en hup afgeleverd aan het volgende loket. Ook deze dame beschikt over dezelfde data base, alle gegevens stonden klaar met naam en al (een Rooms Katholiek land dus met alle doopnamen voluit). Alleen nog een afschrift van de bank graag (met minimaal 10 mile er op, zodat we niet op staatstkosten ziek kunnen worden) en appeltje eitje. Daar verscheen het zo gewenste formulier al. Het zou toch niet zo zijn dat we binnen een halfuur de boel geregeld hebben?!? Neen, vooral tot de verbazing van Michel verdween dit formulier niet in een printer maar werd met de hand ingevuld. Met alle doopnamen en een onschrijfbare achternaam van Mieke ging daar toch even tijd in zitten. Op elke pagina moest de codice fiscalle (2x 12 karakters) met de hand ingevuld. Voor de naam van de ambtenaar, het dorp en de datum waren haar gelukkig stempels ter beschikking gesteld. Op elke bladzijde nog een bijzondere stempel om het document te bekrachtigingen en een uurtje later staan we buiten met onze residenza met het volgnummer 1 op zak. Een wereldrecord volgens ons.

Ook de volgende dag bij de belastingen werd de gehele database met de hand overgeschreven. Ons eigendom bestaat uit drie percelen gekocht en overgedragen bij de zelfde notaris maar de beste man moest toch drie keer worden genoteerd. Nou heeft die notaris vijf namen dus u begrijpt dat deze dame voor de rest van de dag afgeserveerd was na ons formulier te hebben ingevuld. Hierna volgde de berekening wat we moesten betalen over het eerste half jaar. Dat was molto complicare want we waren vier maanden geen en zouden twee maanden wel residenza zijn. Het werd voor ons geduldig op schrift voorgerekend zodat wij het zouden begrijpen. Over de laatste 2 maanden betaal je minder en krijg je wat onduidelijke kortingen. Zij beschikte over een rekenmachine die volhield dat 2 x 17 een uitkomst van 37 geeft en als je dat dan weer door 2 deelt (ieder de helft) je weer bij 17 uitkomt. Gezien het eindbedrag van 48 euro per persoon vonden we het wel goed zo. Dan kwam er nog een beetje verontreinigingsheffing bij waarop wij natuurlijk korting krijgen, want op het platteland maak je minder afval(?). Het is niet duidelijk geworden of we een korting krijgen tot 75% of van 75% maar dat zien we wel op de rekening. Na een vrolijk “tot december” namen wij afscheid, want dan wordt het volgende halfjaar voor ons uitgerekend en persoonlijk contact is hiervoor gewenst. We kijken er nu al naar uit. Als we nog vragen hebben of iets nodig dan kunnen we zo langs komen bij onze nieuwe vriendin op het stadhuis. Nou we hadden nog wel een vraagje: wie (wij of de commune) moet de weg naar ons huis schoonhouden. Nou dat was een vraagje voor de technische afdeling waar we prompt bij afgeleverd werden. Ja ze kenden ons ” Bo-es die het huis Faranghe had gekocht van Roberto wat vroeger van de Totsies geweest is”. Inderdaad de weg is een zaak van de gemeente. Ons werd toegezegd dat een man persoonlijk pools hoogte zal komen nemen van de staat van het onderhoud. U begrijpt we zetten de koffie klaar. Met het schrikbeeld van Macerata nog in het achterhoofd was dit een leuk dagje uit.

Naast deze ambtelijke verkenning moest er natuurlijk ook nog wat verbouwingswerk gebeuren. De sloop van het foeilelijke aanbouwtje bijvoorbeeld. Eerst het dak, met waardevolle oude dakpannen en terracotta tegels. Hier zou een handel in antieke bouwmaterialen in Scheveningen Vrolijk van worden. Dit dient voorzichtig te gebeuren, niet alleen om de boel heel te houden maar ook vanwege de wespennesten die je tegenkomt. Op zich geen punt volgens Michel zijn “die beesten zijn banger voor jou als jij voor hen”. Dat geldt dan schijbaar niet voor slangen, want dat bracht hem toch bleekwit op 50 meter afstand. Gelukkig heeft Mieke daar dan weer minder bezwaar tegen “want die kruipen niet in je oor” en zo vullen we elkaar weer eens lekker aan.

