Weblog

groeizaam gras
Zonnig weer met zo nu en dan een buitje, dat is het weer van dit voorjaar. Het groeizame weer maakt dat het gras maaien een dagtaak is geworden. We hebben de aanschaf van een robotgrasmaaier overwogen maar die schijnen bijzonder goed te werken helling afwaarts, maar 100 meter omhoog schijnt zo’n robot ondoenlijk te vinden. Waarmee deze investering vooral interessant zou worden voor onze beneden buurman, Claudio, en we alsnog zelf aan de slag moeten. Alhoewel we Claudio graag mogen heeft de raad van bestuur (jaja dat is Michel) de investeringsaanvraag afgewezen.

We kregen familie bezoek van Peter en Jos, traditioneel vergezeld met bovenmatig goed weer, of ze nu in januari of april komen het maakt niet uit. Niet onvermeld mag blijven dat het geduldige helpers zijn, die het onkruid tussen het grint van de terrassen van Ieri en Oggi uit hebben gepeuterd. Ze hadden met ons ook nog andere verplichtingen: Agriturismo Salomone had ons uitgenodigd om te komen vis eten. Omdat we niet konden kiezen heeft de kokkin ons van alle gerechtjes op het menu laten proeven. Het werd een overheerlijke pranzo waarvan je niet meer kon stoppen met eten. De highlights waren antipasti met ondermeer gerookte zwaardvis en verrukkelijk op smaak gebrachte kikkererwten op bruschetta, een goudgele gitarre (pasta) met zalm en een risotto met garnaaltjes. Als secondo kregen we allerlei geroosterde, gestoomde en gefrituurde visjes en schelpdieren "Pesce di Scoglio" betekent vissen die leven tussen de rotsen in de branding. Kortom buonissimo! Tot slot nog een honinggrappa en samen met de carabinieri (schijnbaar vaste gasten) schommelden we het restaurant uit.  Wij zullen nooit iets verplicht stellen maar voor de visliefhebber is deze vrijdagmiddag pranzo een aanrader.

De eerste gasten (Is en In zijn nu al 3 jaar op rij degene die hier de spits afbijten) hebben we verwelkomt en daarmee is ons 6^e seizoen een feit. De gasten bleven tot de eerste mei en wilden getuigen zijn van de troonswisseling. Faranghe! zou Faranghe! niet zijn als wij rond deze feestelijkheden niet een culinair spektakel zouden verzinnen. En nee, helemaal oranjevrij hebben ook wij het niet gehouden, want er waren oranje kleedjes op de stoelen en er was iemand (we noemen geen namen) met een oranje sjaal. Na een duik in de wijnkelder en pottenenpannengerinkel uit de keuken, hebben we onze gasten verwend alsof zij de koning en koningin zelve waren. En dat schijnt goed gelukt te zijn, want ze hebben weer geboekt voor volgend jaar.

Leo Giordani en zijn vrienden hebben de oude handelspaden door de bergen beschreven, ingetekend op een routekaart en weer toegankelijk gemaakt door te snoeien en te markeren. Op zondag 2 juni organiseert de gemeente een klein spektakel: de Trekking & MTB routekaart van Esanatoglia wordt dan feestelijk in gebruik genomen met een tocht naar de Eremo van San Cataldo. Alle deelnemers krijgen de kaart gratis en een versnapering op de eremo. Nu kunnen onze gasten nog meer genieten van de prachtige tochten door de Umbro Marchegiaanse bergen rond Esanatoglia.

En ja, buiten het gras groeit hier nog veel meer. De kleurenpracht van de lente is ondertussen vol uitgebroken. Ook krijgen de jonge Buizerds vliegles. De familie bestaat dit jaar uit 6 leden (zes!). Waarschijnlijk is er aan muizen geen gebrek. De jonge aanplant in de moestuin slaat goed aan. We hebben komkommer, aubergine, meloen, peper en natuurlijk tomaten geplant. Ach we vallen in de herhaling als we vermelden dat het gras daar tot aan de knieholtes zo hoog stond. En om dat klusje te klaren vonden we de antieke sikkel terug, die met een beetje slijpen op de steen een prima grassnijder blijkt te zijn. Wie moet er dan nog een robot?

en handige jongens
Ons mooie land is onlangs opgezadeld met een enorme regeringschaos. Aanvankelijk leken de verkiezingen een eitje. Volgens de opiniepeilingen stevende centrumlinks (een coalitie van meerdere linkse partijen) af op een overtuigende meerderheid. En toen was ie er weer: Berlusconi. De zaterdag voor de verkiezingen viel de brief in de bus (eigenlijk mocht er geen campagne meer gevoerd worden): Zijn partij zou bij een overwinning de onroerendgoed belasting van 2012 teruggeven. Een volstrekt ongeloofwaardige belofte, want waar komt al dat geld dan vandaan? Het was een schot in de roos: veel mensen klaagden over de hoge belasting op hun eerste huis (en veel Italianen hebben in hun familie ook nog een tweede of derde huis, waar ze mede-eigenaar van zijn). Met deze meesterzet (of boevenstreek) klom de Partito di Liberta van een historische dieptepunt naar een positie van de lachende tweede.

