Weblog

en de natuur wordt wakker
Ja daar was Willem maar dan zonder z’n combinatietang. Want eerst moest zijn sloophamer gaten in de muur van 1 meter maken en het vloergedeelte van de stal definitief totallos hameren. In ruil daarvoor liggen er nu rijen met afvoerleiding (chiara, scuro en voor de vetput) die nog nergens heen gaan. Voor dat deel komt er komende week een cherubijn voor het buitenleidingwerk. Ook Bep kijkt hier naar uit, want deze man komt met haar grote liefde, de Kubota minigraver. Die kent ze nog van het afgelopen najaar. Dat wordt dus douchen vanavond en met zwart gestifte banden de week in.

Ook de natuur doet zijn best om weer vooruit te komen. Als echte grasmenner heeft Michel het de grond uit gekeken en elke dag wachten was er één teveel, maar nu komt het zaaigoed toch als echte sprieten de kop op steken. Vanochtend, heel vroeg, liepen er 2 herten door de achtertuin. Toen we ze attent maakten op het feit dat er niet inde moestuin gegrazen mag worden, keken ze laf en ongeïnteresseerd om en liepen door. Achter is er gras zat. Onze gevleugelde vrienden zijn ook weer terug uit Afrika. Bonte spechten teisteren onze bomen en het roofvogelbestand is uitgebreid met een valk, een torenvalk. Ja, het is handig zo’n vogel encyclopedie. Alhoewel die ook niet foutloos is . Al de hele dag zit er een vogel in onze loggia van balk naar balk te vliegen onder een luid getwieter. Hij maakt de katten helemaal hoteldebotel gek. Hoewel er sprake is van een grote gelijkenis met de pimpelmees betreft het hier – ons inziens – toch echt de zeiklijster.

Ook wij zelf kregen de smaak te pakken toen we op een zonnige dag naar Fabriano moesten voor wat inkopen. De helmen, jassen en motorlaarzen waren inmiddels teruggevonden dus de Kawa maar eens gestart. Hij had er aanvankelijk wat moeite mee, maar na een tijdje gleed hij over het asfalt en door de bochten en waren al z’n bougietjes weer schoon. Liefhebbers van dit vervoermiddel zullen het beamen: er niks zo mooi toeren als door dit landschap. Vandaag zijn we op verkenning geweest naar het meer van Fiastra, een plek waar je kunt zwemmen tussen de bergen van de Monte Sibillini, het was nog niet helemaal zwemweer of beter gezegd “helemaal nog niet”, want het regent hier afwisselend pijpenstelen en zonnestralen. Niettemin een prachtig meer op een wonderschone plek.

Volgende weken gaan we pieken als opdrachtgever dan hebben we zowel de Bevertjes binnen als de Cherubijntjes buiten en verwachten we ook nog de douches en wc’s uit Oostenrijk! Als dat maar goed komt.

Ja, we durven vrijuit te spreken, de zomer komt er aan. U zelf geniet deze dagen tenslotte ook van een aardig voorjaar, dus kunnen we ons deze week over het weer eens lekker laten gaan. Het weer springt hier met graden de goede kant op en het gras springt er achter aan. Dat wordt weer maaien met Bep als we even tijd hebben. Andra en Laurens hebben zo’n kuub onkruid uit de moestuin getrokken en daarvoor in de plaats courgette, spruiten, prei en tomaten geplant. Dat wordt straks echt fusion cucina. Nou zou het leuk zijn als de distels zich even bedaard houden. Onze gasten zijn weer naar huis vertrokken en ze kregen als afscheid nog een typisch Italiaanse traditie cadeau. Staking!. Ze hadden niet voor de goedkoopste tickets gekozen met als voordeel dat je in de middag vliegt. Dus kun je rustig opstaan, beetje ontbijten en dan om een uur of 11 de trein naar Rome nemen. Nee niks van dit alles: de dag er voor was Laurens zo verstandig om nog even de dienstregeling te checken. Er bleek een trein om 7 uur en vervolgens in de middag om 3 uur de volgende. Na wat rondtobben op het internet brak het nieuws tot ons door: een ochtendstaking waarbij de spits werd ontzien. Konden ze alsnog om 5 uur hun bed uit en in de bloedvroegte de trein nemen. Bienvenuto a Italië zullen we maar zeggen. Gelukkig zijn ze gezond en wel thuis aangekomen, met waarschijnlijk extra behoefte aan een goede nachtrust. Wij hebben “De Wereld Draait Door” die dag in ieder geval niet gehaald.

