Weblog

met bureaucratische rompslomp
Een vrij zachte winter dit jaar en we schieten lekker op met de to-do-list. Sowieso heb we geen last van verveling of het zou moeten gaan om al die regelzaken, dat er bij ons af en toe een flinke gaap opkomt. Deze weblog is speciaal voor mensen die de regeltjes in Nederland “zo zat zijn” en daarvoor willen emigreren: een paar anekdotes om ze lekker te maken voor de Italiaanse bureaucratie.

Zo waren wij in de veronderstelling dat wij een Europees rijbewijs hadden. Dat klopt ook wel, maar als je je permanent hebt gevestigd in Italië ben je verplicht die in te wisselen voor een Italiaans rijbewijs. Hiervoor moet je zijn bij de balie van de Motorizzazione Civiele – het Italiaanse CBR – in ons geval die in Macerata, zo’n 60 km verderop.  Niet meer naïef hadden we ons goed voorbereid op de rompslomp, ons ingelezen op internet en ook de commercialista om advies gevraagd. Na ons eerste bezoek aan de balie kregen we een lijst mee waarop aangevinkt de ontbrekende documentatie die we nog moesten aanleveren. Ten eerste was onze verklaring van residenza niet actueel genoeg. Geen punt we halen een nieuwe, de leges daarvoor waren peanuts. Ten tweede moest er een gezondheidsverklaring komen. Dat moet bij een speciale arts van de ASLR. Deze man vraagt of je gezond bent en laat je vervolgens een verklaring tekenen dat wat je hebt geantwoord echt waar is. De gezondheidsverklaring is dus je eigen verantwoordelijkheid. Op de medische verklaring een bollo – belastingzegel twv 14 euro -, een pasfoto en nog een fikse rekening voor het onderzoek en we mogen gaan. Bij een tweede bezoek aan de Motorizzazione wordt ons meegedeeld, dat er ook een vertaling van het rijbewijs moet komen. Michel heeft nog geprobeerd de man uit te leggen dat er aan een symbool van een auto met een letter en een datum niks te vertalen valt. Maar helaas er viel niet te discussiëren, het was come le legge (de wet). Met lege handen en ietwat verdwaasd staan we weer buiten. Nu is er in Italië een oplossing voor taaie, onbegrijpelijke bureaucratie: de adviseur. Je stapt een autorijschool binnen, die van ons heet Pecchia,  en die nemen je het hele gedoe uit handen. Wel nog even een vertaling van het rijbewijs – we kregen een voorbeeldbrief mee voor de zelfredzaamheid – en die bij het gerechtshof laten echten. De werkwijze is als volgt: ten overstaan van de rechtbank verklaar je dat jouw vertaling op waarheid berust en zet je een handtekening. Na overhandiging van een bollo, krijg je een rij stempels op je verklaring en een verklaring dat je verklaart hebt….enz.

Helemaal bont werd het toen ook onze Pecchia werd weggestuurd van de balie bij de inmiddels gevreesde Motorizzazione. Er moest een kopie van onze identiteitskaart worden overhandigd. Neenee, de kopie van onze paspoorten was niet geldig.. Dom natuurlijk!!. Nee hier dient men te beschikken over een Italiaanse Carte d’ Identita  en die is aan te vragen bij de gemeente. Een nieuw Italiaans document zien te krijgen alvorens we een ander Italiaans document krijgen… we begonnen het donker in te zien, Is de winter wel lang genoeg om deze klus te klaren?. Niks anders mogelijk dan hup naar de afdeling burgerzaken van Esanatoglia waar de altijd goedlachse Josephine zorgt voor de aanvraagprocedure. Groot was onze verbazing toen we binnen een half uur weer buiten stonden met twee stuks van het gewenste document. Een rond dansje, echtwaar! Kleinigheidje, met deze identiteitskaarten mogen wij niet reizen door Europa, maar daarvoor hebben we onze paspoorten. Toch?. Nu, na 4 maanden zijn wij dan in het bezit van een Italiaans rijbewijs. We hebben ze goed bestudeerd en er is inderdaad een verschil. Er staat nu alleen nog patente di guida op en niet meer rijbewijs in verschillende talen. Hopelijk begrijpen ze dat over de grens.

Inmiddels zijn we goed voorzien van Italiaanse persoonsdocumenten, want in 2006 waren we verguld met onze passen met een codice fiscale. Zonder dat kan je hier nog geen gsm kopen. In 2010 kregen we ongevraagd een pasje toegestuurd van de Italiaanse staat voor gratis gezondheidszorg. Kijk, dat is hier dan wel weer piekfijn geregeld!

Nog één anekdotetje ? De IAT wil dat wij aangeven hoeveel toeristen wij op ons terrein hebben en hoeveel daarvan buitenlander zijn. Althans dat bleek nadat we op een geirriteerde toon werden benaderd. Het bleek dat aan de hoeveelheid toeristen de subsidie aan de regio le Marche gekoppeld is en dat wij Le Marche dus schandelijk tekort deden. Geen punt, willen we best wel doen en zelfs met terugwerkende kracht. De IAT blijkt een heel hippe club met een website waarop je je opgaves kunt doen. Er wordt om een username en password gevraagd. Geen mogelijkheid om ze zelf aan te maken. Dus de contactpersoon gemaild met het verzoek om inloggegevens. Weken later belt de man weer op, dit maal een beetje boos, waarom we nog niks hebben ingevuld. Omdat we misschien nog op onze username zitten te wachten? Hehe we mogen inloggen en als oudITer zet Michel zich aan deze klus. Stap 1 vul u openingstijden in, eitje. Stap 2 we gaan de gasten van 2010 invullen. Niks hoor de openingstijden moeten eerst door het IAT worden goedgekeurd. Je begrijpt dat Le Marche nog wel even moeten wachten op hun subsidie.