Tot ons grote genoegen is Roberto met hooien begonnen en bood hij aan met zijn maaier ook ons huis een beetje vrij te maken. Omdat elke 10 minuten met zijn tractor gelijk staat aan een dag met de bosmaaier begon Michel direct alle waterslangen en stroomsnoeren tussen het huis en de caravan te verwijderen. Dit om de tractor zoveel mogelijk ruim baan te geven. iMichel heeft ook nog geprobeerd met het verwijderen van de waslijn hem toegang te geven tot de rest van 1,3 hectare grond. Maar Roberto niet dom, reageerde met dat is niet nodig, want “non pericoloso”. Het huis is nu vanaf alle kanten goed begaanbaar en het heeft ons zeker zo’n dag of vier werk bespaard.

Als het goed is komt er volgende week iemand die begint met het steiger werk voor het dak. Maandag? Neen, volgende week duurt een hele week. Tranquillo!

We houden u op de hoogte

Michel en Mieke

Deze week stond in het kader van de eerste levensbehoeftes. Het zwembad van 3,5 meter doorsnee bij de Euro Spin (zeg maar Aldi) konden we niet weerstaan. Gevuld met steenkoud water heeft het de zon nodig om op te warme. Gelukkig hebben we daar op dit moment zat van. Nog een dag of twee en de watertemperatuur is echt heerlijk.

Na een keer waren we al uitgekeken op het koud douchen. Na een uurtje puzzelen met de plaatselijke water meneer (che patienza) waren wij in het bezit van een boiler (je raad het wel: una Boiler). We hadden wat oude aansluitingen en slangen meegenomen. De beste man was reuze behulpzaam en vast van plan om het klusje te klaren. Alles werd 3 keer gecontroleerd en nadat wij allen overtuigd waren dat het moest passen, kregen we ook nog een fikse korting. Het was dan ook geen wonder dat er binnen een uur warm water was en een klein feestje in huize Faranghe.

Nog iets wat we zat waren. de koelbox op 220volt. Net niet koud genoeg maar wel een constante herrie. Dat kan en moet anders. Daarom een koel/vriescombie aangeschaft van een meter of 2. Staat volkomen belachelijk in de voortent (voor de kenners een wintertent) maar werkt als de brandweer. We hebben nu ijsblokjes en da´s niet gek bij een graad of 30.

Het huis is bijna ontdaan van al het vuilnis. Alleen nog het varkenskot en de kamers die we nog niet kunnen bereiken omdat er geen deur naar toe is. Het begrip “bezemschoon opleveren” moet duidelijk nog aan traditie winnen. De stallen zijn leeg en de scorpios zijn buiten de deur gezet. Tegen dat klusje hebben we behoorlijk opgezien en viel uiteindelijk toch mee. Wat erg mooi is geworden is de lege hooizolder. Ontdaan van zooi begint het echt het terras te worden zoals dat er uitzag in onze gedachten. Daar zitten bij zonsondergang met een drankje naar keuze en je wil echt nooit meer weg.

De katten hebben hun vrijheid eindelijk ontdekt en verlaten s’avonds hun bovenkastje. Direkt op jacht natuurlijk. Als de salamander in de provincie Marche binnenkort op de lijst van bedreigde diersoorten staat, weten wij hoe dat komt. Helaas vindt Murphy dat hij voor al dat eten wat hij van ons krijgt een tegenprestatie moet leveren. En dat dan het liefst midden in de nacht. Kan je de half versufte muizen en de paniekerige salamanders weer naar buiten proberen te jagen. Murphy begrijpt niks van het gebrek aan dankbaarheid.

Ook gaat het goed met de inburgering. We hebben een favoriete tabacchi (helaas geen Javaanse Jongens) en zeer warm contact met de bakkerin. Zij denkt dat Michel nog steeds iets doet met computers want je moet een beroep hebben. Onze grote held echter werkt in de fai da te shop (zelfde assortiment als de Praxis alleen in een winkel van vijf vierkante meter). Op ons standaard `scusa, non parlo molto italiano´ was haar onsterfelijke antwoord `beh, neanche io` wat zoveel betekent als ach, ik ook niet.

Gisteren overviel ons de lust om te BBQen en wat doet een expadvinder dan, naar de winkel racen om een Weber te halen? Neen natuurlijk niet. Meneer of mevrouw Weber zouden jaloers op het resultaat kunnen zijn.