Voor de rest de week hebben we ons bezig gehouden met de afmakers. De voordeur af gemaakt met nou een echt kattenluik. Aanvankelijk moesten we de deur voor Murphy en Corniglio openhouden, zo bang waren ze voor het kattenluik, maar na enkele dagen zijn ze er aan gewend dat het klapdeurtje ze nog een klein tikkie tegen de billen geeft.  De derde gastenkamer was besproken en is dus nu ook opgeleverd. De ramen voor de appartementen zijn op maat gezaagd en kunnen van de week beglaast worden. We hebben de zagerij, die tijdelijk ondergebracht was in een van de appartementen, leeggeruimd. Morgen komen Ed, Willem en misschien nog wel een andere Bever de afvoerleidingen leggen en dat gaat natuurlijk niet in 10 cm zaagsel.

Volgende week zijn de afvoeren voor de badkamers en keuken klaar, Dan de tussenwanden er in, een beetje tegelen….om een lang verhaal kort te maken, lees volgende week meer.

Deze week werd het grofvuil opgehaald op Faranghe! Dat gebeurt maar één keer per jaar want zolang lag de zooi er ondertussen. Alles in enorme zakken gefrot en wachten tot Roberto, onze buurman, het zal afvoeren. Het ruimt wel lekker op. Ondertussen is er grind gestort op de vrij gekomen grond en hebben we een parccheggio waar een mens U tegen zegt. Ook het slooppuin is verwijderd en hierbij wilde onze buurman een beetje hulp van ons. Met de hand? Nee, met Bep, onze Kubota tractor. De buurman schik, want zijn tractor steekt een beetje af bij die van ons.  Roberto mag sowieso graag plagen met onze Beppino zoals hij Bep noemt. Dus u begrijpt dat het Michel’s dag was toen de radiator van zijn tractor kapot sprong. “O, kan jouw tractor even niet? Geen punt hoor! Nemen we Bep, zij doet het altijd!” Daar was hij goed ziek van, maar voorlopig ging Beppie als de brandweer.

Mieke is nog steeds onderweg met papieren voor vergunningen: vergunning voor verbouwing en de vergunning voor het starten van het countryhouse. Steeds vindt een ambtenaar dat de commercialista (onze accountant) nog wat moet alvorens wij mogen betalen en daar aangekomen vindt deze dan weer dat dit volkomen onzin is. Het is een hoop heen en weer getelefoneer, getaxie tussen kantoor en stadhuis, wat stempels ter opwaardering van de papieren en wat bolli (belastingzegels) om al die administratieve handelingen van de overheid te financieren en langzaamaan komen we een stapje verder. We verwachten binnenkort controle van een delegatie van het stadhuis om officieel van start te kunnen gaan.

Onze gasten van deze week zijn Laurens en Andra. Zij blijken zeer bedreven in het aan brengen van glasvliesbehang en in het moestuinonderhoud. Ze zijn begonnen om Rome te bezichtigen en dat leek hard werken. Maar faranghe! zou faranghe! niet zijn als wij deze uitputtingsslag niet wat konden vergroten. Ondertussen is de wc van de caravan hersteld van de stormschade en is de moestuin bijna onkruidvrij. Wij zijn blij dat ze nog een weekje blijven en hun zijn blij dat we maar één moestuin en één caravan hebben. Deze week op de Moestuincursus geleerd over het planten van de tomaten, de sperzieboontjes en de meloenen. Terwijl we keken hoe de maestro de aarde schoffelt en de planten plant – het is nogal een luie cursus, je hoeft zelf niks te doen – hebben Andra (gast-cursist) en Mieke een heerlijk recept toegefluisterd gekregen. Dit is hem: snijdt een aantal tomaten door de helft. Strooi op elke helft wat zout, wat gedroogde venkelbloemetjes en een beetje knoflook uit de pers. Doe wat olijfolie in de koekenpan en leg de tomaten erin. 20 minuten in een afgesloten pan op laag vuur laten bakken/stoven. Het is getest en het smaakt echt verrukkelijk.