Vooruit, dat het niet alleen kommer en kwel is, dan ook nog deze ervaring: Polizia di Stato, een van de vele politiektakken van Italië. Ook zij willen dat wij hen binnen 24 uur na uw aankomst op de hoogte stellen. (nee dat kunnen ze niet koppelen aan de IAT, vanwege de privacy waarschijnlijk). Moesten wij vorig jaar nog de  formulieren bezorgen bij de Carabinieri van Matelica Dit jaar is er de online mogelijkheid! Een aanvraagformulier invullen en samen met een kopie van je identiteitbewijs (jahoor dat mag ook een paspoort zijn) faxen naar de politie. Twee dagen later ontvangen we een persoonlijke e-mail van de alleraardigste ispectore capo Pasquale die de benodigde gegevens meezendt. Korte uitleg over een beveiligingscertificaat dat moet worden gedownload: klik steeds invia (volgende) tot fine (voltooien) verschijnt. Voor de zekerheid een direct nummer erbij voor als er iets onduidelijk is. Attente mensen, hoor die Italianen!

Ook op de foto’s:

Oggi is voorzien van een op maat gemaakte hoekbank met bergruimte, de kussens staan nog op Mieke’s lijstje want zij was druk om deuren van de appartementen van meer dan een likje verf te voorzien. Oggi heeft een overdekt terras gekregen. Dat scheelt tenminste 2 parasols per jaar die niet meer weg hoeven te waaien. De deuren voor het berghok Domani liggen te drogen. Nog wat grint bestellen om het terras op te vullen en da’s ook weer klaar. En de bloemetjes hebben het door, het voorjaar komt er aan!

en het weer
We weten het, het is niet volgens de joods-christelijke-islamitische-humanistische traditie maar wij hebben de feestdagen met z´n tweetjes doorgebracht met een kerstdiner voor twee, oliebollen bakkend voor de buren en één heuse vuurpijl. En niet minder gezellig^: de afgelopen week heeft Mieke’s  moeder van 84 voor het eerst in haar leven het vliegtuig genomen. Samen met de vader van Michel en zijn vrouw waren ze in drie uurtjes van Arnhem op Faranghe!. Een van hen – of alle 3 – had iets goeds gedaan het afgelopen jaar en daar een beloning voor verdient. Dit kwam in de vorm van het weer: strak blauwe lucht, volop zon, zelfs in de schaduw een graad of 17. Ook in Italie is dit uitzonderlijk voor januari. Blijkbaar was dit mooie weer niet onze verdienste, want ze zijn net 3 dagen vertrokken en er ligt een pak sneeuw voor de deur. Het kwam natuurlijk wel prefect uit, uitstapjes zijn veel leuker met een zonnetje. Alhoewel… Mieke heeft de angsthazen onder ons de Funivia van Gubbio  in weten te krijgen. Met slagregens zouden we toch een mooi excuus hebben gehad.

Maar wat vooraf ging: we zijn de kerst al smullend door gekomen met eigen gerookte paling en een Estouffade. De tekst “vol is vol” is hier dan weer wel van toepassing. Ook oud en nieuw zonder kleerscheuren doorgekomen. Het vandalisme is op onze berg tot een minimum beperkt gebleven. De carabinieri hebben niet hoeven uit te rukken. Dat houdt in dat we kans hebben gezien om met de vuurpijl niet eens onze eigen auto te raken. Onze vriendelijkste buren hebben we een portie oliebollen gebracht en op onze beurt zijn wij gefêteerd op heerlijk wijntjes. Een bezoek aan de presepio – kerststalletje – is een Italiaanse traditie die Franciscus van Assisi nog geïntroduceerd heeft om de gewone man en vrouw wat bijbeltekst bij te brengen. Het Esanatogliese kerststalletje is een spektakelstuk, een aantal mensen is al in juli begonnen met het op te bouwen. Oordeel zelf op http://www.centroitalia.tv/v1232-Esanatoglia-e-il-suo-presepio.html

De vorst was al een tijdje uit de grond en dus een goede reden voor de bomenkweker om ons met 22 bomen blij te maken. We kregen het advies om de bomen zo snel mogelijk in de grond te stoppen, want vorst over de blote wortels, daar gaan ze dood aan. Na 2 dagen stonden de Platanen, de Veldesdoorns, Kastanjes, groenblijvende Eik en de fruitbomen in de grond en waren we wel aan weekje vakantie toe. De bomenbezorger had zich zorgen gemaakt over de gladheid en dat bleek terecht. Bij het verlaten van het terrein kreeg hij zijn vrachtwagentje in een spin waarbij de banden met enkele centimeters werden terug gebracht. Het probleem bleek de herfstbladeren die Michel nonchalant op de weg had laten liggen.  Met vierkante wielen en enige vertraging heeft de chauffeur toch nog zijn weg kunnen vervolgen. Binnenkort verwachten wij hierover Kamervragen.