In de tweede kamer heeft centrumlinks weliswaar een meerderheid vanwege het stelsel dat de grootste partij in iedergeval 55% van de zetels krijgt (centrumlinks nipt de grootste partij had 26 % van de stemmen). In de eerste kamer is de verdeelsleutel anders en zijn er 3 grote blokken: centrumlinks, Berlusconi en de partij van Beppe Grillo (een soort tegenpartij). Er zijn er twee nodig om een meerderheidsregering te vormen. Centrumlinks wil wel samenwerken, maar niet met Berlusconi. Beppe wil met niemand samenwerken en al helemaal niet op basis van compromissen. Berlusconi wil met iedereen samenwerken want hij heeft nog wat wetgeving nodig om zich uit de gevangenis te houden. Binnenkort komt nog de presidentszetel van Napolitano vacant. Dan hebben we geen regering én geen president. Inmiddels heeft de 87 jarige Napolitano een club van wijze mannen (?!) aangewezen uit linkse en rechtse hoek. Misschien gaan die een regering van nationale eenheid vormen. Iets positiefs te melden? Ja drie ex-parlementariers zijn hun onschendbaarheid kwijt en konden opgepakt worden vanwege vermeende fraude, corruptie en banden met de maffia. Handige jongens en een wonderlijke politiek, da’s ook Italië.

En wij? Gebukt onder politieke perikelen lamgeslagen? Neej. Het is voorjaar! Neej, niet jaloers worden nu, het is voornamelijk voorjaar in meteorologische zin. Prachtige dagen waarbij de temperatuur hard probeert de 20° Celsius aan te tikken, afgewisseld met doorweekte dagen van net boven het vriespunt. Sommige bloesems laten zich – tegen alle verwachtingen in – gewoon zien. En de vogels zijn begonnen met het flirten en fluiten er op los. Dus het is toch écht wel lente.

Na de beurzen hebben we ons zelf eerst op een weekje vakantie getrakteerd en zijn we serieus met Wordfeuten begonnen. Daarvoor hebben we de tijd, want op de zomervakantie na proberen we zo’n beetje gelijke tred te houden met de vakanties in het basisonderwijs. Onze rarawaarisdekrokusvakantie werd onder meer opgeluisterd door onze (inmiddels rituele) wintersport. De wintersport viel dit jaar op een vrijdag.

Daarna kregen we (traditiegetrouw) Rob op bezoek om onze laatste puntjesopdei acties te ondersteunen. Dankzij het wisselvallige weer hebben we de laatste dooie bomen verwijderd en een paar restaurantjes uitgeprobeerd.  De bezigheden voor de start van het seizoen gaan tussen de buien gewoon door. De opbouw van de pergola op de camping is – na een vertraging omdat Michel geen zin had in volgelopen laarzen – voltooid. Dit keer hebben we serieuze balken gebruikt en gaan we een zonnedoek spannen die we voor de winter verwijderen. Zo zal deze pergola meerdere seizoenen overleven, maar daarover meer in de blog van november of februari. Mieke heeft nieuwe borden gemaakt om jullie de weg naar Faranghe! te wijzen en inmiddels zijn ze ook geplaatst, ook al was het met een volgelopen kraag. Het terras is uitgezet en de citroen- en sinaasappelboom staan er in volle glorie bij. Weliswaar zin om van het uitzicht te genieten, wacht ook dit op zonneschijn.  En zo zijn er wel een 50tal andere klusjes die om een weekje mooi weer vragen.

Alles ging abbastanza bene tot we gisteren (of was het eergisteren) naar de nieuwe paus zaten te luisteren op het journaal en wat zegt Franciscus? “Mille grazie per i fiori da Paese Bassi”. Weg traditie! Weg gezamenlijke publiciteitsstunt van het Vaticaan en de bollenstreek. Hoe was het ook al weer vroeger? “Bedajnkt for die bluuumen aus Holland, die ok dit jaar weer het sint Pietersplein opleuisteren.”

Ja zo hoort dat!

Fiets en Wandelbeurs 2013
Deze maand stond in het teken van de fiets- en wandelbeurs waar wij ons twee weekeinden mochten presenteren. Maar laten we bij het begin beginnen. Het komt bijna nooit voor, maar het begon met een communicatie foutje van onze kant. Lang vooruit hadden we de vliegtickets besproken. Lekker voordelig. Later in de tijd ontvingen we een uitnodiging voor het ‘einde arbeid’ feestje van Hetty, langtijdig vriendin en logeermoeder. Dat feest wouden en zouden we niet missen. Ryanair vliegt meestal rond het middag uur en er stond een huurauto voor ons klaar. Lekker makkelijk. Toen kwam de week van vertrek. We hadden inmiddels onze dierenverzorgers in huis, de boel aan kant en de tijd om in te checken. Op de tickets verschijnt een vertrektijd van 21.30 uur, grote schrik. Hiermee zouden we niet eens de afterparty van het feest halen.

Dat moest dus anders. Tikkie gestresst, nog één dag voor het feest proberen we nieuwe tickets te regelen. Het lukt nog, voor dezelfde dag te vliegen vanaf Rome naar Rotterdam met Transavia. Snel de laatste dingen in de koffer en vlug op de trein stappen. Er zijn hele snelle verbindingen naar Rome maar die hebben we net gemist. 4,5 uur al boemelend later zitten we wat verdwaasd in het vliegtuig om daar om 23.30 weer uit te stappen. Heeft u zich wel eens afgevraagd waarom het Rotterdam-The Hague airport heet? Nou wij wel, de RET brengt je alleen naar Rotterdam, want niemand heeft er aan gedacht om een busverbindinkje naar Den Haag aan te leggen of die snelle Randstadrail via het vliegveld te laten lopen. Dat wordt een brief op poten aan de Sindaco van die stad achter de duinen, da´s logisch. Het werd dus werkelijk een latertje die nacht. Na goed te hebben uitgeslapen werd de inspanning ruimschoots vergoed door een geweldig feest met oude bekenden, wat vooraf ging door het heerlijke eten met leuk gezelschap bij Soeboer. Ja, we konden er weer hélèmaal tegen. Dat moest ook wel, want er stond nog een (reeds betaalde) auto op ons te wachten in Charlerois onder Brussel. Jullie hadden al gehoord dat de Fyra van Den Haag naar Brussel niet meer rijdt. Wij weten dat het ook best met de boemel kan, mits je de hele dag de tijd hebt.