De hooischuurvloer is eindelijk af, de mannen hebben er hun rug op gebroken, maar het is fantastisch geworden. Nu nog op zoek naar de juiste balustrade en u kunt veilig aan de pranzo hiero. Met de tegelresten hebben we hier en daar nog wat afgewerkt, een nieuw vensterbankje en een voetenveegstoepje. Mocht u Faranghe! betreden, let u dan op deze details. Trouwe lezers weten het natuurlijk al lang: wij zijn een jaar in Italië en de tijd is omgevlogen. Nee, nog geen heimwee.

Bekende titel? Klopt. die hebben we al eens gebruikt toen ons jongste nichtje Lara werd geboren. En dat is dus nu ons op één na jongste nichtje, want er is een zusje! Nina, Alexandria Michele, nu 3 dagen oud. Met moeder en kind gaat alles goed, en de oudere zus is een grote hulp door bananen die ze zelf niet meer lust aan haar babyzusje te voeden. Volgens zeggen is de vader ook weer van de schrik bijgekomen, en dat zonder een sigaar op de gang te roken. Wij hebben het met plaatsvervangende trots gevierd met een mooie prosecco uit het noorden van Italië. Vooral Michel is een tijdje van slag geweest, nadat hij hoorde dat ze ook naar hem is vernoemd.

En er is wel meer te vieren. We verwachten weer de nodige gasten in mei en dan moeten er – ook al zijn we officieel nog een bouwplaats – toch een puntje op de i worden gezet. Dus de restjes schilderen, de vloer op de hooischuur voegen en Mieke is alvast begonnen met onkruid wieden tussen de aardappels, de doperwten en de fave. Vandaag heeft ze op haar inburgerings- annex moestuincursus geleerd hoe de meloenen en de radijsjes gezaaid moeten worden, dus dat wordt het volgende plan. De cursus wordt gegeven in rap Italiaans, en om het niet te makkelijk te maken ook in het Siciliaans, Brindisies en Ravennees accent of zelfs dialect. Intussen vervangt Michel de kozijnen van de appartementen, want die  zijn niet meer te restaureren. En Roberto, de buurman, heeft tonnen en zakken gebracht om het vele afval wat we uit het huis hebben gesleept gescheiden te kunnen afvoeren. Het weer is wisselvallig. Sta je op vrijdag in je t-shirt. Op zaterdag tocht je met bevriezingsverschijnselen uit je dubbele trui. Maar de verwachtingen voor deze week zijn goed (20+) en dat voelt wel lekker op je bast.

Even wat toeristische informatie om jullie te winnen voor dit prachtige land. Dit jaar is er in Spello en in Perugia een bijzondere Pinturicchio tentoonstelling die duurt tot 29 juni 2008. Meet informatie vind je op hun website. http://www.mostrapintoricchio.it/ENG

Weet u nog over die EU subsidie? Dat verhaal wordt nog ingewikkelder. Het verhaal was dat we geselecteerd waren, maar dat het geld op was, dus we kregen niks. Nu blijkt dat we wel een lening kunnen aangaan op gunstige voorwaarden omdat we tot die selectie behoren. Mocht de EU alsnog met geld komen – een korting op de rente – staan we hoger in de rangorde. Kunt u het volgen? Wij niet, maar we gaan het toch maar proberen. Komt het mooie zwembad ook weer beter in beeld. Hoe deze soap gaat aflopen? We gaan het u allemaal vertellen.

Boerengolf dan natuurlijk. De 2 holes golfbaan van Faranghe! is vanaf vandaag gereed voor gebruik. Met Bep en de klepelmaaier is het gras op de gewenste lengte gebracht. Samen met de internationaal vermaarde golfleraar in ons adressenboekje (dan weet je dat alvast, Glenn) reken we op een meer dan feestelijke opening. Misschien een wedstrijdje met Tigerwoods? Nou zijn wij niet op de hoogte van de spelregels van boerengolf en ook niet vertrouwd met de etiquette van de internationale golfwereld, maar we laten ons vooraf uiteraard goed adviseren. Eén spelregel geldt in ieder geval: Er mag in  Mieke’s moestuin NIET gegolfd worden. Wel moet het een en ander daar nodig worden gewied, nochtans zijn de aardappelplantjes (ja ze komen op!) en de erwten te onderscheiden van al het andere kruid. Maar dat duurt niet lang meer.

Zowel de bestuurder als Bep waren aan dit maai klusje toe. Bep omdat ze vindt dat ze voor dit werk geschapen is en niet zoals gisteren om cement te opperen in haar kleppie. Michel, omdat ie behoorlijk toe was aan mooi weer en aan rust in z’n spieren. Een echte zondag, een slenterdagje met de Amstel Gold Race op de tv.  Dat wordt lekker buizen, weer of geen weer.