Varken technisch zijn we er helemaal klaar voor; zijn woning is getimmerd en er is een antieke trog gerestaureerd. GFT kan aan het animatie team worden toegevoegd, ware het niet dat hij nog geboren moet worden in dit nieuwe jaar.

Lieve lezers: we wensen jullie een heel gelukkig, vrolijk en zinnig 2011.

Fotos van José Boes Verheijen

Begrijpen wij goed dat jullie al een tijd in de sneeuw en de kou zitten, moeten dealen met weeralarm en verkeersalarm, en dat daarover zelfs concurrentie is tussen private instellingen en overheidsdiensten? Als jullie dus “niet echt” de weg op hoeven blijf dan lekker thuis, zoals wij. Sinds enkele dagen hebben wij ook sneeuw en vorst, het echte werk. We hebben een verf-stop, een metsel-stop en een blijflekkermeteenboekinbed-advies. Het sneeuwt net niet hard genoeg om de sneeuwschuiver in te zetten en de weg is dus matig begaanbaar. Maar we hebben dit jaar winterbanden onder ons autootje, we hebben ze getest en voldoen prima. We hebben de mondvoorraad op peil gebracht en er is genoeg brandstof voor fornuis en openhaard. Het koude front lijkt zich na dit weekend weer te verwijderen dus we redden ons prima.

De winter is voor allerhande verbouwingswerk en onderhoud. Nee, we zijn nog niet toe aan breien en mandenmaken. De klussenlijst op het whiteboard is nog lang, dus hup de handen uit de mouwen: Het  hek voor de kippetjes en GFT het varkentje  is klaar met latten, gaas en bewapeningsijzer en het kan tegen een stootje. Roberto, onze buurman, is met ons een gesprek begonnen over het ras van het varken dat we moeten aanschaffen waarbij hij dan wat smakt en over z’n buik wrijft. Uitgelegd dat het een porco maiale domestico wordt en we een huisdier niet willen opeten. Sindsdien zijn de porcomaiale-s niet van de lucht zoals “jullie porco maiale krijgt flink de ruimte”. Het duurde even voordat we begrepen dat porco maiale een titel is voor een man die de betaalde liefde niet schuwt. En dat krijg je dan weer niet bij de Italiaanse les.

De kippen vinden de beperking van hun bewegingsruimte “niet zo leuk”. Niet dat we er een legbatterij van hebben gemaakt. Met een vrije uitloop van een kleine 200 m2 mag je als kip – vinden wij – niet klagen. Voorheen liepen ze overal met ons en de gasten mee – gezellig – zelfs tot in de keuken. Dat zou niet erg zijn als de dames zindelijk waren, maar verre van dat. Het probleem van kippenpoep poetsen en improvisorische hekken is opgelost met een eigen terrein, eigen onderdak. Wij gaan nu bij hen op bezoek: de kippen blijken niet echte liefhebbers van wat men ijspret noemt. Ze komen ’s ochtends alleen met enige aandrang het hok uit en gaan ’s middags al weer vroeg op stok.

Nog net voor de vorst heeft Mieke een plantenbak gemetseld. In de voortuin was nog een wat zooierig hoekje met een verzameling sassi` (natuursteen). Als men deze op elkaar puzzled met cement er tussen dan krijg je een robuust en authentiek plantenbakkie. Met de schep van Bep wat grond er in mengen met de letame (koeienpoep, altijd goed) en hup men heeft een kruidentuin in wording.

Heeft u ooit een eigen weg gehad? We blijken er – onverwacht – eentje te hebben. Al menigmaal hadden we bij de gemeentelijke dienst Stadsbeheer (waarvan het enige bureau wordt bezet door Dimitri) aangeklopt met het verzoek om de weg te repareren. Tot we de buurvrouw Mariola en haar man Antonio aan het werk zagen zelf de gaten met asfalt te vullen. Het asfalt was geritseld bij de gemeente, dat dan weer wel. Nu vonden we het onze beurt, dit is het recept: Asfalt moet je op een zonnige dag leggen, als het goedje is opgewarmd in de zon, gaten vullen, harken, aanstampen en grit erover. Onze weg is winterklaar!

De bestelde bomen laten nog even op zich wachten. Michel had de kweker aan de lijn die wat angstig vroeg naar de weersomstandigheden in de bergen. De kweker zit in de vallei bij Padaso en dat is een soort miniatuur Povlakte. En daar waar alles vlak is, zijn de montagne natuurlijk enorm pericoloso. Michel moest toegeven dat er ook wel ietepietje sneeuw lag dus werd de levering met minimaal een week uitgesteld én als het weer boven de 10 is. Forse! Dat betekent misschien, maar is meer “inshallah” op z’n Italiaans.. En een meegaande levenshouding is slim, want bomen planten met vorst in de grond schijnt niet best te zijn voor het wortelstel en is uitgesproken slecht voor je rug.

Onze nieuwe site www.cursusinitalie.eu is in de lucht met bijzondere curssusen van vakbekwame docenten. Een goede reden om in 2011 naar Faranghe! te komen?! Wij wensen jullie warme feestdagen en forse tot ziens in het nieuwe jaar.