De beurs in Amsterdam was onze eerste optreden. We hebben veel gesprekken gevoerd en kregen vaak leuke reacties en hele concrete vragen “ik zoek een leuke camping in de Marche”. Nou die heeft u dan gevonden. En ook hele preciese: “ik fiets van Dubrovnik naar Thessaloniki en dan moet je door Albanie, hoe zijn de fietspadden daar?” Meneer ik heb echt geen idee. En natuurlijk de standaard: “Le Marche, waar ligt dat precies?” Aan het eind heb je het gevoel dat je al die 20.000 bezoekers ook feitelijk zelf hebt gesproken en verlang je naar een biertje op de bank.

Na deze beurs vulde de week zich met familie en eten. Uiteraard de broodjes haring, frikadellen, broodjes durum en meer van dat soort heimwee voer. Maar ook wat hoogstaandere varianten zoals Indische schotel bij Pauline, Karni Stoba bij Andra, met Aart en Hetty naar de Thai, en een eigengemaakt soepie en kippetjes van Ma. Mmm mmm mm, wij weten wel waar de extra kilootjes vandaan zijn gekomen.

De week vloog om en vrijdag vertrokken we richting een vakantiehuisje in Baarle-Nassau, ons beschikbaar gesteld door de familie Peereboom, waarvoor heeeuuuuul hartelijk dank. Dit werd onze uitvalsbasis voor de beurs in Mechelen. Dat is ons buitengewoon goed bevallen omdat we daarmee de ring rond Rotterdam – en erger – de ring om Antwerpen achter ons lieten. In 3 kwartier en een monter gemoed waren in de beurshal. Samen met onze flyer-tijgers annex praatjesmakers Aart en Hetty  hebben we ons strategisch op gesteld. Drie in het gangpad en één achter de kraam. Om 10 uur hoor je de zoemer, daar gaat tie dan riep Michel nog en toen…. gebeurde er helemaal niks. Van de RAI waren we gewend dat je na de zoemer zowat overlopen wordt en tot een uur of 3 in gesprek blijft. Na slechts 2 mensen gesproken te hebben en het loopt toch al tegen 11en, begonnen we ons af te vragen of Mechelen wel een goed plan was. Maar toen kwamen de Belgen los en bij sluitingstijd was het nog steeds vol. Een half uur na sluitingstijd ging de organisatie de bezoekers melden dat de beurs ging sluiten, want die hadden zelf nog geen vertrekplannen. Op deze beurs was er opvallend veel vraag naar onze tweepersoonsstudio in het laagseizoen. En daar was het ons nou precies om te doen.

Na maandag nog een dagje te hebben afgekickt in de Chaamse bossen en een rondje Breda zijn we dinsdag met een normaal geplande vlucht naar Ancona teruggevlogen. We zijn weer terug in onze vertrouwde habitat.

en andere winterdingetjes
Het is bijna traditie dat er in januari familie over de vloer komt én wordt getrakteerd op buitengewoon mooi weer. Zo ook deze keer. De meegenomen skipakken voor de nichtjes werden vooral als vuilvangende overalls benut. Op je achterwerk roetsjen van de helling, door de modder van de varkenswei klunen om Thea d´r bedje met stro aan te vullen, met je pappa een nog mooiere hut in het bos maken, met je tante oliebollen bakken, erwtjesvuurwerk trappen op oudjaarsnacht… in zo´n overall kun je alle uitdagingen aan! We werden door Grazia uitgenodigd om Matelica alla Notte per koets te bekijken. Prachtig rit door de smalle straatjes van deze 14^e eeuwse binnenstad. Het ratelen van de karrenwielen over de keien, maken dat je je waant in vroegere tijden en je meent te behoren tot de gegoede burgerij. Totdat je bevangen raakt van de kou en met jaloezie naar de ski-overalls van je nichtjes kijkt. En je belandt weer in de 21^ste eeuw.  Als de familie weer vertrekt, neemt ook de warmte de benen. Regen, sneeuw en vorst is bij ons achtergebleven. Snik.

Maar nee, ons momentele bestaan is niet depressief binnenzitten. Nou, misschien een beetje. Michel baalt dat Lance Armstrong niet uit de school wil klappen over de UCI.  Hij roept af en toe argumenten zoals `wanneer de fietsbond het toestaat dat je tot 50 Hematocrit waarde hebt, terwijl een normaal mens niet boven de 35 komt, dan heb je dopinggebruik allang geaccepteerd”.  Is bij Mieke ook sprake van enige zwaarmoedigheid? Ze komt niet eerder uit haar bed tot ze vers geperste sinaasappelsap heeft gekregen (en dat lukt elke ochtend!). Hebben wij, WIJ, een winterdip?. Eigenlijk zitten we hier warmpjes bij de kachel te broeden op plannetjes.  Zo staan we op 9 en 10 februari op de fiets- en wandelbeurs in de RAI en op 16 en 17 februari in de Nekkerhal in Mechelen. En daar moet van allerlei materiaal voor worden gemaakt om te laten zijn hoe mooi het hier is. Wij zijn erg goed in scherpe deadlines (of kunnen goed omgaan met slecht inplannen) en Mieke heeft alles op het laatste moment bij de drukker gekregen. Op 31 januari verwachten we dat de eerste Faranghe! krant van de persen rolt. De Faranghe! krant vol met tips voor trips voor Le Marche en Umbria. Verder heeft onze leverancier een paar pracht MTBs voor ons klaar staan, die de verhuur in mogen. En die moeten we natuurlijk laten zien aan onze toekomstige gasten. Leopoldo onze MTB gids is druk met paden te markeren en dit over te brengen op een plattegrond. En de routes zijn werkelijk adembenemend mooi. En niet te vergeten, ook de inspanning is adembenemend, het zijn geen routes voor watjes! Na het afmonteren van het gastentoilet (mooooooiiii geworden, al zeggen we het zelf) zijn we gemeenschappelijk in een verkoudenheid vervallen, dus zitten we elkaar met natte ogen glazig aan te kijken en spreken wij elkaar aan met een stevig “hatsjioehhhh!!”