Deze week ook onze eerste BTW termijn behandeld bij de commercialista. Mieke had alle bonnetjes ingeplakt en een keurig overzicht gemaakt van in- maar vooral de uitgaven. Ongeïnteresseerd ging dit terzijde, de meeste bonnetjes ook trouwens. Dit moeten fatture zijn anders heb je er niks aan. Onze eerste aanvaring met het principe eigenbedrijf en blijkbaar zo voor de hand liggend dat niemand het ons van tevoren heeft verteld.  Onverschrokken is Mieke de hele week winkels af geweest om de scontrini om te zetten in fatture.  De meeste leveranciers zijn nu op de hoogte van wat “I dont take no for an answer” betekent. Alleen de Ikea nog tackelen, maar dat lijkt ons om de een of andere onduidelijke reden meer een klusje voor 2^de pinksterdag.

Tussen de bedrijven door is ook de overloopkamer glad getrokken. Van een mooie keuken naar een nette gastenkamer lopen door een ranzige overloop kan immers niet. Ook was ons geadviseerd dat een stofvrije plek voor onze computer beter was.  We zijn nu 50 kilo gips,  een pot witsel, het traditionele terracotta schrobben, en twee nieuwe ramen tegen de tocht verder en ook dit gedeelte van het huis is toonbaar. Rest ons slechts de schakelaars monteren en de lamp ophangen en de computer annex bibliotheek kan worden ingericht,

Gisteren hadden we bezoek uit Limburg, een weerzien na 11 maanden. Har & May hadden het huis nog in hun geheugen van toen we begonnen, zo´n klein jaar geleden. Met trots hebben we ze door het huis rondgeleid. Op dat moment viel het ons op wat een hokkerig bouwval het was waar we verliefd op werden en hoeveel er nu uitgevoerd is. We zijn de meeste inspanningen alweer vergeten, en dat zal ook het geval zijn met wat we nog allemaal moeten doen.  Op het lijstje van de Hollandse (hier niet te verkrijgen) streekproducten hebben we buiten de Ingeburgerde pindakaas, de Goudse stroopwafels, nu ook de Limburgse rinze appelstroop herontdekt. Lekker voor het ontbijt boterhammetje. Over eten gesproken, er worden op dit moment viskoekjes gebakken. Dat wordt dus niet alleen buizen maar ook snacken. Hoewel niet echt Italiaans, zijn ze errug lekker. Zo is het gemaakt:

1 kg makreelfilet, 1 venkel, 3 tomaten, 2 uien, 150 gram maisbloem en 150 gram bloem, , 3 eieren, bosje peterselie, vissaus (als je dit niet in huis hebt, dan een theelepel zout, zonnebloemolie. Alle groente en vis fijnmalen, de eieren en een flinke scheut vissaus door het groente mengsel kneden. Maïsbloem en tarwebloem erdoorheen mengen. Balletjes ervan draaien en bakken in een koekenpan met een flinke laag hete olie. Opeten met een saus gemaakt van gehakte komkommer, tomaat, wat geraspte gemberwortel, goed ingetrokken in een badje van suiker/zout/witte wijnazijn. Buon appetito, en dat is dan wel weer echt Italiaans.

Onze fazant hebben we weten vast te leggen op de foto. Dat rumoerige beest, wat ’s ochtends al bij ochtendschemering begint te klepperen (hij maakt een niet goed te omschrijven mechanisch geluid), loopt nog steeds wat onwennig rond. Inmiddels is de Amstel Gold Race afgelopen, volgende week Bastenaken-Luik en hopenlijk nieuws over ons sanitairblok voor de camping.

Laten we u eerst gerust stellen, hij is af! Met dank aan de koerier die vrijdag de laatste kastdeurtjes heeft afgeleverd bij het plaatselijke benzinestation. De koerier kon ons huis niet vinden terwijl het echt toch niet zo moeilijk is: het is een kwestie van Tom-Tom uitzetten en onze routebeschrijving gebruiken. De keuken is fraai geworden met echte aanrechtkastjes en door het ontbreken van loshangende snoeren. Na een afwasje of vijf zal het ook nog stofvrij eten zijn en kunnen we weer culinair genieten, dan wordt het mangia a Faranghe!