Recepten passend bij dit weer
November betekent af en toe een stralende dag met hartverwarmende 23 graden maar ook veel ochtenden wakker worden in een dichte mist waar de bergen, de heuvels en vallei in verdwijnen. Je voelt je dan Remy, alleen op de wereld. Heerlijk. Faranghe! is dus officieel gesloten, maar wees gerust, 1 april gaan we gewoon weer voor u open, voor ons 4^e seizoen.

A vacanza, denk je dan. En ja en neen. Hoewel we ons regelmatig een dagje vrijaf permitteren moet er voor de winter nog een paar buiten-dingen worden gedaan. Roberto had aangeboden om met zijn Kubota  (Bep heeft daardoor een bijzonder goed humeur, meer duidelijkheid daarover klik op "een bep in ons leven" ) de gaten voor onze nieuwe bomen te graven. Dat moet je lekker diep doen want dan zitten de tere wortels fris in de losse grond. Het is op dit moment een tikkie pericoloso op het kampeerveld, we hebben kuilen waar je compleet in kan verdwijnen. Ook werd ons aangeraden om mest in de kuilen te mikken. Daar wij écht wel willen leren, blijkt hieruit: a. zijn we niet naar het tuincentrum gereden om zakken meststof te kopen. Want b. in onze buurt is er genoeg koeienpoep en men komt er graag een kuub of 3 van brengen. En dit is echt voor gevorderden: c. Dit mag geen verse poep zijn, want die is veel te scherp. Wij werden verwend met letame van 2 jaar oud. En d. gerijpt op eikenhout hoeft ook weer niet. Bij een kweker in de buurt van Pedaso hebben we 22 bomen besteld en die worden half december gebracht, als al het blad eraf is. We krijgen wilde en tamme kastanjes, zodat we serieus mee kunnen doen met het poffen op Sint Maarten. Dit is bijvoorbeeld een goed recept. Verder komen de Noorse Esdoorn en de Veldesdoorn. Die laatste schijnt ook inheems te zijn in het Nederlandse landschap, dus da’s toch een beetje behoud van eigen-taal-en-cultuur. En een Winterlinde, je weet wel die leilinde die spoken weg moet houden bij boerderijen. Bij ons mag dat ook, maar is die vooral om schaduw te werpen op onze geliefde kampeerders. Verder maken we een laantje met fruitbomen en plukken we straks peren, appels, pruimen, abrikozen, granaatappels, kakis en mispels, perziken en Nashis. En die laatste is dan weer inheems in Japan.

We zijn vrijwel klaar met de omheining van het veld dat GFT (het varken) gaat delen met de kippen. Waarschijnlijk zijn ze hier niet zo gewend om dit ruim bemeten te doen want de buurman Claudio informeerde al wanneer de paarden kwamen. Het afgebakende terrein is wat opgeschoond en van een toegang voorzien, zodat Bep er ook kan komen. Nadeel daarvan is dat de grond kaal is en na een klein buitje in een skibaan veranderd. Naar beneden gaat nog wel, soms op je achterwerk, maar naar boven is zogoed als ondoenlijk. Gelukkig hebben we nog wat steigerplaten, zodat we deze winter ook elke ochtend de kipjes zullen bevrijden uit hun hok en hun (hen?) van de eieren kunnen beroven.

Op de wat druilerige dagen zijn we aan de strandstoelen begonnen. En de eerste is af. De scharnieren en verbindingen waren vastgeklonken, dus die zijn eraf geslepen en vervangen door mooie glimmende slotschroeven. Michel is erg te spreken over de kwaliteit van het gebruikte hout, er zijn nergens rotte plekken.

Mieke is ook heel blij maar dan met de kwaliteit van de culturele cursussen voor 2011. Je vindt het informatiebulletin hiero.

Ja ja, druk druk, maar wat nou op zo’n vrije dag? Op wijntoer met onze vriend Pamuk! Hij financiert zijn reis naar Italie met dozen wijn die hij in Duitsland verpatst. Hij heeft er veel kijk op en kent leuke adresjes. Enne, we mochten meeliften op zijn kwantum korting en die is niet onaanzienlijk. Gezellig, een dagje op stap door de halve Marche en weer wat smakelijke wijntjes voor op de kaart rijker. Berichten wij eerder al over de bijzondere Lacrima, we hebben er nu een die op hout is gerijpt (die dan weer wel) en wij menen dan viooltjes, tannine en een vleugje eikenhout te proeven, maar een sommelier zal dat vast heel anders omschrijven.  Pamuk is iemand met een neus voor zaken, die in de Eurospin (een soort Aldi) een wijn op basis van de Sagrantino druif herkent met een drukfout in het etiket. Die flessen gingen weg voor een fractie van de prijs die je er normaal voor betaald. Na zijn telefoontje heeft het nog lang naar rubber geroken op onze toegangsweg.