Heb je de foto’s van Palazzo gezien in de blog van vorige maand? We hebben de eerste rondleiding gegeven aan een belangstellende ondernemer in ons wat onwennige rol als vrijwilligers van de gemeente Esanatoglia. Je moet ons zien, we zijn zo trots op deze restauratie alsof het ons eigen pand is. En de belangstellende heeft inderdaad interessante ideeën, waar we jullie nog niks over mogen vertellen! De inschrijving is nog tot 1 april. Heb je lust in een Italiaanse onderneming op een schitterende locatie, je kan nog meedoen.

In preview vind je hier de fotopresentatie voor op de beurs. En wil je ons opzoeken, we staan op de beursvloer van de RAI op plaats 10.C.17 en in Mechelen op B.85

Gefeliciteerd allemaal, alweer hebben we een apocalyps overleefd! Daarom wellicht overbodig, maar vanuit ons hart: voor al onze lezers, vrienden, familie, vroegere en toekomstig gasten de allerfijnste, fijne feestdagen. Moet je nog boodschappen doen voor de kerst dan kun je het lezen van deze blog vanaf dit punt even op pausa zetten.

Hoe het is met onze kerstvoorbereidingen? De boodschappen zijn in huis, het restaurant is gereserveerd, de laatste aflevering van Borgen zit in de dvd-speler. Nu nog even de zondagse kleren uit de mottenballen en wij zijn er helemaal klaar voor. In Italië draait de kerst om eten. Wat zoal? We hebben gemaakt een zalmricotta pate gerold in gekookte ham, gedroogde pruimen in pancetta gebakken, een hachee in bladerdeeg, bruschette met eendenpate, gemarineerde kalkoenboutjes, een salade van venkel, artisjokken sott’olio, sinaasappelsalade met geroosterde sesam, rustici met spekkaantjes en gedroogde tomaat, kalfslapjes in verdicchio-roomsaus, en de begeleiding is voor Zanna een riserva van een montelpulciano druif op hout van Illuminati uit Ascoli Piceno. De toet is een tronchetta van La Spiga en als daarvoor niet genoeg plaats is een bonbonnetje van de chocolademaker Fedeli.. En dan hebben we het nog slechts over kerstavond, de dagen zelf gaan we ons te buiten aan lekkers van een Marchegiaanse restaurateur en laten we ons verassen. Daarna gaan we over op het goede voornemen voor het nieuwe jaar om al die extra kilos kwijt te raken met hard werken of toch maar gaan sporten. O nee, eerst nog de appelflappen en oliebollen.

Mangiare, mangiare, mangiare. En niks spiritueels deze kerst? Jawel, de presepi-vereniging van Esanatoglia heeft zich opnieuw enorm uitgesloofd op de kerststal met gebonsaide bomen, bewegende beelden, echt weer met daglicht en de opkomst van de maan. Als we dat op kunnen brengen, kunnen we vannacht in processie meelopen, want het kindeke Jezus wordt dan live te kribbe gelegd. In de maanden december en januari zijn overal in Le Marche en Umbria enorme kerststallen te bewonderen, sinds Franciscus van Assisi het een goed plan vond om aan de analfabeten de bijbel uit te beelden.

Maar er is nog meer te doen in december. We zijn op uitnodiging van de burgermeester ingegaan om een van de recente gemeente projecten te bekijken. Pallazo is een gehucht bij Esanatoglia en bestaat uit een huizengroep uit de 11e eeuw. Door het vertrek van arbeiders naar Noord-Europa, een enorme bevolkingskrimp. staat het al sinds de vorige eeuw leeg. Uit het oogpunt van historisch erfgoed is de ruine met subsidie geheel opgeknapt. Het is een gigantisch pand (of zijn het panden?), dat verbouwd wordt tot muziekschool waarin een zaal voor optredens, veel oefenruimtes, een woonverblijf voor de directeur, wat kleinere appartementen voor de leerlingen als internaat, een restaurant, winkelruimte en een bar.  Het wordt prachtig met terracotta tegelvloeren, eikenbalken plafonds, zwevende balkons in de audiozaal, herstelde openhaarden, maar volledig voorzien van centrale verwarming, moderne badkamers, invalide lift, oude dakpannen, kortom vakkundig gerestaureerd. Het werk zit in de laatste fase en je kan goed zien hoe mooi het wordt. Nou waren wij niet bekend met een muziekschool in Esanatoglia maar konden ons goed voorstellen dat zij heel verguld zouden zijn met dit nieuwe onderkomen. Dat is nu precies waar de schoen wringt. Er is helemaal geen muziekschool en er is ook nog niemand bereid gevonden om er een te beginnen. Aan ons de vraag uit monde van de burgemeester om dit bekend te maken aan alle leuke, ondernemende Hollanders en Belgen die een activiteit willen beginnen op toeristisch, sociaal of cultureel gebied. Dit leuke pandje van 1300 m2 woonoppervlak en een stuk grond van 1 ha is te huur voor de ludieke huurprijs van 5 euro per jaar.  Je bent dan de trotse exploitant van 4 appartementen, een kroeg en een restaurant en audiozaal met ateliers of oefenruimtes. Er loopt door jouw uitbating een straat die nog geen naam heeft. Je moet zelf de inrichting bekostigen en dat is inclusief keuken(s). Heb je een interessant ondernemingsplan, je kan je via ons bekendmaken, de inschrijving loopt tot 1 april 2013 en met genoegen beantwoorden we je vragen.