Deze week een aflevering van de fabeltjeskrant. We hadden een idraulico uitgenodigd om een offerte te maken voor het leidingwerk van de appartementen in de stallen. Niet alleen om wat tijd te sparen, maar ook omdat hier het water en vooral de afvoer voorzien moet zijn van een certificaat erkende loodgieter, wil je er gebruik van mogen maken. Dit bedrijf was ons aangeraden door onze buren omdat het bij wijze van uitzondering wel redelijke geprijsde offertes kan maken.  Hun bezoek willen we u niet onthouden. De idraulici zijn broers en hun gelijkenis met Ed en Willem Bever is bijzonder opvallend. Vrolijk begonnen Ed en Willem de mogelijkheden met aanvoer, afvoer en gas te inventariseren. Zo moest volgens hen al onze bestaande leidingwerk eruit. Dit leidingwerk is van koper en dat is volstrekt ongeschikt voor drinkwater. Onze reactie was dat wij niet beter weten dat de waterleiding in het beste geval van koper is en in het slechtste geval van lood.  Onzin, volgens Ed en Willem, zo’n koperen leiding gaat tenslotte lekken als er een gat in komt. Nee, hun voorkeur ging uit naar plastic leidingen. De opmerking dat je daar ook een gat in kan boren, werd terzijde geschoven. Daarna kwam het gas aan de beurt. De gasleiding dient buiten het huis op de muur aangelegd te worden en daarom moet het gasfornuis tegen een buitenmuur staan. Nou waren wij van plan het fornuis een centrale plek te geven in de eetkamer, gezellig koken met de gasten. En vooral Mieke is hier moeilijk van af te brengen. Een gasleiding die door het huis loopt is pericoloso,  want het zou kunnen gaan lekken en dan krijg je een explosie van opeengehoopt gas. Onze suggestie om de leidingen zo aan te leggen dat ze niet gaan lekken, werd als humorloos van de hand gedaan.  Uiteindelijk kon het dan toch met een zo klein mogelijk deel door het huis, mits ! Voor dit laatste stuk dan alleen een koperen leiding werd gebruikt, geen plastic leiding (!). Nou, wij zijn benieuwd hoe dit gaat aflopen.♫ Hup daar is Willem met de waterpomptang, de nijptang en de combinatietang,… en Willem is niet bang.♫

De laatste maand heeft het hier veel geregend. Goed voor de moestuin en de fruitbomen dachten wij als nieuwbakken boeren. Intussen is de moestuincursus van Mieke al een paar keer niet doorgegaan wegens terra bagnata, wat zoiets betekent als verdronken land. En nu hebben wij een echte frana. Ja, daar stonden we verrast te kijken naar de aardverschuiving die een deel van de orto, Mieke’s moestuin, heeft afgesnoept en een grote verzakking heeft veroorzaakt in het weiland van Roberto. Eigenlijk is het wel een mooi gezicht. Bovendien is de verzakking in dat deel wat  nog niet bepoot was, dus de aardappels staan nog op hun plek. En gelukkig hebben we ook nog geen tijd gehad om het kippenhok te bouwen, waar we dit deel voor hadden uitgezocht, Zo’n kip raakt daarvan toch wat van de leg. Geen idee wat we met deze frana aan moeten. Dat wordt een werkoverleg met buurman Roberto.

Eerst de keuken dan maar. Vanochtend zijn de vloertegels gevoegd Het plafond is hersteld en geschilderd. Al het stuukwerk van de muren is gedaan. Nog een wandtegel achter het fornuis, het keukenkastje plaatsen, een hoop schoonmaak werk (want het lijkt wel of er een kalkbom is afgegaan) en dan komen de foto’s, hier op internet. De boel is wat je noemt opgefrist en we zijn heel dicht in de buurt van de witte plavuizen gekomen. Een pre in elk boerenhuis.

We maken hier lange dagen, het is langer licht en voordat je het door hebt is het half acht ’s avonds en zijn we bekaf. Waar we verder zo druk mee zijn geweest? Er is veel tijd gaan zitten in de afhandeling van vergunningen en het maken van heldere afspraken met de geometra. Voor de vergunning moest het dak van het sanitairblok omlaag, maar niet plat, alsnog een geluidsstudie (geen idee waarom) en nu kan het elk moment een feit zijn: een vergunning voor zwembad, huis en sanitairgebouw, tenminste bij het overdragen van 6 mille eurietjes, waarmee Esanatoglia nog mooier wordt dan het al is.. Ook de behandeling van diverse offertes zijn tijdvreters. De offertes gingen de onhaalbare kant op en we hadden behoefte aan bijsturing. Dat kost tijd en volhardendheid. Ook is het seizoen aangebroken om meterstanden op te nemen. Laten we u inwijden in deze alledaagse traditie.