Afgelopen donderdag hebben we een grandioos vertrekfeest gekregen van collegae, vrienden en familie. Echt een goed gevoel aan over gehouden. Lieve gasten, fantastische locatie, heerlijk eten en muziek. Het feestcomité is met dit debuut ongelooflijk goed geslaagd, dus dat beloofd wat voor al die bruiloften en partijen in het Italiaanse land.

We gaan ons opmaken voor de grote verhuizing. We verwachten volgende week de dozen en dan kan het grote inpakken beginnen. Op 25 april staat de verhuiswagen voor de deur en op 27 april moeten we deze flat leeg opleveren. Tussendoor kijken we in de boeken waarin aandenkens, gedichten, prachtige herinneringen geschreven zijn. Er is ook al een gastboek voor ons aangelegd met volop lovende woorden over fantastisch verblijf in Faranghe.

Op de foto links zien jullie Murphy, die de flat helemaal zat is en zo snel mogelijk de 13.000 m2 wil gaan verkennen.

Inmiddels zijn we beiden gestopt met werken. Althans voor een baas. Wel even wennen, er zijn altijd zaken waar je je nog tegen aan had willen bemoeien. Ook het idee dat niet meer aan het eind van de maand een vast bedrag wordt bijgeschreven heeft wel iets nieuws.

Gekocht! We zijn definitief eigenaar van Marciano 79 in Esantoglia.

Het is nieuwjaarsdag en het is zalig weer; beetje vorst in de ochtend en voldoende zon om het buiten behaaglijk te hebben.

We maken plannen voor de grote verbouwing. Links staat het varkenskot, die we als eerste gaan afbreken. We moeten een deal sluiten met de aannemer over het plaatsen van een nieuw dak. Onze caravan komt straks onder het huis te staan zodat we kunnen uitkijken over de heuvels. We zoeken nog de ideale plek voor de moestuin en de wijngaard.

Vanaf nu nog 3 maandjes werken voor de baas en dan kunnen we eindelijk hier aan de slag.
♪Het is een kwestie van geduld, rustig wachten op de dag ♪♪

Michel en ik maken vele plannen, lijsten, tekeningen. Zo willen we een nieuw dak op het huis, geïsoleerd en aardbeving bestendig. We willen wat referenties over aannemers uit onze nieuwe buurt. Als we straks naar de notaris gaan, kunnen we meteen een aantal huiseigenaren uithoren. We willen een verzekering op het huis vanaf het moment dat de akte bij de notaris gepasseerd is. Maar de makelaar is met vakantie en reageert even niet op mails.

Intussen hebben we offertes van een aantal verhuisbedrijven ontvangen en “da’s geen kattenpis”. Misschien toch maar zelf verhuizen met een eigen vrachtwagen die we na afloop weer verkopen? Dat is wel een hoop gedoe. Zijn er zeecontainers met chauffeur te huur? Zulke containers kunnen op ons land worden geplaatst en als de boel is opgeknapt kunnen we bij onze spullen. Aanvankelijk zitten we in een caravannetje en wat moet je dan met een buffetkast?

We maken schetsen van de ruimte voor de appartementen, hier de keuken, daar de badkamer en daar de keuken, hier de badkamer. En natuurlijk willen we gas, licht, water en een riool. Dit is een goed moment om te kiezen voor duurzaamheid en ecologisch verantwoorde spullen. Is het goedkoop en makkelijk in het gebruik?

Al surfend op het internet gaat er een nieuwe wereld voor me open. Rioolwaterzuiveringsvijvers, droogstrontwcpotten, zonnencellen voor warmwater en voor stroom. Ik vind ook een drinkwater-zuiveringskan, heel schattig van aardewerk met een tapkraantje. Kosten zijn te overzien en je hoeft dan niet meer met flessen water te sjouwen (en denk aan al het afval). Ik kan me nog net bedwingen en doe nog geen bestelling.

Intussen zijn we gewoon aan het werk. Dat is goed als tijdverdrijf, want het is wachten op de volgende stap. Italië is met vakantie, heeft Ferragosta al gevierd, ligt nog lekker aan het strand of onder de bomen een sosta-tje te houden. Hmmm.