Tot arrivederci in 2013!

bouw extra toilet bij onze loggia:

Restauratie Palazzo:

Op Faranghe! beginnen de eerste bladeren te kleuren en wordt het langzaam herfst. Het is een goede klustemperatuur behalve voor het buitenschilderwerk. We hebben al dagen geen zon gezien. Sterker nog al een hele week kunnen we niet meer over het dal uitkijken en zijn de omringende bergen opgeslokt door de mist. Niet getreurd, gewoon aan de slag.

Het extra toilet. De leidingen liggen er en het frame voor de muren staat. Nu nog een beetje platen en dicht stuken, wat tegels en we zijn een heel eind. Geen centje pijn… nou een kleinigheidje dan: Het aanleggen van een afvoer voor een toilet is een behoorlijke ingreep. Michel wist zich te herinneren dat er buiten onder de verharding een leiding lag waarop aangesloten kon worden. Leiding opgegraven (met het handje, jawel, pikhouweel en gaan!). De buis opgemeten: maat 100 mm. Nou willen we het hele spoelbakgebeuren van de wc inbouwen, lekker strak en modern. Onze ediliza had dat niet op voorraad. “Geeft niks, bestel het maar én kunt u alvast de maat van de afvoer noemen? Dan kan ik met de leidingen beginnen.” “Di solito 110 mm” was het antwoord. Dat paste dus niet, daarom de hele leiding uitgegraven en vervangen, groot ondergronds gat door de gevel en de leiding op de aansluitplek van 110 mm brengen. Kostte een zware week, met in de avond massages en warmwater baden. En dan komt de bestelling binnen en kan het aansluiten beginnen! Althans, nadat je een verloop van 110 naar 90 mm hebt bijgehaald, want dat blijkt de juiste maat van de afvoer te zijn. ڎٷφ♀#ڑڟ√¢© Als de leverancier dan doodleuk zegt: joh, dan had je die hele leiding best in 90 mm kunnen uitvoeren, mag je hem niet slaan. Schijnt niet onder noodweer te vallen.

Het is nooit de juiste tijd voor gebreken aan het wagenpark. Komt het ook nog tegelijkertijd. Bep, de tractor, remde een beetje slecht de laatste tijd, zeg maar remde niet. Da’s niet handig op hellend terrein. Mieke stortte – op een mm na – het bos in naar beneden, ware het niet dat het kleppie van Bep de val tegenhield tegen de opslagcontainer. Niks fijn. Franse auto’s hebben de naam, maar die Japanners kunnen er ook wat van, dat wil zeggen dat de halve tractor uit elkaar moet om bij de remschoenen te komen. Vervolgens op jacht naar nieuwe remblokken. In Fabriano vonden we een garage die de onderdelen kon leveren. Nieuw voor 136 euro per stuk (er zijn er 4 nodig) en een levertijd van een week of 6. Waanzin, vond ook de man in kwestie. Even bellen naar zijn leverancier: die had nog een paar gebruikte exemplaren liggen, ongeveer 50% voor maar 45 euro per stuk. Begint de goede kant op te bewegen. Advies van de man: ik kan ze ook mee nemen naar Jesi (mooi stadje, 30 km verderop). Daar zetten ze nieuwe voering op de remschoenen en dan remt het weer als nieuw. Voor 20 euro per stuk en een levertijd van 1 week. Die Italianen, dat zijn vaklui die nog kennis hebben van repareren!

Oja, ook de Ape startte niet. Da’s onhandig, want het is onze kruiwagen met motor. Nee, de recent vervangen startmotor gaat nog als de brandweer, maar de motor slaat toch niet aan. Komt wel eens vaker voor, gewoon een vuiltje in de sproeier. Even er uitdraaien en doorblazen. Heb je vervolgens een werkende Ape en 2 dagen een vieze smaak. Maar deze keer is het niet afdoende.. Samen met Raffy, een avonturier uit Holland die in Matelica is neergestreken, zoekt Michel verder in de ontsteking: Ape op de kant, alle onderdelen verspreid over het terras en jahoor, brooooooeeehhhhmmmmmm. Met gepaste trots zijn alle handelingen en de theorie van de elektrische ontsteking uitgelegd aan Mieke, gezellig in de keuken met een warm bak koffie en omringd door sterke benzine dampen.

Willen we naar de RAI dan gaan we naar de RAI en Nekkerhal! Dan moet je wel een beetje goed voor de dag komen. Mieke is ons visitekaartje aan het pimpen en een Faranghe! krant aan het maken met tips voor trips in Le Marche en Umbria. Er is een drukker in Matelica gevonden, en het beloofd heeuuuuull mooi te worden. Iets moeilijker, zegmaar een echte uitdaging, is een kaart van wandel- en MTB-routes in de bergen van Esanatoglia. Geïnspireerd op de Bici kaart van Sarnano, gekregen van Elise van vakantiehuisje Capriola. De gemeente is heel behulpzaam. Burgemeester Pizzi staat garant voor de kosten van het drukwerk. En Oriana en Mieke zijn aan de slag om alle Italiaanse neuzen dezelfde kant op te krijgen, voor de mooiste routes en wegbewijzering. Hotels en restaurants uit onze streek, mogen ook meedoen. Met een beetje geluk en goeie zin, is deze Esanatogliese klaar in februari. En hadden we dit nieuwtje al verteld? Doen we het gewoon nog een keer omdat we er zo trots op zijn: de MTB fietsverhuur voor onze gasten gaat volgend seizoen van start. We mogen er een paar mooie uitkiezen, dan foto’s ervan maken en op de site vermelden. Op een MTB de oude paden verkennen? Dat kan op Faranghe!