Er arriveert een mannetje in een auto genaamd Multi Servizi en in een uniform waar de wegenwacht zich veilig in zou voelen. Het valt het hier nogal mee met voorbijrazend verkeer (dat is er niet) maar je weet het: dit-is-een-vertegenwoordiger-van-openbare-werken! Ten overvloede meldt de man dat hij de meter komt opnemen. Het schoot ons niet op tijd te binnen hoe je zegt “ik dacht dat je me putdeksel kwam jatten” in het Italiaans. Multi Servizi stuurt iedere keer dezelfde man en dat schept toch een band. Michel heeft een zwak voor dergelijke trouwe ambtenaren. Zo kwam in Den Haag eens per jaar een mannetje op een brommertje voorrijden om de huurgeiser schoon te maken. De man hield zijn helm op ook in huis, voor de veiligheid. Toen Eneco de huurgeiser allang had afgeschaft, bleef de man nog steeds op z’n brommertje komen. De band was blijkbaar wederzijds. De man van Multi Servizi meldt bezorgd dat onze putdeksel los ligt, naar onze mening zijn putdeksel. Onmiddellijk verandert het gesprek richting het huis. De man vindt het zo mooi worden en dat is leuk om te horen. Ook de primavera krijgt de aandacht en de piogga die maar blijft komen. Voor je het weet heb je een middenstandsgesprek van een uur.

Maar die certificering dan? Michel loopt al 2 dagen naast zijn schoenen. De electrisista is geweest en was buitengewoon onder de indruk van de meterkast, de ingenieuze drieweg hotelschakeling, de juiste dikte bedrading enzovoort, enzovoort. Het was niet alleen goed genoeg, het was perfetto. Zelfs de aardleiding, waar we zelf wat twijfels over hadden, was benissimo. Ook dat kost weer een ochtend, maar nu zijn we elektrisch gecertificeerd, en dat is nodig om bewoonbaar verklaard te worden en dus een belangrijke stap. Ook een geruststellende gedachte is dat als we op zoek zijn naar extra inkomsten, we een alternatief hebben voor de baan achter de kassa bij de LIDL, Michel kan zo aan de slag bij de Italiaanse dependance Rosa e Spina.

We hebben hier al vaker geroepen hoe schitterend onze lounge is met uitzicht over de vallei. De vloer moest nog een beetje worden opgeleukt. Hebben we in de keuken gekozen voor praktisch en onderhoudsvriendelijk. Voor de lounge hebben we gekozen voor een authentieke vloer met visgraad motief. Bewerkelijk en vakwerk. Op een van de foto´s kan je een voorproefje zien.

Bent u verdiept in al dan niet jokkende politici? Wij overwegen het maken van een film “Faranghe! the movie” om de toenemende verhollandisering van Esanatoglia een halt toe te roepen. Verder zeggen we er niks over…

Wat is dat nu voor een titel? Dat moet toch zijn:”wat een mooie keuken” of iets van gelijke strekking?! We hadden het u verleden week beloofd, we weten het, maar het is niet gelukt. Het is daarom goed dat we dit verslag doen vanuit Italië en niet vanuit Japan, anders had hier een in tranen zijnde directeur u om vergiffenis moeten vragen, alle schuld van dit zakelijk falen op zich moeten nemen, zijn medewerkers complimenterend. Nou is een huilende Michel geen fraai gezicht dus dat blijft u mooi bespaard. De keuken is wel bijna af hoor, bijna alle muren zijn gestuukt en de laatste laag zit op het plafond, de balken zijn bijna schoon en de kasten bijna geschilderd. Alleen de keuring van de elektriciteit laat op zich wachten. Daarna kunnen de montagedozen dicht en de laatste muren gestuukt en geschilderd. En om nou te voorkomen dat die keurmeester met z’n modderpoten over onze nieuwe vloer loopt, ligt die er dus ook nog even niet. Eigenlijk is het dus allemaal de schuld van de Italiaanse electrisista. Zó, dat is ook weer opgehelderd 😉