Ja en op andere vrije dagen zetten we ons aan het oerhollands recept van de fricadel (nee de frikandel is van Beckers en van een veel minder kaliber) met gehakt, room en kruiden en gekookt in een bouillonnetje en dan nog kort in hete olie gebakken. Natuurlijk afgemaakt met een gesnipperd uitje, ketchup en mayonaise. En nee, je mist het plastic bakje niet. Voor jou hebben we een lekker recept voor Bicerin. die je doet verlangen naar ons mooie Italië en bestand is tegen guur weer.

en bedankt lieve buren!
Nu naar verwachting de laatste kampeerders zijn vertrokken en we onze aandacht nog slechts op de gasten van de appartementen hoeven te richten, is er ruimte voor andere taken. Zo gaat het toeristenseizoen langzaam over in het klusseizoen. En verruilen we de campingslippers voor werkschoenen en de campingsmoking weer voor de overall.  De klussenlijst neemt al weer behoorlijke vormen aan. We zullen je niet met alle details vermoeien maar de grootste klus is het verbouwplan van de douches. De bestaande douches worden gedemonteerd en de boilers naar buiten verplaatst en wel zo dat er in rustige tijden met 1 boiler 2 units bediend kunnen worden zodat er geen 600 liter water op temperatuur hoeft te worden gehouden als er bijvoorbeeld slechts 4 gasten zijn. In de vrijgekomen ruimte komen de douches met ieder een eigen kleine kleedruimte. Ook voor dit werk moet je in italie een vergunning hebben met sanitaire goedkeuring dus we mogen nog niet van start, maar we hopen het deze winter te realiseren.

Verder moeten de originele strandstoelen worden geschuurd, uitgestukt en opnieuw gelakt worden. Vooral die genaamd Silvio heeft een facelift nodig. Tot onze vreugde zullen we binnenkort ook onze zoektocht naar bijzondere wijnen van vooral kleine wijnboeren kunnen hervatten. We zijn benieuwd wat dat gaat op leveren. Het nieuwe wijnrek in onze cantina is al gereed om met de wijntjes te pronken.

Voordat wij in de vakantiestand schieten was afkicken hard nodig. Mieke heeft de hele zomer voor vaak 20 personen staan koken, 3 keer in de week. Dat werd dan wel langzaam minder tot een man (m/v) of zes maar in een keer op 0 gezet worden, is wat al te coldturkey. Ze bedacht dus een fine stagione feestje voor iedereen die ons dit seizoen heeft bijgestaan: de verdwaalde-gasten-brengers, de helpen-met-een-klusje-buurman, de kook-juf, de navraag-op-het-stadhuis-wethouder en wil-je-nog-tomaten-buurvrouw met aanhang. Daarmee is ons record aantal mee-eters van de WK finale toch nog gesneuveld. Italiaanse vrouwen kunnen slecht stil zitten en de helpende handen schoten van alle kanten toe. Gelukkig maar.

En natuurlijk is er ook een competitie element. Je neemt wat lekkers mee! Uomini nemen meestal wat vloeibaars mee, en ach, dat verzuurt niet. En donne hadden verse tagliatelle, ragú, en – nee dat is echt niet nodig! – schalen vol met dolce meegenomen. Ietwat teleurgesteld heeft Michel – die volgens de afspraak voor het toetje zou zorgen – zijn appeltaarten in de vriezer geschoven. Het is niet bekend of er sprake was van een enig wantrouwen.

We hebben verder een tijdsbesteding gevonden in de vorm van een cursus Italiaans. De grammatica en de uitspraak kon op punten beter. We troffen een door de staat betaalde cursus voor strangieri waarmee je het recht op een verblijfsvergunning kunt behouden. Nu hebben wij als EU ingezetenen geen verblijfsvergunning nodig. Maar we pakken toch even het voordeel van gratis is gratis mee. Iedereen die zich hier komt vestigen kunnen we de cursus aanbevelen. Ook aan te bevelen is om voorafgaand aan de inschrijving alvast een goede cursus Italiaans te volgen anders kun je het inschrijfformulier van 4aviertjes onmogelijk begrijpen. Net zomin versta je anders de leraar die in vloeiend Italiaans de vragen stelt wat bij de Ghanese, Albanese, Indiase en Russische medeleerlingen tot buitengewoon glazige blikken leidt.. De meester is reuze geduldig en ervan overtuigd dat herhaling de beste remedie is: hij spreekt het gewoon nóg eens én harder uit. Om gehoorbeschadiging te voorkomen slissen wij er van tijd tot tijd een engelse vertaling door en hebben daarmee de Ghanesen en Indiërs bijgepraat. Helaas is ons Albanees wat weggezakt.

Na ervaring met de week van de poëzie en de kookworkshops willen we meer op dit terrein doen. Mieke onderzoekt de mogelijkheden en maakt afspraken met docenten. Op dit moment hebben we Liduine – docent Kunstgeschiedenis – op werkbezoek die de omgeving verkent op Renaissance en op uitingen van verering van Franciscus en andere beschermheiligen waar Italië rijk aan is. Maar denk ook aan lessen in fotografie, maken van keramieke maskers, zang en wellicht een Italiaanse-smaken workshop. Zodra iets concreet wordt, kun je natuurlijk op onze website en via onze nieuwsbrief de aankondiging vinden. Kun je daar echt niet op wachten, laat het ons gerust weten!

Uitzicht vanaf Faranghe!:

Te koop Huis Brugnola met wat werk maar fantastisch uitzicht op de vallei.

Welke paardenliefhebber wil op deze plek een manege beginnen en een huis bouwen met een paar grote 6 persoonsappartementen? We helpen je! (met goeie adviezen).

andere vakantiedingetjes
Nu het hoogste hoog seizoen voorbij is, kunnen we je bijpraten over de gang van zaken op Faranghe!. Het was weer gezellig dit jaar, veel en leuke gasten ontvangen. Michel raakte soms in paniek van de volgens hem bij overvloed aanwezige, geheel identieke, blonde dames van een jaar of 9. Zijn “die was hier net toch ook al voor brood” werd dan door Mieke’s feilloze geheugen gecorrigeerd: nee dit is er een van … en dat was familie…..