Op de Maya’s kalender eindigt de wereld op 21.12 2012. Maar ons 5^e jaar met gasten eindigt al eerder namelijk op 1 november. We hebben nog wat herfstvakantiegangers over de vloer, die genieten van zonnige warmte met 24 graden afgewisseld met heftige regenbuien. We hebben dus groeizaam weer. Na hun vertrek gaat ons vakantieseizoen traditioneel over in het klusseizoen. Hopelijk is ons wat meer tijd gegund dan tot 21 december, want we hebben een flinke kluslijst.

Stiekem zijn we al een beetje met klussen begonnen. Zo hebben wij de wens om een extra toilet te maken. Bereikbaar voor gasten zonder door de keuken te moeten. De aangewezen plek hiervoor is de kamer naast de loggia, in de huidige werkplaats annex gereedschapshok. We maken ruimte door een deel van het gereedschap ergens anders onder te brengen. En daarvoor hebben we nog een laatste `niet veroverde ruimte` in ons huis, het voormalige kippen- en duivenhok. Net als de rest van het huis is ook dit voor de eigendomsoverdracht niet bezemschoon opgeleverd. Michel heeft een dikke koek van zo’n 30 centimeter van de vloer verwijderd. Die koek zullen we voor de beleefdheid als aarde omschrijven, in totaal zo’n 2 kub. Maar niet genoeg om voldoende stahoogte in deze ruimte te maken. Gezien het gebrek aan stahoogte, loopt Michel nog steeds een tikkeltje scheef.

We doen natuurlijk ook leuke dingen. Zoals ons jaarlijks feestje met mensen uit het dorp, waarmee we het afgelopen jaar hebben samengewerkt. Ter gelegenheid van ons 5 jarig jubileum op een speciale plaats namelijk Sant Cataldo, de kluizenarij op 900 meter hoogte uitkijkend over de vallei van de Esino, ook bekend van de workshop Koken op de Berg. Mieke heeft met Bianchina en Oriana een berg aan voedsel ingekocht, voor een menu van fritatta mintuccia en bruschette met tonijn en met zalm, een tagliatelle ragu en een bianco met wilde paddestoelen door Vinanzo geplukt. Daarna een stoofschotel van lamsvlees en varkenshaasje, kotelletjes met rosemarijn en sausijsje van de gril in de openhaard, daarbij gebakken aardappeltjes en salade en tot slot een tiramisu van Mariola en druiven. Krijgt er  al iemand lekkere trek? De tafel was versierd door Oriana in azurro en oranje en een prachtig bloemstuk met Hollandse en Italiaanse vlaggetjes. Roberto heeft gezorgd voor lekkere wijn bij het eten. We hebben een prachtige waterkan en wijnkan gekregen gemaakt door de ceramiste Ombretta, en een mand vol wilde paddestoelen van Venanzo. We hebben nog dagen leftovers gegeten en natuurlijk gegratineerde paddestoelen uit de oven, met peperoncino kaas gevulde paddestoelen, paddestoelen risotto, paddestoelen soep, paddestoelenragu.

Als je 5 jaar bestaat heb je ook gasten die voor de 5e keer komen: Hetty en Aart!, deze keer versterkt met Marie Anne. Een heerlijke week kletsen, ouwehoeren, babbelen en ETEN. Met Hetty en Marie Anne hadden we twee experts van de Oosterse keuken over de vloer, dus hebben we weer sinds tijden mogen proeven van boemboe balie, makreel in tomaten knoflook saus, kool en boontjes gestoofd in kokos, nasi goreng en sate met de verrukkelijkste huisgemaakte pindasaus. Om de calorieën er weer af te krijgen hebben we hen verleid tot een wandeling in de kloof van de arend met de belofte te picknicken voor de lunch. De hoogte verschillen hebben een behoorlijke invloed op het gemiddelde wandeltempo. Onderweg gesnoept van wilde bramen om de suikers wat aan te vullen, want de lunch werd ietwat aan de late kant, maar was door de vermoeidheid extra lekker met porchetta, percorino kaas, olijven, rijpe perziken, focaccia en een pecorino wijn.

Maar het kan nog gekker. In februari 2013 staan wij op de Fiets- en Wandelbeurs, zowel in Amsterdam als in Mechelen, om Belgische en Nederlandse vakantiesportievelingen te werven voor Faranghe!. Om op ons vee te passen hebben we wat vrijwilligers geronseld en een daarvan komt voor de 10^de keer, tenminste… als we ondanks de Mayas 2013 halen.

.. en afgekoeld.
Het is lang geleden dat we jou via dit medium spraken. Een aantal van jullie drongen aan “waar blijf het”, velen begrijpen wel waarom en een enkeling heeft het mogen meemaken: een schitterend hoogseizoen met een dikke 35 graden.  Vlak na het laatste blogje brak het mooie weer serieus uit. Nu is het hier wel vaker lekkerwarm en we zijn er dol op. Drie maanden met een volle camping en werken in de snikhitte, dat  doet een redelijke aanslag op je energie. Na gedane arbeid lagen we op onze rug naar de sterren te kijken en waren we met geen stok te bewegen richting het internet. Tijdens de kookavonden (kookpitten en vaatwasser aan en de oven aan het gloeien) werd er in de keuken regelmatig een temperatuur van ver boven de 40 graden gemeten. Maar hard werken is goed voor onze lijn en dús klagen we niet.

Hoe was het hoogseizoen? Ondanks alle crisisgeluiden draaiden we een volle bezetting. Het was een mooi seizoen met leuke en zelfs lieve gasten. Onze steun en toeverlaat vanaf het allereerste moment kwam ons trouw in dit jubel jaar bijstaan. Je hoeft z’n naam maar te noemen en iedereen weet over wie je het hebt: Harry natuurlijk.