Het was hier ook een koude Pasen, De traditionele picknick op 2^e paasdag is in de sneeuw gevallen en forza naar de Ikea, dat is hier nog niet ingeburgerd. Nu is de vorst weer uit de grond. Overal bloemetjes in de bomen, we denken de kersenbomen, maar ook de pruim staat in bloei. In de moestuin van Mieke groeit alles als kool, of moeten we zeggen als onkruid, want dat is er ook in overvloed. We wachten nog even met wieden tot na moestuinles 2, anders trekken we de aardappelplantjes er weer uit. Want je weet hoe het met stadskinderen is, ze hebben geen benul. De fazanten schreeuwen rond het huis en nee die hebben niet perse het jachtseizoen overleeft. Al na twee weken jacht behoort de fazant tot een uitstervend ras, maar een Italiaanse jager kan er dan de rest van het seizoen een sport(?) van maken om ook die laatste uit te roeien. In maart zijn er verse fazanten uitgezet uiteraard met de bedoeling dat 1 + 1 een stuk of 5 wordt. Dat zijn dan eigenlijk scharrel fazanten. De mannetjes fazant heeft een luidruchtige lokroep en wij proberen hem uit te leggen dat hij det wel snel moet afleren, anders haalt hij de viering van sint Gregorio van zondag 4 september niet.

Tenslotte nog goed nieuws voor de leden van “stichting das en dier”: het wemelt hier van de dieren en sinds kort hebben we ook een das. Daniel dacht vorige zomer nog een miereneter in het dier te herkennen, maar sinds we hem gespot hebben ’s avonds in de koplampen van de auot en in de vroege ochtend van dinsdag, 25 maart, weten we het zeker, het is een das. Of onze katten erg te spreken zijn over deze concurrent van de muizenjacht is nog niet helemaal duidelijk.

Hoe zit het met de vergunningen? Laten we er dit over zeggen: u kunt dit jaar in ieder geval bij de boer kamperen en volgende week verwachten we permesso om het zwembad en sanitairblok te laten bouwen. Zo houden we het nog even spannend (ook voor ons).

Neen, geen bezoek van Herman Blijker op Faranghe! Dat is niet nodig. Het eten is prima en de bediening uiterst vriendelijk, kortom onze Tent is Top. Top wel, maar nog niet hélèmaal af. Zo konden we in de keuken nog ons nek breken over de losse elektriciteit snoeren. Dus sleuven slijpen door muren en vloer voor nieuwe leidingen. En dat maakt enorme herrie. En de vliegende stof vervuiling in je kleren, neus, oren , kastjes, potten en pannen. Daar helpt geen lieve dekentje of mondkapje tegen. Daarmee heeft Michel zich opnieuw een excuus aangemeten om nog even door te gaan met roken, want dat is minstens zo schadelijk als elektriciteit aanleggen. Ook zijn alle keukenvoorraden voorzien van een laag gruis en wassen wij tegenwoordig vooraf de keukenattributen die we willen gebruiken. Elk drankje wat we inschenken is een verrassing, zaaks om even te ruiken aan je Spa’tje anders sta je om een uur of één al een Sambuca weg te koppen. Maakt u zich geen zorgen, alle voorraad eten we op voor dat het vakantieseizoen begint en er is een aanbod van BOOGers (de ex collega’s van Mieke) om de kastjes te komen soppen. Dus het komt allemaal wel goed. Ondertussen zitten de meeste leidingen er in en over een dag of twee doet de vaatwasser het weer, lekker makkelijk! De vloer krijgt een nieuw tegeltje. De muren worden opnieuw gestuukt, zodat we ook eindelijk die nare, scherpe Granol kwijt zijn. Nog een weekje en dan komen de foto’s.

In het kader van eerst het “woonhuis af” hebben we deze week ook onze tweede WC opgeleverd. Deze was even snel operationeel gemaakt voor onze gasten. Maar met de grijze betonnen wanden was die toch wat deprimerend. Daarom verse tegeltjes tegen de wand en een nieuw vloertje er in, wat opgeplust met nieuw sanitair en ecco je zit toch een stuk relaxter. Verder hebben we onze oprijlaan verbreed en voorzien van “paseer-vakken”. Dat is niet alleen handig voor de kampeergasten, maar heeft ons ook brandhout opgeleverd voor volgend jaar.