Dit jaar een aantal bekende gezichten op Faranghe!, waarbij Ger de 1^e prijs won in het kader van De Grote Verrassing. Michel had nog 10 minuten na het handenschudden nodig om zijn vroegere baas te herkennen, met wie hij 12 jaar heeft gewerkt.

Als vaste waarde, ook dit hoogseizoen, was Harry van de partij. Elk jaar is er een moment dat alle plekken bezet zijn, gevolgd door het bevrijdend gereutel van een BMW boxermotor die de berg afzakt. Om voor ons onverklaarbare reden heeft Harry dit jaar de titel Dennis aangemeten gekregen door een van onze gasten. Wat er met deze (geuzen?)naam bedoeld wordt, is nog onduidelijk en we blijven het gegeven verder onderzoeken.

Zoals bekend is Faranghe! een camping zonder animatieteam. Tenminste als u de vertoning van onze twee knappe schoonmakers in de Ape niet meetelt. Er zijn hier wel leuke dingen te beleven meestal georganiseerd door de gasten zelf, en soms regelen wij ook wat. Was er al de tophit van de wijn- en streekproducten proeven bij Mario, de leverancier van onze huiswijn. Nieuw op het programma is de Sterrenwacht en de workshop Koken op de Berg.

De sterrenwacht is vooral een aanrader bij een heldere nacht. Want als de bewolking intreedt, krijg je van de gids een verhandeling over sterrenkunde waarvoor je naar school geweest moet zijn, in het Italiaans natuurlijk. Nee, dan de kookworkshop: Het speelt zich af hoog boven op de berg in de kluis van San Cataldo. De schone kookkunsten worden je bijgebracht door een bijzonder aardige Italiaanse dame genaamd Bianchina. En het geheel wordt in het Nederlands vertaald door onze onvolprezen wethouder van toerisme Oriana. Je leert er verse pasta maken met de matterello en hoe een ragu met weinig ingrediënten heel smaakvol kan worden.  Denk hier een frittata met mint bij, op het haardvuur geroosterde broodjes met sausijsje, een uitzicht vanaf 800 meter hoogte en een keuken uit het jaar 1400. Ja dan, lieve mensen!! heb je een authentieke Marchese maaltijd. Het enthousiasme van de cursisten werkte bijzonder aanstekelijk, veel gerechten zijn dan onmiddelijk op de Faranghe diners uitgeprobeerd. Verder hebben we op speciaal verzoek een Ape-cursus ingelast en heeft een enkeling die met goed gevolg afgerond. Alleen de door Michel voorgestelde workshop WC’s schoonmaken heeft door gebrek aan belangstelling geen doorgang gevonden.

En hoe gaat het met het beestenspul? Met de katten gaat het goed, ze hebben zich gewenteld in een enorme portie aandacht. Hoewel het aantal Tokkies van 5 naar 4 is teruggebracht, gaat het de dames goed. Zo brutaal als een aap (?!) scharrelen ze van broodkruimels naar zelfs appels en de vijgen. Mario (behalve wijnboer ook varkensboer) heeft aan Michel een varkentje beloofd. In februari mag hij er eentje uitzoeken en Mieke heeft beloofd dat die niet als porchetta met wilde venkel – een heerlijk streekgerecht – aan het spit gaat. Gezien het feit dat het om een krijgertje gaat, zal het wel een mannetje worden en we denken dat het wijs is om nog even een hekje voor het dier te spijkeren. Zo’n beer los over de camping geeft misschien toch iets teveel rotzooi en we zijn ook niet helemaal gerust over zijn aaibaarheidsfactor. Hij gaat trouwens GFT heten.

Tenslotte het prijzenfestival. Faranghe heeft voor het 2^e jaar (niet gek als je 3 jaar bezig bent) een Zoover Award gewonnen in de categorie kleine campings in de Marche. We zijn dan ook alle recensenten die een leuk stukje over ons hebben geschreven en hoge punten gaven veel dank verschuldigd. En als ook jij onze eeuwige dankbaarheid wilt genieten, laat dan een fraaie recensie achter op www.zoover.nl Verder zijn we verkozen tot de B&B van de maand Juli http://www.anwb.nl/vrije-tijd/weekendje-weg,/Bed-en-breakfast-van-de-maand.html dankzij de familie Hossny, dankdankdank!.. En tot slot staat er ook nog een redactioneel stukje in de kampeer- en caravankampioen. Dus er valt – ook buiten deze website – een hoop over ons te vernemen.

en andere voorjaarsverhalen
Dit is een voorseizoen zoals die hoort te zijn op Faranghe!. Het is een gezellig komen en gaan van gasten. De klussen verlopen bijna routineus zonder dat het gelijk hard werken wordt. En de kippen zijn keurig aan de leg. Behalve Tokkie nr 5. Zij heeft nog geen eitje gelegd, of wij zijn nog niet op de hoogte van haar nestplaats. Dat wordt de komende dagen voorzichtig maaien, dussseh…  Gezien het feit dat u in Nederland over het weer niet te klagen heeft, kunnen we ook ons weer benoemen: het is een zeer aangenaam temperatuurtje met een verfrissend windje. De juiste tijd om op de luchtbed-zitstoel op het water te dobberen met Umberto Eco’s In de naam van de Roos: nogmaals dank Lieuwe!