Ellende of narigheid meegemaakt? Veel lekke banden, één auto zelfs drie keer. Op stap om de virtuoze slide gitarist uit NewYork, Bob Brozman te gaan zien, knalt de autoband bij het parkeren. Een moderne auto wat wil zeggen dat het reservewiel ontbreekt. Dat wordt wachten op hulp, lang wachten. Voor de jongens, want de meisjes mochten naar het concert om Brozman zowel z’n gitaar als z’n publiek te zien bespelen.

Daarna de enorme autoambulance door de nacht dirigeren over de smalle weggetjes terug naar Faranghe!. En dat kan best, want dat was al bewezen na de panne met een Espace. Op zich al een bijzonder verhaal, want we weten uit eigen ervaring dat een Espace een onverwoestbare auto is. Zolang ze het blijft doen tenminste. Bij pech komt hier geen wegenwacht maar gelijk een autoambulance om het vehikel af te slepen. De heren die dit apparaat bedienden brachten Michel tot de uitspraak: nee hè, Peppie en Kokkie over de vloer. Iedereen van onze leeftijd knikte instemmend. Het was duidelijk, een mollige korte en een dunne lange met veel drukke woorden en handgebaren, die nergens toe leiden. Tot een van de kinderen vroeg “Wat is dat eigenlijk, Peppie en Kokkie?” Groot zal dan ook hun verrassing zijn als ze er al googlend achter komen dat ook matrozen pakjes erbij blijken te horen.

Een levendig seizoen met een nieuwe workshop en excursies. Dit jaar kent Esanatoglia een echt tourist info point (!!). De vrijwilligers nemen je bovendien mee de toren in met het oude uurwerk en 14^e eeuwse klokken en op rondleiding door de stad. Buuv Mariola heeft onze kinderen opgeleid tot pizzaiola. Ze moesten wel eerst de heuvel oplopen en bedachten na een paar stappen al “een buurvrouw woont toch naast je, het kan het toch niet zijn dat we zó ver moeten LOPEN” Maar ze hebben allemaal, van 4 tot 14 jaar, dapper de 900 meter afstand overbrugt. Terug op de camping toonden ze – met een trots gezicht met nutella vegen – het handjevol pizzaresten aan pappa en mamma en werd het recept opgedreund zodat het thuis ook gemaakt kan worden. Verder heeft Leopoldo mountainbikers gegidst in de bergen rondom Esanatoglia. En niet altijd was de moeilijkheidsgraad op de gast afgestemd, kwam de ene breedlachend terug omdat hij het een belevenis vond, de andere omdat ie het overleefd had. Met een koud biertje komen de stoere verhalen los en dat maakt een hoop goed.

Mariaisindehemelopgenomenendatvierenwedoortepicknicken oftwel ferragosto is wel de meest gesloten dag van Italië en eigenlijk alle weekdagen er omheen. Op deze 15^de augustus zijn er zelfs geen snelheidscontroles. Voor gasten uit de grote stad, gewend aan een 24 uurs economie, is dat vaak onbegrijpelijk. Maar de nood wordt een beetje gedempt, want de restaurants zijn daarentegen wel open

Wij dobberen het naseizoen in met verfrissende buien – je kunt het gras gewoon horen groeien – en een aangename temperatuur van 25 graad. Het ideale klimaat om te wandelen over de kam van de Monte Gemmo, de adelaar te zoeken bij Agolla, na een stevige klim een hapje te eten op de Berg bij Bianchina, het meertje op te zoeken bij Sassoferrato. We hopen natuurlijk dat de berichten over nachtvorst bij jullie niet kloppen.

A la prossima!

Hans van Oort bedankt voor het toesturen van de foto `stadswandeling Esanatoglia` en Arjen van Ginkel voor de fotos `verkoeling in het zwembad" en `4 gangen brunch".

en andere woordgrappen
Dat zal wel‘tot in de pruimen tijd’ moeten wezen maar dat duurt ons te lang en we hebben graag alvast mensen om ons heen. Bovendien is het hier goed kersen eten…

Genoeg met flauwe woordspelletjes. 

Ten eerste kunnen we melden dat de sanitaire voorziening in Oggi weer geheel operationeel is. De boel is weer dicht en betegeld. Zand (& cement.) erover en doen alsof er nooit iets aan de hand is geweest. Nee, nu echt geen woordgrapjes meer, beloofd.

Vaak wordt ons gevraagd of alle gasten bekenden zijn. Het antwoord was telkens dat we 95% van de gasten voor het eerst zagen en de rest misschien voor de 2^de keer. Dit jaar echter mogen we ons verheugen op een vloedgolf van oude bekenden; vrienden, familie, oud collegae, ze weten ons allemaal te vinden. Missen ze ons of heeft dit te maken met het eerste jubileum of zijn ze nieuwsgierig naar de waarheid achter deze weblog? We zijn niet zeker van de motivaties. Jubileum? Jaja Faranghe! bestaat al weer 5 jaar! Hieperdepiep. Eieiei en we zijn zo blij, langzalzelevenlangzalzeleven.…

Ter voorbereiding op de komst van de gasten hebben we ons verder ingeleefd in de streekproducten.  Zo is er een nieuwe wijnproducent uit Pergola aan de kaart toegevoegd. Bent u in de buurt, ga er eens langs, hij en zij maken mooie (nee, smakelijke!)  wijnen. Onder meer een Bianchello del Metauro, de veel minder bekende witte wijn uit Le Marche. Ze hebben een wijn van de Vernacculum druif in een lippen-aflikkend-lekkere Pergola Rosso. Komt dat zien, komt dat proeven.