Als we het dan toch over een Toptent hebben, hoe gaat het met de winkel? We hoeven nog geen nee te verkopen, maar er komen redelijk wat boekingen binnen. Het kampeerterrein en de appartementen Oggi en Ieri zijn in trek. Het appartement Domani gaat definitief niet opgeleverd worden dit jaar. Die had beter mañana kunnen heten, maar niemand spreekt hier Spaans.

Nog even over het weer, u heeft de koudste Pasen sinds onze geboorte in 1964. Maar troost u. Wij hadden verleden week niet moeten opscheppen over de lente. Hier sneeuwt het nu en alle traditionele picknicks zijn geannuleerd. Paaseieren zoeken is geen optie tenzij ze fel oranje zijn geschilderd.

We hadden u willen informeren over het op hande zijnde consiglio van aanstaande vrijdag, waarin onze aanvraag voor vergunning van camping en zwembad zou worden besproken met de gemeenteraad. Maar helaas, dat staat alweer een beetje op losse schroeven. Er is nog geen uitnodiging de deur uit en er moet nog een vooroverleg met onze geometra plaatsvinden.  We rekenen op een beetje flexibiliteit en houden die avond toch maar vrij. Of dat nuttig is? Lees dat volgende week hier op de weblog.

“Ze zullen zich wel eenzaam voelen daar op Faranghe!”. We horen het u denken. “Van pure verveling gaan ze vast dingen metselen en wc-tjes tegelen”. Klopt en we hebben ons niet verveeld. We zouden kunnen opsommen wat er allemaal in elkaar is geplakt, maar dat wordt misschien een beetje saai, dus we doen er wel een plaatje bij.

Is er verder nog wat te beleven? Ja zeker in Esanatoglia is altijd wat te doen. Het enige verschil met Almelo is dat we hier niet over een stoplicht beschikken.Zo komt de commercialista eens langs tijdens zijn weekend wandeling (a macchina naturlemente). De post komt twee keer in de week. En is de lente definitief begonnen: overal waar je kijkt schiet het groen de grond uit, staan de vruchtbomen op knappen of al in de bloesem. En de schaapsherder van de overkant heeft zijn kudde zien uitbreiden met zeker wel 50 lammetjes.

Ja, ja, interessant, maar een beetje grote festiviteiten? Ook dat. Zo reed de Tirreno-Adriatico op steenworp afstand van ons huis, en dat is een klassieker in het Italiaanse wielrennen. Dat heeft Michel zeker enkele seconden plezier opgeleverd: Ze komen aanzetten vanaf Fiuminata over een berg van 1500 meter. In de afdaling over een goed geasfalteerde weg ging dat met een gangetje van ver boven de toegestane snelheid. Gelukkig was Michel hier op voorbereid. Alweer heel wat jaartjes geleden startte de Tour de France in Leiden. Bepakt en bezakt stond hij als 11 jarige langs de Schaapweg van zijn toenmalige woonplaats en kon ternauwernood één foto maken van het voorbij razende peloton. Het was dus geen teleurstelling, het ontbreken van de reclame-karavaan dan weer wel.

Zaterdagavond zijn we een avondje uit geweest. Dus schoon gewassen, nette kleren aan, lippenstickje en een aftershaveje op. Dat was al weer lang geleden. Wij, de dorpsbevolking, werden getrakteerd op een vioolconcert door “nostro caro amico Carl Pruemer” een vriend van het dorp, van Duitse oorsprong en als we het goed hebben begrepen een groot-industrieel. Het betrof hier een optreden van het “Ladies Swing Quartet”. Nooit van gehoord? Foei! Deze dames hebben opgetreden in vele, grote Europese theaters en op het huwelijk van Franz Beckenbauer. Ook stonden ze in het voorprogramma van Andrea Bocelli in Wiesbaden, niet zomaar wat dus. Wij denken dat de kans groot is dat de ladies volgend jaar te zien zijn op het North Sea Jazz Festival dat tegenwoordig wordt georganiseerd in een obscuur zaaltje in Rotterdam, zoals u misschien weet.

Mieke gaat weer naar school! De moestuinschool om precies te zijn. Deze cursus heeft een dubbel doel, je steekt er plant-, rooi- en mesttechnisch wat van op en het is goed voor de beheersing van die mooie Italiaanse taal. Vandaag bij de introductieles is ze door de burgemeester persoonlijk welkom geheten en kregen haar inburgeringmotieven warme woorden (ze kon het niet precies volgen.)

Volgende week is het hier Pasen. En zullen wij u meer te vertellen over het op handen zijnde consiglio.