Er is echter één uitzondering op het gewone voorjaar en dat is het WK voetbal, het is u vast ook opgevallen. Als u dit leest weet u waarschijnlijk meer over de uitslag Engeland-Duitsland of misschien zelfs al wat de Nederlanders met de slowaken hebben uitgehaald (of de Slowaken met de NLers). . Hier heerst er nu nog een aangename spanning. Opvallend is dat de Italianen na een eerdere ervaring ( zie: https://faranghe.eu/boog-seizoen/ ) er alles voor over hadden om niet tegen oranje te hoeven spelen. Onze uitnodigingen voor een gezellige ontmoeting tussen oranje en de azurri’s met bruschetti en bitterballen waren al verstuurd. De vreemdste excuses werden aangedragen, maar dit was toch wel een heel bijzondere oplossing om herhaling van 2008 te voorkomen.

Wordt er nog wel wat gepresteerd daar in Italië, vraagt u zich af? Weldegelijk! Daar hebben wij zo onze vrienden voor: Eind mei kwam Laurens een weekje bijkomen van zijn tocht van Florence naar Assisi en om zich voor te bereiden op de tocht van Assisi naar Rome. Als je denkt “dat is een aardig toertochtje” dan moeten wij erbij vertellen dat de route geheel te voet werd afgelegd. Dat maakt het toch wel een serieuze prestatie. Vanaf nu noemen we hem Lau de Pelgrim. We hebben inmiddels bericht ontvangen dat ook Rome is bereikt en dat de aankomst is gevierd met een ijsje op een Romeins terras samen met een collega die op de fiets (!) van Nederland naar Rome was getrapt. Kijk dat is wat je noemt een topprestatie en is tekenend voor het energieke ambtelijke Den Haag. Dat u zich uitgedaagd voelt!

Na een bizarre 11^de april toen er nog een pak sneeuw viel, is nu definitief het voorjaar los gebarsten. Misschien wel de mooiste tijd van het jaar vanwege de aangename temperatuur en de weer tot leven komende natuur. De bomen lopen uit, de bloesem schreeuwt je tegemoet en overal komen er – voor ons – ondefinieerbare bloemen uit de grond oppiepen. Het grasmaaien als wekelijkse taak is ook weer op de klussenlijst verschenen. Helaas lopen niet alle bomen uit. Vorig jaar hebben we boompjes geplant op het kampeerterrein en een aantal daarvan hebben de hete zomer niet overleeft. Hiervoor hebben we vervangende exemplaren gekocht en dat zijn diverse fruitbomen: binnenkort is het hier niet alleen goed kersen eten in het voorjaar maar kun je ook nog appels met peren vergelijken in het najaar.(En de kweeperengelei testen bij een stukje kaas!!!).

Hoe gaat het verder? Goed, we liggen lekker op schema. Oggi is weer geheel op orde met een nieuw plafond. Er bleek een scheurtje te zitten in de afvoer van de badkuip door de vorst en dat had langzaamaan een flinke lekkage gemaakt. De boel weer slopen, afvoer vervangen, nieuwe gipsplaten erin en stucen de boel. Het is even wat werk, maar dan heb je opnieuw wat moois. Gepoetst, geschilderd, nieuwe keuken, blitse stoeltjes: Oggi is weer helemaal van oggi.

Ook zijn de eerste gasten van het jaar geweest. Kampeerders nogwel, weliswaar warmpjes in  een caravan, maar toch stoer. Deze gasten waren ook op 11 april hier. Michel had ‘s avonds nog met grote zekerheid beweerd dat die natte sneeuw écht niet bleef liggen. Overtuigd was ie tot de volgende ochtend toen de gasten door zeker 10 cm sneeuw heen moesten sloffen om bij ons een vers broodje op te halen.

En dan nu de Tokkies, onze kippenmeisjes. Heb je het beeld dat een kip een slim dier is dan moeten we je teleurstellen. Een kip snapt niet wat een hok is, wat die stok daar moet en waar een deur voor dient. Dus hebben we de eerste dagen alles uitgelegd en nog eens toegelicht, zonder zichtbaar resultaat. Als we de deur van hun hok opendeden keken ze ons buitengewoon ongeïnteresseerd aan en bleven op hun stek zitten. Dus hebben we de kippen ’s morgens uit het hok getild en voor het slapengaan er weer ingetakeld. Na 4 dagen begon het besef door te dringen dat het veilig is om tegen zonsondergang het hok in te kruipen en het nodig is om het de andere dag weer te verlaten als je eten wilt. Volgens het boekje moeten kippen scharrelen, want anders worden ze lui en gaan ze niet leggen. Nou liggen die van ons veel maar leggen is er nog niet bij. Nu maar hopen dat wij het begrip eieren leggen niet hoeven uit te leggen..

Een groot voordeel ontstaat als je een beetje door het herstelwerk en de nieuwbouw heen bent. We krijgen tijd voor meer wenselijke maar minder noodzakelijke klussen. Al bij onze aankomst 3 jaar geleden hebben we de plaats gekozen voor de Truttige Tegeltjes, maar de tijd om ze te plaatsen ontbrak steeds. Truttige Tegeltjes? Voor niet ingewijden: Iedere gast bracht bij ons emigratiefeest in 2007 een tegeltje mee met een persoonlijke boodschap. We hebben ze weer te voorschijn gehaald en een middag gepuzzeld welke ook weer van wie was. Het bracht  bij ons veel herinneringen boven, en opnieuw trots op zoveel tegeltjeswijsheid onder vrienden en familie.