In het kader van “SMAAK” moesten we ook een aantal restaurantjes testen. Mocht u meer gehecht zijn aan lekker eten en minder aan een uitgebreide menukaart dan kunt u La Castagna hoog op uw lijstje zetten. We hebben er een pasta met everzwijnsaus gegeten waar ze ons voor wakker mogen maken. En streekproducten moet je niet alleen proeven (nee?) maar ook het productieproces van leren kennen (ojaah?? M&M, vertel alles!!). Op de azienda van Mario Bissilisi had zich een bottelarijkermiswagen geparkeerd inclusief personeel, 11.000 flessen in 6 uur. Dus heb je wat te flessen dan kun je deze kar huren (oeps, sorry, zouden we niet meer doen). Onze huisgemaakte likeuren staan in de kelder te rijpen. Buiten limoncello en de aranciella, hebben we dit jaar ook eigen olijvenlikeur, een laurierlikeur en een anisette. Kom proeven, zolang de voorraad strekt.

Nee het is niet alleen maar LOL hier. We hebben de Knaus caravan dit jaar voorzien van een vrolijke luifel: lekker 20m2 schaduw en een picknicktafel. De Ape en Beppie hebben nieuwe tijgerleren bekleding over de zittinkjes. We hebben een professional op het gebied van belettering, houten, en marmerimitaties op bezoek  (Jan Dibbets Schilderwerk, onthoud die naam!) en van die kans misbruik gemaakt. Hierdoor zijn de appartementen nu ook voorzien van hun namen, Ieri, Oggi en Domani. En Jan heeft het Faranghe! logo met vaste hand op scherp gezet. Tot slot kunnen we je mededelen dat we in het bezit zijn van 2 sterren voor camping & countryhouse Faranghe!. Op de 3^e ster zullen we eindeloos moeten wachten, want een plan voor een televisie op de fienile hebben we opnieuw op de langste baan geschoven. 

En wil je nog een woordgrapje aan ons slijten, doe je inzending tot uiterlijk 30 juni !

De afgelopen maand stond voornamelijk in het teken van de voorbereiding van seizoen 2012. Dat is niet altijd hard werken en meestal zelfs heel leuk. Zo kan men bijvoorbeeld op jeepsafari (in dit geval een panda 4×4) met Vernanzo aan het stuur. Hij zoekt al ruim 60 jaar asperges en paddestoelen  en kent werkelijk elke uithoek in de bergen om ons heen. Met de GPS in onze zak hebben we hele mooie wandelroutes kunnen maken. We zouden het je niet aanraden om het met eigen auto te proberen. Te voet of te mountainbike is het een prachtige tocht over rotspaadjes, langs weides met bloemen en kruiden, met her en der een grazende koe en grandioze vergezichten!

Traditiegetrouw waren we op wijnverkenning, Dit keer hebben we een wijnboer (zegmaar boertje, want er stonden vaten voor ongeveer 4000 liter wijn) ontdekt die kans ziet om van Sangiovese en Merlot, rode druivensoorten, een witte wijn te maken. Echt wit, zeg maar dat het op water lijkt. Zeer bijzonder om te zien, helaas niet heel bijzonder om te proeven. Alhoewel de Wine&Spirits competition in Los Angelos er heel anders over denkt, zij geven een bronzen medaille aan de Bianco Del Moro, Sangiovese bianco, Marche IGT 2008. Zijn rode Vernaccia vonden wij daarentegen verrukkelijk. Best moeilijk hoor, goed proeven.

De afgelopen jaren kregen we van onze jonge gasten het advies om een pingpong tafel aan te schaffen. Wij zijn gevoelig voor opbouwende kritiek, dus die is er gekomen: de weerbestendige fullsize wedstrijdtafel. We verwachten een spannende competitie, die we uiteraard zullen faciliteren met pen en papier.

Er zijn nog meer puntjes op de i gezet. Uiteraard is het kort houden van een hectare gras een terugkerend klusje. De badhokken zijn spic-en-span. Het zwembad staat in al zijn glorie zijn best te doen om op te warmen. En de zon gaat vanaf woensdag ook weer meehelpen.  Mieke heeft een authentieke plantenbak gemetseld op de scheidslijn tussen Ieri en Oggi, onze twee huurappartementen, voor meer kleurrijke privacy. De beide appartementen hebben nu (nieuw-nog-nieuwer!) windproof horren voor de ramen. En als laatste klus nog even de appartementen een grote schoonmaakbeurt geven en we zijn klaar…

De hoofdkraan open en onmiddellijk horen we het water stromen. Er staat een kraan open, dachten we nog even. Maar wat is dat onduidelijke geluid uit het afvoerputje van de douche? Er moet een stuk van de muur gesloopt worden om onder de vloer te kunnen kijken. Tot ons afgrijzen zien we daar meerdere fonteinen. De opening die we hebben gemaakt is onvoldoende om onder de badkamer vloer te kunnen kruipen. Er zit niets anders op dan het porselein te demonteren, de tegels te slopen en de betonvloer eruit te kango-en. Iets knagerigs heeft zich te goed gedaan aan onze waterleidingen en afvoerbuizen. De functionaliteit van de badkamer was zo’n beetje komen te vervallen. Lastig te verhuren. Gelukkig hebben wij een loodgieter die z’n afspraken nakomt: Edje Bever heeft alle leidingen gerepareerd. Michel is een nieuw vloertje aan het storten. De nieuwe tegels zijn al uitgezocht en hij maakt een betere (nu-nog-beter!) afwatering voor de douche, zodat ie ook weer separaat te gebruiken is. Het is een haast-haast-haast klusje zoals we die kennen uit onze begintijd en dan zijn we klaar voor de start. Af !.