Ook andere liefhebberijen komen aan bod als je een beetje tijd over hebt. Zoals een verkenning van de plaatselijke wijnen. Uiteraard is in onze directe omgeving al veel te beleven want er mankeert niks aan een Verdicchio di Matelica. Borgo di Paglianetto, onze huisleverancier, heeft twee glaasjes in de Gambero Rosso voor zijn godendrank gekregen. We hadden gehoord van de Pecorino (niet te verwaren met schapenkaas) die geproduceerd wordt in de omgeving van Offida. Men kan terecht bij de grote cantina in het hartje van Offida maar beter rij je een stukje verder naar de kleine cantina van de familie d’Angeli. Men prikt hier makkelijker door de show van flesje met etiketje en mag al snel een kijkje nemen bij het echte werk. Jammer dat het wat ver rijden is (2 uur) anders kwam de Pecorino di Offida beslist op onze kaart.

Op de terugweg zijn we bij cantina Serboni langs gegaan even buiten Serrapetrona. Hier produceert men de Vernaccia, een licht moeserende wijn van druiven die na de pluk nog 2 maanden te drogen zijn gehangen. Als je de behoefte voelt om je impopulair te maken moet je en dessertwijn noemen. De droge variant is echt een feest en de liefhebber zou er onmiddellijk een doos van in zijn auto zetten. Om een indicatie van de exclusiviteit te geven, de flessen zijn met een genummerde DOCG-banderol verpakt. Dat is voor veel mensen de enige reden om van grootscheepse inkoop af te zien. Bij ons staat er eentje uit 2005 op een zeer speciale gelegenheid te wachten. Gelukkig maken ze ook een betaalbare Vino da Tavola die niet te versmaden is. Je zult het echter niet kunnen vinden in de plaatselijke Gal & Gal en zul je onze kant op moeten komen voor een degustazione.

Er is nog veel meer lekkers te proeven in de Marche. Misschien hebben we binnenkort weer tijd voor een proefritje. Jullie kunnen alvast meer smakelijke wijnen uit de Marche vinden op: website over Italiaanse wijnen

tijd voor een blogje
Ja we zijn weer samen op Faranghe!. En hier was het aanvankelijk mooi koud. Binnen in huis slechts 8 graden. Gelukkig stookt Michel het vuur in de openhaard hoog en heeft hij gezorgd voor voldoende houtvoorraad. Om ons verder warm te houden, hebben we een flinke kluslijst aangelegd, die we afgestreept willen hebben voordat de gasten komen.

Michel had al een prachtige tettoia met dakdekkermaat Rob gemaakt voor studio Ieri. En een fijne grote keuken voor appartement Oggi getimmerd. Bedenk daarbij de super hippe stoeltjes naar ontwerp van Jorge Ferrari Hardoy, die Mieke scoorde in Zwanenburg en die – jazekerwel – comfortabel zitten.  De gasten in appartement Oggi kunnen dit seizoen bovendien genieten van een nieuw plafond in de slaapkamer. Want er is iets gaan lekken en nou moet het oude plafond eruit om het lek op te sporen, repareren, op laten drogen en weer plafonnetje plaatsen.

Agnello, onze metselaar uit de Salerno, heeft met handgevormde mattone deurdorpels gemaakt. De moeite waard om éven naar beneden te kijken voordat je er achteloos overheen stapt.  Roberto is met zijn Kubota geulen aan het graven om de extra elektriciteitspunten voor de camping in de grond te krijgen. Michel (pechvogel) moet er met de schop achteraan om de elektriciteitsbuis in te kapselen zodat daarna de graafmachine er de grote kluiten overheen banjert.

Het karrenpad naar het oude huis is verhard met brezia. Een paar regenbuitjes verder en het kan concurreren met het beste asfalt.  Mieke is de trap naar de hooischuur aan het restaureren: de gestapelde blokken hebben 2 jaar voldaan (bedankt Bram en Carol), maar de tijd  is aangebroken voor echt gemetselde treden. De vivaio (het tuincentrum) heeft een grote boom bezorgd en geplaatst op een markant punt van het landgoed waar aanvankelijk nog een dooie Paradiso  stond. Mieke’s wens vanaf het beginne en nu is die vervuld. Nog een andere wens – verse eitjes van eigen kippetjes – komt ook al in vervulling. Tenminste als we de kippen weten te beschermen tegen de slimme vos, want Roberto waarschuwt ons dat we vooral op Italiaanse etenstijden moeten waken voor zijn eetlust.

Dit wordt ons 3^e seizoen. Dit jaar heb je een extra reden om al in het voorseizoen naar Faranghe! te komen. 24 (!) topstukken van Caravaggio verzameld in het Scuderie del Quirinale in Rome, tentoongesteld van 20 februari tot en met 13 juni. Vliegen naar Rome en met trein of huurauto naar Faranghe! is een relaxte combinatie. Meer te weten komen over Caravaggio en bijzonderheden van de tentoonstelling kan door te klikken op http://www.cobra.be/cm/cobra/expo/100225-sa-caravaggiorome En bel ons voor een reisadvies.

Arrivederci a Faranghe!